Αριστοτέλης Βαλαωρίτης -Επιθυμία

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879) ήταν επικός ποιητής του αρματολισμού – ένας από τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους ποιητές του 19ου αιώνα-και πολιτικός. Ο Βαλαωρίτης χαρακτηρίστηκε εθνικός ποιητής, καθώς ύμνησε με επικά χαρακτηριστικά των αγώνα τον επαναστατημένων Ελλήνων. Επιπλέον, ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική, αφού έγινε βουλευτής της «Ιονίου Πολιτείας» και για μια περίοδο επτά ετών πάλεψε για την ελευθερία των Επτανήσων.

Ο Βαλαωρίτης ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας τον 19ο αιώνα και πέρασε μια ζωή με πολλές περιπέτειες. Στην ελληνική γραμματεία έχει αφήσει το στίγμα του ποιητή που ύμνησε τον αγώνα των αρματωλών και ήταν ένας από τους κυριότερους εκφραστές της επτανησιακής σχολής.
[ΝΕΑΝΙΚΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΔΟΚΙΜΙΑ ;-1848;]
Parve, nec invideo, sine me, liber, ibis in urbem
Ovidius
Πρόκειται για ανέκδοτα ποιήματα που βρέθηκαν στα αυτόγραφα τετράδια του ποιητή και εκδόθηκαν το 1937
Εις ένα δάσος ήθελα μία νυκτιά να ήμην μακράν από την φήμην και όλους τους θνητούς.
5 Να είν’ εις το πλευρόν μου η Σικελία μόνη· ευθύς όλοι οι πόνοι ήθελον φύγει ευθύς.
Πλησίον στο ψιθύρισμα 10 των δροσερών υδάτων και αργυρών ναμάτων να είμαι με αυτήν.
Άλλοι να μη μας βλέπωσι παρ’ αι ποτάμιαι χήνες, 15 του ήλιου οι ακτίνες κι ο καθαρός αήρ.
Άλλοι να μην ακούωσι ειμή αι αηδόνες κι αι φίλαι χελιδόνες 20 τους τόσους ασπασμούς.
Αίτινες τα χαράγματα, άμα η νύκτα φύγει κι οι αστέρες ότ’ ολίγοι είναι στον ουρανόν,
25 πέμπουν προς τον Πανάγαθον ύμνους ευχαριστίας, μ’ απλότητα καρδίας κι αθώον λογισμόν.
Να ίστανται τριγύρω μας, 30 ως τόσοι δορυφόροι, φοίνικες καρποφόροι και δάφναι χλοεραί.
Το φως μας να ’ναι η Άρτεμις, η χλόη στρώματά μας, 35 ότε τα στόματά μας θ’ ασπάζονται γλυκά.
Επί ημών να ίσταται αειθαλής η πίτυς, ότε της Αφροδίτης 40 βαστάζει τα πτηνά,
οπότε αμφοτέρωθεν κρεμούν τας πτέρυγάς των, υφ’ ών τας κεφαλάς των κοιμώμενα κρατούν.
45 Κι αν εξυπνήσουν κάποτε ασπάζονται ευθέως κι ενώνουσι ηδέως αθώας τα ψυχάς.
Ταύτα, ναι, να υφίστανται 50 ημών των δύο νέων και μετά των ωραίων και απαλών πτερών,
να ρίπτωσι επάνω μας, ότε παίζουν ηδέως 55 κι ασπάζονται γλυκέως, σημεία αθώας χαράς.
greek-language