“Εμείς τολμούμε να πούμε (το έχουμε αναλύσει διεξοδικά) ότι είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα σήμερα, να νικήσει ο Σαμαράς και να προτρέψουμε σε αγώνα για την νίκη του Σαμαρά…”
Γράφει Ο Θύμιος Παπανικολάου: Ένα άρθρο σταθμός για τη σύγχρονη πολιτική σκέψη.
Η ανθρώπινη μοίρα δεν μπορεί να είναι καταδικασμένη στον εγωισμό και στο βρώμικο κυνήγι του χρήματος. Η ζωή δεν μπορεί να εντοιχιστεί στο φέρετρο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι ίδιες οι ζωτικές ανάγκες των καταπιεσμένων λαών θα αποκαταστήσουν το δικαίωμα στη ζωή, θα αποκαταστήσουν την «τάξη των πραγμάτων», ανατρέποντας τη «νέα τάξη πραγμάτων» των δυνάμεων του σκότους και του θανάτου…
Γι’ αυτό, το αληθινό πρόβλημα σήμερα, εκείνο που έχει καθοριστική σημασία, είναι το αναποδογύρισμα της «τάξης» που θέλουν να μας επιβάλλουν οι δυνάστες του κόσμου και οι σαλπιγκτές της παγκοσμιοποιημένης κτηνωδίας: Αναποδογύρισμα θεσμών, καταστάσεων, συνθηκών, ιδεών, αξιών και μυαλών…
Πολλοί έχουν υποταχθεί στο ζόφο της απελπισίας. Δεν βλέπουν καμία χαραμάδα φωτός. Το μυαλό τους και το συναίσθημά τους έχουν χάσει την «ενέργεια» και την «περιέργεια». Έχουν «πεισθεί» από τις «διδαχές» της Νέας Τάξης και αποδέχονται μοιρολατρικά τη «φρίκη» της…
Βεβαίως, η σημερινή εποχή είναι από τις πλέον μαύρες της ανθρώπινης ιστορίας. Ίσως είναι η εφιαλτικότερη της ιστορίας. Τα πάντα γύρω μας και μέσα μας έχουν κατεδαφιστεί. Δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα στήριγμα να πιαστούμε και κανένα σωσίβιο να μας σώσει.
Αυτή η εικόνα, όμως, είναι απατηλή: Είναι το «φαίνεσθαι», η εικόνα που μας έχουν επιβάλει, μια εικόνα της διανοητικής νωθρότητας και της ισοπεδωμένης σκέψης.
Έτσι δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα ισχυρά κοινωνικά ρεύματα και τα προμηνύματα της ερχόμενης θύελλας. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε τις υπόγειες διεργασίες που συντελούνται στους λαούς. Μας έχουν υποβάλει να κοιτάζει το βλέμμα μας αλλού και όχι προς την κατεύθυνση της αναζήτησης των υπόγειων κραδασμών της κοινωνίας. Γι’ αυτό πολλοί αναζητούν «Μεσσίες» από το κατεστημένο…
Έτσι χάνουμε ολοκληρωτικά τη «διαλεκτική» της κοινωνικής κίνησης. Εξοβελίζεται κυριολεκτικά το «βλέμμα» μας μακριά από τη διαλεκτική σχέση που υπάρχει μεταξύ της κοινωνίας (των εσωτερικών της κραδασμών) και του κατεστημένου.
Η νωθρή, τυπική μας σκέψη αδυνατεί να συλλάβει τις «σχέσεις» μεταξύ του πραγματικού και του εικονικού, μεταξύ της κοινωνίας και της πολιτικής, μεταξύ του λαού και των πολιτικών θεσμών.
Αυτό οδηγεί σε μια περιχαράκωση σεχταριστικής απελπισίας και νέκρωσης της σκέψης. Οδηγεί στο να προσλαμβάνουμε σαν τη μόνη πραγματικότητα το «εγώ» μας και τις ιδεολογικές και πολιτικές εμμονές μας: Μια κατάσταση άκρως καταστροφική για τη σκέψη, μια κατάσταση όπου η σκέψη αντικαθίσταται από «κουτάκια» ιδεολογικών λέξεων, «ετικέτες» πολιτικών φράσεων, ήχων και αφορισμών, στην καλύτερη περίπτωση. Στη συνήθη, σήμερα, σε υβριολόγιο του παζαριού…
Έτσι καθιστούμε τον εαυτό μας παντελώς ανίκανο να ερμηνεύσει τα σημερινά κοινωνικά και πολιτικά μας πράγματα. Τον καθιστούμε ένα φοβισμένο ζωάκι που τρέμει να αγγίξει ζητήματα «ταμπού», που τρέμει να διατυπώσει ιδέες που έρχονται σε ρήξη με τις ιεραρχίες του πολύχρωμου κατεστημένου των διαχειριστών των ιδεών και των δογμάτων.
Πώς να μιλήσεις για τη διάλυση της κοινωνικής-εθνικής μας υπόστασης αφού θα σε κατακρεουργήσουν οι διαχειριστές των «Ιδεών», προσάπτοντας το στίγμα του «εθνικιστή»;
Πώς να μιλήσεις για την αλλοδαποί εισβολή και τις εφιαλτικές επιπτώσεις της, αφού θα καείς στην πυρά του «ρατσισμού»;
Πώς να μιλήσεις για τη μετάλλαξη των πολιτικών υποκειμένων και τις διεργασίες που συντελούνται στα κόμματα, αφού θα βαπτισθείς αμέσως «δεξιός», «πασόκος» ή «κουκουές»;
Πώς να μιλήσεις για τις σημερινές διεργασίες της Ν.Δ., το τι αποτυπώνουν στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και το πόσο σημαντικό είναι να κερδίσει ο Σαμαράς; Αμέσως θα σου κολλήσουν την ταμπέλα του «δεξιού εθνικιστή» και δεν συμμαζεύεται…
Όταν όμως η σκέψη δεν τολμά να εκφραστεί και λειτουργεί σαν αστυνομία του εαυτού της, τότε έχει ήδη πεθάνει.
Όταν η σκέψη δεν είναι σε θέση να διακρίνει τη σχέση που υπάρχει μεταξύ του «Όλου» της κοινωνίας και των κομμάτων, παύει να παρεμβαίνει…
Γιατί πραγματική πολιτική παρέμβαση δεν είναι το «περιθώριο», αλλά το ΣΥΝΟΛΟ των διεργασιών, των γεγονότων και των ψυχολογικών διαθέσεων που συντελούνται στην κοινωνία.
Ο λαός δεν κινείται στο περιθώριο, αποτελεί τον πρωταγωνιστή της Ιστορίας. Μπορεί να κινείται με αυταπάτες, αλλά κινείται μέσα σε ένα πλαίσιο που τα ΠΑΝΤΑ είναι σημαντικά, τα πάντα τον αγγίζουν και τον «πυροδοτούν».
Μέσα σε αυτό το ΓΕΝΙΚΟ πλαίσιο κινούνται και οι επαναστατικές ΙΔΕΕΣ, όσο μειοψηφικές και αν είναι, δεν κινούνται γύρω από τον εαυτό τους. Γι’ αυτό είναι αδιανόητο η σοσιαλιστική σκέψη να μην παίρνει καθαρή θέση για οποιοδήποτε ζήτημα.
Είναι πραγματικά θλιβερό να μην τολμούν αυτοί που αυτό-προσδιορίζονται ως «αριστεροί» να πάρουν θέση μεταξύ Ντόρας και Σαμαρά λες και η Ν.Δ, είναι ένα κόμμα γκρούπας και όχι ένα κόμμα το οποίο παρεμβαίνει κυρίαρχα μέσα στην ελληνική κοινωνία…
Το ό,τι είναι και οι δύο «δεξιοί» είναι μια ταχυδακτυλουργία για να αποφύγουμε να πάρουμε καθαρή θέση και να την τεκμηριώσουμε. Είναι το σταλινικό, καταστροφικό για το λαϊκό κίνημα, τέχνασμα: «τι Παπάγος, το Πλαστήρας»!!!
Ιστορική υπόμνηση: Ο Λένιν δεν σφύριξε αδιάφορα σε ένα ανάλογο δίλημμα: Κερένσκι ή Κορνίλωφ…
Εμείς τολμούμε να πούμε (το έχουμε αναλύσει διεξοδικά) ότι είναι πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα σήμερα, να νικήσει ο Σαμαράς και να προτρέψουμε σε αγώνα για την νίκη του Σαμαρά…
Θα μας πουν «δεξιούς». Το έχουν πει ήδη…
Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια…