Στο Ιράν, η Chahdortt Djavann φόρεσε για δέκα χρόνια τη μαντήλα. Ήταν αυτό ή θάνατος. Το ότι την αποδέχονται στη Γαλλία θυμώνει τη συγγραφέα.
Η Chahdortt Djavann, νέα ευαίσθητη τριανταπεντάχρονη γυναίκα, γοητευμένη από τη γαλλική γλώσσα όταν έφτασε στη Γαλλία από το Ιράν πριν από δώδεκα χρόνια, βούτηξε την πένα της σε όξινο μελάνι για να γράψει το “Bas les Voiles”. Η ίδια μαντηλοφόρα από τα δεκατρία έως τα εικοσιτρία της χρόνια, αναστατώνεται όταν βλέπει στους δρόμους της χώρας υποδοχής της, όλο και περισσότερες νεαρές με το κεφάλι σφιχτοδεμένο με ένα σκούρο ύφασμα. Θυμώνει με κάποιους λόγιους Γάλλους, που στο όνομα του σεβασμού της πολιτιστικής διαφορετικότητας, γίνονται συνένοχοι, κατά τη γνώμη της, με τους ισλαμιστές. Σε αυστηρό τόνο, κάνει έκκληση στη λογική, στη λαϊκότητα και στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για την απαγόρευση της μαντήλας, όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και σε όλους τους δημόσιους οργανισμούς και στους εργασιακούς χώρους. Και παντού όταν αφορά ανήλικα κορίτσια.
Η Chahdortt ξέρει περί τίνος πρόκειται. “Το να κατοικείς, για δέκα χρόνια, ένα σώμα κρυμένο μέσ’τα μαύρα, ένα σώμα καταδικασμένο στον εγκλωβισμό, αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Τι πιο άδικο, πιο δεσμευτικό, από το να υποχρεώνεις μία έφηβη σε φυλάκιση μέσα στα μαύρα και στην ντροπή του σώματός της επειδή είναι θηλυκό. Η μαντήλα δεν είναι πιο ασήμαντη από τη εκτομή. Δεν υπάρχει μέρα με και μέρα χωρίς, η νεαρή γυναίκα γίνεται ένα πλάσμα κάτω από μία μαντήλα. Είναι μέρος της ύπαρξής της, κοινωνικής, ψυχολογικής, σεξουαλικής, προσωπικής. Καλύπτοντας ένα κορίτσι, του μαθαίνεις να αποδέχεται την κατωτερότητά του, την ενοχή της σεξουαλικότητάς του και προπαντός, του λες ότι δεν έχει θέση στο δίκαιο, ότι δεν έχει δικαιώματα.
Μία διάκριση που η Chahdortt επειδή την βιώσε και την άφησε πίσω της, δεν αντέχει να τη βλέπει στη Γαλλία, χώρα με τόσο μεγάλη ιστορία για την ισότητα των φύλων.
“Στις μουσουλμανικές κοινωνίες, οι γυναίκες είναι αόρατες, θαμμένες, επειδή δεν μπορούν να τις εξολοθρεύσουν. Τις χρειάζονται για την αναπαραγωγή, για την ανακούφιση των σεξουαλικών αναγκών των ανδρών… Επειδή λοιπόν δεν μπορούν να τις εξολοθρεύσουν, τις θάβουν μεσ’τα μαύρα. Σε όλα τα πιο βάρβαρα συστήματα, οι γυναίκες φορούν μαντήλα. Γιατί το ανεχόμαστε εδώ; Επειδή πρόκειται για γυναίκες και για μουσουλμάνες; Στό όνομα της πολιτιστικής διαφορετικότητας; Τότε, γιατί να μην δεχθούμε και τον λιθοβολισμό και την εκτομή; Σε όλες τις μουσουλμανικές χώρες υπάρχουν γάμοι ανήλικων με γηραιούς κυρίους. Είναι κι αυτή πολιτιστική διαφορετικότητα, έτσι δεν είναι; Εδώ όμως θεωρείται έγκλημα η παιδοφιλία.
Τι πιστεύουν οι διανοούμενοι και οι ισλαμολόγοι;”
Στην προφορά των λέξεων “ατομική ελευθερία” η συγγραφέας ταράζεται:
“Αν, σήμερα, τα εβραιόπουλα κοριτσάκια άρχιζαν να φορούν το κίτρινο αστέρι, διακηρύσσοντας “είναι η ελευθερία μου”, αν οι νεαρές μαύρες αποφάσιζαν να φορούν αλυδίδες γύρω από το λαιμό και τους αστραγάλους λεγοντας “είναι η δική μου ελευθερία”, δεν θα αντιδρούσε η κοινωνία;” Στην προσπάθεια αποσυμφόρησης των λέξεων αναφέροντας τη μαντήλα ως κορδέλα, απαντάει “Μπούρκα ή χρωματιστό φουλάρι, πρόκειται για τον ίδιο συμβολισμό. Το να μιλάμε για φουλάρια και κορδέλες δεν είναι παρά μία δειλή σημασιολογία και μιά άθλια ρητορική πονηριά. Επιπλέον το να φοριέται η μαντήλα, εδώ, αποτελεί στήριξη για τις ισλαμικές δικτατορίες εκεί όπου επιβάλουν την μπούρκα. Το Ισλάμ μπορεί κάλλιστα να ζήσει χωρίς αυτά, αλλά δεν υπάρχει χώρα του Ισλάμ χωρίς μαντήλα”.
Για την Chahdortt “Η διαλλακτική στάση απέναντι στη μαντήλα δεν είναι καθόλου ακίνδυνη. Από τη μία το Front National (ακροδεξιό κόμμα) διακηρύσσει ότι οι μουσουλμάνοι δεν ενσωματώνονται – οι μαντηλοφόρες γυναίκες, περιέργως, αντικατοπτρίζουν αυτήν την “Αλγερινή Γαλλία” για την οποία μιλάει η Lepen – και από την άλλη ο ισλαμικός λαϊκισμός – που βασίζεται, αλλοίμονο, σε μία πραγματικότητα, διατηρεί μία ρητορική θυματοποίησης των νέων που προέρχονται από μετανάστες. “Ποτέ δεν θα ενσωματωθείτε στη γαλλική κοινωνία. Θα σας θεωρούν πάντα ξένους και αραπάκια”. Οι ισλαμιστές βασίζουν σ’αυτή την αφήγηση την μάχιμη επιστροφή προς το θρησκευτικό δόγμα, για να δημιουργήσουν μία συλλογικότητα. Η σύγκλιση των δύο λαϊκισμών είναι πάρα πολύ επικίνδυνη”.
Και καταλήγει “Είναι πλέον καιρός να δράσουμε ριζικά. Η Γαλλική δημοκρατία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να αναγνωρίσει τα παιδιά της τριτοκοσμικής μετανάστευσης ως κανονικούς πολίτες. Πρέπει να αναγνωρίσει ότι η μαντήλα για τις ανήλικες είναι μία κακοποίηση. Οι γονείς και όλοι οι ενήλικες που υποχρεώνουν τα κορίτσια να τη φορούν πρέπει να έχουν κυρώσεις”.
https://djavann.wordpress.com/2007/05/26/le-voile-n%E2%80%99est-pas-moins-grave-que-l%E2%80%99excision/