Εoρτάζοντες την 5ην του μηνός Απριλίου

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΣ (ή Κλαύδιος), ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΟΥΪΚΤΩΡ, ΟΥΪΚΤΩΡΙΝΟΣ, ΠΑΠΠΙΟΣ (ή Παππίας), ΣΕΡΑΠΙΩΝ και ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή εν Θεσσαλονίκη
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΑ και ΔΙΔΥΜΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑ και ΔΟΥΛΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΣ
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΞΙΜΟΣ και ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΠΕΝΤΕ ΚΟΡΕΣ από τη Λέσβο
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΔΙΗΣΟΥΣ
Η ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ από την Έφεσο
Η ΑΓΙΑ ΑΡΓΥΡΗ
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ πού μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ
Ο ΑΓΙΟΣ BECAN (Ιρλανδός)
Αναλυτικά
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΣ (ή Κλαύδιος), ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΟΥΪΚΤΩΡ, ΟΥΪΚΤΩΡΙΝΟΣ, ΠΑΠΠΙΟΣ (ή Παππίας), ΣΕΡΑΠΙΩΝ και ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ
Κατά πασά πιθανότητα είναι οι ίδιοι με αυτούς της 31 Ιανουαρίου.
Απολυτίκιο ν. Ήχος β’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τη άναλάμψει, ο έπτάριθμος, Μαρτύρων δήμος, ως λυχνία ανεδείχθης έπτάφωτος, ταίς των αγώνων ένθέοις λαμπρότησι, φωταγωγούντες τους πίστει κραυγάζοντας. Θείοι Μάρτυρες, Χριστώ τω Θεώ πρεσβεύσατε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ ή εν Θεσσαλονίκη
Πρότυπο αγνής και ταπεινής ψυχής μέσα στις νέες της Θεσσαλονίκης ή Θεοδώρα, από πολύ μικρή έκανε ζωή αγία. Ό κόσμος με τις ποικίλες ηδονές του δεν την ενδιέφερε. Άνηκε ολόψυχα στο Χριστό. Είχε μεγάλο πόθο να βγει εντελώς έξω από το ρεύμα των κοσμικών θορύβων. Διότι ανήκε στην εκλεκτή μερίδα των ανθρώπων, για τους οποίους ο Χριστός είπε, “ουκ είσίν εκ του κόσμου”1. Δεν έχουν, δηλαδή, φρονήματα του κόσμου, πού ζει μακριά από την αλήθεια, μέσα στην αμαρτία. Ό πόθος αυτός της Θεοδώρας την έφερε στη μοναχική ζωή, όπου με προσευχές, αγρυπνίες και μελέτη του θείου λόγου, σφυρηλατούσε ακόμη περισσότερο τον εαυτό της. Με τα χρήματα δε, από την πώληση των εργόχειρων της, χόρταινε τους πεινασμένους συνανθρώπους της. Άλλα και με τις αδελφές στο μοναστήρι, έζησε με ειρήνη, πραότητα και μακροθυμία. Έτσι, έμεινε ζωντανό υπόδειγμα και όταν ακόμα πέθανε. Μάλιστα, τόση μεγάλη εκτίμηση είχε από την ηγουμένη του μοναστηρίου, ώστε, όταν αυτή απεβίωσε, σύμφωνα με δική της επιθυμία την έθαψαν δίπλα στη Θεοδώρα. Ή παράδοση αναφέρει ότι, όταν οι μοναχές άνοιξαν τον τάφο, βρήκαν το λείψανο της Θεοδώρας ακέραιο.
1. Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιζ’ 14.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΑ και ΔΙΔΥΜΟΣ
Πήραν και οι δύο το μαρτυρικό στεφάνι κατά τον πιο άγριο διωγμό της Εκκλησίας, επί Διοκλητιανού. Στην Αλεξάνδρεια λοιπόν, συνελήφθη και ή Θεοδώρα από τον έπαρχο Ευστράτιο. Επειδή όμως ομολόγησε θαρραλέα την πίστη της στο Χριστό, την έδειραν και τη φυλάκισαν. Αυτό επαναλήφθηκε και μετά μερικές ήμερες, αλλά μάταια. Ή χριστιανή παρθένος έμεινε ακλόνητη στην ομολογία της και απέλπισε έτσι το ωμό πείσμα του έπαρχου. Τότε αυτός, για να εκδικηθεί τη σεμνή παρθένο, την έκλεισε σε πορνείο για να σπιλωθεί το σώμα της. Μόλις πληροφορήθηκε αυτό ένας επίσημος της Αλεξάνδρειας, ο Δίδυμος, αποφάσισε να ριψοκινδυνεύσει, για ν’ απαλλάξει τη Θεοδώρα από ενδεχόμενο αίσχος. Ντύθηκε λοιπόν τη στολή του, πήγε στο πορνείο και ζήτησε να δει ιδιαίτερα τη Θεοδώρα. Επωφελούμενος το σκοτάδι, έντυσε τη Θεοδώρα με τη στολή του και έτσι διευκόλυνε τη φυγή της. όταν έμαθε το γεγονός ο Ευστράτιος, κόχλασε από οργή. Διέταξε λοιπόν να αποκεφαλίσουν τον Δίδυμο και κατόπιν το σώμα του το έριξαν στη φωτιά. Ή Θεοδώρα όμως, δεν θέλησε εγωιστικά τη σωτηρία της. Έτσι, παρουσιάστηκε στον έπαρχο και τον ήλεγξε αυστηρά για το φόνο του Διδύμου. Θυμωμένος τότε αυτός, διέταξε να ρίξουν και τη Θεοδώρα στις φλόγες.
Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΡΜΟΣ ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑ και ΔΟΥΛΗ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
Μαρτύρησε δια πυρός.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΚΥΡΙΑ και ΔΟΥΛΗ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΜΠΗΙΟΣ
Μαρτύρησε δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΝΩΝ
Μαρτύρησε αφού τον άλειψαν με πίσσα, στη συνέχεια τον έριξαν στη φωτιά και κατόπιν τον θανάτωσαν, μέσα στη φωτιά, με δόρυ.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΞΙΜΟΣ και ΤΕΡΕΝΤΙΟΣ
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
ΟΙ ΑΓΙΕΣ ΠΕΝΤΕ ΚΟΡΕΣ από τη Λέσβο
Μαρτύρησαν δια ξίφους.
Ο ΑΓΙΟΣ ΑΒΔΙΗΣΟΥΣ
Τη μνήμη του συναντάμε επιγραμματικά στο “Μικρόν Εύχολόγιον ή Άγιασματάριον” έκδοση “Αποστολικής Διακονίας” 1959, χωρίς άλλες πληροφορίες. Πουθενά άλλου δεν συναντάμε τη μνήμη του.
Η ΑΓΙΑ ΥΠΟΜΟΝΗ
Άγνωστη στον Συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου και τα έντυπα Μηναία. Ή μνήμη της σημειώνεται στον Βατοπαιδινό Κώδικα 1104 φ. 986, οπού και ή Ακολουθία της, ποίημα του Θεοφάνη. Ό Κανόνας φέρει ακροστιχίδα: “τους σους αγώνας, Υπομονή, θαυμάσω”. Ή μνήμη της αναφέρεται και στον Συναξαριστή Delehaye την 9η Απριλίου χωρίς βιογραφικό υπόμνημα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ από την Εφεσο
Ό νεομάρτυρας Γεώργιος γεννήθηκε στην Έφεσο και ήταν παντρεμένος με παιδιά. Τον Ιούλιο του έτους 1798 και ενώ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης, παρασύρθηκε στον Ισλαμισμό και απαρνήθηκε τη Χριστιανική του πίστη. Οράν αργότερα κατάλαβε το μεγάλο του σφάλμα, απαρνήθηκε τον Ισλαμισμό και έφυγε στη Σάμο. Κατά το διάστημα της απουσίας του, οι χριστιανοί της Εφέσου άρχισαν να ανεγείρουν Ναό με άδεια από την Κων/πολη. ΟΙ συντοπίτες τους Τούρκοι το έφεραν βαρέως, διότι με βασιλική άδεια κτιζόταν χριστιανικός Ναός, και διέβαλαν τους χριστιανούς ότι δήθεν σκότωσαν τον Γεώργιο, επειδή απαρνήθηκε τον Χριστιανισμό και έκρυψαν το λείψανο του στα θεμέλια του ανεγειρόμενου Ναού. Ό Γεώργιος όμως βρέθηκε και οδηγήθηκε βίαια στην Έφεσο, οπού οι Τούρκοι τον πίεζαν να επανέλθει στη μωαμεθανική θρησκεία. Κατόρθωσε να διαφύγει και πάλι στη Σάμο, αλλά συνελήφθη και επειδή επέμενε στην χριστιανική πίστη, κλείστηκε στις φυλακές. Με τη μεσολάβηση των δημογερόντων της Σάμου, αφέθηκε ελεύθερος. Εν τω μεταξύ εξακολουθούσαν οι ανωμαλίες για την ανέγερση του Ναού στην Έφεσο. Τότε ο Γεώργιος, για να σταματήσουν οι ανωμαλίες αυτές, πήρε την απόφαση να μαρτυρήσει και επέστρεψε στην Έφεσο. Αφού απομάκρυνε την οικογένεια του για να την προφυλάξει από τον φανατισμό των Τούρκων, παρουσιάστηκε μπροστά στον Τούρκο ιεροδικαστή και με θάρρος ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. και επειδή δεν υπέκυψε στις κολακείες και τα βασανιστήρια των Τούρκων, τον αποκεφάλισαν στις 5 Απριλίου 1801, ήμερα Παρασκευή. Το Ιερό του λείψανο παρέλαβαν οι Χριστιανοί και με πολλές τιμές το έθαψαν στον τάφο του νεομάρτυρα Πολυδώρου.
Η ΑΓΙΑ ΑΡΓΥΡΗ
Ή νεομάρτυς αυτή γεννήθηκε στην Προύσα το 1688 και ήταν όμορφη στο σώμα αλλά και στην κατά Χριστόν αρετή. Νεόνυμφη ακόμα, αγαπήθηκε από κάποιον Τούρκο, ο όποιος αφού δεν μπόρεσε να τη διαφθείρει, ψευδομαρτύρησε στον κριτή της Προύσας, ότι δήθεν ή Αργυρή είπε ότι θα γίνει Τούρκισσα. Ό κριτής φυλάκισε αμέσως την Άγια. Ό σύζυγος της ενήργησε και πέτυχε να γίνει ή δίκη της στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί όμως, ήλθε και ο εν λόγω Τούρκος και ψευδομαρτύρησε και πάλι εναντίον της. Ή Αργυρή στην απολογία της, διακήρυξε με γενναιότητα την πίστη της στον Χριστό. Όποτε με διαταγή του κριτή ρίχτηκε στις φυλακές του Χάσκιοϊ, όπου, μετά από μακροχρόνια βασανιστήρια, παρέδωσε την ψυχή της στον Θεό στις 5 Απριλίου 1721.
Την 30η Απριλίου 1725 έγινε ή ανακομιδή των λειψάνων της.
Ακολουθία της Αγίας Αργυρής
Παρακλητικός Κανών Αγίας Αργυρής
Περισσότερα στο αφιέρωμα
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ πού μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ
Ό νεομάρτυρας Παναγιώτης ήταν από την Πελοπόννησο και μαρτύρησε στην Ιερουσαλήμ στις 5 Απριλίου 1820. Σύμφωνα με τη διήγηση του Άγγλου ιεραποστόλου Ιωσήφ Wolff, πού γράφτηκε στις 2 Απριλίου 1839, ένας νεαρός Έλληνας, πού ονομαζόταν Παναγιώτης, υπηρετούσε κοντά σ’ έναν Τούρκο ευγενή, πού ονομαζόταν Όσμάν Έφέντης. Όταν κάποτε ο Τούρκος αυτός πήγε στο Τέμενος του Ομάρ, πού βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, τον ακολούθησε μέσα σ’ αυτό και ο Παναγιώτης. Οι φανατικοί Τούρκοι, θεώρησαν ότι ο Παναγιώτης με την είσοδο του μίανε το Τέμενος τους και τον κατηγόρησαν στον Πασά της Δαμασκού. Ό πασάς ζήτησε από τον νέο, προκειμένου να αποφύγει τον θάνατο, να δεχθεί τον Μουσουλμανισμό. Ό Παναγιώτης μόλις το άκουσε αυτό, με θάρρος φώναξε μπροστά στον άρχοντα: “Ό Χριστός είναι ο Υιός του Θεού του ζώντος, θανάτωσε με, δεν φοβάμαι. Χριστός ανέστη” μπροστά σε πλήθος μουσουλμάνων. Εκεί τότε τον αποκεφάλισαν. Σύμφωνα πάντα με τις πληροφορίες του Άγγλου Ιεραποστόλου, πού παρακολούθησε το μαρτύριο του Αγίου, το “Έλληνικόν Μοναστήριον” της Ιερουσαλήμ αγόρασε από τους Τούρκους το λείψανο του νεομάρτυρα αντί 5.000 γροσιών και το έθαψε με τιμές.
Ο ΑΓΙΟΣ BECAN (Ιρλανδός)
Λεπτομέρειες για τη ζωή αυτού του αγίου της ορθοδοξίας, μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο βιβλίο “ΟΙ Άγιοι των Βρεττανικών Νήσων”, του Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, επισκόπου Τελμησσού, Αθήναι 1985.