Ειλικρινά, δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
«δημοκρατία»
Να φέρνεις το ΔΝΤ, για να «μεταρρυθμίσει» την οικονομία της χώρας σου, ή τους Γερμανούς, για να κάνουν τον διαιτητή στον καβγά με τους Τούρκους; Τραγικά λάθη και τα δύο, το κόστος των οποίων θα αποτιμήσει κάποτε η Ιστορία, κρίνοντας τους παράλληλους βίους του Γιωργάκη Παπανδρέου και του νεότερου Μητσοτάκη. Προς το παρόν, τα λουζόμαστε στην καμπούρα μας… Για το ΔΝΤ και τα Μνημόνια έχουμε μιλήσει πολλές φορές, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Πρωτόγνωρη όμως η εμπειρία. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να την υποστούν ξανά η χώρα και οι επόμενες γενιές.
Για τους Γερμανούς δεν τα λέμε απλώς, τα έχουμε ζήσει πολλάκις στη νεότερη Ιστορία μας. Και δεν εννοώ μόνο τη ναζιστική επίθεση, τις σφαγές των αμάχων, τις εκατόμβες των θυμάτων της πείνας, την αδίστακτη λεηλασία της χώρας και την ολοσχερή διάλυση της οικονομίας της. Αναφέρομαι και στον προηγούμενο μεγάλο πόλεμο, κατά τον οποίο οι Γερμανοί βρέθηκαν αγκαλιά με τον Τούρκο. Κι αυτοί του έβαλαν στο μυαλό την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέσα από το μοντέλο του πανισλαμισμού. Αν οι Τούρκοι είναι ο πραγματικός εχθρός της πατρίδας μας, οι Γερμανοί, χωρίς αμφιβολία, είναι οι ηθικοί αυτουργοί για την εξέλιξη αυτής της σχέσης στη σύγχρονη περίοδο. Από τα τέλη του 18ου αιώνα, μέσα στην αγωνία τους να γίνουν επιτέλους σοβαροί αποικιοκράτες και να επεκταθούν στην Ανατολή με έναν «γερμανικό σιδηρόδρομο» που θα ενώνει το Βερολίνο με τη Βαγδάτη, έχτισαν τη σχέση τους με τον λαό που ταίριαζε καλύτερα στην ψυχοσύνθεσή τους: τους Οθωμανούς.
Για έναν περίεργο λόγο, που δεν έχει σχέση με τις σημερινές αμοιβαίες εξαρτήσεις, οι Γερμανοί λάτρεψαν τους Τούρκους. Ταίριαξαν τα χνότα τους. Και άρχισαν να τους καθοδηγούν για να φτιάξουν το νεότερο κράτος τους, με πρώτο μέλημα να ξεφορτωθούν τους ενοχλητικούς: τους Ελληνες της Ιωνίας και του Πόντου καθώς και τους Αρμενίους. Πρώτα εξόπλισαν τους Τούρκους και φρόντισαν να φρενάρουν τα ελληνικά όνειρα για εθνική ολοκλήρωση στη Μελούνα με τον καταστροφικό πόλεμο του 1897. Και λίγα χρόνια αργότερα έπεισαν τους Νεότουρκους να ξεμπερδεύουν οριστικά με το άλλο μεγάλο «σπυρί», τους Αρμενίους.
Δεν υπάρχει καμία απόλυτως αμφιβολία ότι οι Γερμανοί όχι μόνο συμμετείχαν, αλλά ενθάρρυναν την αρμενική γενοκτονία. Δυστυχώς γι’ αυτούς, υπάρχουν φωτογραφικά ντοκουμέντα που δείχνουν τους αξιωματικούς του Κάιζερ, μαζί με τους Τουρκαλάδες, σχεδόν να χοροπηδούν από χαρά πάνω από λείψανα δύστυχων Αρμενίων που πέρασαν από λεπίδι. Τον ρόλο του γερμανικού παράγοντα ανέδειξε νωρίς και ο ήρωας Αμερικανός πρέσβης Χένρι Μόργκενταου, ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1916 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις φρικαλεότητες των Οθωμανών. Ο γιος του, ο Χένρι Μόργκενταου τζούνιορ, υπουργός Οικονομικών του Ρούζβελτ, που έζησε τις άλλες φρικαλεότητες, των ναζί εις βάρος των Εβραίων, είχε προτείνει να γίνει η μεταπολεμική Γερμανία ένας απέραντος αγρός, μπαξές και ποιμνιοστάσιο ταυτόχρονα, με τους κατοίκους του να ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τις καλλιέργειες και τη βοσκή. Δυστυχώς, το σχέδιό του, που θα μας είχε απαλλάξει οριστικά από τη γερμανική κατάρα, δεν προχώρησε. Ο Ρούζβελτ πέθανε και επικράτησαν άλλες απόψεις, που υποστήριζαν ότι ο κίνδυνος είναι η «σοβιετική αρκούδα» και η Γερμανία πρέπει να παραμείνει ισχυρή, προκειμένου να αποτελέσει ανάχωμα στον κομμουνιστικό επεκτατισμό.
Και να που σήμερα η Γερμανία, χωρίς ποτέ να αποναζιστικοποιηθεί (και αυτό είναι ιστορικά αποδεδειγμένο), όχι μόνο έμεινε ισχυρή, αλλά κάνει πλέον κουμάντο σε όλη την Ευρώπη. Αυτή αποφασίζει πότε θα στρώσουμε και πώς θα κοιμηθούμε. Αυτή έκρινε την οικονομική καταδίκη της Ελλάδας, μετατρέποντάς τη σε υπερχρεωμένη αποικία χρέους. Κι αυτή τώρα απαιτεί να τα βρούμε με τους Τούρκους υπό τη δική της «ευγενή» μεσολάβηση.
Πρέπει να είναι κάποιος τουλάχιστον τρελός για να διαλέξει στον καβγά με τους απέναντι διαιτητή τον Γερμανό. Γιατί οι Γερμανοί θεωρούν ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου κακώς μας ανήκουν! Μας παραχωρήθηκαν από ένα καπρίτσιο της Ιστορίας. Η φυσική κοιτίδα τους είναι η μεγάλη τουρκική ακτή απέναντι…
Αν δεν ξέρει ο πρωθυπουργός τις πάγιες θέσεις του Βερολίνου για τα ελληνικά νησιά, ας κάνει τον κόπο να διαβάσει το βιβλίο του υπασπιστή του Στεργιάδη Μιχαήλ Ροδά με τον εύγλωττο τίτλο «Πώς η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμόν την Τουρκίας». Δεν είναι μεγάλο, μόλις 60 σελίδες, γραμμένες το 1916. Και τόσο, μα τόσο ανατριχιαστικά επίκαιρες.
Ο Ροδάς, λοιπόν, περιγράφει τη λυσσώδη μάχη που έδιναν οι Γερμανοί για να μην περιέλθουν ποτέ στην Ελλάδα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Η Τουρκία είχε χάσει κατά κράτος τον πόλεμο, παρ’ όλα αυτά, με τις πλάτες των Γερμανών, αρνιόταν να εφαρμόσει τις αποφάσεις των διεθνών διασκέψεων. Μέχρι που η Αγγλία προθυμοποιήθηκε να κάνει μια «ναυτική επίδειξη» συνετισμού (επιστρατεύοντας προφανώς το «Charles de Gaulle» της εποχής). Φευ, όμως, η βρετανική πρωτοβουλία σκόνταψε στις γερμανικές αντιρρήσεις. «Η Γερμανία ζητεί τα πάντα να διευθετηθώσι κατά τρόπο φιλικό» γράφει ο Ροδάς. Γιατί κατά βάθος πιστεύει, όπως εξηγεί ωμότατα ο Γερμανός πρέσβης στον Βενιζέλο, ότι «η ελληνική κυριαρχία δεν θα αποβεί μόνιμος ούτε οριστική».
Παρ’ όλα αυτά, ο Βενιζέλος τα πήρε τα νησιά, έστω και αν αναγκάστηκε να δώσει τη Βόρειο Ηπειρο. Ο σημερινός πρωθυπουργός, που επαίρεται διαρκώς για τη συγγένειά του με τον Βενιζέλο, τι ακριβώς κάνει; Εχει αποφασίσει να τα δώσει πίσω;