Η συγκατοίκηση με τον μητσοτακισμό και ο ιδεολογικός ευνουχισμός της Νέας Δημοκρατίας

Πώς μπορεί ένα κόμμα εξουσίας, όπως η Ν.Δ., με έναν νεότατο σε ηλικία αρχηγό και ύστερα από 11 συνολικά χρόνια στην αντιπολίτευση, να φθάσει σε τέτοιο αδιέξοδο;
Οι ερμηνείες και οι απόψεις που ακούγονται πολλές και διφορούμενες. Τα πράγματα όμως είναι σχετικά απλά και θα πρέπει να μελετηθούν αποστασιοποιημένα και με ψυχραιμία τώρα που η χώρα οδεύει ολοταχώς προς τη νέα μεταπολίτευση – γιατί αν δεν το καταλάβατε ακόμα, αυτό εξάγγειλε επι της ουσίας ο Καραμανλής μαζί με την προκήρυξη νέων εκλογών.
Η σημερινή κατάσταση της Νέας Δημοκρατίας είναι αποτέλεσμα της συγκατοίκησης όλα αυτά τα χρόνια στην ηγεσία της τριών ευδιάκριτων ομάδων: Πρώτον της ομάδας των «καραμανλικών» και της πάλαι ποτέ «λαϊκής», ή «κοινωνικής δεξιάς». Δεύτερον της ομάδας Μητσοτάκη, στην παλαιότερη υπο τον ίδιο μορφή και στη νεότερη εκδοχή της υπό την Ντόρα Μπακογιάννη, αποκαλούμενη και «Φιλελεύθερη Ν.Δ.». Τρίτον η ομάδα του «μεσαίου χώρου», περί τον Σουφλιά και με ιδεολογικό καθοδηγητή τον Λούλη.
Όπως όμως λέει ο σοφός λαός «με στραβό θα κοιμηθείς το πρωί θ΄ αλληθωρίσεις». Η συγκατοίκηση αυτών των τριών ομάδων στην ηγεσία της ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια είχε ως αποτέλεσμα τον ιδεολογικό ευνουχισμό της. Έτσι αυτές που επικράτησαν, με την βοήθεια φυσικά των κατάλληλων μηχανισμών, δεν ήταν οι ιδέες της «δεξιάς», που βλέπει στον ύπνο του το ΠΑΣΟΚ, αλλά  οι ιδέες της Ρεπούση και της παγκοσμιοποίησης με επιφανέστερο εκπρόσωπο την κα Μπακογιάννη.
Είδαμε έτσι την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αντί να υπερασπίζει το εθνικό κράτος των Ελλήνων να εκλιπαρεί την βοήθεια των Αμερικανών και Ευρωπαίων συμμάχων για να επιβιώσει από τους καθημερινούς προπηλακισμούς των Τούρκων πασάδων. Να αυτο- ταπεινώνεται καθημερινά και να μην τολμά να αντιδράσει στις προκλήσεις του ανύπαρκτου κρατιδίου των Σκοπίων. Να παράγει διαφθορά και διαπλοκή για να μην διαταράξει τις ευαίσθητες ισορροπίες με την Αγία Οικογένεια, ή τον Σουφλιά.
Ο μοναδικός τρόπος για να συνυπάρξουν οι καραμανλικοί με τους μητσοτακικούς και τους παλαιοκομματικούς μεσοχωρίτες στην εξουσία, ήταν η λατρεία της εξουσίας για τη νομή της. Είδαμε έτσι τη Νέα Δημοκρατία αντί να ασχολείται στην αρχή ως αντιπολίτευση και μετά ως εξουσία με την καλλιέργεια και εμπέδωση ενός οράματος για το μέλλον των Ελλήνων, να αναλώνεται σε επικοινωνιακά κόλπα και λαγούς από το καπέλο. Είδαμε έτσι και τον κ. Ρουσόπουλο να υποκαθιστά την πολιτική με reality show μεγίστης παρακμής.
Όμως, κόμματα που δεν μπορούν να παραγάγουν ιδέες, πολιτικές και στρατηγική προόδου δεν χρειάζονται σε κανέναν, ούτε ακόμη και στην απολύτως παρηκμασμένη ελληνική κοινωνία ή την (μικρο) αστική τάξη των νεόπλουτων και των πιράνχας.
Πριν από λίγους μήνες σε μια παρέμβασή μου από το antinews με τον τίτλο «Η ρήξη είναι η μαμή της ιστορίας κ. Καραμανλή» είχα μεταξύ άλλων επισημάνει και τα εξής: «Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά έτσι που ήλθαν τα πράγματα σε αυτήν την ισορροπία του τρόμου πάλι το μπαλάκι είναι στον κ. Καραμανλή. Τι επιλέγει για το υπόλοιπο του πολιτικού του βίου; Να μείνει στην πολιτική ιστορία του τόπου ως «ο Πρωθυπουργός των πέντε σκανδάλων και των δύο καταστροφών»; Να κλείσει την πολιτική του καριέρα ως ένας ακόμα διακοσμητικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Ή να διαλύσει τη ΝΔ στα εξ ων συνετέθη και να προχωρήσει στην επανίδρυση της πολιτικής έκφρασης της κεντροδεξιάς;»
Η διαπίστωση εκείνη διατηρεί σήμερα στο ακέραιο την αξία της. Ο μόνος δρόμος που απομένει στον Καραμανλή για να παραμείνει στο παιχνίδι είναι η επανίδρυση της Νέας Δημοκρατίας. Αν δεν το αναγάγει αυτό σε κυρίαρχο στοιχείο της προεκλογικής εκστρατείας του, αν δεν βγει να πει στο λαό και κυρίως στην βάση του κόμματός του ποιοι συνήργησαν όλα αυτά τα χρόνια στην παρακμή της ΝΔ, αν δεν προσφέρει στους Έλληνες ένα καινούργιο όραμα, τότε λυπάμαι αλλά δεν θα έχει καμία ελπίδα για το μέλλον.
Γεώργιος Ζέρβας
www.antinews.gr