Η χρόνια αδυναμία του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού και του πνευματικού κόσμου να νοηματοδοτήσει το συλλογικό βίο έχει πολλαπλές επιπτώσεις.
Οι εμφανέστερες είναι η υπογεννητικότητα και η συνακόλουθη γήρανση του πληθυσμού, ο συναισθηματικός αναλφαβητισμός, η οικονομική καχεξία, η στροφή σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας στον ηδονισμό, την εγωκεντρικότητα, τον μηδενισμό, την ξενομανία, την υπερκατανάλωση και την άφεση στις πάσης φύσεως ψυχότροπες και παραισθησιογόνες ουσίες.
Επιπλέον, σε καθαρά στρατηγικό και γεωπολιτικό επίπεδο, σταδιακά αλλά όχι ανεπαίσθητα, η χώρα μετατρέπεται σε δορυφόρο της Τουρκίας.
Σε καθημερινή βάση διαπιστώνεται ότι η νατοϊκή «σύμμαχός» μας, αμφισβητεί σ’ ολόκληρη τη συνορογραμμή (με την Ελλάδα, ασφαλώς) το εδαφικό status quo.
Η αμφισβήτηση επίσης εγγίζει τον καθορισμό της εθνικής ταυτότητας τμήματος του ελληνικού πληθυσμού από την Άγκυρα!
Δεν τίθεται μόνο με θεωρητικά σχήματα στα διεθνή πεδία διπλωματικών αναμετρήσεων και στις παντοειδείς «δεξαμενές σκέψης».
Ο τουρκικός αναθεωρητισμός είναι έμπρακτος και πολυεπίπεδος.
Ακολουθεί ή ορθότερα ενσωματώνει την ιδεολογία της ακάματης άρχουσας τάξης του νέο-οθωμανισμού που είναι απλή: φυγή προς τα μπρος. Επέκταση και κυριαρχία στον τόπο και τον χρόνο.
Ο τόπος καταλαμβάνεται με τη βία ή με την απειλή χρήσης βίας (βλ. Ίμια).
Ο χρόνος είναι το αντικλείδι του τόπου.
Ο ιστορικός χρόνος κατακτάται με την επιρροή που προσφέρει το χρήμα. Με λίγα λόγια, αναθεωρητισμός!
Οι «ενοχλητικές» συνθήκες πρέπει να επαναδιατυπωθούν.
Η άβολη ιστορία, ήτοι το τουρκικό ποινικό μητρώο των γενοκτονιών και των ολοκαυτωμάτων, πρέπει να ξαναγραφτεί.
Ο δολοφόνος πρέπει να εξισωθεί με το θύμα.
Το τρικ του «τετελεσμένου» πιάνει σχεδόν πάντα: «Τώρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Να τα ξεχάσουμε όλα. Και το παρελθόν. Να κοιτάξουμε μπροστά».
Ο αριθμός των ακροατών των νέο-οθωμανικών ρημάτων είναι ευθέως ανάλογος με τα κονδύλια που προτίθεται να εκταμιεύσει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας – ένα κρατικό όργανο ιδιαίτερα γενναιόδωρο.
Εκείνοι προελαύνουν. Και ημείς άδομεν.
Οι εμφανέστερες είναι η υπογεννητικότητα και η συνακόλουθη γήρανση του πληθυσμού, ο συναισθηματικός αναλφαβητισμός, η οικονομική καχεξία, η στροφή σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας στον ηδονισμό, την εγωκεντρικότητα, τον μηδενισμό, την ξενομανία, την υπερκατανάλωση και την άφεση στις πάσης φύσεως ψυχότροπες και παραισθησιογόνες ουσίες.
Επιπλέον, σε καθαρά στρατηγικό και γεωπολιτικό επίπεδο, σταδιακά αλλά όχι ανεπαίσθητα, η χώρα μετατρέπεται σε δορυφόρο της Τουρκίας.
Σε καθημερινή βάση διαπιστώνεται ότι η νατοϊκή «σύμμαχός» μας, αμφισβητεί σ’ ολόκληρη τη συνορογραμμή (με την Ελλάδα, ασφαλώς) το εδαφικό status quo.
Η αμφισβήτηση επίσης εγγίζει τον καθορισμό της εθνικής ταυτότητας τμήματος του ελληνικού πληθυσμού από την Άγκυρα!
Δεν τίθεται μόνο με θεωρητικά σχήματα στα διεθνή πεδία διπλωματικών αναμετρήσεων και στις παντοειδείς «δεξαμενές σκέψης».
Ο τουρκικός αναθεωρητισμός είναι έμπρακτος και πολυεπίπεδος.
Ακολουθεί ή ορθότερα ενσωματώνει την ιδεολογία της ακάματης άρχουσας τάξης του νέο-οθωμανισμού που είναι απλή: φυγή προς τα μπρος. Επέκταση και κυριαρχία στον τόπο και τον χρόνο.
Ο τόπος καταλαμβάνεται με τη βία ή με την απειλή χρήσης βίας (βλ. Ίμια).
Ο χρόνος είναι το αντικλείδι του τόπου.
Ο ιστορικός χρόνος κατακτάται με την επιρροή που προσφέρει το χρήμα. Με λίγα λόγια, αναθεωρητισμός!
Οι «ενοχλητικές» συνθήκες πρέπει να επαναδιατυπωθούν.
Η άβολη ιστορία, ήτοι το τουρκικό ποινικό μητρώο των γενοκτονιών και των ολοκαυτωμάτων, πρέπει να ξαναγραφτεί.
Ο δολοφόνος πρέπει να εξισωθεί με το θύμα.
Το τρικ του «τετελεσμένου» πιάνει σχεδόν πάντα: «Τώρα δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Να τα ξεχάσουμε όλα. Και το παρελθόν. Να κοιτάξουμε μπροστά».
Ο αριθμός των ακροατών των νέο-οθωμανικών ρημάτων είναι ευθέως ανάλογος με τα κονδύλια που προτίθεται να εκταμιεύσει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας – ένα κρατικό όργανο ιδιαίτερα γενναιόδωρο.
Εκείνοι προελαύνουν. Και ημείς άδομεν.