Ένα τροχαίο δυστύχημα δεν αφήνει πίσω του ένα ήπερισσότερα θύματα. Όλόκληρες οικογένειες θρηνούν, φίλοι,
συγγενείς και συνάδελφοι. Άλλοι όμως φεύγουν από τον κόσμο
αυτό, χωρίς κανέναν να τους συνοδεύει, χωρίς ούτε και τα
απαραίτητα έξοδα γι αυτό το νοσοκομείο.
Σίγουρα, η φροντίδα όλων των ενδιαφερομένων, θα έπρεπε να
είναι στην πρόληψη του ατυχήματος. Γνωρίζουμε ότι σε αυτήν την
φροντίδα , μεγάλο ρόλο παίζει η οδική παιδεία και η ασφάλεια των
δρόμων. Όμως, το χρέος του καθένα από όλους μας, κι όχι μόνο της
Πολιτείας, δεν μπορεί να σταματάει μόνο στην πρόληψη. Μεγάλο ρόλο
παίζει η συμπαράσταση στα θύματα των τροχαίων δυστυχημάτων.
Η συμπαράσταση αυτή, πρέπει να είναι και υλική και ηθική ή
ψυχική. Γι αυτήν την συμπαράσταση μπορούν να βοηθήσουν οι γνώσεις των
κοινωνικών λειτουργών, αλλά περισσότερο οι φιλικές επισκέψεις, κατόπιν
συμφωνίας, στους συγγενείς και τα ίδια τα θύματα – ανάπηρους που ζούν
με στερήσεις ή σε διαρκή κατάθλιψη. Οι επισκέψεις στο χώρο διαβίωσης
ή στο νοσοκομείο, στις περισσότερες φορές είναι πηγή ανακούφισης για
όσους πιστεύουν ότι είναι μόνοι στον κόσμο.
Όσοι από τους γονείς έχουν χάσει τα παιδιά τους, όσοι χήροι ή
χήρες, τους συζύγους τους, δεν πρέπει να απελπίζονται ζώντας στην
κατάθλιψη. Είναι ευκαιρία γι αυτούς και γι αυτές να μοιραστούν το
πρόβλημά τους, με τους συγγενείς και τα θύματα των τροχαίων που
επέζησαν. Η πολύτιμη πείρα τους θα βοηθήσει και τους ίδιους , αλλά
και τους άλλους.
Η απρόσωπη υλική συμπαράσταση είναι πιό σωστή, γιατί θα γίνεται
αθόρυβα, μέσω του Συλλόγου. Η ηθική συμπαράσταση, επίσης απρόσωπα,
μέσω διαφορετικών προσώπων, εκ των οποίων καλείται ο επισκεπτόμενος να
διαλέξει ποιόν ή ποιάν επιθυμεί για τις μελλοντικές επισκέψεις.
Πιστεύουμε ότι η ανάγκη δημιουργίας αυτού του Σύλλογου, είναι πιό
χρήσιμη, από την δημουργία πολλών συλλόγων που ενδιαφέρονται μόνο για
την πρόληψη του ατυχήματος, ενώ το μεγαλύτερο δυστύχημα αρχίζει μετά
το ατύχημα.
Μετά γνώσης και γνώμης, ένα θύμα τροχαίου …… Κώστας Υψηλάντης