Από ανάρτηση του Στρατηγού (εα) Κωνσταντίνου Ζιαζιά, Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΣ (3/12/2019)
“Ο Θυελλώδης Ίλαρχος”, πέφτει στις 2 Νοεμβρίου 1940, στην Βόρειο Ήπειρο στις μάχες της Πρεμετής, σε έναν πόλεμο που νίκησε η Ελληνική αξιοπρέπεια, αλλά χάθηκε για 3η φορά αυτή η Πατρίδα… ΠΡΩΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΣΚΟΥΦΗΔΕΣ…
Ήταν απόγονος της ένδοξης οικογένειας των Σουλιωτών και γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1908.
Αποφοίτησε το 1927 από την Σχολή Ευελπίδων. Πολέμησε και έπεσε ως Ίλαρχος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.
Διακρίθηκε σε όλες τις μάχες όπου έλαβε μέρος, κατά το έπος του 1940, συνεχίζοντας έτσι την μακραίωνη ιστορία της οικογένειάς του και των ένδοξων Σουλιωτών.
«Εμπρός παιδιά για την πατρίδα…», φώναξε στους άντρες του, καθώς μπροστάρης όπως ήταν σε όλες τις μάχες, ανεβαίνοντας τον λόφο, τον βρήκε κατάστηθα η ριπή πολυβόλου και έπεσε. Έπεσε γενναία, όπως η μοίρα των Σουλιωτών είχε ορίσει, καθώς επιχειρούσε να καταλάβει το ύψωμα του Άη Θανάση, όπου ήταν συγκεντρωμένες Ιταλικές δυνάμεις. Ήταν Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου του 1940 στην μάχη της Πρεμετής, με το 3ο Σύνταγμα Ιππικού, αναγκάζοντας την ιστορία να γράψει με το δικό του αίμα, ένα ακόμη όνομα στον κατάλογο της θυσίας των Τζαβελλαίων, για την ελευθερία της πατρίδας και να τον περάσει από την ζωή στην αιωνιότητα.
Ετάφη στα Μπαντελόνια στην Πρεμετή, με ένα ξύλινο Σταυρό από πάνω να τον συντροφεύει.
Οι τελευταίες επιστολές που αντάλλαξε ο ίλαρχος Τζαβέλλας με τον πατέρα του Λάμπρο, συμπληρώνουν τις γραμμές της ιστορίας.
Έγραφε στις 15 Νοεμβρίου ο ίλαρχος Κων. Τζαβέλλας, στον πατέρα του, Λάμπρο Τζαβέλλα: «… Μετά 7ωρον μάχην, καθ’ ην κατέλαβον δύο οχυρωμένα υψώματα 700μ., όρθιος, ακάλυπτος και ασκεπής, με το πιστόλι στα χέρια, οδήγησα τους άνδρες μου στην Δόξα και την Νίκη. Ευρίσκομε επί Αλβανικού εδάφους, όπου είχα την τιμή και την ικανοποίηση να πατήσω πρώτος με το σύνταγμά μου. Εδέχθην τα συγχαρητήρια των προϊσταμένων μου και να είσαι υπερήφανος, πατέρα, γιατί ο γυιός σου αψηφώντας τον θάνατο, επολέμησε σαν Τζαβέλλας.
Απαντώντας στην επιστολή του μονάκριβου ήρωα γιού του, ο στρατηγός-πατέρας γράφει στις 5 Δεκεμβρίου 1940:
«Οι Τζαβελλαίοι πολεμούν και πίπτουν! Για την τιμή, για την δόξα, για την Πατρίδα… Για σένα δεν υπάρχουν γονείς, σύζυγος, τέκνα, αδερφή. Υπάρχει μόνο ο άξιος και τιμημένος γυιός μου. Είναι ο 6ος κατά σειράν απόγονος της ιστορικής και ενδόξου οικογένειάς μας, της οποίας οι δύο τελευταίοι θείοι σου, ταγματάρχαι, έπεσαν τιμημένα στο Καλέ Γκρότο αριθμούντες τον 175ο και τον 176ο των πεσόντων για την Πατρίδα, Τζαβελλαίων. Ως αρχηγός της ένδοξου οικογένειάς μας και ως Ανώτατος Αξιωματικός, σε συγχαίρω για το κατόρθωμά σου. Είμαι υπερήφανος για Σένα, τον άξιον υιόν μου, τον αντάξιο απόγονο των ενδόξων προγόνων μας. Εύγε σου»
Έμελλε να μην διαβάσει ποτέ αυτό το γράμμα ο γιος του, γιατί είχε πέσει ένδοξα για το καθήκον στον υπέρτατο σκοπό!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!