Συγχαρητήρια στους Έλληνες. “Απόλυσαν” τον Καραμανλή και “τιμώρησαν” τον Giorgo. Του φόρτωσαν τον “μουντζούρη” της εξουσίας και τώρα τον περιμένουν.
Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού
Τώρα θα πρέπει να κάνει αυτά που τους υποσχέθηκε… και θα “καεί” πιο γρήγορα και από μια χαρτοπετσέτα.
Ο Γιωργάκης “θριάμβευσε” και αυτό ήταν το χειρότερο δυνατό σενάριο τόσο για τον ίδιο όσο και γι’ αυτούς που βρίσκονται πίσω του. Ο Giorgo αναγκαστικά θα έρθει σε μετωπική “σύγκρουση” με την ιστορία και δεν έχει μπροστά του επιλογές. Ή θα την κερδίσει —πράγμα απίθανο— ή θα φάει τα “μούτρα” του —πράγμα πολύ πιθανό—. Η χώρα μας βρίσκεται σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο της πορείας της και αυτός ο οποίος μπαίνει επικεφαλής της δεν έχει την πολυτέλεια της χρονοβόρας και πολυτελούς “αποτυχίας” των προκατόχων του. Θα κριθεί άμεσα και ολοκληρωτικά, γιατί αυτό επιβάλουν οι συνθήκες. Όποιος βρέθηκε στη λάθος θέση να επιχειρεί τα λάθος πράγματα, θα το πληρώσει πολύ άσχημα.
Συμβαίνει πάντα με τους αφελείς να βρίσκονται σε λάθος σημείο τη λάθος ώρα και ο Γιωργάκης είναι αφελής. Ο Γιωργάκης δεν κατάλαβε ότι οι εποχές δεν είναι όλες ίδιες. Δεν ζητάς πάντα ό,τι έχει κάποιος στα χέρια του, γιατί μερικές φορές μπορεί και να στο δώσει. Να στο δώσει πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι νομίζεις. Γιατί; Γιατί μπορεί αυτό να είναι επικίνδυνο και όλοι θέλουν να ξεφορτώνονται τα επικίνδυνα “φορτία”. Αυτό ακριβώς έπαθε ο Γιωργάκης. Δεν κατάλαβε ότι ο ελληνικός λαός βρίσκεται μπροστά σε ένα τραγικό αδιέξοδο. Λάθη και αθλιότητες δεκαετιών έρχονται σήμερα και συγκλίνουν σε ένα τραγικό σημείο. Βαδίζουμε ολοταχώς προς τη χρεοκοπία και ο ελληνικός λαός στην κυριολεξία βαστά στα χέρια του μια “βόμβα”.
Αυτήν τη “βόμβα” ζήτησε ο Γιωργάκης. Μάλιστα, επειδή είναι ανασφαλής και δεν ήταν σίγουρος ότι οι Έλληνες θα του παραχωρούσαν τα προβλήματά τους, προσπάθησε πέρα από κάθε λογική να “πλειοδοτήσει”. Προκειμένου να πάρει τα προβλήματά μας στα χέρια του, ξεπέρασε κάθε όριο. Εν μέσω μιας τρομερής και παγκόσμιας κρίσης —και την Ελλάδα να μην έχει “προετοιμαστεί” στοιχειωδώς να την αντιμετωπίσει— ο Μέγας Γιωργάκης όχι μόνον ισχυρίστηκε ότι έχει σχέδιο και χρήματα για να μας “σώσει”, αλλά σε μια άνευ προηγουμένου κίνηση σιγουριάς και αυτοπεποίθησης όρισε και χρονικό ορίζοντα. Επτά ημέρες χρειάστηκε ο Θεός για να δημιουργήσει τον κόσμο και 100 ημέρες χρειάζεται ο Γιωργάκης για να σώσει την Ελλάδα. Τόση σιγουριά αυτό το παιδί.
Στο τέλος “έπεισε” τον λαό και του παραχώρησε τη “βόμβα”. Το 44% των Ελλήνων αποφάσισε να την τοποθετήσει στα “χέρια” του και υποχρέωσε τους υπολοίπους να τον ακολουθούν. Σαν τον πρόγονό του Μωυσή έτσι και ο Εβραίος Γιωργάκης θ’ αναλάβει να διασχίσει τον “ωκεανό” της παγκόσμιας κρίσης και να μας βγάλει στην ασφαλή “ξηρά”. Γι’ αυτόν τον λόγο, μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα, μας ζήτησε να τον “ακολουθήσουμε”. “ΠΑΜΕ”… μας είπε …και μπήκε μπροστά. Η μόνη διαφορά με τον πρόγονό του είναι ότι δυστυχώς γι’ αυτόν δεν θα μοιραστεί την αποτυχία του με τους ακολουθούντες. Ο ίδιος θα είναι αυτός που θα καταστραφεί σε περίπτωση λάθους και όχι ο λαός. Οι λαοί, δυστυχώς γι’ αυτόν, δεν έχουν πάντα την τύχη των ηγετών τους.
Ο ελληνικός λαός έδειξε για ακόμα μια φορά ότι η τύχη δεν τον εγκαταλείπει στα δύσκολα. Άσχετα με το γιατί και το πώς αποφάσισε να βάλει στο “τιμόνι” τον Γιωργάκη, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Με την πράξη του, είτε ηθελημένα είτε αθέλητα, έθεσε τα θεμέλια να γκρεμίσει για πάντα τον δικομματισμό. Η αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ είναι αυτή, η οποία τρομοκρατεί εκείνους που μεθοδεύουν τα πράγματα. Η αυτοδυναμία ήταν το απόλυτα αρνητικό φαινόμενο, που θα μπορούσε να τους συμβεί.
Για να ερμηνεύσει κάποιος τα δεδομένα, θα πρέπει να γνωρίζει τη λειτουργία μιας κατάστασης. Η δύναμη του δικομματισμού οφειλόταν στην ομαλή διαδοχή μεταξύ “αποτυχημένων”. Στη δυνατότητα να υπάρχει ομαλή διαδοχή μεταξύ αυτών, που με την ψήφο του λαού δεν φοβούνταν την “αποτυχία” και ως εκ τούτου δεν είχαν πρόβλημα να εξυπηρετούν ξένα συμφέροντα. Η δύναμή του δηλαδή οφειλόταν στο γεγονός ότι ο καθένας από αυτούς κυβερνούσε μέχρι να “νοσήσει” οι ίδιος και την ίδια ώρα κάλυπτε τον χρόνο “ανάρρωσης” του άλλου.
Μέχρι ν’ αποφασίσει ο λαός ότι τον κυβερνούσε ένας “άρρωστος” και άρα ανίκανος, υπήρχε ο χρόνος ν’ “αναρρώσει” ο προηγούμενος και να διεκδικήσει ξανά την εξουσία. Μέχρι να γεννηθεί και να ισχυροποιηθεί κάποιος τρίτος και μπει σφήνα στον δικομματισμό, επανερχόταν “υγιής” και φουριόζος ο προηγούμενος “άρρωστος”. Η διακυβέρνηση Σημίτη έδωσε στην “άρρωστη” Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη τον χρόνο για ν’ “αναρρώσει”. Η κυβέρνηση Καραμανλή έδωσε τον αντίστοιχο χρόνο στο “άρρωστο” ΠΑΣΟΚ του Γιωργάκη να κάνει το ίδιο. Όλοι αποτυχημένοι και όλοι έτοιμοι να ξαναναλάβουν καθήκοντα. Στα ίδια καθήκοντα που προηγουμένως είχαν αποτύχει. Εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι το μυστικό της επιβίωσης του δικομματισμού βρίσκεται στον χρόνο που εξασφαλίζουν οι αποτυχημένοι μέχρι να “ξεχαστεί” η αποτυχία τους και να επανέλθουν δριμύτεροι.
Για να καταλάβει κάποιος τον λόγο που ο σημερινός “θρίαμβος” του Γιωργάκη απειλεί τον δικομματισμό, θα πρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς θα ήταν το ιδανικό στις παρούσες συνθήκες. Να γνωρίζει τι ακριβώς τους συνέφερε και να το συγκρίνει μ’ αυτό που έγινε. Το ιδανικό για τον δικομματισμό θα ήταν η συγκυβέρνηση. Τα δύο κόμματα από κοινού μάς έφεραν στη σημερινή αθλιότητα και τα δύο κόμματα έπρεπε να μοιραστούν το κόστος της οδυνηρής επαναφοράς της ελληνικής οικονομίας σε μια στοιχειωδώς ομαλή λειτουργία.
Αυτό το πολιτικό σκηνικό, για να μην “βουλιάξει”, θα έπρεπε να εξασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή “επιφάνεια” και αυτό σημαίνει συγκυβέρνηση. Αυτός ήταν προφανώς και ο στόχος των Αμερικανών. Να επιβάλουν μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες —όσες κι αν είναι αυτές— τη συγκυβέρνηση. Να βάλουν τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης να “φορτωθούν” από κοινού το κόστος, προκειμένου να μειωθεί η ένταση του “φορτίου”. Ο ελληνικός λαός, ο οποίος είναι καθηλωμένος στο αδιέξοδο του δικομματισμού, να παραμείνει καθηλωμένος στο ίδιο αδιέξοδο ακόμη και μετά την κρίσιμη περίοδο των σκληρών αποφάσεων.
Τα δύο μεγάλα κόμματα από κοινού οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση και από κοινού έπρεπε να της το ανακοινώσουν. Στην αντίθετη περίπτωση αυτός, ο οποίος θα το έκανε, θα έπρεπε να το πάρει απόφαση ότι υπέγραφε το πολιτικό του τέλος. Ένα τέλος, το οποίο δεν θα αφορούσε αποκλειστικά τον ίδιο. Δεν είχε και νόημα να πάρει κάποιος μόνος του αυτήν την απόφαση, εφόσον ο “θάνατος” του ενός μέλους του δικομματισμού θα σήμαινε και το τέλος του άλλου. Αυτό ήταν το ενδεχόμενο, που τρομοκρατούσε τους Αμερικανούς. Να βρεθεί η Νέα Δημοκρατία μόνη της να παίρνει τα αναγκαστικά μέτρα και να διαλύεται, παρασύροντας στη διάλυση και το ΠΑΣΟΚ. Με την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες απέφυγαν αυτό τον κίνδυνο, αλλά, εξαιτίας του “ατυχούς” γι’ αυτούς αποτελέσματος, βρίσκονται μπροστά στο ίδιο πρόβλημα με άλλον πρωταγωνιστή.
Έχοντας αυτό ως στόχο οι Αμερικανοί, μεθόδευσαν τις πρόωρες εκλογές και μάλιστα σε συγκεκριμένες προθεσμίες. Τις προθεσμίες, που θ’ αποκάλυπταν το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος της ελληνικής οικονομίας. Αυτές οι συγκεκριμένες ημερομηνίες είναι αυτές οι οποίες τους τρόμαζαν. Οι ημερομηνίες, που θ’ αποκάλυπταν την τραπεζική “τρύπα” με πρώτη αυτήν της 8ης Οκτωβρίου. Βλέποντας ότι το “όχημα” της Νέας Δημοκρατίας —και άρα της μεταπολίτευσης— κινδύνευε να μείνει από “καύσιμα”, θέλησαν να το σταματήσουν λίγο πριν αυτό συμβεί. Να το αφήσουν με κάποια ελάχιστα “καύσιμα”, ώστε, όταν θα έρθει η “οδική βοήθεια”, να φαίνεται ότι λειτουργεί και ότι έχει κάποιο άλλο πρόβλημα, το οποίο δεν είναι και πολύ σημαντικό. Να το αφήσουν να πάει σε εκλογές, ώστε να του επιβάλλουν κατόπιν νέα σκληρά μέτρα, μέσω “νέων” κυβερνητικών σχημάτων.
Γι’ αυτόν τον λόγο μεθόδευσαν τις εκλογές, χρησιμοποιώντας τους δικούς τους ανθρώπους. Έβαλαν τον George να “τραβάει” τον Καραμανλή σε εκλογές και τη Ντόρα να τον “σπρώχνει”. Το ότι ήταν “αναγκαστική” η επιλογή των εκλογών, αυτό είναι προφανές. Έβαλαν τον δειλό και άτολμο Γιωργάκη να “εκβιάσει” τις εκλογές μέσω της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας. Έβαλαν ένα δειλό ανθρωπάκι να “ακυρώσει” τη βούληση του λαού, “παίζοντας” με μια συνταγματική διάταξη, η οποία αφορά την εκλογή του Ανώτατου Πολιτειακού Άρχοντα και η οποία αφορά μόνον τα κόμματα της Βουλής.
Με αυτόν τον τρόπο περιόρισαν τον κυβερνητικό “ορίζοντα” της κυβέρνησης του Καραμανλή και όρισαν τα περιθώριά του. Γιατί; Για να δώσουν το άλλοθι-δικαιολογία στον Καραμανλή να πάει σε πρόωρες εκλογές. Να του δώσουν την επιχειρηματολογία να συγκρουστεί με τους βολεμένους του κόμματός του, οι οποίοι δεν ήθελαν εκλογές και βέβαια ήττα. Να του δώσουν τη δυνατότητα να δικαιολογηθεί στον λαό με οικονομικά επιχειρήματα, εφόσον μια οικονομία δεν μπορεί να λειτουργεί υπό προεκλογικό καθεστώς για μισό χρόνο και μάλιστα εν μέσω οικονομικής κρίσης. Να του δώσουν τη δυνατότητα ν’ αποφύγει να είναι πρωθυπουργός την πιο κρίσιμη ώρα της μεταπολίτευσης.
Αυτό τους ενδιέφερε. Να μην χάσουν την εξουσία τα δικά τους κόμματα και ταυτόχρονα να μην υπάρχει Πρωθυπουργός, που στη δική του θητεία “έφτασε” τη χώρα στη συγκεκριμένη ημερομηνία. Εκείνη την ημέρα έπρεπε να υπάρχει “κενό” εξουσίας, το οποίο να παρέχει τη δικαιολογία της “σύγκλισης” των πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να βρεθεί λύση σε ένα μείζον εθνικό πρόβλημα. Το ιδανικό γι’ αυτούς θα ήταν να βγει νικητής των εκλογών ο George Papandreou, αλλά όχι με αυτοδυναμία. Γιατί αυτό θα ήταν ιδανικό; Γιατί θα υπήρχε μια κατάσταση —κατανοητή από όλους— επείγουσας εθνικής ανάγκης και αδυναμία των νικητών να συνθέσουν κυβερνητικό σχήμα. Μια κατάσταση, που θα τους επέτρεπε ν’ αποφασίσουν μόνοι τους για το “καλό” μας.
Όλα αυτά ήθελαν μια απλά καλή σκηνοθετική “επιμέλεια” και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν υπέρ του σχεδιασμού τους. Το ζητούμενο ήταν να εμπλακούν οι πάντες στην προβληματικότητα, ώστε να μοιραστεί το βάρος της κατάστασης μεταξύ των πάντων. Το ζητούμενο ήταν να φύγει το “φορτίο” από τα δύο μεγάλα κόμματα. Να μοιραστεί ακόμα και μεταξύ των μικρών κομμάτων, αλλά και βεβαίως του λαού. Του λαού, που με την “απόφασή” του υποτίθεται θα ήταν ο κύριος υπεύθυνος της κατάστασης. Ο λαός, δηλαδή, θα ήταν συνυπεύθυνος της όλης κατάστασης, εφόσον αυτός θα εμφανιζόταν σαν ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος της δυσλειτουργίας.
Ο λαός θα εμφανιζόταν σαν ο ανώριμος, που δεν έδωσε μια “ισχυρή” εντολή σε κάποιον από τους δύο μεγάλους και άρα ο ίδιος θα ήταν αυτός, ο οποίος έδωσε δύναμη στους “ανεύθυνους” μικρούς. Το σήριαλ, δηλαδή, ήταν από την αρχή γνωστό. Ο νικητής, αλλά όχι αυτοδύναμος Γιωργάκης, θα έπαιρνε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και θα “προσπαθούσε” να βρει κυβερνητικούς “εταίρους” ανάμεσα στους μικρούς της Βουλής. Θα ξεκινούσαν διαπραγματεύσεις για σύγκλιση των προγραμματικών θέσεων. Κουβέντα να γίνεται δηλαδή. Σε κάθε περίπτωση θα εξασφάλιζαν χρόνο και άλλοθι. Χρόνο επιβίωσης χωρίς φθορά στο κρίσιμο διάστημα και άλλοθι για την αδυναμία τους ν’ αντιμετωπίσουν τα προβλήματα.
Μια θα έφταιγε ο ένας και μια ο άλλος. Μια ο Γιωργάκης θα “μπορούσε”, αλλά ο Αλέξης δεν θα τον “άφηνε”. Μια ο Γιωργάκης θα εμφανιζόταν “σοβαρός” και την άλλη ο Αλέξης “ρομαντικός”. Σε κάθε περίπτωση θα έπαιρνε πίστωση χρόνου την ίδια ώρα που αυτό το κενό εξουσίας —και όχι η ανικανότητά του— θα εμφανιζόταν υπεύθυνο για την επιδείνωση της κατάστασης της οικονομίας. Δεν θα έφταιγε αυτός για το κενό εξουσίας, αλλά κάποιος από τους ανεύθυνους “μικρούς”. Δεν θα έφταιγε αυτός για την επιδείνωση της οικονομίας, αλλά ο ίδιος ο λαός, που δεν του έδωσε ισχυρή “εντολή” να διαλύσει όλα τα προβλήματα σε εκατό ημέρες. Ο λαός μια θα “καταριόταν” τον έναν, μια τον άλλον και μονίμως τον εαυτό του, που δεν ήταν σοβαρός και αποφασιστικός, όταν του δόθηκε η ευκαιρία.
Όλα αυτά θα συνέβαιναν μέχρι την κρίσιμη ώρα της χρεοκοπίας. Της χρεοκοπίας, η οποία αναγκαστικά “ανακοινώνεται” στον επίσημο προϋπολογισμό του κράτους. Τότε οι δύο μεγάλοι του δικομματισμού —και σε μια “επίδειξη” εθνικής ευαισθησίας και υπευθυνότητας— θα έκαναν μια κοινή κυβέρνηση. Για το “καλό” μας θα παραμέριζαν τις ιδεολογικές τους “διαφορές” και θα προσπαθούσαν να μας σώσουν. Για το “καλό” μας οι “υπεύθυνοι” μεγάλοι θα παραμέριζαν τους “ανεύθυνους” μικρούς, για να σώσουν την πατρίδα. Σ’ αυτήν τη περίπτωση οι Αμερικανοί θα κατόρθωναν και θα προστάτευαν τα δύο μεγάλα κόμματα από τη διάσπαση και τη διάλυση.
Ο Γιωργάκης θα διατηρούσε ενιαίο το ΠΑΣΟΚ και αυτό από μόνο του θα διατηρούσε τη δυναμική, που θα προστάτευε και τη Νέα Δημοκρατία. Η Ντόρα θα κληρονομούσε αυτό το ενιαίο κόμμα και σε μια παράσταση “υπευθυνότητας” θα συνεργαζόταν με τον Γιωργάκη, προκειμένου να βγούμε από την κρίση. Θα έφτιαχναν μια κυβέρνηση εθνικής “ενότητας” μέχρι να βγούμε από την κρίση. Με τη βοήθεια των αφεντικών Αμερικανών και των “συναδέρφων” κεμαλικών θα έστηναν ένα παιχνίδι έντασης με την Τουρκία και οι ίδιοι ως πρόσωπα θα εμφανίζονταν σαν οι απόλυτοι εγγυητές της ειρήνης. Οι απόλυτοι εκφραστές της “υπευθυνότητας”.
…Οι μόνοι ικανοί να διαχειριστούν την κατάσταση. Οι μόνοι, που διατηρούσαν άριστες σχέσεις με τους “ειρηνοποιούς” της αντίπερα όχθης του Ατλαντικού. Θα χρησιμοποιούσαν όλα τα προσωπικά τους μέσα και διασυνδέσεις, για να “σώσουν” την πατρίδα. Έχοντας καλές σχέσεις τόσο με τα αμερικανικά “αφεντικά” όσο και με τους Τούρκους “συναδέρφους” τους, η “παράσταση” θα είχε αίσιο τέλος για τους ίδιους. Την κρίσιμη ώρα τα δύο μεγάλα κόμματα της εθνικής υποταγής και της διαφθοράς θα έστηναν μια μεγαλειώδη παράσταση εθνικής “ευαισθησίας”. Τα κόμματα, τα οποία μας έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο, θα έπαιρναν μόνα τους “άφεση” αμαρτιών, για να μας “σώσουν”.
Μιλάμε για πραγματικό “αλτρουισμό”. Μιλάμε για “αυτοθυσία”. Για χάρη των εθνικών συμφερόντων —και άρα για τη δική μας χάρη— θα έριχναν “νερό” στο ιδεολογικό τους “κρασί” και θα συνέκλιναν, για να μας “σώσουν”. Θα έκαναν στη “μπάντα” τις προσωπικές τους διαφορές, προκειμένου να μας “σώσουν”. Να μας “σώσουν” από τα αποτελέσματα των ολέθριων πολιτικών κάποιων “άλλων” …πιθανώς εξωγήινων πολιτικών, που μας κυβέρνησαν στο παρελθόν. Αν για την επίτευξη αυτής της σύγκλισης απαιτούνταν κάποιες αλλαγές στα πρόσωπα —κυρίως της Νέας Δημοκρατίας, εφόσον αυτή θα ήταν η χαμένη— πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Πάντα υπάρχουν άδειες “καρέκλες” για τα μέλη των “αγίων” οικογενειών αυτού του τόπου.
Αναφερόμαστε φυσικά στην περίπτωση του Καραμανλή, εφόσον σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον νικητή George δεν θα μπορούσε να συμμετάσχει ως “δεύτερος”. Δεν θα ήταν δυνατόν ο πρώην Πρωθυπουργός να συμμετάσχει ως υπουργός του σημερινού Πρωθυπουργού. Να γίνει η ορντινάντσα του Γιωργάκη. Θα μπορούσε λοιπόν —μετά από μια λογική ήττα— να “παραμείνει” στη Νέα Δημοκρατία ως απλός βουλευτής, μέχρι μετακινηθεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας με την ψήφο του ΠΑΣΟΚ και βέβαια της Νέας Δημοκρατίας. Μιας Νέας Δημοκρατίας, την οποία με χαρά θ’ αναλάμβανε η Ντόρα. Η κόρη του Μητσοτάκη και “χαϊδεμένη” του Μπους.
Είναι βέβαιον δηλαδή ότι είχαν προηγηθεί μυστικές συνεννοήσεις πριν ο Καραμανλής ανακοινώσει τις πρόωρες εκλογές. Αφεντικά και δούλοι τα είχαν βρει μεταξύ τους και ο καθένας θα έπαιρνε ό,τι “δικαιούνταν”. Ο Καραμανλής θα παρέδιδε το κόμμα στο Μητσοτακαίηκο και θα έπαιρνε την “αντιπαροχή” του, προκειμένου να παραμείνει στο παρασκήνιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχει μικρά παιδιά και οι χρονικές αποστάσεις, μέχρι να γίνουν αποδέκτες της οικογενειακής τους “κληρονομιάς”, είναι τεράστιες. Όλες οι “άγιες” οικογένειες βολεμένες σε μια κατάσταση, που θα τις μονιμοποιούσε στην κορυφή για άλλα πενήντα χρόνια.
Αυτή θα ήταν η ιδανική εξέλιξη για τους Αμερικανούς και αυτήν μεθόδευαν. Το ζητούμενο του σχεδιασμού τους ήταν να υπάρξει κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον George και εκ νέου υπουργό εξωτερικών το pet του Μπους. Τέτοια φιλοαμερικανική κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να δημιουργήσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ούτε με τη χρήση δικών του υπαλλήλων. Οι διορισμένοι Αμερικανοί, είτε από ντροπή είτε από φόβο, θα έκαναν λιγότερα, για να εξυπηρετήσουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Οι “δικοί” μας Γιωργάκηδες και Ντορούλες δεν έχουν ούτε ντροπή ούτε φόβο. Έχουν μονίμως “χρέη” να ξεπληρώσουν και θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά, προκειμένου να τα “ξεπληρώσουν” στους “ευεργέτες” τους. Στους υπερατλαντικούς “ευεργέτες” τους. Θα τους εξυπηρετήσουν, ακόμα κι αν αυτό γίνει εις βάρος των συμφερόντων της πατρίδας τους.
Αυτή ακριβώς η εξυπηρέτηση ήταν που “έκαιγε” τους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί δεν θέλουν να ελέγχουν τις κυβερνήσεις των κρατών, εξαιτίας κάποιων βίτσιων. Θέλουν να τις ελέγχουν, για να εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα μέσω αυτών. Εν μέσω οικονομικής κρίσης —και άρα πίεσης— θα εξυπηρετούσαν όλα τα γεωπολιτικά τους σχέδια στην περιοχή. Θα δημιουργούσαν τις συνθήκες, οι οποίες θα τους επέτρεπαν να “πάρουν” τις αποφάσεις που τους βόλευαν. Θα είχαν δικό τους Πρωθυπουργό αυτόν, που υποστήριξε με πάθος το σχέδιο Ανάν. Αυτόν, που αναγνώρισε “εθνικά” δικαιώματα στη μειονότητα της Θράκης. Αυτόν, που “κατανοεί” τις “αγωνίες” των Σκοπιανών. Αυτόν, που δεν τον πειράζει —σύμφωνα με δική του δήλωση— να χάσει η χώρα μέρος της επικράτειάς της, προκειμένου να “υπηρετήσει” την ειρήνη στην περιοχή.
Οι Αμερικανοί, δηλαδή, με μια απλή αντιστροφή όρων, θα μετέτρεπαν τα μειονεκτήματα της κατάστασης σε πλεονεκτήματα. Την οικονομική κρίση, που απειλούσε τους λακέδες τους με ανατροπή, θα τη μετέτρεπαν σε μοχλό πίεσης, προκειμένου να εισπράξουν από αυτούς το σύνολο των αποφάσεων που τους βολεύουν. Τη στημένη ένταση με την Τουρκία θα τη χρησιμοποιούσαν, για να εξουδετερώσουν —εξαιτίας του φόβου— την οποιαδήποτε αντίδραση θα προέβαλε ο ελληνικός λαός.
Πού έγινε το λάθος;
Οι σχεδιασμοί είναι καλοί όταν “βγαίνουν” και είναι πλέον προφανές ότι ο συγκεκριμένος δεν “βγήκε”. Γι’ αυτόν τον λόγο ξεκινήσαμε την ανάλυση, περιγράφοντας αυτό, που θα ήταν το ιδανικό γι’ αυτούς. Όταν γνωρίζει ο αναγνώστης το ιδανικό, μπορεί με ασφάλεια να το συγκρίνει με αυτό που τελικά έγινε και να καταλάβει τη “ζημιά”. Όταν γνωρίζεις τι τους συνέφερε, γνωρίζεις και τι επιδιωκόταν από αυτούς και άρα μπορείς να κρίνεις αν πέτυχαν τις επιδιώξεις τους ή όχι. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οφθαλμοφανές ότι απέτυχαν στον σχεδιασμό τους.
Λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο και σ’ αυτήν την περίπτωση ο ξενοδόχος είναι ο ελληνικός λαός. Αυτού του παράγοντα τη βούληση εξέφρασαν οι κάλπες και ως γνωστόν οι κάλπες είναι μονίμως “γκαστρωμένες” και κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς θα “γεννήσουν” κάθε φορά. Αυτό, δηλαδή, που δεν έλεγξαν και δεν μπορούσαν πρακτικά να ελέγξουν, ήταν το αποτέλεσμα των καλπών …ή των “καλτσών” …σύμφωνα με τον Γιωργάκη. Αυτό τους κατέστρεψε έναν έξυπνο σχεδιασμό. Οι κάλπες έδωσαν την ολέθρια για τον σχεδιασμό τους αυτοδυναμία στον Γιωργάκη. Την απόλυτη αυτοδυναμία. Την αυτοδυναμία να εφαρμόσει ανεμπόδιστα το “σχέδιο” που είχε στο μυαλό του και να μοιράσει τα χρήματα που “έψαχνε” και μας έπεισε ότι τα “βρήκε”.
Οι Αμερικανοί γνώριζαν τα χαρακτηριστικά του Giorgo και με βάση αυτά έκαναν τον σχεδιασμό τους. Γνώριζαν την απαξίωσή του από την ελληνική κοινωνία. Γνώριζαν ότι οι Έλληνες τον υποτιμούσαν σε βαθμό να γελάνε μαζί του. Γνώριζαν ότι ο Γιωργάκης ήταν ικανός να τρέξει μόνος του και να βγει δεύτερος. Για να βγάλουν λοιπόν τον καλό “μέσο όρο”, που θα του έδινε τη χρήσιμη για τον σχεδιασμό “πύρρειο” νίκη, τον έβαλαν να πλειοδοτήσει στις υποσχέσεις. Στην πραγματικότητα του επέτρεψαν να επικρατήσει με “αθέμιτα” μέσα. Γνωρίζοντας ότι πόνταραν σε ένα σχεδόν παραπληγικό “κουτσάλογο”, προσπάθησαν να το βοηθήσουν, βάζοντάς το να τρέξει στο “κεκλιμένο” επίπεδο των υποσχέσεων. Θεώρησαν ότι έχει ελπίδες να νικήσει μόνον “κατρακυλώντας” και όχι “τρέχοντας”.
Αυτή η επιλογή τους έφερε το “θριαμβευτικό” αποτέλεσμα. Η επιλογή τους να δημιουργήσουν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού. Πώς αποδεικνύεται ότι ήταν δική τους επιλογή; Από το γεγονός ότι δεν τον “σταμάτησαν” στο ντελίριο υποσχέσεων. Υποτίθεται ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι “παρακολουθούν” τα συμβαίνοντα στην ελληνική πολιτική σκηνή, για να ελέγχουν αυτούς που διεκδικούν την εξουσία, προκειμένου να προστατεύσουν την κοινή οικονομική πολιτική. Σε μια περίοδο μεγίστης κρίσης και με την Ευρώπη να απειλεί —σχεδόν καθημερινά— ότι θα πάψει να “βοηθά”, αν δεν ληφθούν σκληρά μέτρα, “επέτρεψαν” στον Γιωργάκη να κερδίσει εκλογές με “παροχολογία”.
Δεν βρέθηκε ένας να τον περιορίσει. Δεν βρέθηκε ένας να του πει ότι δεν πρόκειται να στηριχθούν οικονομικά οι υποσχέσεις του. Δεν βρέθηκε ένας να του πει ότι δεν στέκουν στη σημερινή οικονομική πραγματικότητα αυτά τα οποία λέει και υπόσχεται. Δεν ήρθε καμιά “διαμαρτυρία” από την Ευρώπη, για να καταγγείλει ως ψευδή και ανέφικτα αυτά τα οποία ισχυρίζεται. Για παράδειγμα, η Βρετανία βρίσκεται σε μια δεινή οικονομική θέση ανάλογη της Ελλάδας. Η αντιπολίτευση και εκεί αγωνίζεται να ανατρέψει την κυβέρνηση. Ο αρχηγός της όμως ο Ντέιβιντ Κάμερον δεν κάνει “κωλοτούμπες” όπως ο Γιωργάκης. “Τρέχει” με σχέδιο και δεν “κατρακυλάει” ανεξέλεγκτα όπως ο Γιωργάκης. Διεκδικεί την ψήφο του λαού, αλλά προτείνει θυσίες. Δεν κινείται σε έναν φανταστικό κόσμο υποσχέσεων, αφήνοντας στον πραγματικό κόσμο μόνον την κυβέρνηση.
Αυτό, όταν συμβαίνει είναι αθέμιτος ανταγωνισμός. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, γιατί κάποιοι επέτρεψαν στον Γιωργάκη να το κάνει. Ανάγκασαν τη Νέα Δημοκρατία να κάνει τον “συμβατικό” αγώνα με βάση τα συγκεκριμένα δεδομένα της εποχής και επέτρεψαν στο ΠΑΣΟΚ να κάνει έναν αγώνα με δεδομένα άλλων εποχών. Η Νέα Δημοκρατία αγωνιζόταν να κερδίσει τις εκλογές υπό συνθήκες 2009, ενώ το ΠΑΣΟΚ αγωνιζόταν σε συνθήκες 1980. Αυτό ήταν το πρώτο σφάλμα, γιατί, όταν “κατρακυλάς”, δεν ελέγχεις την “ταχύτητά” σου, όπως κάνεις στην περίπτωση που “τρέχεις”. Τον “τσούλησαν” τον κουτσογιωργάκη, χωρίς να γνωρίζουν τι μεγέθους “ταχύτητα” θα πάρει στη “θριαμβευτική” κούρσα της κωλοτούμπας.
Μιλάμε για ανεξέλεγκτες “κωλοτούμπες” και όχι για αγώνα “δρόμου”, γιατί αυτό πραγματικά συνέβαινε. Ο αγώνας “δρόμου” είναι οργανωμένος και αυτό επιτρέπει στον δρομέα να ελέγχει την “ταχύτητά” του. Γνωρίζει πού πρέπει να υπερβάλει και πού να περιοριστεί. Γνωρίζει τις συνέπειες των λόγων του και ανάλογα με τα αποτελέσματα που κάθε φορά εισπράττει, είτε περιορίζεται είναι επεκτείνεται. Γνωρίζει πού να αυξήσει την ταχύτητά του και πού να την περιορίσει, προκειμένου να επιτύχει το επιθυμητό τελικό αποτέλεσμα. Κατεβαίνει με σχέδιο και γνωρίζει εξ’ αρχής ποιους θα ικανοποιήσει και ποιους θα δυσαρεστήσει. Κάνει δηλαδή μια ασφαλή πρόβλεψη για το πού ακριβώς θα φτάσει και πώς θα φτάσει. Αν επιθυμεί “πύρρειο” νίκη, θα την επιτύχει, γιατί γνωρίζει πού να συγκρατηθεί. Δεν θα κερδίσει εν αγνοία του “θρίαμβο”.
Η κωλοτούμπα του “κατρακυλίσματος” εξελίσσεται ανεξέλεγκτα. Λες ό,τι σου κατεβαίνει στο κεφάλι και δεν γνωρίζεις πού θα πάει η κατάσταση. Δεν γνωρίζεις ποιους δυσαρεστείς και ποιους ικανοποιείς, ώστε να έχεις έστω μια αμυδρή αλλά σχετικά ασφαλή εικόνα του τελικού αποτελέσματος. Λες ό,τι τύχει και ό,τι πιάσει. Μπορεί να τους “πιάσεις” όλους, μπορεί και κανέναν. Πας για “πύρρειο” νίκη και σου βγαίνει καθαρός “θρίαμβος”. Αυτό έκανε ο Γιωργάκης. Έβγαινε στα κανάλια και έλεγε ό,τι να ‘ναι. Ακόμα και τα νούμερα που έδινε —όταν τα έδινε— ήταν διαφορετικά από κανάλι σε κανάλι. Άλλες φορές του χρειαζόταν 2 δισεκατομμύρια για να μας “σώσει” και άλλες φορές 5. Όσους δεν ικανοποιούσε από το Mega, τους ικανοποιούσε μισή ώρα μετά από τον Ant1. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο σφάλμα τους, που είχε σχέση με την εκλογική τακτική του Γιωργάκη.
Το δεύτερο επίσης μεγάλο σφάλμα, που έκαναν αυτά τα “αφεντικά”, ήταν που αγνόησαν τις γενικότερες κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα και εκεί την “πάτησαν” επίσης. Αγνόησαν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει και τα κόμματα δεν μπορούν να συγκρατούν τους ψηφοφόρους τους μέσα σε αυστηρά προσδιορισμένα οπαδικά πλαίσια. Οι κομματικές τους βάσεις δεν είναι τόσο ομοιογενείς και βέβαια συμπαγείς όσο ήταν στο παρελθόν. Στις εποχές, δηλαδή, που οι Έλληνες “ψήφιζαν” αποκλειστικά τους “δικούς” τους, χωρίς ν’ “ακούνε” τους άλλους. Όταν ψήφιζαν “στοιχημένοι” μέσα σε αυστηρά παραταξιακά πλαίσια.
Γνώριζαν —ή μάλλον νόμιζαν ότι γνωρίζουν— τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων πολιτών και επέμεναν σ’ αυτήν την αντίληψη των πραγμάτων. Τι δεν κατάλαβαν; Ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Οι Έλληνες δεν είναι πλέον προσκολλημένοι στην παραταξιακή λογική στον βαθμό που ήταν κάποτε. Στο βαθμό που τους έκανε να φέρονται με την υστερία των τριτοκοσμικών και στήριζαν ένα κόμμα ακόμα κι αν αυτό ήταν βρόμικο σαν τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη ή διεφθαρμένο σαν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Οι Έλληνες είναι πασιφανές ότι ξεπέρασαν τις ιδεολογικές φοβίες και δεν έχουν πλέον την ανασφάλεια του παρελθόντος. Της εποχής όπου πίσω από κάθε “σοσιαλιστή” έβλεπαν έναν επικίνδυνο “κομμουνιστή”, ο οποίος ήθελε να μετατρέψει τη χώρα σε προλεταριάτο. Της εποχής όπου πίσω από κάθε “δεξιό” έβλεπαν έναν επικίνδυνο “συνταγματάρχη”, που θα άνοιγε νέες “Μακρόνησους”.
Σήμερα, μέσα στα πλαίσια της “χαλαρότητας”, ψηφίζουν με βάση αυτά που “ακούνε” και αυτό είναι επικίνδυνο γι’ αυτούς που δεν ελέγχουν τι “λένε”. Κάπου εκεί την “πάτησαν” ο Giorgo και τα αφεντικά του. Έχοντας όλοι αυτοί την άποψη ότι ο Giorgo μπορεί να χάσει ακόμα και σε αγώνα που “τρέχει” μόνος του, προσπάθησαν να του δώσουν το κάτι παραπάνω, που θα του εξασφαλίσει τη νίκη. Τον “έσπρωξαν” σε έναν κόσμο, ο οποίος δεν είχε την “πυκνότητα” να τον “φρενάρει”. Η δική του “ανασφάλεια”, σε συνδυασμό με το “κούμπωμα” των αντιπάλων του, άνοιξαν πολύ τη διαφορά μεταξύ των υποσχέσεων των δύο μονομάχων. Τον “έσπρωξαν” σε υψομετρικές συνθήκες Μεξικού και έκανε άθελά του ρεκόρ. Ο πνευματικά “παραπληγικός” γιος της Μαργαρίτας έγινε άθελά του ρέκορντμαν σε πραγματικό αγώνα και όχι σε κάποιους Special Olympics.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να “ξεχωρίσει” ο λόγος του “νικητή” Παπανδρέου και να λειτουργήσει ο κόσμος στο πνεύμα της νέας εποχής. Στο πνεύμα της αγοράς και του καταναλωτή, το οποίο έχει επιβάλει η Νέα Τάξη. Στο πνεύμα, το οποίο δεν είχαν αντιληφθεί οι περί αυτόν σύμβουλοι ότι ήδη είχε αρχίσει να γίνεται κυρίαρχο στην ελληνική κοινωνία. Στην πρώην κομματικοποιημένη κοινωνία και νυν εμπορευματοποιημένη. Αυτή η κοινωνία “χαιρέτισε” τον νικητή και του παρέδωσε το “μετάλλιο” της νίκης. “Άκουσε” ο κόσμος τι του υποσχόταν ο Giorgo και κρίνοντας ότι τον συνέφερε, τον ψήφισε. Επέλεξε το “προϊόν” του και τώρα περιμένει να δει αν αυτό έχει χρηστική εξουσία. Αυτό βέβαια ήταν και το μεγαλύτερο σφάλμα του ίδιου του Γιωργάκη. Αγνόησε το εξής απλό γεγονός. Πάνω στην αγωνία του να “πουλήσει” την πραμάτειά του, υποσχέθηκε τα πάντα σε “καταναλωτές”. Όταν ζητάς και υπόσχεσαι, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να σου δώσουν αυτό το οποίο ζητάς και αυτό είναι πρόβλημα όταν λες ψέματα.
Οι Έλληνες, έχοντας χάσει προ πολλού την ελπίδα του βολέματος μέσω του κομματισμού, δεν είχαν πρόβλημα να του δώσουν αυτό, το οποίο με πάθος τούς ζητούσε. Δεν είχαν λόγο να συσπειρωθούν μέσα στα κομματικά “μαντριά”, ώστε ν’ είναι οριακή η νίκη του. Το 30% των Ελλήνων δεν πήγε καν να ψηφίσει. Αυτήν την αλλαγή των Ελλήνων δεν την προέβλεψαν και γι’ αυτό τους ξέφυγαν τα νούμερα. Οι Έλληνες έχουν αρχίσει να λειτουργούν στοιχειωδώς συμβατικά και αυτό σημαίνει ότι περιμένουν να δουν κυβερνητικά προγράμματα και να ψηφίσουν ανάλογα. Επειδή είναι πονηροί και ψυλλιασμένοι, γνωρίζουν πάνω-κάτω τι συμβαίνει και δεν περιμένουν θαύματα. “Παζάρια” κάνουν και περιμένουν κάποια “προσφορά” της τελευταίας στιγμής. Γνωρίζουν δηλαδή ότι η σημερινές ηγεσίες έχουν ελάχιστα περιθώρια αυτόνομης εθνικής πολιτικής. “Άνωθεν” εντολές εκτελούν.
Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες μοιάζουν περισσότερο με μεγαλονομάρχες της Ευρώπης, παρά με ηγέτες ανεξάρτητων κρατών. Αυτό, πέραν των οποιωνδήποτε άλλων συνεπειών, έχει και κάποιες πολύ συγκεκριμένες συνέπειες, οι οποίες συνδέονται με το αίσθημα της ασφάλειας των λαών. Ο περιορισμένος ρόλος αυτών των ηγετών δίνει μια ασφάλεια στους λαούς, όταν αυτοί επιλέγουν τις ηγεσίες τους. Έχει πάψει να υπάρχει το ρίσκο της ασφάλειας και άρα η αγωνιώδης προσπάθεια για την επιλογή του “άριστου”. Οι ικανότεροι ηγέτες δεν διαφέρουν σε τίποτε από τους ανίκανους. Δεν χρειάζεται να διαφέρουν, γιατί δεν θα κληθούν ποτέ ν’ αποδείξουν τίποτε απολύτως. Αυτό δημιουργεί το συναίσθημα της ασφάλειας. Οι σύγχρονοι ηγέτες δεν θα σου δώσουν την Πόλη, αλλά δεν θα σε καταστρέψουν κιόλας.
Σ’ αυτό το σημείο την “πάτησαν”. Έβαλαν τον Γιώργο να “πλειοδοτήσει”, αλλά δεν κατάλαβαν ότι το ακροατήριο είχε αλλάξει χαρακτηριστικά. Το ακροατήριο, που, μη έχοντας κάποια άλλη επιλογή, δεν είχε πρόβλημα να δώσει τη “σειρά” στον Γιωργάκη. Δεν θα αδικούσε κάποιον ικανό, προκειμένου να βοηθήσει τον ανίκανο. Δεν θεωρούσε ότι ήταν ρίσκο για την ασφάλειά του η ανικανότητα του Γιωργάκη. Την ανικανότητά του θα την “εξουδετέρωνε” η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική. Δεν θα του επέτρεπε να “εκστρατεύσει” εναντίον της Βαβυλώνας και να μας βάλει σε κίνδυνο, ώστε ν’ ανησυχεί ο λαός για την ικανότητά του.
Απλά πράγματα. Ο ελληνικός λαός δεν είχε τίποτε άλλο ως συμφερότερη επιλογή να ψηφίσει, εφόσον η σκληρή γλώσσα του Καραμανλή δεν τους άφηνε ούτε χαραμάδα ελπίδας. Ο Καραμανλής, ευθυγραμμισμένος απόλυτα με την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, αρνιόταν την “πίστωση” και δεν έκανε “προσφορές”. Ακούγοντας ο ελληνικός λαός τον Γιώργο να κάνει τα ακριβώς αντίθετα, τον ψήφισε. Όχι επειδή τους “έπεισε”, αλλά επειδή έτσι λειτουργεί ο “τζόγος” της αγοράς. Και χαζός να είναι ο έμπορος, ευκαιρία ψάχνεις. Κακό του κεφαλιού του αν λέει ψέματα. Μία στο εκατομμύριο ο Giorgo να έκανε —έστω και από χαζομάρα— κάτι ελάχιστο από αυτά τα οποία υποσχόταν, μπορεί και να είχαν κέρδος. Από τη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία έκλεινε ερμητικά την πόρτα της “ελπίδας”, η εκλογή του Giorgo ήταν μονόδρομος για τους “τζογαδόρους”.
Σε κάθε περίπτωση η λογική είναι μία. Τον ψηφίζεις, γιατί απλούστατα δεν έχεις τίποτε να χάσεις. Σου δίνει το “μαγαζί” τη δυνατότητα να ρίξεις μια “ζαριά”, χωρίς να την πληρώσεις. Γιατί να μην τη δοκιμάσεις; Έτσι κι αλλιώς ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει πολύ σύντομα. Σε λίγες ημέρες θα φανεί τι μπορεί να κάνει ο Γιωργάκης. Σε λίγες ημέρες θα κριθεί. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και γι’ αυτό κάνουμε αναφορά στην έννοια του “καταναλωτή”. Στόχος μας είναι να δούμε αν αυτοί εξασφαλίζουν το “οξυγόνο” του δικομματισμού και το οποίο είναι η παράμετρος του χρόνου.
Στον δικομματισμό, δηλαδή, δεν αρκεί μια νίκη —όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή— για να επιβιώσει. Ο δικομματισμός απαιτεί για την επιβίωσή του την εξασφάλιση του χρόνου, για την επιβίωση του “απέναντι”. Η επιβίωση του απέναντι εξασφαλίζεται από την ανοχή που θα δείξουν οι ψηφοφόροι του νικητή. Εξασφαλίζεται από την πίστωση χρόνου που θα του δώσουν. Εδώ βρίσκεται το πρόβλημα. Ο Γιωργάκης πήρε ένα ποσοστό όμοιο μ’ αυτό που έπαιρνε ο πατέρας του. Τι αντιπροσωπεύει όμως αυτό το ποσοστό; Ποσοτικά είναι ίδιο αλλά όχι ποιοτικά.
Το ποσοστό του πατέρα του ήταν ποσοστό οπαδών. Ο οπαδός είναι συνοδοιπόρος, συναγωνιστής, συλλειτουργός και συνδημιουργός. Θεωρεί ότι συμμετέχει στη διαμόρφωση μιας κατάστασης. Ως εκ τούτου έχει υπομονή. Δίνει πίστωση χρόνου. Περιμένει να δικαιωθεί μέσα στο χρόνο. Μέχρι τότε δεν βλέπει ακόμα κι αυτά που φαίνονται. Ανέχεται ακόμα και τα πιο δύσκολα. Λέει ψέματα ακόμα και εις βάρος των συμφερόντων του. Υποκρίνεται ότι τα πάντα είναι τέλεια, ακόμα κι όταν δεν είναι. Είναι έτοιμος να συγκρουστεί ακόμα κι όταν δεν πιστεύει στο τελικό επίτευγμα. Γιατί; Γιατί είναι συμμέτοχος. Είναι συμμέτοχος τόσο στην επιλογή του προσώπου που τον εκφράζει όσο στη δικαιολόγηση των πράξεων αυτού του προσώπου. Γιατί; Γιατί εξαιτίας του κρίνεται και ο ίδιος.
Ο καταναλωτής δεν είναι όμοιος με τον οπαδό. Ο καταναλωτής δεν κρίνεται ο ίδιος για την απόφασή του. Δεν κρίνεται για το αν ήταν ή δεν ήταν έξυπνος αυτός τον οποίον επέλεξε. Δεν τον ενδιαφέρει τον καταναλωτή αν ήταν έξυπνος ή όχι ο έμπορος με τον οποίο συναλλάχθηκε μαζί του. Ο καταναλωτής δεν δίνει πίστωση χρόνου. Καταγγέλλει αμέσως ό,τι δεν τον συμφέρει, γιατί απλούστατα δεν είναι συνυπεύθυνος. Απλά πράγματα. Αγοράζεις ένα πλυντήριο και το πας σπίτι σου να το χρησιμοποιήσεις. Αν δεν δουλεύει, βγαίνεις στο μπαλκόνι και το φωνάζεις. Θυμώνεις αμέσως μ’ αυτόν που σου το έδωσε. Δεν είσαι οπαδός, που κάθεσαι και το βλέπεις και το ανέχεσαι όταν δεν δουλεύει. Δεν λες ψέματα στον γείτονα ότι δουλεύει το δικό σου, επειδή του το πρότεινες και ο ίδιος και άρα σε κρίνει.
Ο λαός με την ψήφο του χαλάει αυτήν την ισορροπία, εφόσον στην πραγματικότητα στερεί από τον δικομματισμό το βασικό του ατού, που είναι η πίστωση χρόνου για τον “χαμένο”. Η “καθαρή” εντολή, που έδωσε στον Γιωργάκη, είναι καταστροφική. Καταστροφική, τόσο για τον ίδιο όσο και για τα σχέδια των αφεντικών του. Γιατί; Γιατί η κοινοβουλευτική παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με την αντικειμενική αδυναμία να τηρηθούν στοιχειωδώς κάποιες προεκλογικές υποσχέσεις, θα ενεργοποιήσουν τις εσωτερικές “φυγόκεντρες” δυνάμεις, που πάντα υπάρχουν σε ένα τεράστιο κόμμα, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ.
Με μια Νέα Δημοκρατία σε “κωματώδη” κατάσταση και αδύναμη να ασκήσει πραγματική αντιπολίτευση και άρα να επωμισθεί την αντιπασοκική ρητορεία, θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να ασκεί την αντιπολίτευση εις βάρος του εαυτού του. Αυτός ο “κανιβαλισμός” συμβαίνει πάντα στη φύση, όταν ένα είδος έχει πρόβλημα επιβίωσης και ταυτόχρονα δεν έχει εξωτερικό εχθρό. Μη μπορώντας δηλαδή η Νέα Δημοκρατία να λειτουργεί συσπειρωτικά για το ΠΑΣΟΚ, θα απελευθερώσει τις διαλυτικές δυνάμεις που υπάρχουν μέσα του. Δυνάμεις, οι οποίες θα ενεργοποιηθούν άμεσα, εφόσον θα είναι αντιδράσεις σε μια αναγκαστική πολιτική, η οποία δεν θα “συνάδει” με την προεκλογική επιχειρηματολογία.
Τον Γιωργάκη, για παράδειγμα, τον “βοηθήσανε” κάποιοι ξένοι, για να πάρουν ως “αντιπαροχή” ευνοϊκές αποφάσεις για τα εθνικά θέματα. Μέσω του Γιωργάκη φιλοδοξούν οι Αμερικανοί να επιλύσουν το “Μακεδονικό” Ζήτημα, το Θρακικό Ζήτημα ή το Ζήτημα της Κύπρου εις βάρος των Ελλήνων. Τι θα κάνει το λεγόμενο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, όταν θα πρέπει να υπερασπιστεί τέτοιου είδους αποφάσεις και μάλιστα χωρίς να έχει προεκλογικά “προειδοποιήσει” τους εξοργισμένους οπαδούς του; Τους Έλληνες οπαδούς του. Είναι δεδομένο επίσης ότι ο Γιωργάκης θ’ αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να ασκήσει την υποχρεωτική και σκληρή οικονομική πολιτική της Ε.Ε.. Τι θα κάνει το λεγόμενο “λαϊκό” ΠΑΣΟΚ, που προεκλογικά έβγαινε και κατηγορούσε τη Νέα Δημοκρατία για τα σκληρά μέτρα, τα οποία ήθελε να επιβάλει στον λαό; Τι θα κάνουν όλοι εκείνοι, που “ορκίζονταν” στον λαό ότι ο Γιωργάκης έχει “σχέδιο” και βέβαια και τα απαιτούμενα χρήματα για να το εφαρμόσει;
Η διασπαστική αυτή τάση είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για το ΠΑΣΟΚ, γιατί στην ουσία ο Γιωργάκης δεν “ανήκει” καν στο ΠΑΣΟΚ. Κάνοντας κατάχρηση του κληρονομικού “δικαιώματος”, ήρθε σε απευθείας σύγκρουση με επιφανή στελέχη του. Λειτουργώντας όχι ως γιος του μπαμπά του, που τον είχε “πεταμένο” σε μια γωνία, αλλά ως γιος της μαμάς του, που θεωρεί ότι δικαιούται να κληρονομήσει τα πάντα, έγινε μισητός μέσα στο κόμμα. Υπάρχει —έστω και εν υπνώσει— μια μεγάλη μερίδα του ΠΑΣΟΚ, η οποία στο πολύ πρόσφατο παρελθόν τον αμφισβήτησε και τον πολέμησε. Από τον Πάγκαλο μέχρι τον Βενιζέλο όλοι αυτοί απλά συνυπάρχουν με αυτόν μέχρι να ξανασυγκρουστούν. Για τον μεν πρώτο, όταν θέλει να τον κατηγορήσει, είναι ένα τηλεκατευθυνόμενο “Αμερικανάκι” για τον δε δεύτερο, όταν θέλει να κάνει το ίδιο, του αρκεί να λέει ότι είναι ο “εαυτός” του.
Εκτός από τη μητέρα του και την αμερικανική πρεσβεία, το περιβάλλον του δεν πρέπει να έχει καμία επαφή με κανέναν άλλο παράγοντα του κόμματος. Είναι σίγουρο ότι κάποιοι ακόμα δεν μπορούν να “χωνέψουν” ότι πήρε το “δακτυλίδι” της διαδοχής —και άρα “έφραξε” τις δικές τους φιλοδοξίες—, ευρισκόμενος στην αμερικανική πρεσβεία. Είναι σίγουρο ότι κάποιοι ακόμα δεν μπορούν να “χωνέψουν” ότι κέρδισε τη “νομιμοποίηση” της κομματικής ηγεσίας με χιλιάδες ψήφους επιστρατευμένων —από ποιους άραγε;— λαθρομεταναστών, οι οποίοι δεν διέθεταν καν πολιτικά δικαιώματα. Είναι σίγουρο ότι κάποιοι στην πρώτη δύσκολη στιγμή όχι μόνον δεν θα βάλουν “πλάτες”, αλλά θα τραβήξουν “χαλιά”. Είναι βέβαιον ότι επιφανείς πασόκοι είναι αυτοί οι οποίοι πρώτοι εκνευρίζονται, όταν τον ακούνε να λέει …”ΠΑΜΕ”.
Τώρα κάθεται και συσκέπτεται απομονωμένος με τους συνεργάτες του στο Καστρί. Ποιους συνεργάτες; Τους γνωστούς “ήρωες” του Σοσιαλισμού και των κοινωνικών αγώνων. Όχι του “υπαρκτού”, αλλά του “ανύπαρκτου”. Τον Γερουλάνο, του Αμερικανικού Κολεγίου Αθηνών, ο οποίος σίγουρα γνωρίζει πού βρίσκεις αυθεντικά ανταλλακτικά για Range Rover, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι γνωρίζει πως κάποια από τα “μάρμαρα” στο μουσείο της Ακρόπολης είναι ιμιτασιόν. Τον Παπακωνσταντίνου —επίσης του Κολεγίου—, ο οποίος θα λύσει το πρόβλημα της απασχόλησης με μόνη προσωπική εργασιακή εμπειρία τον διορισμό του στα τριάντα στο διοικητικό συμβούλιο του διεφθαρμένου ΟΤΕ. Τον αδερφό Νίκο, που ζει ως συγγραφέας, χωρίς να έχει συγγράψει τίποτε παραπάνω από έναν μαθητή λυκείου. Τον γνωστό Βαλιανάτο, τον Ράντο και άλλους “αντιστασιακούς”.
Αυτοί οι κορυφαίοι σύμβουλοί του στην κυριολεξία πρέπει σήμερα να “πελαγοδρομούν”. Μη έχοντας κανένας από αυτούς θητεία σε κάποιο κυβερνητικό πόστο, στην κυριολεξία δεν πρέπει να γνωρίζουν ούτε καν τις διαδικασίες που προβλέπονται, προκειμένου να γίνει η ανάληψη της εκτελεστικής εξουσίας. Με κάποιον “τυφλοσούρτη” ταχύρυθμης πολιτικής εκπαίδευσης και ένα τηλέφωνο στα χέρια πρέπει να είναι συνεχώς. Νομίζουν ότι πρόκειται για κάποιο ιδιόμορφο εθιμοτυπικό πρωτόκολλο σε μια κατά τα άλλα συμβατική παράδοση της διοίκησης μιας εταιρείας.
Προκειμένου να υποβαθμίσουν τις δικές τους αδυναμίες, κάθονται τώρα και διαδίδουν δεξιά κι αριστερά ότι θα επιστρατεύσουν “σοφούς” της Νέας Τάξης, προκειμένου να μας “βοηθήσουν”. Αυτοί, που μέχρι τώρα μας ορκίζονταν ότι έχουν “σχέδιο” σωτηρίας, θα φέρουν ξένους να μας σώσουν με τα δικά τους “σχέδια”. Προφανώς εννοούν κάποιους από τους παλιούς συμφοιτητές τους στα χρόνια της “αντίστασης” στο Χάρβαρντ. Αυτό πραγματικά δεν ξέρουμε αν είναι “υπόσχεση” ή “απειλή”. Αμερικανοί “σοφοί” θα κληθούν να μας σώσουν;
Αυτοί οι Αμερικανοί “σοφοί” δεν είναι που διέλυσαν μια ολόκληρη αυτοκρατορία; Μέσα σε λίγα χρόνια κατέστρεψαν μια δομή, η οποία δούλευε απροβλημάτιστα για χιλιάδες χρόνια. Μέσα σε λίγα χρόνια μετέτρεψαν τις πάλαι ποτέ πλούσιες ΗΠΑ στην ταχύτερα αναπτυσσόμενη “τεντοχώρα” του Πλανήτη. Μιλάμε για πραγματική “ακμή”, που θα τη ζήλευε ακόμη και η Ρώμη την εποχή που έχτιζε τη μία πόλη πίσω από την άλλη. Καθημερινά στήνεται στις ΗΠΑ και μια νέα πόλη-κάμπινγκ εξαιτίας των “σοφών”. Αν “επέστρεφε” ο Κολόμβος, θα ξανάβρισκε —εξαιτίας των βαθύπλουτων “σοφών”— την Αμερική και τους Αμερικανούς όπως ακριβώς τους είχε αφήσει. Γύρω από μια φωτιά μπροστά από μια σκηνή.
Αυτοί οι “σοφοί” δεν “πέτυχαν” μόνον στην ανάπτυξη της στρατηγικής της υπερδύναμης. “Πέτυχαν” και στην ελεύθερη αγορά. Αυτοί δεν ήταν που ανέλαβαν γιγαντιαίες εταιρείες —πραγματικά μονοπώλια στους τομείς τους— και τους έβαλαν “λουκέτο”; Εκτός από τους ίδιους, οι οποίοι θησαύρισαν από τα μπόνους που εισέπραξαν, δεν είδαμε κάποιον άλλο να επωφελείται από τη “σοφία” τους. Όσο πιο πολύ πλούτιζαν οι ίδιοι, τόσο πιο πολύ μεγάλωναν οι λίστες των ανέργων.
Έκλεισαν τη Λέμαν Μπράδερς, χρεοκόπησαν τη Τζένεραλ Μότορς και αυτές οι εταιρείες είναι απλά οι κορυφαίες εταιρείες σε μια τεράστια λίστα, η οποία αποκτά διαρκώς καινούργια επιφανή μέλη. Αυτούς θα φέρουν, για να μας σώσουν; Αυτοί βούλιαξαν ολόκληρο το ιμπεριαλιστικό “πλοίο” σε κατάσταση “νηνεμίας”, θα σώσουν την ελληνική “βάρκα” σε κατάσταση “τρικυμίας”; Σοβαροί να είμαστε. Αν θέλουν να φέρουν ξένους “σοφούς”, καλύτερα να φέρουν κανέναν αυτοδημιούργητο έμπορο από την αγορά του Αλ Χαλίλι. Αν μη τι άλλο, πιο ξύπνιος θα είναι από τα κουτορνίθια που πλήρωναν το Χάρβαρντ.
Ελάχιστες ώρες μετά τη “νίκη” του είναι προφανές ότι ο Γιωργάκης τελεί εν συγχύσει. Ως γνήσιος γιος της Margaret, δείχνει να μην κατανοεί την ελληνική πραγματικότητα. Δεν έχει σχέση με την ελληνική πραγματικότητα και ειδικά μ’ αυτήν του δικομματισμού. Μπορεί να έφαγε και να ήπιε εξαιτίας του δικομματισμού, αλλά δεν τον κατανοεί στη λειτουργία του. Νομίζει εντελώς “αμερικάνικα” ότι μπορεί να κυβερνά αυτήν τη χώρα με συμβούλους, των οποίων οι εξειδικεύσεις έχουν σχέση με τον χειρισμό των διαφόρων “λόμπι”. Τους κοινωνικούς εταίρους τούς αντιλαμβάνεται σαν οργανωμένα “λόμπι” και τους εκπροσώπους τους σαν “λομπίστες”.
Δεν γνωρίζει ότι ο δικομματισμός κυβερνά επειδή απλά το κάθε μέλος του επιλέγει κάποιον από αυτούς τους κοινωνικούς εταίρους ως συνέταιρό του. Με πρόσχημα κάποια ιδεολογική “συγγένεια” ο ένας επιλέγει συστηματικά να συνεταιρίζεται με την εργοδοσία και ο άλλος επιλέγει να συνεταιρίζεται με τους εργαζόμενους. Ο ένας επιλέγει να συνεταιριστεί με τη δύναμη και ο άλλος με τη μάζα και αυτό δίνει στον δικομματισμό την απαιτούμενη ισορροπία και βέβαια την δυνατότητα μακροημέρευσης.
Αυτό είναι το μυστικό του δικομματισμού. Οι δημιουργία και η διατήρηση των ευνοϊκών γι’ αυτόν μαζικών συνενοχών. Οι ένοχοι της πολιτικής δημιουργούν πολλούς και ισχυρούς κοινωνικούς συνένοχους, προκειμένου να τους δεσμεύουν στις πολιτικές τους και βέβαια στα συμφέροντά τους. Οι κύριοι συνένοχοί τους είναι οι κοινωνικοί εταίροι. Πλούσιοι και ισχυροί μπλέκονται με φτωχούς και αδύναμους και όλοι μαζί συνθέτουν ένα κομματικό “κουβάρι”, το οποίο δύσκολα ξεμπλέκεται. Αυτοί, προκειμένου να ευνοηθούν εις βάρος των ταξικών τους αντιπάλων, κάνουν ό,τι δεν βλέπουν τις υπόλοιπες αδικίες της εξουσίας. Τις αδικίες, οι οποίες είναι το καύσιμο του δικομματισμού. Το ένα “κουβάρι” συγκρούεται με το άλλο και ποτέ δεν αλλάζει τίποτε. Αν τους βάλεις όλους αυτούς απέναντί σου και τους χειριστείς σαν λόμπι, θα φύγεις από τη θέση σου μέσα σε μία νύχτα.
Ο Γιωργάκης αυτά τα απλά πράγματα δεν τα κατανοεί. Έχει τη νοοτροπία του imperium, που διακρίνει την αμερικανική άποψη περί εξουσίας. Αυτή η νοοτροπία εκεί είναι ανεκτή, γιατί απλούστατα εκεί τις εκλογές τις κερδίζουν ή τις χάνουν οι Πρόεδροι και όχι τα κόμματα. Εκεί τα κόμματα έχουν κοινή ιδεολογία και λειτουργούν πανομοιότυπα. Έχουν καθαρά υποστηρικτικό ρόλο στις μονομαχίες των υποψηφίων Προέδρων. Εκεί κρίνονται οι απόψεις των προσώπων και όχι οι ιδεολογίες των κομμάτων. Εκεί τα κόμματα ούτε θριαμβεύουν ούτε ταπεινώνονται. Εκεί θριαμβεύουν ή ταπεινώνονται οι υποψήφιοι Πρόεδροι. Ο Γιωργάκης νομίζει ότι συμμετείχε σε αμερικανικές εκλογές. Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν νικητή Πρόεδρο και το κόμμα σαν μια υποστηρικτική δομή, που μοιάζει περισσότερο με ιδιόκτητη μη κυβερνητική οργάνωση. Μια οργάνωση, η οποία έχει αξία, γιατί χρηματοδοτείται από το κράτος, προκειμένου να πληρωθούν ενοίκια, να τυπωθούν αφίσες και να οργανωθεί το fun club του αρχηγού.
Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε έπαιξε με τόσο πάθος τον ρόλο Ομπάμα. Τουλάχιστον οπτικά προσπάθησε να ικανοποιήσει τις ανάγκες του ρόλου. Το μόνο που δεν έκανε ήταν να βάψει με κάμελ το πρόσωπό του. Σε όλα τα άλλα τον μιμήθηκε απολύτως. Έβγαλε σακάκια, ξεκούμπωσε γραβάτες, έκανε κοιλιακούς και γενικά έκανε ότι χρειάστηκε. Πρέπει να ήταν ίσως η πρώτη φορά στη ζωή του που κόπιασε πραγματικά. Ο Γιώργος των αιωνίων διακοπών. Ο τουρίστας των νησιών και των δημοσία δαπάνη ταξιδιών. Όλοι είδαμε την παράστασή του. Όλοι τον είδαμε να προσπαθεί να μοιάσει στον “Yes, we can”, Ομπάμα. Ποιος; Ο “Yes weekend”, Giorgo.
Αυτό είναι το πλέον βασικό λάθος του και φαίνεται από τις πρώτες στιγμές της νίκης. Νομίζει ότι αυτός ο ίδιος κέρδισε τις τελευταίες εκλογές. Νομίζει ότι είναι δικό του προσωπικό επίτευγμα η μεγάλη νίκη. Αυτό είναι λάθος. Τις εκλογές τις κέρδισε το ΠΑΣΟΚ. Του ΠΑΣΟΚ ήρθε η σειρά να κυβερνήσει και αυτό κάνει. Το ΠΑΣΟΚ θα κέρδιζε τις εκλογές, ακόμα κι αν είχε μια κατσαρόλα επικεφαλής του. Το κόμμα ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ των στελεχών, των συνδικαλιστών, των κομματαρχών, των παρατρεχάμενων, των αφισοκολλητών και των οπαδών του. Το ΠΑΣΟΚ, που συμμετέχει κι αγωνίζεται για την εξουσία σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής πραγματικότητας.
Το ΠΑΣΟΚ, που λίγες ώρες μετά τη μεγάλη νίκη του απομονώθηκε από τον ηγέτη του. Το ΠΑΣΟΚ, που έφαγε “σίδερα” για τη νίκη και σύντομα θα διαπιστώσει ότι αυτή η νίκη έγινε λεία των κολλητών του Giorgo. Της “παλιοπαρέας” του Κολεγίου. Από αυτό το ΠΑΣΟΚ θα κινδυνεύσει πρώτα ο γιος της Μαργαρίτας και μετά από τους αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ του 44% του ελληνικού λαού. Του μισού ελληνικού λαού, που απλά στις τελευταίες εκλογές επέλεξε να φορέσει τα “πράσινα”. Αλίμονό του αν αυτός ο μισός ελληνικός λαός υποπτευτεί ότι θα απειλήσει τα συμφέροντα όλων των Ελλήνων, εξαιτίας της εξουσίας που του έδωσε. Αλίμονό του αν αυτός ο μισός ελληνικός λαός υποπτευτεί ότι είναι το μεγαλύτερο και πιθανόν το μοναδικό θύμα, που μπόρεσε ποτέ να “δουλέψει” ο αφελής Γιωργάκης. Αλίμονό του αν υποπτευτούν οι πασόκοι ότι δεν έχει πρόθεση να σηκώσει τα δικά του “μανίκια”, αλλά να κατεβάσει τα “παντελόνια” του ελληνικού λαού.
Φαινομενικά μέχρι τώρα όλα πάνε “ρολόι” για όλους αυτούς. “Ρολόι” όμως πάνω σε μια ωρολογιακή “βόμβα”. Πάνω σε μια “βόμβα”, που είναι θέμα χρόνου να “σκάσει” και αυτοί ανέλαβαν να “εξουδετερώσουν”. Υποσχέθηκαν στον λαό ότι θα την εξουδετερώσουν. Υποσχέθηκαν στους πασόκους να την εξουδετερώσουν και αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Κάπου εκεί θα τελειώσει το “παραμύθι” και δυστυχώς δεν προβλέπεται ένα αίσιο τέλος. Το καλύτερο πάντως, που ακούσαμε για τον Γιωργάκη και την κυβέρνησή του, το ακούσαμε από έναν ηλικιωμένο πολίτη λίγες ημέρες πριν τις εκλογές. “Να ξέρετε παιδιά …μας είπε…αν αυτός εκλεγεί, δεν θα προλάβει καν να σαραντίσει”. Η αποθέωση της λαϊκής σοφίας. Πάντα περιεκτική και σαφής.
Κληρονομικό “χάρισμα” δεν έχουμε, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές δίνουν μια κάποια υπερβατικότητα στη σκέψη μας. Δεν βλέπουμε να προλαβαίνουν να λύσουν τα προβλήματα σε εκατό μέρες, αλλά σίγουρα προλαβαίνουν να εγκαταλείψουν τη χώρα σε λιγότερες. Δεν “βλέπουμε” καλές εξελίξεις στο μέλλον τους. Από μεγάλες “πόρτες” μπήκαν με δόξες και τιμές και από μικρά “παράθυρα” θα φύγουν με πασοκικές μπουνιές και κλοτσιές.
Εδώ είμαστε και θα επιβεβαιωθούμε…
ΠΑΜΕ Giorgo …ένα στοίχημα;
Τραϊανού Παναγιώτης
Πρόεδρος του ΕΑΜ.Β’
Υ.Γ.
Για ένα πράγμα δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Giorgo. Να τον κατηγορήσει για αγνωμοσύνη και απροθυμία ν’ ανταποδώσει χάρες. Ο άνθρωπος είναι “τίμιος” απέναντι στους ευεργέτες του. Ακόμα δεν είχε καθίσει στη θέση τού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ και έσπευσε να υποστηρίξει με τον πιο ωμό και αήθη τρόπο το σχέδιο Ανάν. Επαναλαμβάνοντας τον εαυτό του, κάνει κάτι ανάλογο και σήμερα. Ακόμα δεν έχει καθίσει στην πρωθυπουργική καρέκλα και σπεύδει ν’ ανακοινώσει την κατάργηση του Υπουργείου Βορείου Ελλάδας. Ένα οργανωμένο και απόλυτα εξειδικευμένο στην κοινωνική και οικονομική λειτουργία της Μακεδονίας και της Θράκης κρατικό “όργανο”. Ένα “όργανο”, το οποίο από την ίδρυσή του έχει ως αντικείμενό του την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων στην περιοχή. Προφανώς κάποιους ενοχλεί αυτό το κρατικό “όργανο” και ο Γιωργάκης σαν καλό “παιδί” έσπευσε να τους απαλλάξει από την ενόχληση. Είναι τουλάχιστον παράξενο —αν όχι ύποπτο— σε μια τόσο δύσκολη οικονομικά συγκυρία για τον ελληνικό λαό να ξεκινάει ο Γιωργάκης την πολιτική του από ένα περιφερειακό υπουργείο. Κάτι θέλει να μας “δείξει”, αλλά, αν το καλοσκεφτεί, μπορεί να μην τον συμφέρει να το “δούμε”.