Η επιλογή των παρακάτω στίχων από το «Ευαγγέλιο» της γερμανικής φιλολογίας, τον Φάουστ του Γκαίτε, είναι ο παιάνας της ελευθερίας του ελληνικού Γένους του 1821. Του Γένους του οποίου η ψυχή ουδέποτε δουλώθηκε. Και ουδέποτε εξαγοράσθηκε.
Ευφορίων: Θέλω πάντα ν’ανεβαίνω πιο ψηλά,
θέλω πάντα να κοιτάω πιο μακριά.
Ξέρω καλά που είμαι τώρα:
καταμεσής στου Πέλοπα τη χώρα!
Ρίζες είναι στη δική μας τη γενιά
το πέλαγος και η στεριά.
Χορός: Δεν λαχταράς γαλήνη εδώ,
μες στο λόγγο, στο βουνό;
σύκα, μήλα εδώ γλυκά
και σταφύλια κρεμαστά.
Στη χαριτωμένη χώρα
μείνε! Μη μας φεύγεις τώρα.
Ευφορίων: Ειρήνη είναι τ’όνειρό σας;
Ζήστε με τούτον τον σκοπό σας!
Τον πόλεμο εγώ ζητάω
και για τη νίκη τραγουδάω!
Από τον «Φάουστ» του Γκαίτε
(Β΄ Μέρος 9811-9902)
Ω, περήφανα της γης αυτής παιδιά,
πολέμων γέννημα και θρέμμα!
για λευτερία δεν τσιγκουνεύεστε το αίμα.
Φλόγα ιερή σας καίει την καρδιά,
έχετε αδούλωτη κι αδάμαστη ψυχή·
κι όσοι παλεύουν σαν κι εσάς ετούτον τον καιρό
απ΄την παλικαριά σας την τόσο ζηλευτή
θενά κερδίσουν από σας το μέγα αγαθό! (Ελευθερία).
(Προσφώνηση και χαιρετισμός του Γκαίτε προς τους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821).
Γράφει ο Βύρων Γ. Πολύδωρας
«δημοκρατία»
Και την κατάλληλη στιγμή, συντόνισε το βήμα της με τους διδασκάλους του Γένους, τους Φιλικούς, τον Ρήγα και τους αρματολούς και κλέφτες, τους αιώνιους φύλακες των ορέων, και τους Φιλέλληνες, από όλη την Ευρώπη όσο και από την Αμερική, συντόνισε το βήμα της η ψυχή του Γένους και ήχησε σαν τις «σάλπιγγες της Ιεριχούς», από το ιερό τοπόσημο του Ναυαρίνου, που είχε καθαγιασθεί με τη θυσία των υπερασπιστών της Σφακτηρίας Ελλήνων και Φιλελλήνων υπό τον Ιταλό Σανταρόζα (11 Μαΐου 1825). Η μοίρα όμως της Ελλάδος είχε ανεξίτηλα γράψει πως ο οκταετής αγώνας της απελευθέρωσής της θα κρίνονταν στο λιμάνι του Ναυαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827), με την ολική καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου.
Οι Τούρκοι μας πάτησαν από το 1453 με τον Μωάμεθ τον Πορθητή. Ήσαν ένα συνονθύλευμα λαών και φυλών από μια παλιά, σχεδόν αρχαιοελληνική λέξη, συνονθυλεύω, που σημαίνει συμμαζεύω και σχηματίζω ένα σύμφυρμα από ανόμοια και άσχετα πράγματα. Και έτσι παραμένει. Οι 300 εκτεταμένες οικογένειες του Ερτογρούλ από το Ματζικέρτ, την αποφράδα ημέρα της 26ης Αυγούστου 1071, με μοιραίο αυτοκράτορα τον Ρωμανό τον Δ΄ τον Διογένη πολεμώντας με ένα στρατό γεμάτο μισθοφόρους και προδότες και αρχομανείς φατριαστές αρχηγούς, από όλες τις ετερόκλητες φυλές της Μ. Ασίας. Στα 382 χρόνια από το 1071 μέχρι την άλωση της Πόλης, οι 300 οικογένειες των βίαιων τσομπαναραίων του Ερτογρούλ πολλαπλασιάστηκαν και απλώθηκαν προς όλη την εύφορη Μικρά Ασία. Και έγιναν χιλιάδες πολεμιστές, στις διαταγές του Οσμάν (που ίδρυσε τη δυναστεία των Οσμανιδών-Οθωμανών). Παντοτινοί κατακτητές και άρπαγες. Χωρίς ίχνος πολιτισμού. Παρά μόνον ό,τι μιμητικά και λογοκλοπικά έπαιρναν (αρχιτεκτονική, πολεμική τέχνη, γαστρονομία και πρακτικές εφαρμογές του καθημερινού βίου, από γαμικές εθιμοτυπίες, χαρέμια των σουλτάνων, των πασάδων και των αγάδων) μέχρι γαστρονομικές συνήθειες και ένδυση που υπαγόρευσε το Κοράνιο.
Οι κατακτήσεις περιοχών της Μ. Ασίας που κατοικούνταν, παράγοντας αγαθά, εμπόριο και πολιτισμό για 4.000 χρόνια, συνοδεύονταν και από άγριους εξισλαμισμούς που αλλοίωσαν τη φυσιογνωμία του ελληνοχριστιανικού πληθυσμού και την εθνική ποιότητά του. Δεν τούρκεψε, ούτε υπέκυψε. Χάριν της επιβίωσης σχετικά αλλοιώθηκε. Οι οχτώ σταυροφορίες (θρησκευτικο-πολεμικές και ημιστρατιωτικές εξορμήσεις-crusades) κράτησαν συνολικά 174 χρόνια (1096-1270). Σ’αυτά τα χρόνια των Σταυροφοριών έμειναν ίχνη (στη Μάλτα, στην Κύπρο, στα Δωδεκάνησα, Ρόδο, Καστελλόριζο, Σύμη, Σμύρνη, Κορδελιό) La Coeur de Lion, η καρδιά του Λεοντόκαρδου, του Ριχάρδου Β΄ κατά την μεγάλη Γ΄ Σταυροφορία (1189-1192). Τότε που χάθηκε και ο Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσας, ο αυτοκράτορας της Γερμανίας, παρασυρθείς από το ρεύμα του ποταμού Καλυκάνδου της Κιλικίας.
Σε σχέση με τον ένδοξο και πολύπαθο Ελληνισμό της Μικράς Ασίας η ιστορία μας επιφυλάσσει μια πολυσήμαντη και με ισχύ στον χρόνο λεπτομέρεια. Με τη μάχη της Μυκάλης τον Αύγουστο του 479 π.Χ. Επρόκειτο για μια αμφίβια μάχη, όπου οι Έλληνες-Σπαρτιάτες κατενίκησαν τους Πέρσες. Εκεί απέναντι από τη Σάμο στη μικρή χερσόνησο της Μυκάλης, στις εκβολές του Μαιάνδρου βρίσκονταν οι Περσικές δυνάμεις. Όλος ο περσικός στόλος. Από τον φόβο τους στη Σαλαμίνα πριν από έντεκα μήνες (Σεπτ. 480) οι Πέρσες ακολούθησαν τότε την πιο φοβική και ηλίθια τακτική (συνήθως αυτά τα δύο πηγαίνουν μαζί). Ανέλκυαν τα πλοία τους στην ακτή για αυτοπροστασία. Οι Έλληνες παρατηρούν από τα πλοία τους και εκτιμούν την κατάσταση. Πεζοναυτικά στην κυριολεξία, πραγματοποιούν απόβαση-επίθεση, θυελλώδη και αιφνιδιαστική και καταφέρουν ένα από τα καταστρεπτικότερα αμφίβια χτυπήματα στην ιστορία τέτοιου είδους επιχειρήσεων. Οι Έλληνες νικητές γυρίζουν με τον στόλο τους στη Σάμο. Τότε πραγματοποιήθηκε εκεί μια πολεμική σύσκεψη, προκειμένου να ληφθεί μια κρίσιμη, σχεδόν αποτρόπαια, απόφαση: Εάν θα γινόταν δεκτή ή όχι μια εισήγηση των Σπαρτιατών, για εγκατάλειψη της Ιωνίας και της Σάμου και τη μεταφορά των Ελλήνων (της Ιωνίας, της Αιολίας και της Δωρίδας) και την εγκατάστασή τους στις πόλεις και στα σπίτια των «μηδισάντων». Στην οδυνηρή, επιπόλαιη και φοβική εισήγηση των Σπαρτιατών (του Λεωτυχίδη), αντιστάθηκαν οι Αθηναίοι (του Ξανθίππου) και οι φίλοι τους. Έτσι το κακό αποσοβήθηκε. Η Μικρασία έμεινε ελληνική για 2.400 χρόνια ακόμη. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 μ.Χ.
Του κύκλου τα γυρίσματα.
Ας επανέλθουμε στα συνονθυλεύματα και στα ετερόκλητα μείγματα:
Ένας άξεστος ελληνοπόντιος (από την Ριζούντα, Ποταμιά του Πόντου), ο Ερντογάν, προσποιούμενος τον Τούρκο εθνικιστή, πρώην Κεμαλικός, και παριστάνοντας τον θυμόσοφο γερο-μουσουλμάνο ρήτορα που μιλάει γλυκά και ταυτόχρονα μισαλλόδοξα, με σύμβολα-δάχτυλα άλλοτε να σημειώνουν και να επιδεικνύουν μια «τετράδα» ποιάς οργάνωσης (;) και άλλοτε πάλι να δείχνουν τον «γκρίζο λύκο» (;). Προκαλεί, τρομοκρατεί και επιδεικνύει (;) την αγένειά του. Στην φίλη του κατά τ’άλλα Άνγκελα Μέρκελ ο Ερντογάν ομιλεί υβριστικά (13/10/2019) και «μπρουτάλ» λέγοντας πως σύμμαχος στο ΝΑΤΟ είναι οι Τούρκοι και όχι οι Κούρδοι και εμμένοντας να χαρακτηρίζει τους Κούρδους ως τρομοκράτες. Οι Κούρδοι της Κων/πολης και του Νότου πρέπει να αριθμούν το ένα τέταρτο (1/4) του όλου πληθυσμού της Τουρκίας κατ’ελάχιστον, δηλαδή πάνω από 20 εκατομμύρια ανθρώπων. Ενώ την άλλη φορά, στο Νταβός (30.1.2009) ο Ερντογάν προκαλεί σε έντονη φραστική αντιπαράθεση τον Ισραηλινό Πρόεδρο Σιμόν Πέρες και αποχωρεί εξοργισμένος από την αίθουσα συνεδρίασης. Διερωτάται κανείς: Τι είδους «τραμπούκο» χρειάζεται (και προς τι) η Διεθνής Κοινότητα; Που τον ανέδειξε και τον προβάλλει;
Σε δημόσια και διεθνή μάλιστα θέα θυμίζω ακόμη πως: α) Στις 24/11/2015 ένα F16 μαχητικό αεροπλάνο της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας κατέρριψε ένα βομβαρδιστικό Sukhoi Su-24M, γιατί το ρωσικό είχε παραβιάσει τον εναέριο χώρο της Τουρκίας επί 17 δευτερόλεπτα. Κάποτε, αργά και νωθρά, η Τουρκία κατέθεσε κάποια συγγνώμη στη Ρωσία. Και ύστερα ο Ρ.Τ. Ερντογάν έγινε φίλος και παράξενος σύμμαχος του Πούτιν στον Συριακό πόλεμο. Τα σχόλια περιττεύουν.
β) Στις 30 Μαΐου 2010, έγινε προκλητική αιματηρή εμπλοκή στην ακτή της δυτικής Γάζας, με Τούρκους ακτιβιστές επιβαίνοντες του πλοίου Mavi Marmara και πλέοντες σε εκείνα τα επίδικα νερά, κάμνοντες «τουριστικό ακτιβισμό». Το σύνθημα στην Τουρκία έλεγε (κατά του Ισραήλ): Η Τουρκία δεν φοβάται, τολμά. (Από τους Τούρκους ακτιβιστές σκοτώθηκαν, από Ισραηλινά πυρά, εννέα άτομα. Και από τους Ισραηλινούς κομάντος που ανέλαβαν δράση υπήρξαν μερικοί τραυματίες). Μετά από λίγο καιρό το Mavi (επεισόδιο) είχε σβηστεί από τον χάρτη των οξέων διεθνών επεισοδίων. Και ο Ερντογάν συνέλεγε ηρωϊκές (και αντισημιτικές) δάφνες!
γ) Το αποκορύφωμα τής προκλητικότητάς της σε δημόσια και διεθνή θέαση, on air, από το studio της τηλεοράσεως, υπήρξε η εν ψυχρώ δολοφονία του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα από δράστη έναν Τούρκο μυστικό αστυνομικό που μπήκε με πολιτικά ρούχα και με το πιστόλι του προτεταμένο και άρχισε να πυροβολεί, εκτελώντας τον επί τόπου. Η Ρωσία χαρακτήρισε το έγκλημα ως τρομοκρατική επίθεση. Χωρίς συνέχεια όμως. Και ο Ερντογάν … στις δάφνες του.
δ) Το πιο πρόσφατο (για να μην πούμε «φρέσκο», σε σεβασμό του θύματος) έγκλημα του διεθνούς «τραμπουκοτρομοκράτη» είναι ο θάνατος από απεργία πείνας (ασιτία) της Κούρδισσας δικηγορίνας, που ζητούσε δίκαιη δίκη. Μετά από 238 μέρες αυτοαναγκαστικής πείνας (fasting) η Ebru Timtik, πέθανε στις 27 Αυγούστου 2020. Ζύγιζε μόλις 30 κιλά. Οι συγκρατούμενοί της, 18 δικηγόροι, είναι έγκλειστοι από το Σεπτέμβριο του 2017, με αμφίβολη την επιβίωσή τους.
Ας συνδυασθεί το τραγικό περιστατικό της Ebru Timtik με έναν άλλο γενναίο Κούρδο αρχηγό, τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, που είναι ο μοναδικός κρατούμενος-έγκλειστος (χωρίς δίκη) και σαπίζει στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, στο νησί Ιμραλί του Μαρμαρά, από τις 16 Φεβρουαρίου 1999 μέχρι σήμερα. Με την ντροπιαστική εμπλοκή της Ελλάδος, τότε, (κυβέρνησης και διπλωματικών-πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων) να παραδώσουν από φόβο και λειψή ανθρωπιστική και πολιτική αξιοπρέπεια τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Και να σκεφθεί κανείς ότι οι δυνατοί και μεγάλοι της γης, ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Αγγλία, ήσαν φιλικά διακείμενοι προς τον Οτσαλάν και το Κουρδικό (μαχόμενο για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν) κόμμα που όπως θεαματικά καταφάνηκε στον τελευταίο (με σύνθετες διεθνείς περιπλοκές) Συριακό πόλεμο.
Ανέφερα αυτά τα πιστοποιημένα περιστατικά «Ερντογανικής βαρβαρότητας» για να δείξω το κατάδηλο. Ότι ο Ρ.Τ. Ερντογάν δεν είναι τίποτ΄άλλο παρά «ένα υβριδικό δημιούργημα (για διάφορους σκοπούς) της διεθνούς ελίτ». Που είτε του υπαγορεύει τις «δράσεις» και τα θεατρικά παραληρήματά του, εναντίον της Ελλάδος και της Κύπρου, είτε τον φωτίζει ως μεγάλον ηγέτη με τους προβολείς της βρώμικης επικοινωνίας της, ενώ αυτή θεάται απαθώς ή προβαίνοντας σε δηλώσεις εκλύει τα λήμματα της απάνθρωπης και ανάλγητης, αρπακτικής και ανήθικης και άνευ κανόνων δικαίου παγκοσμιοποίησης. Όλα ένας πολτός, ένας χύδην τρόπος του ζην (ούτε δημοκρατικός, ούτε φασιστικός), αλλά μόνον τρομοκρατικός. Οι πλούσιοι ολιγάρχες να δυναστεύουν τους φτωχούς και οι πολιτικοί τους άρχοντες (ταυτοσημία), να τους οδηγούν σε τιμωρητικούς θαλάμους και σε «επιδόματα» υποσιτισμού.
Υστερόγραφο: Αφού με θρασύτητα ουρλιάζει η αγέλη των λύκων (του Ερντογάν και της παρέας του) για τη «θεωρία της αποστάσεως», ως δήθεν αρχής του Διεθνούς Δικαίου για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, εφαρμοστέας επί του συμπλέγματος του Καστελλορίζου μας προς τις Μικρασιατικές μας ακτές (δηλαδή τις σημερινές τουρκικές), γράφω σαν υστερόγραφο αίματος και αγώνα για κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα: Με τη συνθήκη της Λωζάννης (24.7.1923) η Τουρκία παρέδωσε στην Ιταλία τα Δωδεκάνησα, περιλαμβανομένου και του συμπλέγματος Καστελλορίζου με τις παρακείμενες νησίδες τους. Με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων (1947) μεταξύ των Συμμαχικών Δυνάμεων και της Ιταλίας, στην Ελλάδα «εκχωρούνται με πλήρη κυριαρχία» τα 14 νησιά (Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη, Κως, Καστελλόριζο) με τις παρακείμενες νησίδες. Ο Νόμος 518/1948 «Περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα», κάνει απόλυτο εσωτερικό δίκαιο τη Συνθήκη του 1947 και προσαρτά τα νησιά στην Ελλάδα από την 28 Οκτωβρίου 1947. Γιατί πλέον των άλλων τα είχε κατακτήσει μαχόμενη τους ΙταλοΓερμανούς μέχρι και την τελευταία ώρα της απελευθέρωσης. Τότε που η Τουρκία παρίστανε τον «επιτήδειο ουδέτερο». Άλλο επιτήδειος ουδέτερος που επινοεί και εξευρίσκει απαιτήσεις και σήμερα με την επικύρωση της προαιώνιας συμμάχου της Γερμανίας, και άλλο μαχόμενος φτωχός, και φιλελεύθερος λαός, στρατός και νησιωτικός Έλληνας ακρίτας, που κάνει κατάθεση αίματος στην τράπεζα της Ιστορίας οσάκις χρειασθεί.
Τέλος, ας μην αφήνουμε το Ηνωμένο Βασίλειο στην αταραξία της σιωπής του, όταν ο Ερντογάν προκαλεί και διεκδικεί. Του θυμίζουμε ότι η Αγγλία έκαμε προς τιμήν της και για την κυριαρχία της πόλεμο νικηφόρο και τελεσίδικο για το νησιωτικό σύμπλεγμα των Φώκλαντς που απέχουν από τη Μεγάλη Βρετανία 7.840 ναυτικά μίλια. Τότε (1982) όλοι οι σύμμαχοι της Αγγλίας έδωσαν τη σύμφωνη γνώμη τους και το ένοπλο και διπλωματικό παρόν τους, χάριν του Διεθνούς Δικαίου! Μια λέξη αξίζει εδώ στους Άγγλους: God save the Queen!