Βιβλία, Ἕλληνες καὶ Πέρσες, πονηρὲς δραστηριότητες τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ ἐθνικιστικὸ μανικιούρ. Όχι άλλο Ασεμπίγιο!

Γράφει ο Καλλίμαχος
Ὅλοι οἱ «φιλειρηνιστὲς» ἔπνεαν μένεα κατὰ τῶν «300» τοῦ Μίλερ. Μᾶς εἶχαν πρήξει τ᾿ αὐτιά. (Βεβαίως, ἦταν ὀδυνηρὴ ἔκπληξις γι᾿ αὐτούς, ὅτι ἐν μέσῳ τῆς «ἐπιχειρήσεως Ρεπούση», θὰ ξυπνοῦσε τὸν πατριωτισμὸ καὶ μάλιστα τὴν ὑπερηφάνεια τῶν Ἑλλήνων μιά… χολλυγουντιανὴ ταινία! Θυμοῦμαι τὶς ἀντιδράσεις τῶν «προοδευτικῶν» τὴν ἐπομένη τῆς πρεμιέρας: θρῆνος, κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμός. Ἐπ᾿ αὐτοῦ μπορεῖτε νὰ δεῖτε τὴν ἱστοσελίδα μου: «300, ἡ ταινία: κρίσεις καὶ ἐπικρίσεις».)
Ποιός εἶναι αὐτός, ὅμως, ποὺ οὐσιαστικά ἐκάλυψε τὶς πραγματικὲς ἐλλείψεις τῆς ταινίας (ἡ ὁποία, ὡς χολλυγουντιανὸ ὑπερθέαμα, ἐννοεῖται ὅτι οὔτε μποροῦσε οὔτε ἤθελε νὰ καλύψῃ); Ποιός ἐμόχθησε γιὰ νὰ μᾶς δείξῃ τὴν πραγματικὴ ἑλληνικὴ κληρονομιά, τὴν ὁποία ὑποτίθεται ἡ ταινία διέστρεφε; Ποιός ἀπάντησε στὴν ἀντιπερσικὴ ὑστερία τῆς Δύσεως; Κανένας «προοδευτικός»; Ὄχι βεβαίως. Αυτοὺς κατὰ βάθος δὲν τοὺς πείραζε ἐὰν ἐδυσφημοῦντο οἱ Πέρσες, τοὺς ἐνοχλοῦσε ποὺ ἐτιμῶντο οἱ Ἕλληνες.
Ὄχι, κανένας προοδευτικός. Αὐτὸς ποὺ ἀπάντησε σὲ ἐτοῦτα τὰ ἐρωτήματα ἦταν ἕνας… «ὀπισθοδρομικός ἐθνικιστής»! Ὁ Δάσκαλος Σαράντος Καργάκος, με τὴν μνημειώδη δίτομη «Ἱστορὶα τῆς Ἀρχαίας Σπάρτης» (μετὰ τὴν τρίτομη «Ἱστορία τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν»), μᾶς ἔδειξε τὴν πραγματικὴ Σπάρτη, χωρὶς προκαταλήψεις καὶ μυθεύματα. Μᾶς ἔδειξε προπαντὸς ὅτι ἡ πολιτεία τῆς Σπάρτης ἐσήμαινε πολλὰ περισσότερα ἀπὸ μιὰ πολεμικὴ μηχανή.
Τώρα μὲ τὸ νέο βιβλίο του, «Οἱ Πέρσες κι ἐμεῖς: Γιὰ μιὰ πολιτικὴ γνωριμίας – Ἱστορικὸ καὶ ταξιδιωτικὸ ὁδοιπορικό» (ἐκδ. Σιδέρης, 2008), μετὰ τοὺς Ἀθηναίους καὶ τοὺς Σπαρτιάτες, ἔρχεται νὰ μᾶς γνωρίσῃ καὶ τοὺς Πέρσες! Ἕναν ἀρχαῖο, σπουδαῖο πολιτισμό, μὲ τὸν ὁποῖον μᾶς συνδέουν πολλά. Ἔρχεται ὁ… ὀπισθοδρομικός ἐθνικιστής Καργάκος, γιὰ μᾶς δείξῃ οὐσιαστικὰ ὅτι μποροῦμε νὰ ὑπερηφανευόμεθα γιὰ τὶς Θερμοπύλες χωρὶς νὰ εἴμεθα… ἀντι-ἰρανοὶ ὑπηρέτες τῶν ΗΠΑ καὶ ὀπαδοὶ τοῦ Μπούς! Ἔρχεται ὁ Καργάκος νὰ μᾶς δείξῃ μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες ἄλλοτε βίαιης ἀντιπαραθέσεως καὶ ἄλλοτε ἐποικοδομητικῆς ἀλληλεπιδράσεως, ὅτι καὶ αὐτὸ τὸ παλαιὸ χυμένο αἷμα καὶ ἡ ἀρχαία κληρονομιὰ ἀμφοτέρων τῶν λαῶν μᾶς ἐνώνει σήμερα ἀπέναντι στὴν νεοταξικὴ ἰσοπέδωσι.
Τὸ βιβλίο ἔχει δύο μέρη:
Τὸ πρῶτο μέρος εἶναι μιὰ ἱστορικὴ ἀναδρομὴ τῶν σχέσεων Ἑλλήνων καὶ Περσῶν, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα.
Στὸ δεύτερο, εἶναι ἕνα ταξιδιωτικὸ ὁδοιπορικὸ τοῦ ἰδίου τοῦ συγγραφέως ἀπὸ τὴν σύγχρονη Περσία! Συνοδεύεται δὲ ἀπὸ ἀρκετὲς φωτογραφίες τοῦ συγγραφέως.
Στό τέλος μάλιστα ὁ Σαράντος Καργάκος παραθέτει περσικὲς πηγὲς ποὺ τεκμηριώνουν τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας καὶ καταλήγει ἐπισημαίνοντας ὅτι τὸ Ἰρὰν δὲν ἔχει ἀναγνωρίσει τὰ Σκόπια ὡς «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας»!
Εὖγε στὸν χαλκέντερο Σαράντο Καργάκο, ὁ ὁποῖος ἔχει ἤδη ἄλλα δυὸ- τρία βιβλία στὰ σκαριά (γιὰ τὴν Ἐπανάστασι τοῦ 1821 καὶ τὰ ἡρωικὰ πρότυπα ποὺ ἄφησε κληρονομιὰ σὲ ἐμᾶς, καὶ ἄλλα θέματα.)
Γιά τὸ ἴδιο βιβλίο, ἀπὸ τὸ ἱστολόγιο «Βιβλία».
…
Ἕνα ἄλλο βιβλίο ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια μου ἦταν τὰ «Μυθολογικὰ παράδοξα καὶ ἕνα διήγημα» τῆς Ἑλένης Λαδιᾶ (ἐκδ. Gema, Ἀθήνα 2007). Μὴν ἀνησυχεῖτε, λέγοντας «παράδοξα» δὲν ἐννοεῖ ἀρχαῖα διαστημόπλοια, ὑπερόπλα καὶ ὁμάδες Ἔψιλον· ἡ συγγραφεὺς εἶναι σοβαρή. Γράφει γιὰ παράξενα τῆς Ἑλληνικῆς Μυθολογίας, προσθέτοντας καὶ μερικοὺς δικούς της στοχασμούς.
Ἂς μεταφέρω ἐδῶ ἕνα ἀπόσπασμα. Τί απ᾿ ὅλα; Ἄ ναί, τὸ ἐξῆς φαιδρόν, γιὰ τὶς πονηρὲς δραστηριότητες τοῦ Ἀπόλλωνος (ἡ ἐπιλογὴ τοῦ θέματος σκοπὸ ἔχει τὴν αὔξησι τῶν ἀναγνωστῶν μου – ἢ τῶν ἀναγνωστριῶν μᾶλλον…):
Σελὶς 45, περὶ Ὑπερβορείων:
«Ὁ ποιητὴς θεωρεῖ τὴν χώρα τῶν Ὑπερβορείων χώρα τῶν ἀθανάτων: «ναυσὶ σ᾿ οὔτε πεζὸς ἰὼν (κεν) εὕροις/ἐς ὑπερβορέων ἀγῶνα θαυμαστὰν ὁδόν» [Πινδάρου, Πυθιόνικος X, μτφρ. Τάσος Ροῦσσος, Κάκτος]. Δὲν μπορεῖ νὰ φτάσει κανεὶς ἐκεῖ οὔτε μὲ καράβι οὔτε πεζῆ. Μόνο ὁ Περσεύς, λέγει, ἔφτασε καὶ μπῆκε στὶς οἰκίες τους. Σὲ ἐκείνη τὴν εὐδαίμονα χώρα ὅλοι τραγουδοῦν, χορεύουν, γλεντοῦν, μὲ τὰ μαλλιὰ δεμένα σὲ χρυσὲς δάφνες, ἐνῶ ἠχεῖ ὁ ἀέρας ἀπὸ τὸ βουητὸ τῶν αὐλῶν. Ἀσθένειες καὶ ὀλέθρια γηρατειὰ δὲν ἀγγίζουν τὴν ἱερὴ φυλή, ποὺ δὲν μοχθεῖ γιὰ τίποτα. Εἶναι ἕνας λαὸς ποὺ ἀγαπᾷ τὸν Ἀπόλλωνα καὶ τοῦ θυσιάζει ἑκατόμβες ὄνων. Καὶ ὁ θεὸς «χαίρει, γελᾷ θ᾿ ὁρῶν ὕβριν ὀρθίαν κνωδάλων».
»Τὶ ἀντιθετικό! ἕνας τόσο καλαίσθητος καὶ ἱερὸς λαὸς βάζει τὸν θεό του νὰ χαίρεται μὲ τὶς ὀνοθυσίες καὶ τὰ ὀρθούμενα μόρια τῶν ἐρεθισμένων ζώων. Κι ἕνας θεός, ποιητὴς καὶ μουσηγέτης, ποὺ τὰ ἄφθονα δάκρυά του, ὅπως ἀφηγοῦνται οἱ Κέλτες, πλημμύρισαν τὶς ὄχθες τοῦ Ἠριδανοῦ, καθὼς πήγαινε στὴν χώρα τῶν Ὑπερβορείων, ἀφήνοντας πίσω τὸν νεογέννητο γιό του Ἀσκληπιὸ καὶ τὴν κατοικία τῶν θεῶν, κατὰ τὴν διαταγὴ τοῦ Διός, νὰ εὐχαριστεῖται μὲ τέτοια ἔθιμα [Ἀπολλωνίου Ροδίου, Ἀργοναυτικά, Δ 609-618, μτφρ. Ἀναστάσιος Δ. Βολτής, Καρδαμίτσα, 1988].
»Αὐτὴ ὅμως εἶναι ἡ ἑλληνικὴ ὀπτική: ἡ ἀρμονία τῶν ἀντιθέτων, ἡ χαρμολύπη, ὁ κλαυσίγελος.»
Σημειώνω ἐγὼ ὅτι αὐτὰ τὰ γράφει ὁ σοβαρὸς καὶ ὑψιπέτης Πίνδαρος, ὄχι κάποιος ἐλευθεριάζων τῶν Ἑλληνιστικῶν ἢ Ρωμαϊκῶν χρόνων· ἄρα εἶναι αὐτὸ ποὺ λέγει ἡ συγγραφεύς, καὶ περισσότερο ἀκόμη, θὰ ἔλεγα, γνήσιος, ἀρχαῖος, ἁγνὸς καὶ φυσικὸς παγανισμός – ἡ ἀρχέγονη φυσικὴ ζωή, ἐννοῶ, ἡ ἑνότης μὲ τὴν φύσι.
…
Κατὰ τ᾿ ἄλλα, οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες τελείωσαν, ἔβγαλαν τὸ ἄχτι τους οἱ προοδευτικάριοι καταγγέλλοντας τὸν ἀθλητικό… «ἐθνικισμό», ἀλλὰ τοὺς ξέφυγε τὸ ἐξῆς… φαιὸ καὶ ἀποκρουστικὸ ἐθνικιστικὸ κροῦσμα· προσέξτε τὸ βάψιμο τῶν νυχιῶν τῆς πρωταθλήτριάς μας, τῆς Πηγῆς Δεβετζῆ! Τρομερό! Νὰ τῆς κοποῦν τὰ δάκτυλα, σὲ λαϊκὸ δικαστήριο στὰ Ἐξάρχεια!