Η στάση του Αβραμόπουλου

Του Θύμιου Παπανικολάου
  
            Η ανοικτή στήριξη του Σαμαρά από τον Αβραμόπουλο, αποτελεί, φαινομενικά, «ιδεολογικό παράδοξο».
 
            Το στίγμα των «ιδεών» του Αβραμόπουλου και το πολιτικό του προφίλ είναι πολύ πιο κοντά, σε «πολιτικούς συμβολισμούς», με την Ντόρα και όχι με το Σαμαρά.
 
            Άλλο, όμως το φαινομενικό και άλλο το πραγματικό.
 
            Σε πραγματικούς ιδεολογικούς και  πολιτικούς όρους δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ διαφορά μεταξύ κανενός.
 
            Οι πάντες, μέσα στη Ν.Δ. έχουν κοινή ιστορική διαμόρφωση, ΚΟΙΝΗ ιδεολογία και υπηρετούν ΟΛΟΙ τα κατεστημένα συμφέροντα.
 
            Η Ν.Δ. είναι το «κλασσικό» κόμμα της «Δεξιάς», σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ που είναι το νέο και πιο δόλιο κόμμα της «Δεξιάς»: ίδιο, συνεπώς ιδεολογικό φύραμα…
 
            Οι «διαφορές» που υπάρχουν  είναι σε επίπεδο συμβολισμών, σε επίπεδο του φαίνεσθαι για τις λαϊκές μάζες.
 
            Όπως έχουμε αναλύσει διεξοδικά ο Σαμαράς, σε αυτή την ιστορική καμπή της κοινωνικής ασφυξίας και εθνικής απελπισίας, αντικαθρεφτίζει μια χαραμάδα λαϊκής ελπίδες, όχι μόνο για τον κόσμο της Ν.Δ., αλλά για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.
 
            Γι’ αυτό γράψαμε, ότι, σε αυτή την «καμπή» αποτελεί την «ατομική προσφορά σε μια μαζική ζήτηση ελπίδας»…
 
            Αυτός ο συμβολισμός της ελπίδας είναι που δημιουργεί και εδραιώνει ένα κοινωνικό ρεύμα υπέρ του Σαμαρά και όχι φυσικά οι αστικές του, νεοφιλελεύθερες ουτοπίες.
 
            Αυτό το «κοινωνικό ρεύμα» είναι που πυροδοτεί και τον ίδιο με την «έμπνευση» και την «ευρηματικότητα»…
 
            Φυσικά όλα αυτά συνδυάζονται και με τις ιδιαίτερες ηγετικές ικανότητας που ξεδιπλώνει: Ικανότητες που συνίστανται στο να συλλαμβάνει αυτό το «κοινωνικό αίτημα» των προσδοκιών, των απατηλών για μας, βεβαίως…
 
            Αυτό το «κοινωνικό αίτημα» της ελπίδας που διαθλάται στο πρόσωπο του Σαμαρά είναι που καθόρισε καταλυτικά και τη θέση του Αβραμόπουλου.
 
            Δεν είναι οι «προσωπικές» φιλοδοξίες του Αβραμόπουλου, οι συμπάθειες ή αντιπάθειες,  που καθόρισαν τη στάση του. Αυτά είναι δευτερεύοντα ζητήματα.
 
            Οπωσδήποτε μπορεί να υπάρχουν και τέτοια «προσωπικά» στοιχεία, αλλά αυτά για να γονιμοποιηθούν πρέπει να στηριχθούν σε μια βάση: Σε ποιο «κοινωνικό ρεύμα» θα στηριχθεί το οποίο εγγυάται την ικανοποίησή τους.
 
            Και ο μόνος που δημιουργεί «δυναμική» και «ρεύμα» είναι ο Σαμαράς…
 
            Ο Αβραμόπουλος, φαίνεται (τον είχαμε υποτιμήσει) διαθέτει εκτός από γνώσεις τηλεοπτικού, πολιτικού μακιγιάζ και πολιτικό νιονιό…
 
            Ο Αβραμόπουλος επένδυσε σε αυτόν που ηλεκτρίζει τις ελπίδες των νεοδημοκρατών και ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων…
 
            Είναι συνεπώς ο κοινωνικός θυμός και η εκρηκτική λαϊκή  αγανάκτηση που καθορίζει καταλυτικά τις εσωτερικές εξελίξεις στη Ν.Δ..
 
            Και αυτό, όπως έχουμε αναλύσει, είναι θετικό στοιχείο των πολιτικών μας εξελίξεων, ανεξαρτήτως,  του τι είναι ο Σαμαράς…
 
            Αυτός, μάλλον, που δεν μπορεί να δει τίποτα και εξακολουθεί να το παίζει ο «Ρομπέν των δασών», ο «προφήτης κήρυκας» του «πατριωτισμού» και της ενότητας είναι ο Ψωμιάδης.
 
            Η παρακάτω δήλωσή του δείχνει ότι είναι κλεισμένος μέσα στα  κλισέ των «μαντρόσκυλων» της «ιδεολογικής παρθενίας» και  της κούφιας ρητορείας :
 
«Άλλο Αβραμόπουλος, άλλο Ψωμιάδης. Δεν μπήκα στην κούρσα της διαδοχής για να πλήξω ή να ωφελήσω κάποιον. Αγωνίζομαι για την ενότητα της επόμενης μέρας. Καλώ τους φίλους της Νέας Δημοκρατίας να αντισταθούν στις πιέσεις και να στηρίξουν μια καθαρή και δυνατή φωνή, τη φωνή του Παναγιώτη Ψωμιάδη».
 
Δηλαδή η σαφής τοποθέτηση κάποιου που έχει αποσυρθεί είναι «έγκλημα» κατά της «ενότητας»;
 
Αύριο, αν χρειαστεί ο ίδιος να πάρει καθαρή θέση ανάμεσα στο Σαμαρά και τη Ντόρα, θα το παίξει Πόντιος Πιλάτος»; Και αυτό τι θα είναι; Δεν θα είναι πολιτικός καιροσκοπισμός; Δεν θα βλάψει την «ενότητα»;
 
Με τα δάκρυα και τα «πατριωτικά» αναφιλητά δεν κάνεις πολιτική…