Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΙΔΙΟΤΥΠΗΣ ΟΜΗΡΙΑΣ
* Γράφει, ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
“Η πένα είναι πιο δυνατή από το ξίφος” Edward Bulwer-Lytton
Είναι αλήθεια ότι η επιλεκτική σιωπή και η πρωτόγνωρη αλαλία των Μ.Μ.Ε. της χώρας, με αφορμή την άσκηση ποινικής δίωξης κακουργηματικού χαρακτήρα και την απαγόρευση εξόδου από την χώρα, για την αμαρτωλή υπόθεση του “Noor 1” ήτοι του πλοίου που μετέφερε τρεις τόνους ηρωίνης, εναντίον του εφοπλιστή, εκδότη και μεγαλομετόχου Βαγγέλη Μαρινάκη και των τριών συνεργατών του, γεμίζουν με εύλογη θλίψη και ανείπωτη οργή τους Έλληνες πολίτες. Είναι βέβαιο πως η εκκωφαντική αμηχανία και η ανεκδιήγητη “σιγή ασυρμάτου” των εκπροσώπων του ελληνικού τύπου, για ένα τέτοιο ιδιαίτερο γεγονός μείζονος σημασίας και υψηλού κοινωνικού ενδιαφέροντος όπως είναι η διακίνηση, η αποθήκευση, η χρηματοδότηση και κατοχή ναρκωτικών ουσιών, η συμμετοχή και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης αλλά και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από παράνομες δραστηριότητες και λαθρεμπορία, εγείρει φρονώ δικαιολογημένα ερωτηματικά για την στάση των ως άνω μέσων ενημέρωσης. Εκτός κι αν θέλουν από κοινού (ιδιοκτήτες και δημοσιογράφοι) να μας πείσουν ότι τα ως άνω ποινικά αδικήματα, συνιστούν συνήθη εγκλήματα που δεν χρήζουν τέτοιας αναφοράς, παρουσίασης και προβολής….
Δεν ανήκουν στο απώτατο παρελθόν της χώρας οι στιγμές, που τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα διατεταγμένα ρεπορτάζ των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, ξεχείλιζαν από “ειλικρίνεια” και δημοσιογραφικό “θάρρος” με αιχμή τον στοχευμένο λόγο, την επιλεκτική γραφίδα και το επιθετικό (ενίοτε εχθρικό) μικρόφωνο των γνωστών κονδυλοφόρων των συστημικών (ηλεκτρονικών και έντυπων) μέσων. Που παραδίδονταν αμαχητί, κατ’ επιταγή των εγχώριων και ξένων εντολέων, στον κανιβαλισμό, την διαπόμπευση και τον δημόσιο διασυρμό του διακεκριμένου ομογενούς επιχειρηματία και προέδρου του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη. Προχθές, ακόμη, η ελληνική κοινωνία κατακλύζονταν από εμετικά μισάωρα ραδιοτηλεοπτικά ρεπορτάζ, με ποικίλα “ηθικοπολιτικά” σχόλια των εμβρόντητων τάχα αστέρων της ελληνικής δημοσιογραφίας για το “σκάνδαλο” του οπλοφόρου της Τούμπας, με προφανή απώτερο στόχο και ευνόητους επιχειρηματικούς σκοπούς την ηθική σπίλωση, στοχοποίηση και συκοφάντηση του Ιβάν Σαββίδη….
Σε κάθε περίπτωση, είναι τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιοι φορείς ενημέρωσης, που μέχρι χθες, περιβεβλημένοι με την τήβεννο του σοβαρού και έγκριτου δημοσιογράφου, εν μέσω ενός καταρράκτη εύλογων αμφιβολιών ως προς τα πραγματικά κίνητρά τους, πάσχιζαν, δίχως προσχήματα, με πρωτοφανή κυνισμό και με απύθμενη υποκρισία, με αφορμή την “πιασάρικη” εικόνα του οπλοφόρου της Τούμπας, να κάνουν το άσπρο μαύρο, ήτοι δηλαδή να μετατρέψουν μια πλημμεληματική πράξη, όπως την παραβίαση της αθλητικής νομοθεσίας (βλ. παράνομη είσοδος του Ιβάν Σαββίδη) σε ειδεχθές κακούργημα. Είναι οι ίδιοι οι τραγικοί πρωταγωνιστές του φθηνού τηλεοπτικού σόου των ημερών, που συνεπικουρούμενοι από επιλεκτικά ευαίσθητους κρατικούς αξιωματούχους (βλέπε δήλωση του υφυπουργού αθλητισμού κ.Βασιλειάδη “Η είσοδος του Σαββίδη ξεχείλισε το ποτήρι”), περιέφεραν ενώπιον των δύσπιστων Ελλήνων πολιτών τα φαιδρά επιχειρήματά τους και την διάτρητη “αλήθεια” των κρατικοδίαιτων ιδιοκτητών των μέσων, όπου εργάζονται. Είναι οι ίδιοι οι θλιβεροί πρωταγωνιστές των ημερών, που αυτοαναγορεύτηκαν σε δικαστές και τιμητές της δημόσιας εικόνας και ηθικής της χώρας. Που “ανυψώθηκαν” μόνοι τους σε φωνή της κοινωνικής συνείδησης (το οφείλουν) και σε καθαρτήρια μηχανή των κακώς κείμενων του ελληνικού ποδοσφαίρου και του αθλητικού γίγνεσθαι της χώρας. Που έβγαλαν κραυγή φόβου και απόγνωσης εμπρός στην εικόνα του “τέρατος” (Ιβάν Σαββίδης), που κατέληξαν όλως “σύννομα”, “υπεύθυνα” και “δημοκρατικά”, πριν τα εντεταλμένα δικαιοδοτικά όργανα και τους φυσικούς δικαστές, σε τελεσίδικες καταδικαστικές αποφάσεις….
Ο δημοσιογράφος, είτε εργάζεται σε ηλεκτρονικό ή έντυπο μέσο, δεν πρέπει να είναι έμμισθος κοντυλοφόρος της εκάστοτε εξουσίας, ούτε υπερασπιστής των οικονομικών συμφερόντων αλλά σημαντικός φορέας της ενημέρωσης των πολιτών, με διακριτό ρόλο και σεβασμό απέναντι στο νόμο, έχοντας ιερή υποχρέωση και μεγάλη ευθύνη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Είναι ταγμένος στην αναζήτηση και την ανάδειξη της αλήθειας, στην υπηρέτηση του γενικού συμφέροντος των πολιτών. Σε κάθε περίπτωση, οφείλει να θυμάται τη γνωστή ρήση του Αμερικανού δημοσιογράφου, Edward R. Murrow “Για να είσαι πειστικός πρέπει να είσαι πιστευτός. Για να είσαι πιστευτός πρέπει να είσαι αξιόπιστος. Για να είσαι αξιόπιστος πρέπει να είσαι αληθινός”. Το γεγονός αυτό, όμως, διέλαθε την προσοχή όλων αυτών των αμετανόητων αμοραλιστών του ελληνικού τύπου, που “χθες” στην περίπτωση των θλιβερών γεγονότων της Τούμπας, με ηθικό αυτουργό τον διαιτητή του αγώνα, βασιζόμενοι στο δόγμα “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, νομιμοποίησαν, με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο, το ψέμα, ως αθέμιτο μέσο για την επίτευξη των απώτερων σκοπών και στόχων των αφεντικών τους….
Ευτυχώς, όμως, για την ελληνική κοινωνία και δυστυχώς για όλους αυτούς τους σύγχρονους σταυροφόρους της εποχής, ήτοι τους βιαστές και τους παραχαράκτες της αλήθειας, σ΄αυτή τη χώρα, υπάρχουν, ακόμη, όρθιοι, ασυμβίβαστοι και έντιμοι δικαστές. Ταπεινοί ιεροφάντες του δικαίου και σταθεροί θεματοφύλακες των συνταγματικών διατάξεων και των νόμων. Διαχρονικοί υπερασπιστές της αλήθειας, της ισονομίας και του Κράτους Δικαίου. Δικαστικοί λειτουργοί με άτεγκτη στάση, παροιμιώδη αποφασιστικότητα και δίκαιη κρίση, όπως, μεταξύ πολλών άλλων, η Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά, Ειρήνη Τζίβα, που τιμούν τον όρκο, το ρόλο και την αποστολή τους. Δικαστές, που πορεύονται με γνώμονα τη συνείδησή τους, το Σύνταγμα και τους Νόμους. Που δεσμεύονται από τη ρήση του Αδαμάντιου Κοραή “έχουν σαν οδηγό τα έθιμα, τα κείμενα και προ παντός τον ορθό λόγο”. Δικαστικοί λειτουργοί, που παρά τις εγγενείς αδυναμίες και τις λοιπές άλλες δυσλειτουργίες του δικαστικού συστήματος της χώρας, αναγάγουν τη δικαιοσύνη στο μέγιστο ιδανικό της κοινωνίας….
*** Πολιτικός Επιστήμων – Τεχ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός
