Αυστηρό μήνυμα Παυλόπουλου στους λίγους, "εξαρτημένους" λειτουργούς της δικαιοσύνης
Η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης δεν αφορά μόνον την μη εξάρτηση από τις λοιπές εξουσίες, αλλά κυρίως από τα ισχυρά συμφέροντα. Εάν η δικαιοσύνη υποταχθεί στους ισχυρούς από επιλογές μεμονωμένων λειτουργών της, τότε χάνει πρωτίστως το κύρος της. Που οδηγεί φυσικά στην απώλεια της ανεξαρτησίας της.
Απο την ομιλία του ΠτΔ στην Πάτρα.
Κύριοι Πρόεδροι,
Κυρίες και Κύριοι,
Εδώ, στην ιστορική πόλη των Πατρών, η Δικαιοσύνη έχει πλέον την Εστία που της αρμόζει, σ’ αυτό το περικαλλές νεοκλασικό κτίριο του περασμένου αιώνα, το οποίον ανακαινίσθηκε έτσι ώστε ν’ ανταποκρίνεται πλήρως στην αρχική του μοναδική αρχιτεκτονική αρτιότητα. Πέρ’ από τα, κατ’ αξίαν, συγχαρητήρια σ’ όσους συνέβαλαν στην ολοκλήρωση της όλης ανακαινιστικής προσπάθειας, ας μου επιτραπεί να μείνω μόνον στον, εξαιρετικά επίκαιρο, συμβολισμό του ανακαινισμένου Δικαστικού Μεγάρου Πατρών.
Είχα –και έχω πάντα- την πεποίθηση ότι η υπεράσπιση του Κράτους Δικαίου και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, ιδίως στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς της πρωτόγνωρης κοινωνικής και οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Χώρα μας -και όχι μόνον- ανήκει κατ’ εξοχήν στην Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της. Και τούτο διότι η Δικαιοσύνη είναι εκείνη η οποία συνιστά τον πιο αποτελεσματικό κυρωτικό μηχανισμό σε περιπτώσεις παραβάσεων της αρχής της νομιμότητας, υφ’ όλες της τις εκφάνσεις, απ’ όπου κι αν οι παραβάσεις αυτές εκπορεύονται.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, συγκεκριμένα δε επειδή η αποστολή της Δικαιοσύνης είναι τόσο κρίσιμη για την εύρυθμη λειτουργία του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος εν γένει, οι λειτουργοί της θωρακίζονται κατά το Σύνταγμα με μιαν ανεξαρτησία, την οποία ουδένα όργανο των άλλων δύο εξουσιών διαθέτει. Ο σεβασμός και η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας αυτής είναι αυτονόητο χρέος της Πολιτείας και του πολιτικού προσωπικού, οπωσδήποτε όμως και των ιδίων των λειτουργών της Δικαιοσύνης.
Η εκπλήρωση του χρέους τούτου περιλαμβάνει –μάλλον δε πρωτίστως- και την υπεράσπιση του, υπό την ευρεία του όρου έννοια, κύρους της Δικαιοσύνης. Όμως το κύρος αυτό εξαρτάται, ακόμη και για λόγους συμβολισμού, και από τον χώρο απονομής της Δικαιοσύνης, ο οποίος πρέπει να εμπνέει τον ανάλογο σεβασμό σε όλους τους παράγοντες απονομής της, δικαστές και διαδίκους.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ιδίως εμείς οι Έλληνες, ότι σ’ ένα πραγματικά δημοκρατικό κράτος απτό δείγμα, μεταξύ άλλων, της εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών δεν είναι –κάθε άλλο μάλιστα- η χλιδή των ιδιωτικών κατοικιών αλλά η ανάλογη με το κύρος των θεσμών διαμόρφωση των κτηρίων που τους στεγάζουν. Και δεν είναι τυχαίο ότι αναφέρομαι σ’ εμάς, τους Έλληνες, στηριζόμενος όχι στην συγκυρία, αλλά στην απαράμιλλη προγονική μας παράδοση. Στον κατά Θουκυδίδη «Επιτάφιό» του (Ιστοριών Β, 42), ο Περικλής θεμελίωσε το μεγαλείο της Αρχαίας Αθήνας, ειδικότερα δε της τότε Αθηναϊκής Πολιτείας, και στ’ αναλόγως επιβλητικά δημόσια κτήρια ως μέσα διαιώνισης του μεγαλείου τούτου.
Μ’ αυτές τις σκέψεις σας συγχαίρω για την πρωτοβουλία σας, η οποία κατέληξε στο σημερινό, αντάξιο του κύρους της Δικαιοσύνης, αποτέλεσμα. Κι εύχομαι αυτός ο χώρος να ενδυναμώνει τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης κατά την έκδοση δίκαιης κρίσης, με κύριους γνώμονες αφενός το δημόσιο συμφέρον στο πλαίσιο του Κράτους Δικαίου και, αφετέρου, τα κάθε είδους θεμελιώδη Δικαιώματα του Ανθρώπου.
