Εορτάζοντες την 20ην του μηνός Μαΐου

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ
Η ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ ή Φιλιππησία
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΑΣΤΕΡΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΣΚΛΑΣ ή Ακλάς ή Ασκαλάς
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΙΚΗΤΑΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ και ΙΩΣΗΦ οι κτήτορες της Νέας Μονής Χίου
ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Ερημίτης
ΕΥΡΕΣΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ (Ρώσου) Μητροπολίτη Μόσχας και πάσης Ρωσίας
Αναλυτικά
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ
Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Νουμεριανού. Οι πλούσιοι αλλά ευσεβείς γονείς Βερούκιος και Ρωμυλία, σε κάποια πόλη του Λιβάνου, ανέθρεψαν το γιο τους Θαλλέλαιο σύμφωνα με τα πρότυπα το^, δηλαδή το νόμο του Ευαγγελίου. ο Θαλλέλαιος, με τη χάρη του Θεού, πράγματι αποκρίθηκε στη διαπαιδαγώγηση των γονιών του και έγινε άνθρωπος πιστός, φιλεύσπλαχνος και πολύ εγκρατής. Ευφυέστατος και πολύ επιμελής καθώς ήταν στις σχολικές του σπουδές, ακολούθησε την ιατρική επιστήμη. Σαν γιατρός, ακολούθησε τα χνάρια του Κυρίου και Θεού του Ιησού Χριστού. Εξασκούσε την ιατρική όχι σαν επάγγελμα για την απόκτηση χρημάτων, όπως έκαναν οι περισσότεροι συνάδελφοι του, άλλα σαν γνήσιος χριστιανός και μιμητής του Χριστού, όπου και αν πήγαινε, ελάλει αυτοίς περί της βασιλείας του Θεού, και τους χρείαν έχοντας θεραπείας ιάσατο”1. Δηλαδή, μιλούσε στους ανθρώπους γα τη Βασιλεία του Θεού και γιάτρευε εκείνους πού είχαν ανάγκη θεραπείας. Έτσι, ανακούφιζε τους ανθρώπους σωματικά, αλλά συγχρόνως και ψυχικά τους στήριζε στην πίστη και την ελπίδα. Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο Θαλλέλαιος, πολλούς ειδωλολάτρες στο κρεβάτι του πόνου, οδήγησε στο δρόμο της σωτηρίας. Όμως, ή δραστηριότητά του αυτή καταγγέλθηκε στον έπαρχο Τιβεριανό, ο οποίος πριν τον συλλάβει, ο Θαλλέλαιος κατόρθωσε να του ξεφύγει στην Κιλικία, όπου συνέχισε τις χριστιανικές του δραστηριότητες. Εκεί όμως συνελήφθη από τον άρχοντα Θεόδωρο, ο όποιος αφού ποικιλοτρόπως τον βασάνισε, τελικά τον Μάιο του 289 τον αποκεφάλισε.
1. Ευαγγέλιο Λουκά, θ’ 11.
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της έρήμου πολίτης.
Μαρτυρίου άνύσας τον αγώνα Θαλλέλαιε, ήσχυνας ειδώλων την πλάνην, τη γενναία άθλήσει σου· και ώφθης ιαμάτων θησαυρός, παρέχων τας ιάσεις δωρεάν, τοις προστρέχουσιν εν πίστει τω σω ναώ και πόθω άνακράζουσι · δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε θαυμαστώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.
Η ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ ή Φιλιππησία
“Διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησαν ήμϊν” (Γράξ. 16,9), είναι ή έκκληση του Μακεδόνα πού βλέπει σε όραμα ο Απ. Παύλος ενώ βρίσκεται στην Τρωάδα. Τη φωνή αυτή τη θεωρεί ως φωνή Θεού και χωρίς αναβολή αποφασίζει να διαπεραιωθεί στο εκλεκτότερο τμήμα της Ευρώπης, τη Μακεδονία. Μαζί του παίρνει και τους εκλεκτούς του συνεργάτες, Τιμόθεο, Σίλα και Λουκά. Αποβιβάζονται στη Νεάπολη, σημερινή Καβάλα, κι από κει αναχωρούν για τους Φιλίππους. Έξω από την πόλη των Φιλίππων και κοντά στις όχθες του Ζυγάκτου ποταμού είναι ο τόπος προσευχής των Ιουδαίων. Στις συγκεντρωμένες ( εκεί γυναίκες ο Απ. Παύλος κηρύττει, για πρώτη φορά στην Ευρώπη, το λόγο του Θεού. Οι θεοφοβούμενες γυναίκες ακούν με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του άγνωστου Ιουδαίου. Άλλα εκείνη πού περισσότερο απ’ όλες ενθουσιάζεται είναι ή Λυδία, ή προσήλυτος πορφυρόπωλις από τα Θυάτειρα. Μέσα της γίνεται ένας σεισμός. Ή καρδιά της Λυδίας ήταν πάντα ανήσυχη. Δεν μπορούσε να λατρεύει θεούς και θεές πού οργίαζαν μεταξύ τους. Έτσι οδηγήθηκε στον κήπο προσευχής των Ιουδαίων. Γνώρισε το νόμο του Ισραήλ κι άναψε μέσα της ή δίψα για την αναζήτηση του Μεσσία. Και τώρα ακούει για πρώτη φορά τον Απ. Παύλο να μιλάει για το Λυτρωτή του κόσμου. Ή Λυδία αποδέχεται χωρίς καμιά αντίρρηση τη νέα διδασκαλία. Πιστεύει στο Χριστό και δηλώνει κατηγορηματικά πώς και αυτή θέλει να γίνει Χριστιανή. Και ο Απ. Παύλος ολοκληρώνει το έργο του. Στα γάργαρα νερά του ποταμού Ζυγάκτου βαπτίζει τη Λυδία. Ή πρώτη χριστιανή της Μακεδονίας πολιτογραφείται στη βασιλεία των Ουρανών. Τώρα είναι το πρώτο μέλος της πρώτης Εκκλησίας της Ελλάδος. Ή καρδιά της πλημμυρίζει από αισθήματα ευγνωμοσύνης προς αυτούς πού άνοιξαν τα μάτια της ψυχής της και ζήτα να τους φιλοξενήσει στο σπίτι της. “και τις γυνή ονόματι Λυδία, πορφυρόπωλις πόλεως Θυατείρων, σεβόμενη τον Θεόν, ήκουεν, ης ο Κύριος διήνοιξε την καρδίαν προσέχειν τοις λαλουμένοις υπό του Παύλου, ως δε έβαπτίσθη και ο οίκος αυτής, παρεκάλεσε λέγουσα* ει κεκρίκατέ με πιστήν τω Κυρίω είναι, εισελθόντες εις τον οίκον μου μείνατε* και παρεβιάσατο ημάς” (Πράξ. 16,14-15).
Απολυτίκιο. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Τον Θεόν σεβόμενη διανοίας ευθύτητι, το της χάριτος φέγγος δια Παύλου είσδέδεξαι, και πρώτη εν Φιλίπποις τω Χριστώ, έπίστευσας θεόφρον πανοικεί· δια τούτο σε τιμώμεν ασματικώς, Λυδία Φιλιππησία. Δόξα τω εύδοκήσαντι εν σοι, δόξα τω σε καταυγάσαντι, δόξα τω χορηγούντι δια σου, ημίν τα κρείττονα.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και ΑΣΤΕΡΙΟΣ
Αυτοί ήταν υπηρέτες του άρχοντα Θεοδώρου και διατάχτηκαν να τρυπήσουν τους αστράγαλους του Αγίου Θαλλελαίου. Πίστεψαν όμως δια του Αγίου αυτού στον Χριστό, τον ομολόγησαν και στη συνέχεια τους αποκεφάλισαν.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΣΚΛΑΣ ή Ακλάς ή Ασκαλάς
Καταγόταν και αυτός από τη Θηβαΐδα. Εργαζόταν δραστηριώτατα υπέρ της χριστιανικής πίστης, γι’ αυτό και καταγγέλθηκε στον έπαρχο Άρριανό. Επειδή αρνήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, άνοιξαν τα πλευρά του και έκαψαν τις πληγές του με αναμμένες λαμπάδες. Επειδή, όμως και πάλι το φρόνημα του παρέμεινε άκαμπτο, ο Άρριανός, έδεσε μια μεγάλη πέτρα στο σώμα του μάρτυρα, τον έρριξε στα νερά του Νείλου, όπου και βρήκε τον θάνατο ο λαμπρός αθλητής του Χριστού.
ΟΙ ΟΣΙΟΙ ΝΙΚΗΤΑΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ και ΙΩΣΗΦ οι κτήτορες της Νέας Μονής Χίου
ΟΙ όσιοι αυτοί κατάγονταν από τη Χίο και έζησαν στα τέλη του 10ου αιώνα και στις αρχές του 11ου. Ασκήτευαν σε μια σπηλιά του όρους Προβάτειο λεγόμενο, στη Χίο. Εκεί κοντά, βρήκαν σ’ ένα δένδρο μυρσίνης κρεμασμένη την εικόνα της Θεοτόκου και ανήγειραν προς τιμήν της ευκτήριο οίκο, όπου και διέμεναν. Αργότερα με τη συνδρομή του Κωνσταντίνου του Μονομάχου (1042-1054), έκτισαν την μεγαλοπρεπή Νέα Μονή, στην οποία ο αυτοκράτορας δώρισε κτήματα και αφιερώματα, σύμφωνα με την υπόσχεση πού είχε δώσει στους συγκεκριμένους Όσιους. Εκεί λοιπόν πέρασαν τη ζωή τους ασκητικά και απεβίωσαν ειρηνικά.
ΜΕΤΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού
Ή μετακομιδή του λειψάνου του Αγίου Νικολάου, έγινε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου Α’ του Κομνηνού (1081 -1118) και Πατριάρχου Νικολάου Γ’ του Κυρδινιάτη (1084-1111). Το Ιερό λείψανο του Άγιου μετακομίστηκε στο Μπάρι της Ιταλίας, επειδή οι Τούρκοι κατέλαβαν την πόλη των Μύρων και οι κάτοικοι φοβήθηκαν μήπως οι άπιστοι το καταστρέψουν.
Ο ΟΣΙΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ
Ό Όσιος αυτός, έγινε Πρεσβύτερος και έπειτα ηγούμενος. Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Κωνσταντίνου Δ’ του Πωγωνάτου (668-685). Αυτός υπήρξε ασκητικός συγγραφέας (έργα του υπάρχουν στη Φιλοκαλία), σύγχρονος του Άγιου Μαξίμου του Ομολογητή. Συνέγραψε 400 κεφάλαια περί Αγάπης και Εγκράτειας και της κατά Νουν πολιτείας. Απεβίωσε ειρηνικά το 648.
Ο ΟΣΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ο Ερημίτης
Απεβίωσε ειρηνικά.
ΕΥΡΕΣΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ (Ρώσου) Μητροπολίτη Μόσχας και πάσης Ρωσίας
του Θαυματουργού .