Του Γιώργου Βαρεμένου
Ο πρώτος μήνας, που ήταν ο μήνας του μέλιτος για την κυβέρνηση, πέρασε, αφήνοντας ένα μήνυμα για όσους θέλουν να βλέπουν τα πράγματα πίσω από τη βιτρίνα. Οι επικοινωνιακού χαρακτήρα κινήσεις άφησαν αρχικά ένα θετικό στίγμα στην κοινή γνώμη, ταυτοχρόνως όμως εγκυμονούν έναν κίνδυνο, εάν πίσω απ’ αυτές δεν υπάρχει το αντίστοιχο πολιτικό βάθος.
Ο κίνδυνος είναι ορατός στην εξωτερική πολιτική και κυρίως στις σχέσεις με την Τουρκία, όπου η επικοινωνία είναι δίκοπο μαχαίρι, όταν η άλλη πλευρά κατέχει καλά το παιχνίδι και έχει αποδείξει ότι μπορεί να το συνδυάζει αριστοτεχνικά με το ανατολίτικο παζάρι. Απόδειξη, η εντυπωσιακή ρεβάνς του Ταγίπ Ερντογάν με μια επιστολή προς τον Γιώργο Παπανδρέου, με την οποία εκδηλώνει ακόμη μεγαλύτερη «επίθεση φιλίας»
Και βάζει στο τραπέζι όλα όσα η Άγκυρα θεωρεί ότι αποτελούν τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Όχι μόνο έστειλε την επιστολή ο Ταγίπ, αλλά φρόντισε να γίνει γνωστό το περιεχόμενό της, ενόψει και της αξιολόγησης της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας τον ερχόμενο Δεκέμβριο. Οπότε περνάει το μήνυμα ότι όχι μόνο επιθυμεί το διάλογο για την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά καταθέτει και συγκεκριμένες προτάσεις για μια διαπραγμάτευση.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός, που προτιμά πολύ και την ιδιότητα του υπουργού Εξωτερικών, ενόψει της απαντητικής του επιστολής, θα έχει καταλάβει ότι το πράγμα πρέπει να πάει πέρα από την κουμπαριά ή το ζεϊμπέκικο. Αν ταιριάζει κάποιος χορός στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αυτός είναι ο πυρρίχιος. Χρειάζεται, λοιπόν, σχέδιο με προβλεπόμενα σχέδια υλοποίησης και ο αυτοσχεδιασμός αποκλείεται ως απόλυτα επικίνδυνος.
Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι αν υπάρχει αυτό το σχέδιο, τόσο στην εξωτερική όσο και στην εσωτερική πολιτική. Μοιάζει ειρωνική πολυτέλεια το γεγονός της δυστοκίας στον καθορισμό των αρμοδιοτήτων των υφυπουργών, λες και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής διακυβέρνησης. Όπως και το πόσα υπουργεία κάθε φορά θα διασπώνται, θα ενώνονται ή θα εκχωρούν αρμοδιότητες. Αλαλούμ! Το θέμα της αξιοκρατίας, τελικά, είναι θέμα διαλογής βιογραφικών και αν αυτή τη διαλογή θα την κάνει ο κ. Παμπούκης ή ο κ. Παναρέτος; Είναι, επίσης, ζωτικό να ψάξουμε να βρούμε γενικούς γραμματείς, που να μην υπερβαίνουν το 60ό έτος. Και γιατί δεν βάζουμε αυτό το όριο για τους υπουργούς ή τους πρωθυπουργούς; Ή, ακόμη καλύτερα, γιατί δεν θεσπίζουμε την εναλλαγή στα αξιώματα, πέρα από ηλικιακά ή άλλα προσχήματα;
Χρειάζεται ίσως λίγο σεμνότητα και περισσότερο δέος μπροστά στο μέγεθος και το βάθος των προβλημάτων
Δεν παρασύρομαι από ρητορισμό, απλώς ισχυρίζομαι ότι αν η κυβέρνηση θέλει να περάσει το μήνυμα της αξιοκρατίας, μπορεί να το κάνει με απλές κινήσεις και χωρίς να αντικαθιστά την πολιτική με τον τεχνοκρατισμό. Δηλαδή η κυβέρνηση τοποθέτησε τον κ. Ανωμερίτη στον ΟΛΠ, επειδή της ήταν γνωστός και δεν χρειάστηκε να ψάξει πολύ για το βιογραφικό του; Το ίδιο συνέβη και με τους πρώην βουλευτές Τσιόκα και Δραγώνα.
Το ερώτημα λοιπόν είναι επαναλαμβανόμενο: Σχέδιο ή αυτοσχεδιασμός;
Κι ένα δεύτερο ερώτημα: Ενότητα προεκλογικών δεσμεύσεων και μετεκλογικών ρυθμίσεων; Διότι, μέχρι στιγμής, έχουμε τα εξής δεδομένα: Στο θέμα των stage προεκλογικά είχε δεσμευθεί ότι θα τα καταργήσει στο Δημόσιο, αλλά δεν είχε πει ότι θα καταργήσει και τη μοριοδότηση. Για την απόσυρση, έκανε λόγο για βελτίωση των όρων και όχι για κατάργηση του μέτρου. Όσο για το λιμάνι του Πειραιά, δεν κάνουμε μνεία, διότι εκεί είναι προφανής η διάσταση μεταξύ προεκλογικής και μετεκλογικής πολιτικής. Επομένως, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα από την προπαγανδιστική θέση ότι θα καταργήσουμε τη φαυλοκρατία αιώνων και εξ αυτού θα βαρεθείτε να μας βλέπετε, όπως είπε ο κ. Πάγκαλος. Αν το τελευταίο δεν υποκρύπτει και μια αλαζονεία σε πρώιμο στάδιο. Διότι, τις άλλες φορές, στο παρελθόν, η Δεξιά μπήκε στο χρονοντούλαπο, αλλά τελικά έπεσε το ντουλάπι και μας χτύπησε στο κεφάλι.
Χρειάζεται ίσως λίγο σεμνότητα και περισσότερο δέος μπροστά στο μέγεθος και το βάθος των προβλημάτων. Τα οποία δεν αντιμετωπίζονται μόνο με την επικοινωνία και με σχεδιασμένη και συγκροτημένη πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι μια κυβέρνηση θα έχει μόνο επιτυχίες, αλλά και αποτυχίες, τις οποίες θα πρέπει να αναγνωρίζει με ειλικρίνεια και να αλλάζει ρότα. Αλλιώς, ούτε που θα καταλάβει πότε θα ξεστρατίσει.
http://m-epikaira.gr/?p=1324