Δυστυχώς … Ατυχήσαμε

Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Η χρήση του όρου “τύχη” και όσων σχετίζονται με αυτή, είναι επιεικώς και ατυχώς, ατυχής. (Θα μπορούσε να είναι και δυστυχώς νεοελληνιστί, αν είχαμε εμπλακεί σε …συνεχή τροχαία δυστυχήματα).
Έχω την αίσθηση πως είμαστε – οι συνέλληνες – ΠΟΛΥΑΤΥΧΗΜΑΤΙΕΣ με πολλαπλές – ψυχολογικές και όχι μόνον -“κακώσεις” σε βαθμό μόνιμης αναπηρίας. Ατυχήσαμε!
Βέβαια αυτό δεν είναι και προς θάνατο. Θα έλεγα μάλιστα ότι έχουμε κατορθώσει να βολευτούμε -ως συνήθως- με το να βρούμε τον υπεύθυνο των δικών μας αστοχιών/αστοχημάτων και να επιρρίψουμε εκεί (στην τύχη δηλ) τις προσωπικές μας ευθύνες. Δεν πρωτοτυπήσαμε ασφαλώς. Πολλοί το κάνουν. Παράδειγμα οι “συγγενείς, τα καρτάσια μας οι Τούρκοι”. Μιλούν και αυτοί για την ανάγκη να αποφευχθούν ατυχήματα στο Αιγαίο! Σωστό. Αλλά τι είδους ατυχής εκτίμηση είναι αυτή; Ποιό ατύχημα; Τι είδους τυχαίο συμβάν, απρόσμενο, κακιά ώρα και στιγμή είναι, όταν στέλνει κανείς σκόπιμα αεροπλάνα και πλοία σε ξένο εναέριο και θαλάσσιο χώρο;
Και τι ανόητη /ατυχέστατη αποδοχή και (συν) χρησιμοποίηση – από την δική μας την πλευρά – του όρου … “Ατύχημα” ;
Υποθέτω πως βολεύει τους  πονηρούς πολιτικάντηδες η εκδοχή –  ονοματοδοσία :”Ατύχημα”.
Δεν πρόκειται παρά για σκόπιμη, προδιαγεγραμμένη, προκαθορισμένη εχθρική, επιθετική ενέργεια. Δεν θέλουν οι ιθύνοντες – αμφοτέρων  των χωρών – να την πουν με το όνομά της επειδή:
– Οι μεν Τούρκοι, γιατί αν συμβεί πραγματική εμπλοκή με κατάρριψη αεροσκαφών ή βυθίσεις σκαφών, να ισχυριστούν πως οι δικοί τους (εν ευθυμία διατελούντες; ) έπεσαν … κατά λάθος /εξεπίτηδες επάνω μας,     προκειμένου  να προκαλέσουν την κακή τύχη και των δύο χωρών.
-Οι δε δικοί μας, επειδή θα ερωτηθούν: Μα, αφού ήταν εχθρική ενέργεια, η παρουσία και μόνον στο δικό μας χώρο, γιατί δεν τα χτυπήσατε;
Άρα εξυπηρετεί όλους – οψέποτε τυχόν κάτι κακό συμβεί – να θεωρηθεί /χαρακτηριστεί  ως… Α τ ύ χ η μ α !!!
Ατυχήσαμε πολλαπλά και πολυεπίπεδα (πολιτικά, πολυπολιτισμικά, οικονομικά, πατριωτικά, κοινωνικά, (εκ)παιδευτικά, κομματικά, ηγετικά, δημοκρατικά, γλωσσικά).
Απολέσαμε (κάποιοι άθλιοι το μεθόδευσαν) την σημασία των λέξεων, με αποτέλεσμα να αδυνατούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας.
Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε φέρουν, σχεδόν πάντοτε, διαφορετικό συνήθως ατομικό, ιδεολογικό, ή κομματικό σημασιολογικό φορτίο. Εξατομικεύονται! Θλιβερή εξέλιξη.
Εκείνο το οποίο παραθεωρείται ανεπίτρεπτα, είναι η σπουδαιότητα της ακριβολογίας.
Η έλλειψη δεν αφήνει μόνον δυσαναπλήρωτο κενό, αλλά αποστερεί το κοινωνικό σύνολο τόσο από την ενδοεπικοινωνία του, όσο και από την δυνατότητα οικοδόμησης άσειστων προϋποθέσεων αποφυγής (ψευδοπίγραφων) “Ατυχημάτων”.
ΥΓ Ηθικό δίδαγμα:
Αν ξεκινήσουμε με την αποφυγή γλωσσικών/λεκτικών ατυχημάτων/αστοχημάτων /ανακριβολογιών, τότε (τυχαία;) ενδέχεται να οργανώσουμε διαφορετικά την κοινωνία , το Κράτος μας, επιλέγοντας – ως πρώτο μέλημά – επιτυχημένους και όχι αποτυχημένους, ΞΥΛΙΝΟΛΟΓΟΥΣ (=με ξύλινη, ακαταλαβίστικη γλώσσα) τυχάρπαστους αριβίστες  Ηγέτες και ΕΘΝΟΓΟΝΕΙΣ.
Μην τα αφήνουμε όλα στην (καλή ή κακή μας τύχη). Άλλωστε “συν Αθηνά και χείρα κίνει”.