Η κλιματική αλλαγή είναι μια χρόνια κατάσταση – Και αυτοί που χαράσσουν πολιτική πρέπει να ανταποκριθούν ανάλογα

Οι συνεχείς αλλαγές του κλίματος δεν είναι πλέον έκτακτα γεγονότα αλλά χρόνια προβλήματα, και η αντιμετώπισή τους απαιτεί μια θεμελιωδώς διαφορετική προσέγγιση από τον τρόπο που οι περισσότεροι υπεύθυνοι για την χάραξη πολιτικής σκέφτονται επί του παρόντος για την κλιματική αλλαγή.

Τον περασμένο Ιούνιο, πολλές δεκάδες πτήσεις ακυρώθηκαν για πολλές ημέρες στο Διεθνές Αεροδρόμιο Phoenix Sky Harbor. Ο ένοχος; Η ακραία θερμότητα, που καθήλωσε αεροπλάνα που δεν είναι σε θέση να λειτουργούν σε θερμοκρασίες άνω των 118 βαθμών Φαρενάιτ (47,7 βαθμοί Κελσίου). Δύο μήνες αργότερα, τρισεκατομμύρια γαλόνια βροχής έπεσαν στο Χιούστον μέσα σε λίγες μόνο μέρες. Ούσα η τρίτη «500 ετών πλημμύρα» της πόλης σε μόλις τρία χρόνια, η καταιγίδα κατέστρεψε περισσότερα από 200.000 σπίτια. Η εκτιμώμενη ζημιά υπερβαίνει τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Η ανάκαμψη από την πλημμύρα, η οποία εκτόπισε σχεδόν 40.000 ανθρώπους, αναμένεται να διαρκέσει για χρόνια.
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, το Αϊντάχο πολεμούσε 23 ενεργές πυρκαγιές, που προκλήθηκαν από ξηρές και ζεστές συνθήκες, κάνοντας τους κεραυνούς εξαιρετικά επικίνδυνους. Ο καπνός στον αέρα κράτησε τα παιδιά μέσα [στα σπίτια] για μέρες και κόστισε στην πολιτεία πάνω από 20 εκατομμύρια δολάρια σε καταστολή πυρκαγιάς. Στις κοντινές [πολιτείες] Ουάσιγκτον και Όρεγκον σημειώθηκαν παρόμοιες απώλειες.
Αυτά τα περιστατικά έλαβαν χώρα μέσα σε λίγους μήνες το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2017. Αυτό είναι μόνο ένα στιγμιότυπο στον χρόνο: Κάποιος θα μπορούσε εύκολα να επισημάνει πιο πρόσφατες εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένων της καταστροφικής και θανάσιμης διαδρομής του Τυφώνα Φλόρενς μέσω της Βόρειας και της Νότιας Καρολίνας˙ των πυρκαγιών που σήμερα καταστρέφουν μεγάλα τμήματα της κεντρικής Καλιφόρνιας˙ ή του γεγονότος ότι η νότια Ιαπωνία υπέστη καταστροφικές πλημμύρες που οδήγησαν δύο εκατομμύρια ανθρώπους να φύγουν από τα σπίτια τους και κατέστρεψαν 10.000 σπίτια.
Οι συνεχείς αλλαγές του κλίματος γύρω από τις Ηνωμένες Πολιτείες και στον κόσμο αυξάνουν το τρέχον και το μελλοντικό κόστος, προκαλώντας νέες πιέσεις στην βραχυπρόθεσμη αντίδραση έκτακτης ανάγκης αλλά και στις μακροπρόθεσμες επενδύσεις και στην οικονομική ανάπτυξη. Αυτά δεν είναι πλέον έκτακτα γεγονότα αλλά χρόνια προβλήματα, και η αντιμετώπισή τους απαιτεί μια θεμελιωδώς διαφορετική προσέγγιση από τον τρόπο που οι περισσότεροι υπεύθυνοι για την χάραξη πολιτικής σκέφτονται επί του παρόντος για την κλιματική αλλαγή.
Η ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΔΡΑ ΤΟΠΙΚΑ
Για πολλούς Αμερικανούς, η αλλαγή του κλίματος εξακολουθεί να μοιάζει με ένα απόκρυφο παγκόσμιο ζήτημα, πολύ απομακρυσμένο από την καθημερινή ζωή για να φτάσει στο επίπεδο του επείγοντος. Αλλά η αλλαγή του κλίματος δεν είναι πρόβλημα κάποιου άλλου -είναι ένα βαθιά τοπικό ζήτημα, με οξείες και χρόνιες επιπτώσεις αισθητές σε ολόκληρη την χώρα.
Το βάρος του κόστους πέφτει στις πόλεις και τις πολιτείες. Ήδη, οι κλιματικές επιπτώσεις που κυμαίνονται από την υπερβολική ζέστη (Φοίνιξ, Λος Άντζελες) και την άνοδο της στάθμης της θάλασσας (Miami, Norfolk) μέχρι τις πλημμύρες της ενδοχώρας (Grand Forks, St. Louis) και στους θερμούς χειμώνες (Minneapolis, Aspen) δημιουργούν κόστη στις πολιτειακές και τις τοπικές κυβερνήσεις: Μόνο το 2017, υπήρξαν 16 καταστροφές που σχετίζονται με το κλίμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και η καθεμία προκάλεσε ζημιές ύψους ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων ή περισσότερων. Αυτά τα κόστη πλήττουν βραχυπρόθεσμα τις πόλεις, αλλά υποθηκεύουν και το μέλλον τους, καθώς οι οργανισμοί αξιολόγησης των ομολόγων αρχίζουν να υποβαθμίζουν τις πόλεις με βάση τα συχνότερα κλιματικά φαινόμενα.
Η ομάδα αναλύσεων κλιματικών αλλαγών Four Twenty Seven, η οποία πρόσφατα κατέληξε σε ένα σύνολο «βαθμολογιών κλιματικού κινδύνου» για να βοηθήσει τους επενδυτές να κατανοήσουν καλύτερα τους συγκεκριμένους κινδύνους για τις πόλεις των ΗΠΑ, σημειώνει ότι μετά τον τυφώνα Harvey του 2017, «η Moody’s υποβάθμισε το Port Arthur από A1 σε Α2 λόγω της ‘αδύναμης θέσης ρευστότητας που εκτίθεται σε πρόσθετες χρηματοοικονομικές υποχρεώσεις από τις πρόσφατες ζημιές από τον τυφώνα … πάνω και πέρα από το κανονικό πεδίο των δραστηριοτήτων της πόλης’». Πολλές επιχειρήσεις ενσωματώνουν όλο και περισσότερο το κλιματικό ρίσκο στις αναλύσεις για την πιστωτική ικανότητα των δήμων.
Οι κλιματικές επιπτώσεις προκαλούν επίσης τη μετακίνηση των επιχειρήσεων και την αλλαγή των μοντέλων τους. Το μη κερδοσκοπικό Carbon Disclosure Project, το οποίο συλλέγει αποκαλυπτικές πληροφορίες σχετικά με το κλιματικό ρίσκο και τις εκπομπές άνθρακα από περισσότερες από 6.000 εταιρείες, διαπίστωσε ότι πάνω από το 70% των παγκόσμιων εταιρειών πιστεύουν ότι οι φυσικές κλιματικές επιπτώσεις θα διαταράξουν τις αλυσίδες εφοδιασμού τους και παίρνουν αποφάσεις-κλειδιά για τις επενδύσεις και την τοποθεσία που θα βρίσκονται με το βλέμμα σε αυτές τις επιπτώσεις. Οι επενδυτές και οι ασφαλιστές στρέφονται επίσης προς τους κλιματικούς κινδύνους καθώς αξιολογούν την ουσιαστική ανθεκτικότητα των εταιρειών του χαρτοφυλακίου τους.
Η Swiss Re, ένας από τους μεγαλύτερους αντασφαλιστές παγκοσμίως, δεν θα ασφαλίζει πλέον τις εταιρείες που λαμβάνουν το 30% ή περισσότερο των εσόδων τους ή της ενέργειάς τους από τον άνθρακα. Ομοίως, το επενδυτικό ταμείο της Εκκλησίας της Αγγλίας, αξίας 16 δισεκατομμυρίων δολαρίων, δεν θα επενδύει πλέον σε εταιρείες που δεν πληρούν τους όρους της συμφωνίας του Παρισιού για το 2023. Αυτό θα μεγεθυνθεί περαιτέρω καθώς οι φυσικές απειλές της κλιματικής αλλαγής γίνονται πιο τοπικές.
Η ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ
Η αυξανόμενη επιβάρυνση που αντιμετωπίζουν οι τοπικές και πολιτειακές κυβερνήσεις, οι επιχειρήσεις, οι αλυσίδες εφοδιασμού και οι κοινότητες, μας υπενθυμίζουν την αύξηση του κόστους των χρόνιων συνθηκών υγειονομικής περίθαλψης. Φανταστείτε την αύξηση του αμερικανικού κλιματικού κόστους σαν κάτι παρόμοιο με την αύξηση του κόστους του διαβήτη τύπου 2 στις ΗΠΑ, μια μακροχρόνια μεταβολική διαταραχή που προκαλείται από την υπερβολική ζάχαρη στο αίμα και την όχι αρκετή ινσουλίνη. Τα συμπτώματα -η δίψα, η υπνηλία- φαίνονται μέτρια, αλλά οι μακροχρόνιες επιπλοκές από τη νόσο περιλαμβάνουν καρδιακή ανεπάρκεια, εγκεφαλικό επεισόδιο, τύφλωση, νεφρική ανεπάρκεια και περιστασιακό ακρωτηριασμό.
Ο διαβήτης τύπου 2 είναι σε μεγάλο βαθμό αποτρέψιμος -προκαλείται από υπερκατανάλωση τροφής, έλλειψη άσκησης και υπερβολική ζάχαρη στην διατροφή. Παρά ταύτα, οι επιδημιολόγοι κάνουν προβολές για μια σοβαρή αύξηση του διαβήτη στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά την επόμενη δεκαετία. Από το 1990 έως το 2010, ο αριθμός των περιπτώσεων έχει τριπλασιαστεί, όπως και ο ρυθμός των επιπτώσεων. Σήμερα, 30 εκατομμύρια Αμερικανοί πάσχουν από διαβήτη και 83 εκατομμύρια έχουν προδιαβήτη. Οι ειδικοί προβλέπουν αύξηση κατά 54% έως το 2030 σε περίπου 55 εκατομμύρια ανθρώπους, με κοινωνικό κόστος 622 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως.
Πριν οι χρόνιες ασθένειες όπως ο διαβήτης γίνουν τόσο διαδεδομένες, πολλά ιατρικά συστήματα, συμπεριλαμβανομένων των προγραμμάτων επείγουσας ιατρικής ανταπόκρισης, ήταν παραδοσιακά διαμορφωμένα στην εκπαίδευση και την λειτουργία για μια έντονη φροντίδα. Ωστόσο, το 2002, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας δημοσίευσε μια έκθεση με την οποία ζητούσε μια στροφή προς την χρόνια φροντίδα, σημειώνοντας αυτό το διαρθρωτικό πρόβλημα και υποδεικνύοντας συγκεκριμένες δράσεις που θα μπορούσαν να κανουν οι εθνικές και τοπικές κυβερνήσεις για την βελτίωση της περίθαλψης και τη μείωση του κόστους.
Η χώρα αντιμετωπίζει την ίδια αναντιστοιχία μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, όταν πρόκειται για την αντιμετώπιση της χρόνιας φύσης της κλιματικής αλλαγής. Φανταστείτε ότι ο άνθρακας είναι σαν την ζάχαρη, η φυσική πρόσληψη άνθρακα (όπως στα δάση και στο έδαφος) είναι σαν την ινσουλίνη και η ταχεία αύξηση των εκπομπών είναι σαν την υπερκατανάλωση τροφής. Εάν δεν υπάρξει μια μετατόπιση στην χρόνια κλιματική φροντίδα, η κοινωνία θα υποστεί αυξανόμενες επιπτώσεις με αυξανόμενη σοβαρότητα.
Η ΘΕΡΜΟΤΗΤΑ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ
Χάρη στην πρόοδο της κλιματικής μοντελοποίησης, γνωρίζουμε πολύ περισσότερα για τις φυσικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής σε συγκεκριμένες περιοχές από ό, τι μπορούσαμε πριν από πέντε χρόνια. Το έργο της Διακυβερνητικής Ομάδας για την Κλιματική Αλλαγή στη μοντελοποίηση των κλιματικών επιπτώσεων, που διατυπώθηκε στην Τέταρτη Εθνική Εκτίμηση του Κλίματος των ΗΠΑ (U.S. Fourth National Climate Assessment), το διακομματικό Σχέδιο Επιχειρήσεων με Ρίσκο (Risky Business Project) (που ιδρύθηκε από τη μια εκ των συγγραφέων, την Kate Gordon) και ένας αριθμός εκθέσεων σε επίπεδο πολιτείας, παρέχουν μια βάση για την αξιολόγηση των τοπικών και περιφερειακών φυσικών επιπτώσεων και των πιθανών οικονομικών τους επιπτώσεων.
Ένα από τα βασικά ευρήματα του μοντέλου είναι η πορεία της υπερβολικής θερμότητας στις νότιες και δυτικές ΗΠΑ. Κατά την διάρκεια των επόμενων δεκαετιών, πολιτείες όπως η Αριζόνα αναμένεται να δουν πολλές περισσότερες ημέρες με πάνω από 95 βαθμούς Φαρενάιτ (35 βαθμούς Κελσίου), προσθέτοντας επιπλέον έναν έως δύο μήνες κάθε χρόνο σε αυτές τις ακραίες θερμοκρασίες. Η φετινή χρονιά είδε επίσης ακραία κύματα καύσωνα στον Καναδά (όπου πάνω από 70 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους), το Λος Άντζελες (όπου οι θερμοκρασίες ξεπέρασαν εκείνες της Κοιλάδας του Θανάτου νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι) και την Ιαπωνία (όπου πέθαναν δεκάδες και πάνω από 22.000 εισήχθησαν στα νοσοκομεία).
Η αύξηση της θερμοκρασίας είναι ένα κλασικό παράδειγμα μιας χρόνιας κλιματικής επίπτωσης –κινούμενης αργά, με τις πιο ακραίες επιπτώσεις στο μέλλον. Αλλά οι επιπτώσεις στις περιφερειακές οικονομίες σήμερα δεν μπορούν να αγνοηθούν. Η γεωργία υφίσταται το κύριο βάρος αυτών των επιδράσεων -στις καλλιέργειες βασικών προϊόντων στις νότιες μεσοδυτικές πολιτείες όπως το Μισσούρι και το Ιλινόις, θα παρατηρηθεί μέση μείωση της απόδοσης κατά 15% κατά το μέσο του αιώνα καθώς θα αυξάνονται οι θερμοκρασίες. Ήδη οι μεγάλες γεωργικές εταιρείες αναζητούν προμηθευτές σε πιο βόρειες περιοχές, συμπεριλαμβανομένου όλου του δρόμου προς τον Καναδά, για να προσαρμοστούν στις αυξανόμενες θερμοκρασίες προς τον νότο. Ειδικές καλλιέργειες υψηλής αξίας όπως τα αμπέλια και τα φρούτα είναι ακόμα πιο ευαίσθητες στην θερμοκρασία. Η ανατολική [πλευρά στην] πολιτεία της Ουάσιγκτον βλέπει μια άνθιση στους αμπελώνες καθώς οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν στην Καλιφόρνια. Τα αμύγδαλα, μια εξαιρετικά εξαρτώμενη από το νερό καλλιέργεια, απειλούνται ολοένα και περισσότερο από τις δυτικές συνθήκες ξηρασίας. Και στην Τζόρτζια, σχεδόν το 85% των ροδάκινων της πολιτείας καταστράφηκε μετά τον ζεστό χειμώνα του 2017.
Τα ζώα είναι επίσης ευαίσθητα στην θερμότητα και η διαχείριση της θερμοκρασίας τους αποτελεί σημαντικό επιχειρηματικό κόστος. Παρόλο που είναι δυνατό να ψύχονται τα θηλαστικά όπως οι αγελάδες ή οι χοίροι, μέσω της συνεχούς ύγρανσής τους με ψεκασμό νερού (misting), τα κοτόπουλα είναι πιο δύσκολα να δροσιστούν. Η παροχή κλιματισμού για μεγαλύτερες περιόδους κάθε χρόνο έχει πείσει μερικούς μεγάλους παραγωγούς κοτόπουλων να σκεφτούν τη μετακίνηση των ζωικών δραστηριοτήτων τους στον βορρά ή να επενδύσουν σε πιο δαπανηρά σχέδια στέγασης των πουλερικών που να μπορούν να αντέξουν υψηλότερες θερμοκρασίες.
Η θερμότητα επηρεάζει επίσης την ικανότητα των ανθρώπων να κάνουν τις δουλειές τους αποτελεσματικά και καλά. Ένας σημαντικός οικονομικός αντίκτυπος στην αμερικανική οικονομία από την ανεξέλεγκτη αλλαγή του κλίματος είναι η μείωση της παραγωγικότητας της εργασίας λόγω της αύξησης των θερμοκρασιών. Αυτό είναι πιο εμφανές στις βιομηχανίες όπου οι εργαζόμενοι πρέπει να περάσουν ώρες έξω, όπως στις κατασκευές, στην γεωργία και σε ορισμένες περιπτώσεις στις μεταφορές και στη μεταποίηση. Οι ακραίες θερμοκρασίες έχουν ήδη επηρεάσει τις κατασκευαστικές συναλλαγές στα νοτιοδυτικά, όπου οι επισκευές οδικών αξόνων γίνονται όλο και περισσότερο τη νύχτα, με αποτέλεσμα πολλές υπερωρίες και πρόσθετο κόστος φωτισμού.
Φυσικά, οι βιομηχανίες είναι απασχολημένες δουλεύοντας για να προσαρμοστούν στις συνθήκες αυτές. Ήδη αναπτύσσεται ένα στέλεχος ανθεκτικών στην θερμότητα κοτόπουλων από το Πανεπιστήμιο του Delaware και ο τομέας της γεωργίας βασίζεται εδώ και πολύ καιρό σε γενετικά τροποποιημένους σπόρους για να αντέξει τις δύσκολες κλιματικές συνθήκες. Χρειαζόμαστε όμως μια πιο συνεκτική και προοδευτική στρατηγική για να αντιμετωπίσουμε τις επιπτώσεις που γνωρίζουμε ότι θα εμφανιστούν.
ΘΕΡΜΟΤΕΡΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ
Μια άλλη χρόνια επίδραση της κλιματικής αλλαγής είναι οι θερμότεροι χειμώνες. Οι μικρές αμερικανικές πόλεις για σκι που φιλοξενούν 55 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο εξαρτώνται από το χιόνι για την επιβίωσή τους. Το περασμένο έτος παρατηρήθηκε μείωση του αριθμού των σκιέρ κατά 10% λόγω χαμηλών συνθηκών χιονιού και απώλεια εσόδων ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Το Aspen, στο Κολοράντο, ένας από τους πλουσιότερους δήμους στις Ηνωμένες Πολιτείες, άνοιξε την πρώτη κουζίνα για απόρους την περασμένη σεζόν λόγω της απώλειας εσόδων.
Οι επιστημονικές προβλέψεις δείχνουν ότι οι περίοδοι «χαμηλού χιονιού» είναι τώρα μια χρόνια κατάσταση που θα επιδεινωθεί: Μια πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι μέχρι το 2050 θα σημειωθεί μείωση κατά 50% του αριθμού των ημερών χιονιού σε ολόκληρη την χώρα και όλες οι περιφέρειες θα έχουν λιγότερο χιόνι από όσο έχουν σήμερα.
Στις ίδιες αυτές περιοχές, ένα θερμότερο κλίμα προκαλεί μολύνσεις από σκαθάρια του φλοιού του πεύκου που έχουν σκοτώσει τεράστιο αριθμό δέντρων. Τα σκαθάρια του φλοιού του πεύκου και τα σχετικά παράσιτα πεθαίνουν στους ψυχρούς χειμώνες. Όταν οι χειμώνες είναι θερμότεροι, τα παράσιτα καταστρέφουν τα δέντρα, αφήνοντας τα δάση ερημωμένα. Αυτό θέτει τις ορεινές κοινότητες σε κίνδυνο πυρκαγιάς. Το 2017, πάνω από 70.000 πυρκαγιές προκάλεσαν ζημιές άνω των 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε δέκα εκατομμύρια στρέμματα, κυρίως στα βουνά. Οι 13 δυτικές πολιτείες είχαν έναν «πολύ υψηλό» συνδυασμένο κίνδυνο έκθεσης που ξεπέρασε τα 49 δισεκατομμύρια δολάρια και περιλάμβανε τέσσερα εκατομμύρια σπίτια.
Η Αλάσκα έχει θερμανθεί δύο φορές πιο γρήγορα από το υπόλοιπο έθνος και πλήττεται σκληρότερα από τους ζεστούς χειμώνες. Ένα παράδειγμα είναι η συντομευμένη εποχή για τους δρόμους από πάγο, οι οποίοι χρησιμοποιούνται σχεδόν για όλο τον βαρύ εξοπλισμό στη Βόρεια Πλαγιά (North Slope). Εκτός από την αποφυγή περιβαλλοντικών ζημιών στην τούνδρα, οι δρόμοι από πάγο κοστίζουν 400.000 δολάρια ανά μίλι για να κατασκευαστούν –μια κατασκευή που υποστηρίζει τόσο τους τοπικούς εργαζόμενους όσο και τις βιομηχανίες. Η μέση θερμοκρασία στην Αλάσκα έχει αυξηθεί κατά 6,5 βαθμούς Φαρενάιτ τον περασμένο αιώνα, κυρίως από τα μέσα του 1970. Από εκείνο το έτος, η εποχή για τους δρόμους από πάγο έχει μειωθεί δραματικά –μια μείωση κατά 50%, η οποία μεταφράζεται σε περίπου 60 επιπλέον ημέρες μειωμένης οικονομικής παραγωγικότητας.
Η αλλαγή του κλίματος επηρεάζει επίσης τις μόνιμες υποδομές, συμπεριλαμβανομένων των αγωγών και των θεμελίων. Η τήξη του permafrost [στμ: το μόνιμα παγωμένο έδαφος], η οποία προκαλεί ανύψωση και καθίζηση των θεμελίων, είναι ο κύριος ένοχος. Περισσότεροι από 100.000 πολίτες της Αλάσκας ζουν σε permafrost και 87 κοινότητες με περίπου 40.000 κατοίκους βρίσκονται σε κίνδυνο μόνιμης ζημιάς. Οι σχετικές δαπάνες αναμένεται να προσθέσουν [16] από 3 έως 6 δισεκατομμύρια δολάρια τα επόμενα 20 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων των διαταραχών υδροδότησης και αποχέτευσης.
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ
Οι πλημμύρες είναι ένας άλλος τύπος χρόνιας κλιματικής κατάστασης, τόσο των παράκτιων πλημμυρών που προέρχονται από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας όσο και από τις πλημμύρες από τις σχετιζόμενες με το κλίμα θύελλες. Για αυτές τις τελευταίες, η εμπειρία της περιοχής του Ευρύτερου Χιούστον είναι διδακτική. Αν και η ζημιά από τις πλημμύρες που προκάλεσε ο τυφώνας Harvey ήταν πρωτοφανής, το Χιούστον γνώρισε επτά επεισόδια ακραίων πλημμυρών από το 2001, συμπεριλαμβανομένης της καταστροφικής Τροπικής Θύελλας Allison, η οποία έριξε 40 ίντσες (101,6 εκατοστά) βροχής στην πόλη και της Πλημμύρας της Tax Day το 2016, με πάνω από 16 ίντσες (40,6 εκατοστά) βροχής, οκτώ θανάτους και την καταστροφή 700 σπιτιών.
Η μετατόπιση της σκέψης στην «χρόνια κλιματική φροντίδα» μπορεί να βοηθήσει τις πόλεις όπως το Χιούστον να ανακάμψουν, να ανασυνταχθούν και να σχεδιάσουν αποτελεσματικότερα τις αναπόφευκτες μελλοντικές πλημμύρες και άλλα κλιματικά φαινόμενα. Ορισμένα από αυτά περιλαμβάνουν κλασικές επενδύσεις υποδομής: Μπορούν να διευρυνθούν οι απορροές, να εγκατασταθούν αντλίες και να φτιαχτούν φράγματα κατακράτησης [υδάτων]. Άλλες πτυχές της μετατόπισης θα είναι καινοφανείς, όπως η εγκατάσταση διαπερατών συστημάτων οδοστρώματος από σκυρόδεμα, τα οποία επιτρέπουν στο νερό της βροχής να διεισδύει στο έδαφος σε μεγάλες περιοχές.
Σήμερα, το Χιούστον αρχίζει να επαναξιολογεί τους ταμιευτήρες και τα φράγματα μέσα από το πρίσμα του σχεδιασμού χρόνιας φροντίδας. Η πόλη έχει δύο ανάντη ταμιευτήρες, που χτίστηκαν κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1930 ως δημόσια έργα. Τα φράγματα δεν είχαν σχεδιαστεί για τέτοιες τακτικές ακραίες καιρικές συνθήκες και έχουν καταχωριστεί από το Σώμα των Μηχανικών του Στρατού των ΗΠΑ ως περιπτώσεις «εξαιρετικά υψηλού κινδύνου» τόσο για διαρροή όσο και για υπερχείλιση. Το Χιούστον και το Σώμα μελετούν επίσης επιπρόσθετους ταμιευτήρες, προσχώσεις, επισκευές και βελτιώσεις φραγμάτων σύμφωνα με το άρθρο 216 του νόμου για την Ανάπτυξη των Υδάτινων Πόρων. Παρόλο που αυτές οι προτεινόμενες ενέργειες δεν είναι φθηνές, αποτελούν ευκαιρία σε σχέση με το κόστος των 120 με 250 δισ. δολαρίων για τον τυφώνα Harvey, που είναι πολύ μικρότερο από το κόστος του επόμενου γύρου καταιγίδων. Εν τω μεταξύ, ο δήμαρχος του Χιούστον, Sylvester Turner, πρότεινε να αυστηροποιηθούν οι αναπτυξιακοί κανόνες [18] για να ενισχυθεί η αντοχή της πόλης στις πλημμύρες, συμπεριλαμβανομένου του εκσυγχρονισμού της έκτασης της «500 ετών» πλημμύρας με νέες κατασκευές. Σχεδιάζει επίσης να κατευθύνει τους κατασκευαστές για να παράσχουν περισσότερη κατακράτηση νερού για τα μεγάλα αγροτεμάχια που βρίσκονται σε αξιοποίηση. Αυτά είναι αρχικά βήματα και μπορούν να απαιτηθούν περισσότερα, αλλά αντικατοπτρίζουν την αναγνώριση μιας νέας κλιματικής γραμμής βάσης που απαιτεί διαφορετικές προσεγγίσεις στην τοπική διακυβέρνηση.
ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΘΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ
Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής αποτελούν πλέον μόνιμο χαρακτηριστικό του κόσμου μας. Αυτό σημαίνει ότι η διαχείρισή τους είναι μια μόνιμη και συνεχής ευθύνη για το κυβερνητικό προσωπικό σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχουν διάφορα βήματα που οι πόλεις και οι πολιτείες ειδικότερα, ευρισκόμενες όπως είναι στην πρώτη γραμμή αυτών των κλιματικών επιπτώσεων, μπορούν να κάνουν καθώς μετατοπίζουν τις κλιματικές πολιτικές από την επείγουσα στην χρόνια φροντίδα.
Πρώτον, οι πόλεις και οι πολιτείες πρέπει σαφώς να αναγνωρίσουν όχι μόνο την ανάγκη μείωσης των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου αλλά και την ανάγκη διαχείρισης των φυσικών επιπτώσεων της χρόνιας αλλαγής του κλίματος. Ειδικότερα, οι πόλεις θα πρέπει να αναθέτουν την ανάλυση του κλιματικού ρίσκου χρησιμοποιώντας τα διαθέσιμα μοντέλα της κλιματολογικής επιστήμης που προβάλλουν τόσο τις οξείες όσο και τις χρόνιες κλιματολογικές συνθήκες για αρκετές δεκαετίες. Μόλις ολοκληρωθεί η ανάλυση αυτή, οι πόλεις πρέπει να ενσωματώσουν τις εκτιμήσεις του κλιματικού ρίσκου στις αποφάσεις τοπικού σχεδιασμού κάθε φορά που προγραμματίζουν μια επένδυση σε υποδομές, ακίνητα ή άλλα μακροπρόθεσμα τοπικά βασισμένα περιουσιακά στοιχεία. Θα πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο προσθήκης προσωπικού με σχετική εξειδίκευση και να απαιτήσουν από τους εργολάβους να υποβάλλουν προσφορές για έργα που να αποδεικνύουν την κλιματική ανθεκτικότητα του σχεδιασμού τους.
Οι πόλεις θα πρέπει επίσης να εργαστούν με τις υπηρεσίες για να προχωρήσουν προς την μείωση της χρήσης του άνθρακα. Η επένδυση σε κατανεμημένα ενεργειακά συστήματα συχνά έχει το πρόσθετο πλεονέκτημα να καθιστά πολλές πόλεις πιο ανθεκτικές, καθώς αυτά τα συστήματα είναι λιγότερο πιθανό να «πέσουν» σε μια καταιγίδα ή σε συνθήκες ακραίων θερμοκρασιών. Πρέπει να προσθέσουν επιλογές για την άμεση μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, συμπεριλαμβανομένης της απομάκρυνσης διοξειδίου του άνθρακα και την αγορά σκυροδέματος χαμηλής περιεκτικότητας σε άνθρακα, χάλυβα και άλλων οικοδομικών υλικών. Οι δήμοι που ηγούνται στον ανθεκτικό σχεδιασμό πόλεων με χαμηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα μπορούν να το χρησιμοποιήσουν αυτό ως ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για την προσέλκυση εταιρειών, ειδικά εκείνων που έχουν ισχυρούς στόχους βιωσιμότητας ή ανάγκες ανθεκτικότητας. Τέλος, οι δήμοι θα πρέπει να επικεντρωθούν στη μετακίνηση των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων σε έξυπνα κλιματικά έργα, όπως η ανθεκτική ανάπτυξη και η παραγωγή ενέργειας με χαμηλές εκπομπές άνθρακα, χρησιμοποιώντας μηχανισμούς που περιλαμβάνουν δημοτικά «ομόλογα ανθεκτικότητας» και συνταξιοδοτικά ταμεία πόλεων. Αν και αυτές οι οικονομικές προσεγγίσεις μπορεί να είναι πολιτικά δύσκολες, η αναμόρφωση αυτού ως μια αναγκαία μακροπρόθεσμη επένδυση στην ευημερία μπορεί να δημιουργήσει δημόσια στήριξη.
ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΡΟΒΛΕΨΗ
Ήδη ορισμένες πόλεις και ηγέτες έχουν αρχίσει να δρουν. Ένα παράδειγμα είναι η Τούλσα της Οκλαχόμα, όπου οι δημοτικοί ηγέτες έχουν λάβει μέτρα για την διαχείριση χρόνιων πλημμυρών, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής δεξαμενών διακράτησης, της αυστηρής εφαρμογής των χαρτών πλημμυρών στην ανάπτυξη, και της μετεγκατάστασης των επιρρεπών στις πλημμύρες σπιτιών. Αυτό έχει οδηγήσει σε δραματική μείωση των ποσοστών ασφάλισης έναντι πλημμυρών στην πόλη. Το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ έχει κάνει το ίδιο. Προκειμένου να διατηρηθεί η ετοιμότητα και να αποφευχθεί η επιβάρυνση των φορολογουμένων, εκτιμά το πώς η αλλαγή του κλίματος επηρεάζει όχι μόνο τα μελλοντικά προφίλ απειλών, αλλά και την λειτουργία και το κόστος των υποδομών. Στη Ναυτική Βάση του Norfolk, το αρχηγείο του στόλου του Ατλαντικού του αμερικανικού ναυτικού, το Υπουργείο Άμυνας και το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ αναγνωρίζουν τους κινδύνους από τον χρόνιο και αυξανόμενο κίνδυνο της στάθμης της θάλασσας και έχουν σχεδιάσει να διαχειριστούν και να προσαρμοστούν στους κινδύνους παλίρροιας κατά τα επόμενα δέκα χρόνια.
Ο συνετός προγραμματισμός και οι προληπτικές επενδύσεις μπορούν και θα ελαχιστοποιήσουν το κόστος και τις ζημίες από τις μακροπρόθεσμες κλιματικές επιπτώσεις στις ΗΠΑ. Ήρθε η ώρα να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για μια χρόνια ασθένεια, όχι για ένα περαστικό κρυολόγημα -και να σχεδιάσουμε αναλόγως.
Η KATE GORDON είναι εταίρος στην Ridge-Lane, ανώτερη σύμβουλος του Ινστιτούτου Paulson και συνεργάτις του Κέντρου Παγκόσμιας Ενεργειακής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Columbia.
Ο JULIO FRIEDMANN είναι ανώτερος ερευνητικός ακαδημαϊκός στο Κέντρο Παγκόσμιας Ενεργειακής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Κολούμπια, ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Breakthrough, και πρώην κύριος Αναπληρωτής Βοηθός Υπουργός για το Γραφείο Ορυκτών Πηγών Ενέργειας στο Υπουργείο Ενέργειας των ΗΠΑ.
foreignaffairs