Η μεγάλη ήττα του Ερντογάν και η άγνωστη ήττα κάποιων ντόπιων.
Αυτά που έχασε η Τουρκία ήταν πολλά και μαζί της επλήγησαν και συγκεκριμένα συμφέροντα
Από τις αναλύσεις που διάβασα αντιλαμβάνομαι ότι δεν κατέστη δυνατόν να καταλάβουμε τι κερδίσαμε από την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα. Ακόμη και κατά τεκμήριο μετριοπαθείς πολιτικοί της Ν.Δ. υπέκυψαν στις σειρήνες του λαϊκισμού, τον οποίο κατά τα λοιπά καταγγέλλουν, και επιχειρηματολόγησαν για διπλωματική ήττα πριν προσγειωθεί το αεροσκάφος του Τούρκου προέδρου στην Αθήνα. Αφού δεν κατανοούμε, λοιπόν, τι κερδίσαμε ως έθνος, θα δοκιμάσω μια άλλη μέθοδο.
Να περιγράψω τι έχασε η Τουρκία. Διότι η Τουρκία έχασε, και πολλά. Και στο τέλος θα φωτογραφίσω τους εξωπολιτικούς κύκλους που προσπάθησαν προβοκατόρικα να χαλάσουν την επίσκεψη για λόγους προφανείς στη διπλωματική Ιερουσαλήμ. Εάν η Ελλάς μπορεί να αποτελεί τη γέφυρα της Τουρκίας προς τη Δύση αυτήν την εποχή και η πολιτειακή-πολιτική ηγεσία τον μεσολαβητή, τότε «εκπροσωπήσεις» δεκαετιών σε ποικιλώνυμα επίπεδα χάνουν τον ζωτικό χώρο τους.
Εάν αυτόν τον ρόλο τον κατέκτησε ένας κεντροδεξιός μη ελεγχόμενος Πρόεδρος και μια κυβέρνηση αριστεριστών, τότε αυτονοήτως η επίσκεψη έπρεπε να εξελιχθεί-καταγραφεί πάση θυσία σε «φιάσκο». Με σκηνοθέτες, βεβαίως, αυτούς τους εξωπολιτικούς κύκλους που χάνουν την αντιπροσωπία της Δύσης από τον Παυλόπουλο και τους λοιπούς καμπαλέρος.
Ας ξεκινήσω από το πρώτο, όμως! Τι έχασε η Τουρκία και τι συνακολούθως κέρδισε η Ελλάς.
Πρώτον, απερρίφθη το αίτημά της για επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάννης. Οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Βουλγαρία, η Ιαπωνία και η Ε.Ε. απέρριψαν το αίτημα Ερντογάν, ο οποίος ντροπιασμένος αναγκάστηκε να αναγνωρίσει ότι «σέβεται τη συνθήκη»!
Για να καταδειχθεί το μέγεθος της εθνικής νίκης, που δεν θα είχε πραγματοποιηθεί ποτέ αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν προκαλούσε σοκ στον «σουλτάνο» με την ξεκάθαρη τοποθέτησή του, αρκεί να σας πω ένα: Οι ΗΠΑ «τα μασούσαν» για τη Συνθήκη της Λωζάννης τη δεκαετία του 2000, όταν τα είχαν καλά με τους Τούρκους. Στο βιβλίο μου «Θράκη, η μειονότητα σήμερα» έχω καταγεγραμμένες αμφιλεγόμενες δηλώσεις του υφυπουργού των ΗΠΑ Νίκολας Μπερνς για τη συνθήκη. Αν, λοιπόν, κάτι επικαιροποιήθηκε, αυτό είναι η διεθνής υποστήριξη της Λωζάννης 94 χρόνια μετά την υπογραφή της!
Είναι η δεύτερη μεγάλη νίκη του Ελληνισμού σε διάστημα ολίγων μηνών. Η πρώτη ήταν η έναρξη των ερευνών στην κυπριακή ΑΟΖ υπό την προστασία των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ, της Γερμανίας και της Γαλλίας. Επειδή δε εκτιμώ ότι στο τέλος οι ΗΠΑ με γέφυρα και εμάς θα συμβιβαστούν με τους Τούρκους, θεωρώ πως ό,τι μπορούμε να κερδίσουμε σε αυτό το κενό του ιστορικού χρόνου πρέπει να το κερδίσουμε.
Δεύτερη ήττα Ερντογάν συνιστά ο ορισμός του για τη μειονότητα. Επιβεβαίωσε τον θρησκευτικό χαρακτήρα της και παραδέχθηκε ότι αποτελείται από τουρκογενείς, Πομάκους και Ρομά. Πρόκειται για ιστορική δικαίωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος πρώτος αυτός το 1991 έκανε αυτήν τη διάκριση μεταξύ εθνοτικών ομάδων.
Τρίτη ήττα Ερντογάν, ο εξαναγκασμός του να ομολογήσει ότι οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης αποχώρησαν το 1955 εξαιτίας «λαθών σε πολιτικές», όπως είπε. Στην πραγματικότητα ομολόγησε ότι η Τουρκία παραβίασε τη συνθήκη.
Τέταρτη ήττα Ερντογάν ήταν η νέα θέση του για τους μουφτήδες. Ζήτησε την εκλογή τους από ιμάμηδες, όχι από τους πιστούς, όπως έλεγε έως τώρα η Τουρκία.
Εάν καταλαβαίνουμε τι έχασαν αυτοί με το να εγείρουν διεκδικήσεις μέσα στο σπίτι μας, ελπίζω να καταλαβαίνουμε τι κερδίσαμε εμείς. Βεβαίως, έχασαν και άλλοι.
Οταν η Ελλάς είναι η γέφυρα του Τραμπ (και της Γερμανίας) στην Τουρκία αλλά και στα Βαλκάνια, εγχώριοι λομπίστες που χάνουν την αποκλειστική αντιπροσωπία της Δύσης θα κάνουν τα πάντα για να μη συμβεί αυτό. Συμβαίνει όμως. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό.
Μανώλης Κοττάκης – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
