Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Ο Θουκυδίδης είχε πει: «Η σύνεση είναι το πρόσχημα του άνανδρου».
Για αυτοσυγκράτηση και σύνεση μας μιλούν οι πολιτικοί μας απαντώντας στα εύλογα ερωτήματα των Ελλήνων πολιτών γιατί δεν αντιδρούν δυναμικά στις απαράδεκτες προκλήσεις των Τούρκων. Είναι όμως έτσι;
Αν ανατρέξουμε στις δηλώσεις που έκαναν πριν λίγους μόνο μήνες οι ίδιοι πρωταγωνιστές, θα διαπιστώσουμε μεγαλοστομίες, λεονταρισμούς και πατριωτικές κορώνες του τύπου «θα προστατεύσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα».
Σύμφωνα με τα γεγονότα, οι πολιτικοί μας καθώς αποδεικνύεται από τις ενέργειές τους, έτρεχαν και τρέχουν χρόνια τώρα, είτε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στον πατερούλη μπάρμπα – Σαμ είτε στους καταστροφείς της Ευρώπης και της Ελλάδας Γερμανούς, εκλιπαρώντας να πουν στην Τουρκία «να μην προκαλεί».
Ποιος θα σε πάρει στα σοβαρά όταν βλέπει πως εσύ είσαι παντελώς άχρηστος να υπερασπιστείς το δίκιο σου, εντελώς ανίκανος να ορθώσεις το ανάστημά σου απέναντι στον όποιον αντίπαλο; Ποιος θα σε υπολογίσει όταν βλέπει πως μπροστά στον κίνδυνο τρέμεις σαν το ψάρι, όταν διαπιστώνουν πως δεν είσαι έτοιμος, αποφασισμένος, να πεθάνεις υπερασπιζόμενος το δίκιο της πατρίδας σου;
Μας δουλεύουν οι «σύμμαχοι» κι «εταίροι» ψιλό γαζί. Φυσικά βρίσκουν και τα κάνουν.
Ο πρόεδρος της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν είχε απλώσει το χέρι συνεργασίας προς την Ελλάδα για την αντιμετώπιση του αιμοδιψή Ερντογάν και των επεκτατικών του σχεδίων, όμως η κυβέρνηση αλλά και άλλοι πολιτικοί χώροι, βρίσκονται ακόμα σε στάση επίκυψης μπροστά στις πόρτες της Καγκελαρίας. Τα αλλεπάλληλα χαστούκια, το συνεχές «φτύσιμο» της Μέρκελ στα δίκαια αιτήματα της Ελλάδας, δεν φαίνεται να είναι ικανά να «ξυπνήσουν» τους αιωνίους κοιμώμενους πολιτικούς μας.
Η Ρωσία, για τους δικούς της γεωπολιτικούς λόγους, έχει αρκετές φορές εκφράσει την επιθυμία να στηρίξει την Ελλάδα στην προσπάθεια της να αποτρέψει τον Ερντογάν από τις παράλογες και προκλητικές διεκδικήσεις του. Και σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση αλλά και στο σύνολό της η Βουλή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν με αποτέλεσμα οι Έλληνες να αναρωτιούνται: «Μα καλά, τι τους δίνουν και πίνουν αυτοί μέσα στη Βουλή και δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους»;
Όταν ο Ξέρξης έστειλε μήνυμα στον Λεωνίδα, τον βασιλιά της Σπάρτης, που υπερασπιζόταν με ολιγάριθμους στρατιώτες τις Θερμοπύλες, λέγοντάς του: «έχεις την επιλογή να μην τα βάλεις με τον θεό (δηλαδή τον Ξέρξη), να ταχθείς με το μέρος μου και θα σε κάνω μονάρχη στην Ελλάδα» ο Λεωνίδας αντέγραψε «Αν ήξερες τι είναι καλό στην ζωή σου θα απείχες από το να επιθυμείς ξένα πράγματα. Για μένα εστί μέγιστον ο θάνατος υπέρ της Ελλάδας παρά να γίνω μονάρχης στους ομόφυλους μου».
Και η συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτικών δείχνει πως το μόνο που επιζητούν είναι να γίνουν μονάρχες των Ελλήνων με ξένες πλάτες, αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε βάρος της χώρας και του λαού της.
Ο δειλός λοιπόν είναι άτομο απελπισμένο, ένα άτομο που φοβάται τα πάντα. Ο ανδρείος δε είναι το αντίθετο. Γιατί το θάρρος είναι γνώρισμα εκείνου που ελπίζει. Αυτά έχει πει ο μεγάλος Αριστοτέλης.
«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
Πόσο επίκαιρος αλήθεια αυτός ο στίχος από το ποίημα «Οι μοιραίοι» του Κώστα Βάρναλη…
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά…
Όμως όχι με αυτές τις πολιτικές που ντροπιάζουν τους προγόνους μας, που ντροπιάζουν την Ελλάδα…