Του Γ. Λακόπουλου
Στις 13 Σεπτεμβρίου – ακριβώς έξι μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων της- η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελαροπούλου θα πάει στο Καστελόριζο για τον εορτασμό της απελευθέρωσής του.
Κάποιος κακεντρεχής θα έλεγε ότι είναι ένας τρόπος να θυμίσει ότι υπάρχει – η Σακελλαροπούλου, όχι το Καστελόριζο. Αρκεί οι λογογράφοι της να προσέξουν και να μην επαναλάβει ότι είπε στο Αγαθονήσι: ότι «είναι μακριά από το εθνικό κέντρο».
Με την ευκαιρία: οι προβληματισμοί για την ευθυκρισία όσων συνέργησαν στην μετακόμιση της ενεργεία προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας στον απαιτητικό ρόλο του αρχηγού του κράτους δεν έχουν αμβλυνθεί.
Ως τώρα η Πρόεδρος έχει συνεισφέρει στο πολιτικό σκηνικό κάποιες εκδρομικού τύπου επισκέψεις στην περιφέρεια, σε μονάδες παραγωγής και σε τοπικές εκδηλώσεις, ή… υπουργεία!
Σε κάποιους μάλιστα δίνει την εντύπωση ότι αντιλαμβάνεται το ρόλο της περισσότερο ως … μέλος της κυβέρνησης.
Το παράδοξο είναι πως η κυβέρνηση δεν δείχνει ιδιαίτερο ενθουσιασμό γι’ αυτό. Όσο κι αν ενοχλούν φιλοκυβερνητικούς σχολιαστές οι πληροφορίες ότι ο Πρωθυπουργός διστάζει να συγκαλέσει το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών – όπως του ζητούν ο Τσίπρας και η Γεννηματά,- όχι μόνο για να μην μπλέξει με κάποιους νεόκοπους αρχηγούς, αλλά και γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη στην ικανότητα της προέδρου να διαχειριστεί τις διεξαγωγή του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν ανακοίνωσε την- ειλημμένη από μήνες , και όχι την τελευταία στιγμή- απόφασή του να αντικαταστήσει τον επιτυχημένο στο αξίωμα Προκόπη Παυλόπουλο με την «Κατερίνα», άλλα έλεγε για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας:
«Πρέπει, επίσης, να διαθέτει γνώσεις, κύρος και διεθνή εμπειρία. Ώστε να συνδράμει δημιουργικά στην εσωτερική ζωή της χώρας. Αλλά και να την εκπροσωπεί με αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση στο εξωτερικό».
Σωστό. Ο Πρόεδρος οφείλει να παίζει συγκεκριμένο ρόλο στη χώρα και διεθνώς -και αυτό έκαναν οι προκάτοχοί της. Για να μην πάμε στον Στεφανόπουλο και το Παπούλια, να θυμηθούμε το καλοκαίρι του 2015 τον Παυλόπουλο.
Πόσο πιο κρίσιμη περίοδο, από αυτήν που διανύουμε περιμένει η κυρία Σακελλαροπούλου για να αναπτύξει τα πολιτικά προσόντα και τις «διεθνείς περγαμηνές», που της απέδωσε ο Μητσοτάκης;
Πότε θα εμφανιστεί στον διεθνή χώρο -έστω στον ευρωπαϊκό που είναι οικείος- ίνα πληρωθεί το ρηθέν υπό του προφήτου λέγοντος: «να εκπροσωπεί τη χώρα με αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση στο εξωτερικό»;
Μέχρι στιγμής -εκτός από κάποιες εθιμοτυπικές επαφές- ποιες σχέσεις έχει αναπτύξει, με ποιους επικοινωνεί και πού έχει παρέμβει διεθνώς;
Να το ειδικεύσουμε; Ποια είναι η διεθνής συνεισφορά της στην ελληνοτουρκική κρίση; Με ποιους ομολόγους της έχει μιλήσει; Σε ποιο διεθνές κέντρο αποφάσεων έχει παρέμβει;
«Η κυρία Σακελλαροπούλου είναι μία πρόταση ενωτική, υπερκομματική, προοδευτική και έχει όλες τις προϋποθέσεις να ψηφιστεί από το σύνολο των βουλευτών», έλεγε ο Πρωθυπουργός όταν την πρότεινε το κόμμα του.
Πράγματι η συμπαθής δικαστικός εξελέγη με μεγάλη πλειοψηφία. Αλλά για την άσκηση του ρόλου που ο ίδιος περιέγραψε ακόμη περιμένουμε. Σ’ αυτή την υπόθεση κάποιοι δεν έκαναν σωστούς υπολογισμούς. Δεν είναι μόνο ο Μητσοτάκης – ίσως μόνο αυτός ήξερε τι έκανε.
Οι πολίτες έχουν αποδείξει ότι τιμούν τον εκάστοτε ανώτατο άρχοντα, πέρα από τις κομματικές προτιμήσεις τους- όπως έδειχναν για όλους τους προέδρους οι μετρήσεις. Ότι η δημοτικότητα της σημερινής προέδρου είναι χαμηλή και… πέφτει, πρέπει να προβληματίσει και την κυβέρνηση και τα κόμματα.
Είναι καλό να πάει, λοιπόν, η αρχηγός του κράτους στο ακριτικό Καστελλόριζο αυτή την κρίσιμη στιγμή-εφόσον η κυβέρνηση- που είναι κατά το Σύνταγμα υπεύθυνη για τη δημόσια παρουσία της -έχει λάβει τα μέτρα της.
Αλλά θα ήταν καλύτερο να υπήρχε και στο διεθνή χώρο η παρουσία του προσώπου που εκπροσωπεί το σύνολο των Ελλήνων. Ανώτατος άρχων… εσωτερικού δεν υπάρχει σε κανένα πολίτευμα.
Πηγή: anoixtoparathyro.gr