Πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την απόρριψη του σχεδίου Πόλσον ως ήττα του καπιταλισμού. Και όμως η συμπεριφορά των ρεπουμπλικάνων και η τελική έκβαση είναι ο ορισμός της καπιταλιστικής διαχείρισης ενός εν πολλοίς προδιαγεγραμμένου αποτελέσματος.
Η κρατικοποίηση μιας κρίσης συνάδει στην μέριμνα “κοινωνικών” κρατικών μορφωμάτων διά τούτο οι δημοκρατικοί υπερψήφισαν το σχέδιο ενώ συμμετείχαν στην εκπόνηση του (πράγμα που επιμελώς αποκρύπτεται).
Ο Μακ Κέιν όμως με μια αριστοτεχνική κίνηση όχι μόνο τήρησε τις αρχές του στυγνού καπιταλισμού, κατάφερε επιπλέον να παρουσιάσει αυτή την απόφαση ως κοινωνικά ευαίσθητη, έναντι στον μέσο Αμερικάνο φορολογούμενο που δεν είχε καμμία υποχρέωση να καλύψει τα λάθη ή τις απρέπειες ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Βεβαίως, ο καπιταλιστικός λαϊκισμός δεν θα ωφελήσει τον Μακ Κέιν στην εκλογική αναμέτρηση διότι στον αντίποδα εντείνεται η ανασφάλεια του μέσου πολίτη έναντι του Αμερικανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος ως Όλον και όχι ως επιμέρους ιδιωτικά, κερδοφόρα ή μη, ιδρύματα.
Κάτι που λησμονούν οι αναλυτές, στοχεύοντας βεβαίως στον εντυπωσιασμό της είδησης και όχι στην σαφήνεια της πληροφορίας, είναι ότι το χρήμα δεν “χάνεται” ούτε “εξαφανίζεται”. Επομένως και στην παρούσα κατάσταση, δεν χάθηκε ούτε δολλάριο. Απλώς συσσωρεύθηκε σε άλλες ατραπούς εκτός των διακινητών χρηματοοικονομικών προϊόντων ενυπόθηκων δανείων.
Την τελευταία επταετία λοιπόν, αυτά τα επενδυτικά προϊόντα διακινούντο υποσχόμενα την υψηλότερη δυνατή ασφάλεια (ενυπόθηκα γαρ) και ελκυστική απόδοση. Παράλληλα έδιναν μεγάλες προμήθειες στους διακινητές και εξωφρενικά μεγάλες σε Ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Θα δούμε δυστυχώς αρκετές Ευρωπαϊκές τράπεζες σε αρκετά δύσκολη θέση το προσεχές διάστημα. Προαναγγελθέν λοιπόν το φιάσκο.
Ο Μακ Κέιν και η Κίνα
Ο ευσεβής πόθος των διακινητών αυτών των προϊόντων ήταν βεβαίως τα τεράστια αποθεματικά συναλλάγματος και Αμερικανικών κρατικών ομολόγων της Κίνας. Εκεί λοιπόν απέτυχαν οικτρά διότι η μεθοδική συσσώρευση δολλαρίων από την Κίνα δε γίνεται για επενδυτικούς λόγους αλλά καθαρά για επιρροή και εξάρτηση της Αμερικανικής οικονομίας. Θα θυμάστε τις κούφιες απειλές του Μπους για δήθεν οικονομικές κυρώσεις για τη συναλλαγματική πολιτική της Κίνας. Η πραγματικότητα λέει ότι οι Κίνα επενδύει μόνο σε Αμερικανικά κρατικά ομόλογα υψηλής ποιότητας, κοινώς δανείζει τις ΗΠΑ. Το ύψος αυτού του ισοζυγίου εντέχνως δεν ανακοινώνεται από το Κινεζικό κράτος, οι υπολογισμοί όμως έγκυρων αναλυτών το θέτουν σε ποσοστά άνω του 20%! Στην πράξη δηλαδή, η Κίνα κρατούσε το νόμισμα της χαμηλά για να είναι τα προϊόντα της ανταγωνιστικά στην αγορά των ΗΠΑ, ενώ από την άλλη χρησιμοποιούσε τα έσοδα της (δολλάρια πάντα) για να τροφοδοτεί με ρευστό την Αμερική αγοράζοντας κρατικά ομόλογα.
Ο Μακ Κέιν γνώριζε πως οι κρατικές ενέσεις θα ενδυνάμωναν την αγορά, αποδυναμώνοντας όμως την κρατική οικονομία καθιστώντας την εξαιρετικά ευάλωτη. Έτσι μια ενδεχόμενη απόπειρα μαζικής ρευστοποίησης κρατικών ομολόγων θα οδηγούσε το κράτος σε κατάρρευση με απρόβλεπτες συνέπειες. Ένας ακόμα λόγος καταψήφισης του σχεδίου.
Σύντομα θα παρουσιάσουμε και την πορεία των σωρευμένων κεφαλαίων που θα πυροδοτήσουν εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο.