Το «μεγαλύτερο σκάνδαλο» και η «πολιτική ευθύνη»
Τελευταία ακούστηκε, ότι το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία της Ελλάδας ήταν το σκάνδαλο NOBARTIS. Εκτιμήθηκε, ότι χάθηκαν για τα ταμεία 23 δις και οι εμπλεκόμενοι ήταν πολιτικοί, σύμβουλοί τους, κρατικοί λειτουργοί, γιατροί, δημοσιογράφοι και ιδιοκτήτες ΜΜΕ, κ.ά. Έγινε και σχετικό λογοπαίγνιο για το ποσό των 23.000 Ευρώ που επέστρεψαν οι υπουργοί της κυβέρνησης από επιδότηση ενοικίου με τα 23 δις του σκανδάλου και δεν παραιτήθηκε κανένας.
Από συστάσεως του ελληνικού κράτους έχουμε συνεχώς σκάνδαλα, που οδηγούν το κράτος σε χρεοκοπίες, στάση πληρωμών και πτώχευση. Δεν μπορεί να ξεχαστεί το γεγονός, όταν στην αρχή του απελευθερωτικού αγώνα αντί να αγοραστεί από τα δυο «δάνεια ανεξαρτησίας» πολεμικό υλικό, φαγώθηκε από τους ντόπιους και ξένους μεσάζοντες και τοκογλύφους. Από τις 2.800.000 στερλίνες έφτασαν στους εξεγερμένους 200.000 περίπου στερλίνες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, από τα 2 ατμόπλοια, που παραγγέλθηκαν στους Αμερικάνους για τον Αγώνα, το 1824, πήραμε το ένα μετά από πολλά βάσανα και αργοπορημένα…
Όλα έγιναν πριν ακόμη υπογραφτεί η συνθήκη του 1830, που όριζε τα σύνορα του πρώτου αυτόνομου κρατιδίου. Για ιστορικούς λόγους το μέγιστο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους είναι το παραπάνω και όχι η NOVARTIS, γιατί αφενός, έγινε στην κορύφωση του Αγώνα αφετέρου, παραλίγο να τινάξει τον απελευθερωτικό Αγώνα στον αέρα με τους εμφυλίους πολέμους, που δημιούργησε, ίσως σήμερα δε θα μιλούσαμε για ελληνικό κράτος με όλα τα επακόλουθα.
Δικαίως είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο. Σ’ αυτό το κρατίδιο οι μετέπειτα πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, πολλοί απ’ αυτούς ήταν εμπλεκόμενοι στο προηγούμενο σκάνδαλο και σε κόμματα, που είχαν το όνομα των μεγάλων δυνάμεων (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό ). Για τις «καλές υπηρεσίες τους» πήραν και αξιώματα και ως καλοί κληρονόμοι, οι απόγονοί τους τα διατήρησαν ( μέχρι σήμερα) ως «κεκτημένα» – πελατειασμός (clientelism).
Ακολούθησαν, οικονομικά, πολιτικά σκάνδαλα, χρεοκοπίες, πτωχεύσεις, πόλεμοι, αποζημιώσεις, κ.λ. και μεγάλες πολιτικές ανακατατάξεις. Η χρεοκοπία του 1827 έφερε τη βασιλεία, η χρεοκοπία του 1843 έφερε την επανάσταση της 3ης Σεπτέμβρη, η χρεοκοπία του 1893 έφερε το κίνημα στο Γουδί και το Βενιζέλο, η χρεοκοπία του 1932 έφερε το Μεταξά.
Στην πρόσφατη ιστορία μας των νεότερων χρόνων, παρότι η σημαία ήταν ψηλά με κεντρικά συνθήματα, «εκσυγχρονισμός», «διαφάνεια», «σεμνά και ταπεινά», «χρήματα υπάρχουν», επικράτησε ένα καθεστώς ατιμωρησίας, κλεπτοκρατίας και σωρία σκανδάλων μέχρι σήμερα.
Το παρελθόν δεν άφησε στους νεότερους πολιτικούς καμία διδαχή, ούτε οι κίνδυνοι αφανισμού της φυλής μας μέσα από τις εμφύλιες συρράξεις, ούτε οι πόλεμοι, ούτε οι πτωχεύσεις.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα και εδώ, οι άνετες παραγγελιές θαλασσοδανείων όσων εκατομμυρίων ευρώ γουστάριζαν οι ανήκοντες στα κόμματα της διαπλοκής και η άμεση ανταπόκριση του τραπεζικού συστήματος με υποθήκη τον αέρα. «Μας τα έδιναν και εμείς τα παίρναμε με αέρα», ειπώθηκε αδιάντροπα και κυνικά από επιχειρηματίες; που δεν μπορούσαν να τα δικαιολογήσουν στην εξεταστική της Βουλής.
Μία από τα ίδια όπως παλιά με σύγχρονες συνταγές κλεψίματος, που κατέληξε η χώρα πάλι σε χρεοκοπία, ύφεση, άγρια λιτότητα, φτώχεια μνημόνια και σε παρατεταμένη κρίση με το φόβο της πτώχευσης.
Το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην πρόσφατη ιστορία μας, δεν είναι η NOVARTIS, είναι η χρεοκοπία της χώρας και η ατιμωρησία των ενόχων της χρεοκοπίας, που οι υπαίτιοι δεν οδηγήθηκαν στη δικαιοσύνη. Με ενδιάμεσα ενισχυτικά σκάνδαλα σε συνέχειες, όπως το ψηφισμένο άρθρο στο Σύνταγμα «περί ευθύνης Υπουργών», για να μη φοβούνται οι μιζαδόροι και να λένε ότι θέλουν, τα δάνεια στα αγοραία κόμματα ως ενέργεια δύναμης για να συνεχίζουν τη διαπλοκή και το τελευταίο, η επίκληση της «πολιτικής ευθύνης», για να καλύψει ως ασφαλιστική δικλείδα, ό,τι ξέφυγε από τα προηγούμενα εγκληματικά τους σκάνδαλα.
Αν στο σύνταγμα είχε ψηφιστεί με το ίδιο τρόπο, ένα άρθρο, αντίθετου σκεπτικού για ευθύνες των πολιτικών, που οδήγησαν την πατρίδα σε χρεοκοπία, τότε κάποιοι έμποροι της πολιτικής θα το σκεφτόντουσαν πολύ καλά να κατέχουν θέσεις ευθύνης στην πολιτική ηγεσία της χώρας, πόσο μάλλον να επιθυμούν μετά τη χρεοκοπία να μας «ξανα-σώσουν». Φυσικά ο σκοπός τους είναι προφανής. Από θέση εξουσίας θα έχουν τη δυνατότητα να σβήσουν τα εναπομείναντα εγκληματικά τους ίχνη.
Δεν μπορεί όλοι να είναι ίσοι ενώπιον του νόμου εκτός από τους Υπουργούς. Οι πολιτικοί θέλουν τη δικαιοσύνη διακοσμητική και το εκδηλώνουν. Προσπαθούν με κάθε μέσο να επιβάλλουν τη λήθη των εγκληματικών πεπραγμένων τους.
Κάνουν ότι είναι δυνατόν, θεσπίζουν νομοθετήματα, ακόμη και μέσα στην κρίση, που υποφέρει ο λαός για να μη «κελαηδήσουν» τα μη πολιτικά πρόσωπα, που εκτελούσαν τις δικές τους εγκληματικές εντολές. Κάποια αδικήματα κλείνουν, παραγράφονται πριν καν συζητηθούν και αποκαλυφθούν. Όπου περιπλέκεται η διαδικασία, ο φάκελος κρατείται στα διάφορα συρτάρια υπουργείων, δικαιοσύνης, για να περάσει ο χρόνος και να παραγραφεί το αδίκημα. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Τα σκάνδαλα συνεχίστηκαν με κορύφωση το σκάνδαλο NΟVARTIS, ΚΕΕΛΠΝΟ, κ.λ. και θα συνεχίσουν να παράγονται όσο κάποιοι θα είναι υπεράνω των νόμων.
Το μεγαλύτερο όμως πολιτικάντικο παραμύθι, είναι η ορολογία, «πολιτική ευθύνη», που έχει ακουστεί αρκετές φορές από πολιτικάντηδες και από τα «ανεξάρτητα» μέσα «έγκυρης» ενημέρωσης. Στην πλειοψηφία τους έχουν αναλάβει το ρόλο της προστασίας του συστήματος. Ως πολίτες γνωρίζουμε την ποινική, την αστική ευθύνη, που οι συνέπειες ορίζονται από τον ποινικό κώδικα.
Η πολιτική ευθύνη πώς ορίζεται σ’ αυτή τη χώρα για τους πολιτικούς; Ποιός κώδικας προβλέπει, τις συνέπειες της πολιτικής ευθύνης; Χάνει το πολιτικό του αξίωμα; Χάνει το δικαίωμα της υποψηφιότητας; Και για πόσες εκλογικές περιόδους; Αποζημιώνει ή διορθώνει με δικά του έξοδα τις συνέπειες των ενεργειών του, που προκάλεσαν ζημίες, κ.λ.; Οδηγείται ενώπιον της Δικαιοσύνης για να δικαστεί ανάλογα τις συνέπειες των αποφάσεων; κ.λ. Τίποτα απ’ αυτά. Η «πολιτική ευθύνη» δεν έχει καταγεγραμμένο κώδικα συνεπειών. Οι συνέπειες που ακολουθούν τη λέξη «ευθύνη», «απατεώνας», «ψεύτης», «κλέφτης», ακυρώνονται από τον όρο «πολιτική», που μπαίνει προσδιοριστικά δίπλα.
Τα 350 δις είναι η πραγματικότητα, ως προς το χρέος, τα αποτελέσματα του πολιτικού συστήματος. φαγώθηκαν από τα δημόσια ταμεία με αρνητικές συνέπειες στο βιοτικό επίπεδο του λαού. Καλά οι κυβερνώντες, δεν κατάλαβαν πώς εκλάπησαν, το κομματικό κοπάδι; Τόσο πολύ έχει εθιστεί στο πολιτικάντικο παιχνίδι, στο παραμύθι, στον πελατειασμό και στο ρουσφέτι;
Όσο για το σκάνδαλο NOVARTIS, που γίνεται μεγάλος ντόρος, είναι γέννημα της ατιμωρησίας των υπαιτίων και θα έχει την ίδια κατάληξη, όπως και τα προηγούμενα σκάνδαλα εκτός (ελληνικού) απροόπτου. Σ’ αυτό συνηγορεί ο συμβιβασμός, που πολύ πιθανόν να υπάρξει μεταξύ των Αμερικανών με τη μητέρα NOVARTIS με κάποια δις δολάρια αποζημίωσης, αλλά αποζημίωση δικαιούνται και οι μάρτυρες ως θιγόμενοι του σκανδάλου, οπότε η στρόφιγγα των στοιχείων θα κλείσει και θα παραμείνει και πάλι η γνωστή άγνωστη ελληνική πραγματικότητα…
Αυτά τα γνωρίζουν οι υπεύθυνοι που τίναξαν τη φαρμακευτική δαπάνη στα ύψη και γι’ αυτό ομιλούν με κενολογίες, με απειλές, για σκευωρίες, για κατασκευή έωλων κατηγοριών και όχι για σκάνδαλο, που όταν θα κουκουλωθεί, θα βγουν αμόλυντοι, για να αφιερωθούν και πάλι στην πολιτική.
Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι η αρχή σε κάθε ευνοούμενη πολιτεία. Το οφείλουν οι παλαιότεροι πολιτικοί, όσοι σέβονται την Πολιτική και την Πατρίδα προς στους νεότερους. Το έγραψε χιλιάδες χρόνια πριν ο Αριστοτέλης: «η δικαιοσύνη είναι πολιτική ανάγκη, διότι το δίκαιο είναι η τάξη της πολιτικής κοινωνίας, η απονομή της δικαιοσύνης». Επίσης «ο άνθρωπος που δεν υπόκειται σε νόμους και δικαιοσύνη είναι το χείριστο όλων των ζώων» και «η δικαιοσύνη και η πολιτική αρετή είναι απαραίτητες, διότι χωρίς αυτές δεν μπορεί να υπάρξει πολιτεία». Εδώ βρίσκεται η ουσία. Για να αλλάξει πορεία η χώρα χρειάζεται πρωτίστως μνήμη και θέληση για δικαιοσύνη απ΄ όλους, Πολίτες και Πολιτικούς.
Επομένως η κάθαρση, η τιμωρία των ενόχων, η απόδοση δικαιοσύνης και η επιστροφή κλεμμένων είναι αδύνατη από το υπάρχον πολιτικό και δικαστικό σύστημα με τις τόσες ασφαλιστικές δικλείδες προστασίας. Όλοι οι πυλώνες του σαπιο-συστήματος, προσπαθούν να επιβάλλουν τη λήθη. Θα πρέπει λοιπόν να αναζητηθούν άλλοι τρόποι μέσα στην κοινωνία. «Ο αγώνας εναντίον της λήθης είναι αγώνας εναντίον της εξουσίας και το αντίστροφο». «Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το επαναλάβει».
Θα απαιτήσει και θα επιβάλλει δικαιοσύνη κάποια στιγμή η κοινωνία; Ή θα αδιαφορεί περιμένοντας το μοιραίο; Ίδωμεν!
Καρανάσιος Γεώργιος – [email protected]