Σου παίρνει εννέα μήνες να γεννήσεις ένα παιδί, αλλά μια ζωή διαμορφώνεις το χαρακτήρα του

Η μεγαλύτερη ευθύνη που μπορεί ν’ αναλάβει ένας άνθρωπος είναι να φέρει στη ζωή έναν άλλο.
Η γέννηση ενός παιδιού είναι το ομορφότερο δώρο στη ζωή ενός ερωτευμένου ζευγαριού που αποφάσισαν να ενώσουν τις ζωές τους και να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια.
Είναι συγχρόνως ευθύνη, καθώς δεν είναι μόνο η κυοφορία του μωρού, αυτούς τους εννέα μήνες της εγκυμοσύνης, αλλά είναι η διαδικασία της ανατροφής και της διαπαιδαγώγησης, που διαρκεί μια ολόκληρη ζωή. Αυτό είναι που πρέπει να συνειδητοποιήσει ο εκάστοτε μέλλων γονιός.
Η απόκτηση ενός παιδιού οφείλει να είναι συνειδητοποιημένη και να μην αποτελεί απλώς μια επιπόλαιη σκέψη ή μια κατάσταση που την αφήνουμε στην τύχη. Μια επερχόμενη εγκυμοσύνη μπορεί πλέον να προγραμματιστεί και είναι στο χέρι μας πότε θα θελήσουμε να μπούμε στη διαδικασία απόκτησης ενός απογόνου. Υπάρχουν όμως κι οι περιπτώσεις που ένα παιδί έρχεται στη ζωή δυο ανθρώπων ξαφνικά -αν και χωρίς κάποια αντισυλληπτική μέθοδο ο ερχομός ενός παιδιού αποτελεί πάντα ένα ενδεχόμενο- και τρομοκρατούνται στην ιδέα.
Είναι αλήθεια ότι ένα μωρό σου αλλάζει τη ζωή, αλλάζουν οι προτεραιότητές σου, ο τρόπος σκέψης σου, οι επιθυμίες σου, οι ρόλοι ζωής, ακόμη κι η ιεράρχηση των αξιών μέσα σου. Εκείνο που θα πρέπει να σκέφτεσαι είναι ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη να φέρεις έναν άνθρωπο στον κόσμο, αλλά κυρίως επωμίζεσαι το δύσκολο έργο να τον κάνεις σωστό άνθρωπο.
Το κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα και δεν μπορείς εσύ να του επιβάλλεις το δικό σου τρόπο σκέψης και δράσης. Μπορείς όμως να στέκεσαι πάντα δίπλα του ως προστάτης στα δύσκολα, στις ενάρξεις, στις αποφάσεις, στις επανεκκινήσεις. Να του δώσεις ερεθίσματα, να το παροτρύνεις ν’ ασχοληθεί με διαφορετικά αντικείμενα γνώσης, τέχνης κι αθλητισμού για ν’ ανακαλύψει την κλίση του και το πού έχει έφεση.
Να είσαι από κοντά για να συμβουλεύεις, να διδάσκεις, να νουθετείς, να επικοινωνείς και να στηρίζεις το παιδί σου σε κάθε του βήμα. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, εσύ θα συνεχίσεις να διαμορφώνεις το χαρακτήρα του μ’ ένα σου βλέμμα, ένα παράπονο, μια αγκαλιά, ένα «μου λείπεις» στο τηλέφωνο, ένα μεσημεριανό τραπέζι.
Τα δικά σου «όχι» θα είναι τα πρώτα όρια, που θα πρέπει να μάθει είτε να σέβεται είτε να ξεπερνά. Τα δικά σου «ναι» θα είναι οι πρώτες επιβραβεύσεις και μια πρώτη, ελεγχόμενη αίσθηση ελευθερίας, που θα του δώσει τη δυνατότητα να διευρύνει τους ορίζοντές του, να εξερευνήσει τις δυνατότητές του και ν’ αποκτήσει εν τέλει τη δική του, μοναδική προσωπικότητα.
Μη νομίζεις όμως ότι θα του είσαι χρήσιμος μόνο στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Όσο μεγαλώνει, θα εκτιμά περισσότερο ό,τι του λες, θα σε αντιμετωπίζει ως φίλο και ως το μόνο άνθρωπο που τον ξέρει τόσο καλά και θα σε εμπιστεύεται απόλυτα. Θα είσαι απ’ τους πρώτους που θα σου τηλεφωνεί όταν χρειάζεται μια γνώμη κι απ’ τους τελευταίους που θα θέλει να στενοχωρεί.
Στα σοβαρά διλήμματα σε σένα θα στηρίζεται, στις επιτυχίες εσένα θα αγκαλιάζει με χαρά κι υπερηφάνεια και στις δυσκολίες σε σένα θα τρέχει. Την αγκαλιά σου θ’ αποζητά, τη μυρωδιά σου θ’ αναπολεί και τα λόγια σου θα τα κρατά σαν φυλαχτό.
Εσύ, γονέα, θα είσαι το φως στο δρόμο του για μια ολόκληρη ζωή. Όπως έχει πει κι η Αμερικανίδα συγγραφέας Elizabeth Stone: «Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω απ’ το σώμα σου για πάντα». Κι αυτό το «για πάντα» ισχύει και σημαίνει ότι ως το τέλος της δικής σου ζωής, θα έχεις πάντα την έγνοια για το παιδί σου.
Μπορεί λοιπόν ένα παιδί να έρχεται στον κόσμο μέσα σε εννιά μήνες, αλλά η ευθύνη που έχουν οι γονείς του δεν αφορά μόνο τη γέννησή του. Η διαμόρφωση ενός ακέραιου χαρακτήρα, ενός έντιμου ανθρώπου με αξίες και ιδανικά αποτελεί για τους γονείς αυτοσκοπό καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Εκείνοι θα είναι πάντα δίπλα σου για να σε νουθετούν, ώστε να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Άλλωστε, είσαι το σπλάχνο τους και πάντα θα νοιάζονται για σένα.
Συντάκτης: Αναστασία Νάννου