Απαξίωση: Η μεγαλύτερη αμαρτία

Στους καιρούς μας όπως πάντοτε, κυκλοφορούν ανάμεσα μας ορισμένοι άνθρωποι με “μια μεγάλη κατάρα” μέσα τους: Αντικρίζουν τα πάντα με γκρίνια, με απαξίωση. Τι και εάν διαθέτουν γνώσεις, ομορφιά, δύναμη…

Απενεργοποιούν (πρώτα οι ίδιοι) τα χαρίσματα τους με τον χαρακτήρα τους. Έπειτα το επιχειρούν για όλους τους υπόλοιπους. Εάν μάλιστα κατέχουν συναισθηματικά, επαγγελματικά ή εξαιτίας οποιουδήποτε λόγου, μια σημαντική θέση στην ζωή μας, τότε η διαβρωτική παρουσία τους μετατρέπεται σε απειλή για την ψυχοσωματική ισορροπία μας.
Ο Χριστός κάποτε ακούμπησε την πεθερά του Πέτρου και έγινε αμέσως καλά. Στην περίπτωση όμως των ανθρώπων που προαναφέραμε, συμβαίνει το αντίθετο: Σε σκέφτονται και νιώθεις την 《παγωμένη αύρα》 τους. Σε αντικρίζουν και νιώθεις ασφυξία. Σου μιλάνε και μετεωρίζεσαι. Σε ακουμπάνε και…. Αρρωσταίνεις… Ενδέχεται όλα αυτά να τα κάνουν ασυνείδητα. Έχουν μόνιμα καχύποπτη οπτική. Η παρουσία τους και μόνο είναι μια καταθλιπτική πραγματικότητα. Κτίζουν τοίχους και τάφρους όπου βαδίσουν….
Είναι μια 《απουσία παρουσίας》που αποζητά να τραβήξει στην περιφρόνηση και στην καταστροφή σαν μια μαύρη διαστημική τρύπα, κάθε τι.
Αντιδρούμε; Απομακρυνόμαστε; Προσπαθούμε για μια δική τους αλλαγή;
Ανάλογα. Με τον βαθμό οικειότητας που έχουμε και των δυνατοτήτων μας. Εάν ένα τέτοιο πρόσωπο είναι πολύ κοντά μας χρησιμοποιούμε την διακριτικότητα στον ύψιστο βαθμό. Λίγες, συγκεκριμένες και 《χειρουργικά》 προσεκτικές κινήσεις. Προσέχουμε να μην εμπλακούμε στο βαρύ μαγνητικό πεδίο του. Ένας τέτοιος άνθρωπος ψάχνει πάντα για αφορμές υποτιμήσεως. Ενδοβάλει διαρκώς ενοχές.
Ο τρόπος αντιμετωπίσεως οφείλει να είναι σαν έναν καθρέπτη: Να αντικατοπτρίζει αυτό που συμβαίνει. Χωρίς επιθετικότητα ή πάθος. Μόνο τότε ενδέχεται να ενεργοποιηθούν τα ψήγματα αυτογνωσίας (εαν υπάρχουν) του απαξιωτικού χαρακτήρα: Η απομάκρυνση είναι η επόμενη και έσχατη λύση. Ιδιαιτέρα για τους ευαίσθητους ανθρώπους που μετράνε 《τοις μετρητοίς》 κάθε τι.
Εάν δεν αντιμετωπίσουμε άμεσα μια τέτοια τοξική παρουσία, ο χρόνος θα μας καθηλώσει σε ένα ουσιαστικό τέλμα. Οι εμμονές τους θα γίνουν εμμονές μας. Όπως η υγρασία μεταδίδεται: Θα γίνουμε κοινωνοί της μιζέρια τους. Το αξίζουμε;
π. Νεκτάριος Κουτρουμάνης M.Th.
dogma.gr