Η κακογουστιά φέρνει ανικανότητα;

Σκεφθείτε την τελευταία αναμετάδοση από το cnn για το διθέσιο αεροπλανάκι που έπεσε στο μικρό χωριό του Colorado. Θυμηθείτε τον άνθρωπο που βγαίνει κάθε φορά, ακόμα και στο ελάχιστο συμβάν της Αμερικάνικης επαρχίας για να μιλήσει στα μέσα.
Όχι απαραίτητα “μοντέλο”, αλλά με σωστή άρθρωση, επεξηγηματικός, που σου εμπνέει δύο βασικά αισθήματα: Της σιγουριάς και της σοβαροτητας.
Αντιπαραθέστε τώρα τις μεγάλες μορφές των Ελλήνων: Ρέππας, Πρωτόπαπας, Αντώναρος κλπ. Η επίσημη εικόνα της εκάστοτε κυβέρνησης, η επίσημη εικόνα της χώρας διεθνώς.
Γιατί στην Ελλάδα δεν κρατούμε ούτε τα προσχήματα. Αέρας κοπανιστός είναι το μυστικό της ανόδου. Συνδικαλιστές μουστακαλήδες του φραπέ που δεν δουλεψαν ούτε λεπτό στη ζωή τους, απεικονίζουν τις αντίστοιχες κυβερνήσεις. Νεκροκεφαλές μηδενικής παραγωγής βγαίνουν να πρεσβεύσουν την παραγωγικότητα μιας κυβέρνησης.
Δεν λέμε, είναι ειλικρινής η τοποθέτηση. Ποιός άλλος πλην μιας νεκροκεφαλής θα μπορούσε να μιλήσει κατόπιν μετατροπής της Ελληνικής φύσης σε “κρανίου τόπο”; Το Ελληνικό σκηνοθετικό επίτευγμα συμπληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο φωνητικά:
Τόσο ο κύριος Αντώναρος όσο και ο κύριος Ρέπας έχουν φωνή που παραπέμπει σε πένθιμο κρώξιμο νυκτοπουλιού. Ότι πρέπει μετά τις πυρκαγιές ή τη διακυβέρνηση της “ισχυρής Ελλάδας”. Απόλυτη απεικόνιση δηλαδή της πνευματικής και ποιοτικής ένδειας που μαστίζει την κομματική Ελλάδα.
Ποιός άλλος άλλωστε στη χώρα των “γερμένων υποβρυχίων”, των C4blind και των βαγονιών αΜΑΝάτι θα είχε το θράσος να κατηγορήσει την …ποιότητα των Ρώσικων πυροσβεστικών αεροπλάνων για να καλύψει τη δειλία των Ελληνικών κυβερνήσεων; Μόνο ένας Αντώναρος.
Παίρνουμε δηλαδή ένα κούτσουρο, το κάνουμε Τοτέμ και καλύπτει αδιαμαρτύρητα τις αμαρτίες των “αρχιερέων”.