Κατεδάφιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων
Που προστάτευε το γερμανικό Σύνταγμα
Επιστροφή στο καθεστώς που υπηρέτησε η Μέρκελ
ως υπεύθυνη προπαγάνδας της Λαϊκής Δημοκρατίας
Philippe Rosenthal. Réseau International 25-11-20
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού
Τριάντα χρόνια μετά τη συμβολική πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ακριβώς ένα μήνα μετά την ημέρα της γερμανικής ενότητας στις 3 Οκτωβρίου, η Γερμανία, διά των βουλευτών της πλειοψηφίας, Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών, εισήγαγε «ένα σχέδιο (τρίτου) νόμου για την προστασία του πληθυσμού από επιδημία εθνικής σημασίας».
Ο νόμος που ψηφίστηκε στις 18 Νοεμβρίου στην Ομοσπονδιακή Βουλή και επικυρώθηκε από τη Γερουσία, έχει καταργήσειεπίσημα τα θεμελιώδη δικαιώματα των Γερμανών πολιτών, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας της σωματικήςακεραιότητας και του απαραβίαστου της ιδιωτικής κατοικίας.
Μετά από 15 χρόνια αδιαίρετης νομής της εξουσίας στην πατρίδα του Γκαίτε, η Άγκελα Μέρκελ, πρώην επικεφαλής της προπαγάνδας στην Κομμουνιστική Νεολαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (FDJ ), εδραίωσε την επανεφαρμογή ενός συστήματος που ίσχυε στην Ανατολική Γερμανία επί κομμουνιστικού καθεστώτος...
Η γερμανική ενότητα, μια θλιβερή γιορτή
Στις 3 Οκτωβρίου 2020, η Γερμανία γιόρτασε τα 30 χρόνια γερμανικής ενότητας. Πριν από τριάντα χρόνια, ο κόσμος χάρηκε να βλέπει το γκρέμισμα του Τείχους του Βερολίνου, που άφηνε να διαφανεί η έναρξη μιας περιόδου ειρήνης και ελευθερίας για τους λαούς της Ευρώπης. Θυμόμαστε τις εικόνες εκείνων των Ανατολικογερμανών που αναζητούσαν καταφύγιο στην Ουγγαρία…
Η Στάζι, το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας (Ministerium f-r Staatssicherheit, MfS ) περιγράφετο εκείνη την εποχή, από τα μέσα ενημέρωσης, ως ένα αποτρόπαιο σύστημα καθυπόταξης. Τότε αποκαλύφθηκαν οι τεχνικές ελέγχου του πληθυσμού στην Ανατολική Γερμανία. Η Στάζι χρησιμοποιούσε την διανοητική καταστροφή των αντιπάλων μέσω τρομακτικών ψυχολογικών επιχειρήσεων πνευματικής αποσύνθεσης (Zersetzung). Το άτομο ή η ομάδα των ατόμων που είχαν στοχοθετηθεί δεν μπορούσαν να δουν τον εχθρό και τη μορφή της επίθεσης. Οι επιθέσεις στόχευαν όχι μόνο στην επαγγελματικήαπασχόληση αλλά και στην ιδιωτική ζωή του θύματος, το οποίο ζούσε σε συνεχή κατάσταση φόβου. Αυτή η διαδικασία της αποσύνθεσης εφαρμοζόταν βαθμιαία και ήπια, για να γίνει τελικά βίαιη, προκειμένου να προκαλέσει ένα ψυχολογικό σοκ και την αποδόμηση του ατόμου, γιανα αναπρογραμματιστεί ή να εκτελεστεί.
Το σοκ ήταν τόσο βίαιο που τα άτομα παραφρονούσαν ή αυτοκτονούσαν. Ο σκηνοθέτης, Florian Henckel von Donnersmarck, της ταινίας “Οι ζωές των άλλων” στην οποία παρουσιάζονται δύο αντίπαλοι του καθεστώτος της ΛΔΓ, απεικόνισε τόσο πιστά τις μεθόδους της Στάζι, ώστε κατά την προβολή της ταινίας του δέχθηκε δικαστική επίθεση από πρώην αξιωματούχους του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας που εξακολουθούν να έχουν ενεργό ρόλο στο σημερινό πολιτικό σύστημα.
Οι Γάλλοι, οι οποίοι δεν ζούσαν στο πλαίσιο αυτού του συστήματος, δεν μπορούσαν να φανταστούν την ύπαρξη τέτοιων διαδικασιών για τον έλεγχο του πληθυσμού. Την παράνοια, η οποία στη συνέχεια διείσδυσε στην καθημερινή ζωή, και η οποία παρέμεινε και έχει αυξηθεί στην εξουσία. Ωστόσο με τα υγειονομικά μέτρα που τέθηκαν τώρα σε εφαρμογή στη Γαλλία, οι Γάλλοι αρχίζουν να γεύονται πως θα μπορούσε να είναι η ζωή στην Ανατολική Γερμανία, αλλά και πάλι μόλις αρχίζουν να αισθάνονται την πικρή γεύση της στην άκρη της γλώσσας. Και η Γαλλία τώρα ακολουθεί τις διαδικασίες του Βερολίνου για τους νόμους που ασχολούνται με την πανδημία τουCovid-19.
Ο νόμος για την προστασία των λοιμώξεων, η αποσύνδεση από τις συνταγματικές διατάξεις, στα γερμανικά, το “das Infektionsschutzgesetz” (IfSG), ήταν την περασμένη εβδομάδα εμπλουτισμένος με μια νέα παράγραφο στο κείμενο του περασμένου Μαρτίου, που επιτρέπει στην αστυνομία να μπαίνει στα σπίτια των πολιτών χωρίς δικαστική απόφαση. Πριν από αυτόν τον νόμο, το Σύνταγμα εγγυάτο θεωρητικά, με το άρθρο 13, το απαραβίαστο της κατοικίας
Για όσους γνωρίζουν καλά τη Γερμανία, αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά συνέχεια σε μια διαδικασία που προέκυψε μετά τη σύντομη αμνηστία με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, έναν ελεύθερο και χαρούμενο χρόνο, τουλάχιστον στην επιφάνεια.
Σήμερα, ο νέος νόμος για την προστασία από τις λοιμώξεις είναι συμβατός με το δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο γερμανικός στρατός παρεμβαίνει για την επιβολή του. Το άρθρο 7 του ίδιου νόμου περιλαμβάνει επίσημα τον «περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων», συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας του συνέρχεσθε (άρθρο 8 του Συντάγματος), της ελεύθερης κυκλοφορίας (άρθρο 11, παράγραφος 1 του Συντάγματος) και το απαραβίαστου της κατοικίας. Το κείμενο αναγνωρίζει ότι τα άρθρα αυτά “μερικές φορές οδηγούν σε σημαντικές παραβιάσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων”. Θα διώκονταιι τα άτομα που έχουν αναφερθεί για εικαζόμενη μεταδοτική ασθένεια ή που έχουν εγκαταλείψει τον έλεγχο από την αρμόδια αρχή.
Το γερμανικό κοινοβούλιο τεχνικά δεν υπάρχει πλέον, αφού η κυβέρνηση υπαγορεύει με διατάγματα: «Εάν η γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή έχει καθορίσει μια κατάσταση επιδημίας εθνικής σημασίας, σύμφωνα με το άρθρο 5 παράγραφος 1 πρόταση 1, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση επιτρέπεται να καθορίζει τους κανόνες με εντολή χωρίς τη συγκατάθεση της Γερουσίας.»
Γίναμε έτσι μάρτυρες του επίσημου τέλους της σύντομης δημοκρατικής περιόδου της Γερμανίας μετά την επανένωση. Το γερμανικό Σύνταγμακαι ο μηχανισμός της δημοκρατικής διακυβέρνησης έχουν αποσυνδεθεί, πράγμα που σημαίνει ότι τα θεμελιώδη δικαιώματα του γερμανικού λαούέχουν εξαφανιστεί. Οι διαδηλωτές, από την άλλη πλευρά, καταγγέλλουν την εγκαθίδρυση δικτατορίας.
Με το Παρίσι να αλληθωρίζει προς το Βερολίνο, η Γαλλία ακολουθεί τον ίδιο δρόμο.