Το Απατηλό Σύμφωνο της Ε Ε για την Μετανάστευση Ευνοεί την Ανάπτυξή της Εις Βάρος των Χωρών Υποδοχής.
Karine Bechet-Golovko, Comite Valmy, 26-9-20
Μετάφραση:Μιχαήλ Στυλιανού
Από όσα παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με το Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, είναι πολύ σαφές ότι δεν έχει γίνει καμία στρατηγική αμφισβήτηση του μεταναστευτικού φαινομένου προς την Ευρώπη. H απάντηση στο πρόβλημα είναι εκ πρώτης όψεως καθαρά τεχνική και υποθετική, ως υπόσχεση για βελτίωση των διαδικασιών, και περισσότερους ευρωπαίουςσυνοριοφύλακες. Βασικός στόχος είναι να επιβληθεί στα κράτη η «αλληλεγγύη» και συγκεκριμένα στην φροντίδα για την παράνομη μετανάστευση που φτάνει δια θαλάσσης, η οποία είναι μακράν η σημαντικότερη. Η αρχή που καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια της Ευρώπης με τις ανοιχτές πόρτες δεν αμφισβητείται. Υπάρχουν ακόμη σχέδια για την ανάπτυξη των νόμιμων διαύλων της μετανάστευσης. Εν ολίγοις, η ΕΕ εξακολουθεί να υπονομεύει εκ των ένδον τις ευρωπαϊκές κοινωνίες .
Το σχέδιο για την οργάνωση της μετανάστευσης στην Ευρώπη παρουσιάστηκε σε γενικές γραμμές από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με διατυπώσεις που θυμίζουν όλο και περισσότερο το εξωραϊστικό λεξιλόγιο της Pravda. Έτσι, μαθαίνουμε, ότι το Σχέδιο είναι:
“Μια νέα προσέγγιση της μετανάστευσης: οικοδόμηση κλίματος εμπιστοσύνης και νέας ισορροπίας ευθύνης και αλληλεγγύης”
Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται καθόλου για επανεξέταση του μεταναστευτικού φαινομένου, για προβληματισμό για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην πολιτιστική εξέλιξη των κοινωνιών, στην ταυτότητα των πληθυσμών που κατοικούν σε αυτά τα εδάφη, και που αντιμετωπίζονται σαν να μην έχουν τη δική τους ιστορία, τον δικό τους πολιτισμό, και συνεπώς το δικό τους μέλλον. Αυτό το Σύμφωνο είναι απλώς ένα σύνολο τεχνικών μέτρων που αποσκοπούν στο να καταστήσουν τη μετανάστευση στην Ευρώπη πιο αποτελεσματική, με ψευδείς παραχωρήσεις σε χώρες που αντιστέκονται στη μαζική μετανάστευση, όπως η Αυστρία ή η Πολωνία.
Ο πρώτος στόχος που ανακοινώνεται, είναι ένας πολιτικός στόχος ειδικά για την ΕΕ: πρέπει να ανακτήσει τον έλεγχο αυτού του ζητήματος.
«Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δήλωσε: «Σήμερα προτείνουμε μια ευρωπαϊκή λύση για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης μεταξύ των κρατών και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών στην ικανότητά μας ως Ένωση να διαχειριστούμε τη μετανάστευση».
«Η κ. Ylva Johansson,επίτροπος Εσωτερικών Υποθέσεων, δήλωσε: «Η μετανάστευση ήταν και θα αποτελεί πάντα μέρος των κοινωνιών μας. Οι προτάσεις που υποβάλλουμε σήμερα θα συμβάλουν στη χάραξη μιας μακροπρόθεσμης μεταναστευτικής πολιτικής ικανής να μεταφράσει τις ευρωπαϊκές αξίες στην πρακτική διαχείριση της μετανάστευσης.»
Για το σκοπό αυτό, εγκρίθηκε ένα ογκώδες Σύμφωνο για τη Μετανάστευση , όπου ο όρος μετανάστευση απαγορεύεται, το αρνητικό φορτίο του είναι πολύ βαρύ.. Ορισμένες από τις διατάξεις είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες.
Υπό το πρόσχημα της «ενίσχυσης της αποτελεσματικότητας των διαδικασιών», ενώ όπως φαίνεται ότι οι αφίξεις δεν θα μπλοκάρονται πλέον στη χώρα άφιξης, οι μετανάστες θα μπορούν γίνουν αποδεκτοί σε μια χώρα όπου έχουν οικογένεια (προοπτική νέου κύματος οικογενειακής επανένωσης ), όπου έχουν σπουδάσει (η αρχική ιδέα ήταν να σχηματίσουν μια γαλλόφωνη και γαλλόφιλη ελίτ, η οποία θα είναι παρούσα σε ξένες χώρες , ξεπερασμένη ιδέα, αλλά ο μηχανισμός παραμένει), όπου εργάστηκαν ή έλαβαν θεώρηση.
Αλλά, ταυτόχρονα, διευκρινίζεται ότι η αίτηση ασύλου θα πρέπει να κριθεί από την πρώτη χώρα άφιξης … Ως εκ τούτου, η ελάφρυνση του βάρους για τις πληγείσες παραμεθόριες χώρες είναι ελάχιστη. Πολύ περισσότερο που σχεδιάζονται εντελώς μη ρεαλιστικά μέτρα, όπως η καθιέρωση της ταυτότητας του καθενός, όταν γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι μετανάστες που φθάνουν παράνομα καταστρέφουν τα έγγραφα ταυτότητάς τους, ιδίως για να προσποιούνται ότι είναι (πολύ) μεγάλοι ανήλικοι. Αυτό, τελικά, θα επιβάλει βαρύτερες υποχρεώσεις στις χώρες πρώτης άφιξης.
Αλλά για να τους βοηθήσουμε, όχι να αρνηθούν τις παράνομες νέες αφίξεις, αλλά για να τους υποδεχτούν για αόριστο χρονικό διάστημα, οι διαδικασίες θα απλοποιηθούν, θα θεσπιστεί μια πρώτη διαδικασία φιλτραρίσματος και θα τοποθετηθούν μόνιμοι ευρωπαίοι συνοριοφύλακες επιπλέον των εθνικών συνοριοφυλάκων. Επί του παρόντος, δεν γνωρίζουμε πώς θα είναι αυτές οι διαδικασίες, αλλά ήδη γνωρίζουμε ότι μια μη κρατική δομή θα έχει συνοριοφύλακες, όταν τα σύνορα είναι το χαρακτηριστικό του κράτους.
Η μετατροπή του κράτους σε μέσο εφαρμογής μιας πολιτικής απόφασης που λαμβάνεται αλλού ενισχύεται. Πολύ περισσότερο που θα ενισχυθεί η επιτήρηση των όσων από τα κράτη εκπληρώνουν υπάκουα τον ρόλο τους … προς το συμφέρον των μεταναστών:
“Ταυτόχρονα, όλες οι άλλες διαδικασίες θα βελτιωθούν και θα υπόκεινται σε ενισχυμένη παρακολούθηση και επιχειρησιακή στήριξη από τους οργανισμούς της ΕΕ”.
Το εξαγγελλόμενο θαύμα πρέπει να προέλθει από την εμφάνιση του “ψηφιακού” Από μηχανής Θεού, που θα λύσει όλα τα προβλήματα – τεχνικά. Αφού τα κράτη, στο όνομα της “ευθύνης και της αλληλεγγύης”, δεν έχουν πλέον επιλογή. Η επιλογή αυτή έχει ήδη γίνει γι ‘αυτούς:
“Τα κράτη μέλη θα πρέπει να ενεργούν υπεύθυνα και αλληλέγγυα μεταξύ τους. Σε περιόδους έντασης, κάθε κράτος μέλος, χωρίς εξαίρεση, θα πρέπει να συνεισφέρει με αλληλεγγύη”
Δεν υπάρχει επιλογή για τα κράτη ως προς το αν θα είναι ή όχι “αλληλέγγυα”. Από την άλλη, με μεγαλείο ψυχής, η ΕΕ επιτρέπει στα κράτη να εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με διάφορους τρόπους, από τη φροντίδα των μεταναστών μετά το φιλτράρισμα, τη χρηματοδότηση στη χώρα επιστροφής κ.λπ. Εάν ο εθελοντισμός είναι υποτίθεται ο κανόνας, τα κράτη θα είναι υποχρεωμένα σε περίπτωση “έντασης”. Και αυτές οι εντάσεις είναι πολύ συχνές … Ειδικότερα, η υποχρέωση υποδοχής αυτών των μεταναστών θα καλύψει τις «διασώσεις στη θάλασσα». Είναι αλήθεια ότι αυτές οι επιχειρήσεις οργανώνονται από μεγάλες ΜΚΟ, πολύ καλά χρηματοδοτούμενες, θα ήταν κρίμα να σπαταλήσουμε χρήματα τόσο καλά τοποθετημένα.
Πολύ συγκεκριμένα, σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, από τους 141.700 ανθρώπους που έφτασαν παράνομα στην Ευρώπη το 2019, μόνο 35.000 έφτασαν από ξηράς, όταν εκφορτώθηκαν 106.200. Ως εκ τούτου, η επιβολή της φροντίδας των ανθρώπων που φθάνουν δια θαλάσσης και δεν επιστρέφουν στη χώρα προέλευσης αποτελεί ένδειξη επιθυμίας να διευκολυνθεί η άφιξη στην Ευρώπη.
Ειδικά επειδή σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, μόνο το 38% των αιτούντων άσυλο είναι ικανοποιημένοι. Αλλά μόνο το 30% των απορριφθέντων αποστέλλονται στην πραγματικότητα πίσω στη χώρα καταγωγής τους. Το 2019, 491.000 άνθρωποι διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Το 70% έμεινε. Από το 29% που εκδιώχθηκαν, ήταν κυρίως Ουκρανοί, Μαροκινοί και Αλβανοί. Το χαμηλότερο ποσοστό απόδοσης είναι στις αφρικανικές χώρες.
Ας θυμηθούμε επίσης τις χώρες προέλευσης:
H EΕ υπόσχεται να καταστήσει πιο αποτελεσματικές τις διαδικασίες μεταγωγής των μεταναστών στα σύνορα, κάτι που φαίνεται μάλλον μη ρεαλιστικό υπό το πρίσμα της νομολογίας, η οποία είναι εξαιρετικά προστατευτική για τους μετανάστες, η οποία αναπτύχθηκε από την ΕΣΔΑ, και η οποία ουσιαστικά αρνείται τη διαφορά μεταξύ νόμιμης και παράνομης μετανάστευσης.
Από την άλλη, αυτό που φαίνεται να είναι η πραγματική γραμμή αυτού του Απατηλού Συμφώνου είναι η ανάπτυξη των νόμιμων οδών μετανάστευσης. Θα ενταχθούν σε συμφωνίες συνεργασίαςμε τρίτες χώρες.
Στη Γαλλία, το 2019 υπήρχαν επισήμως 6,7 εκατομμύρια μετανάστες, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι από την Αφρική. Κάθε χρόνο, 100.000 έως 160.000 άνθρωποι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποκτούν γαλλική υπηκοότητα και ως εκ τούτου βγαίνουν από τις στατιστικές, καθώς και τα παιδιά τους. Και αν το ΙΝΣΕΕ σημειώνει σταθεροποίηση των εκροών, οι εισροές αυξάνονται. Το 2018, εισήλθαν στην χώρα 278.000 μετανάστες. Νομίμως.
Η επιβεβαίωση από την ΕΕ της ευνοϊκής για την μετανάστευση πολιτικής της δεν υπόσχεται να αντιστρέψει την τάση, ούτε καν να μπορέσει να ενσωματώσει ξένους πληθυσμούς. Με το μαζικό αποτέλεσμα, ορατό σε καθημερινή βάση, διακυβεύεται το πρόσωπο της χώρας, ο τρόπος ζωής της και ο πολιτισμός της.