ΣΗΜΕΙΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ κ. ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ
ΜΕ ΘΕΜΑ:
«Μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση και Ανάπτυξη:
Εμπειρίες και προτάσεις»
Αθήνα, 8.2.2016
I. Η εξαιρετικά επίκαιρη αλλά και ιδιαιτέρως χρήσιμη, ιδίως ενόψει της τρέχουσας κρίσιμης συγκυρίας, θεματική του Συνεδρίου σας μπορεί να βοηθήσει –πέραν βεβαίως του κεντρικού θέματος που αφορά την Ανάπτυξη- και στο να γίνει, επιτέλους, κατανοητό ότι ορισμένες από τις διοικητικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες επιχειρούνται τα τελευταία χρόνια στην Χώρα μας υπό το καθεστώς «Μνημονίων» ή «Προγραμμάτων», θα έπρεπε να έχουν δρομολογηθεί και περατωθεί με δική μας, αποκλειστικώς, πρωτοβουλία, ως μάλλον αυτονόητες.
II. Η σχέση μεταξύ μεταρρυθμίσεων στη Δημόσια Διοίκηση και Ανάπτυξης, γενικώς, είναι πολύπλευρη και πολυσήμαντη. Ας μου επιτραπεί, εντελώς ενδεικτικώς, ν’ απαριθμήσω ορισμένες πτυχές των σχέσεων αυτών, τις οποίες είμαι βέβαιος ότι θ’ αναδείξουν, με τρόπο λεπτομερή και τεκμηριωμένο, οι συμμετέχοντες στο Συνέδριό σας.
Α. Πρώτον, οι μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση, εφόσον βεβαίως συντελούνται με τον κατάλληλο σχεδιασμό και προγραμματισμό, μπορούν να οδηγήσουν σε δραστική μείωση του κόστους λειτουργίας της κρατικής μηχανής, δίχως μάλιστα να θίγεται η αποτελεσματική και αποδοτική λειτουργία της.
Β. Δεύτερον, οι μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση –πάντοτε υπό τους προαναφερόμενους όρους- συνιστούν το πιο πρόσφορο θεσμικό και πολιτικό μέσο καταπολέμησης της Γραφειοκρατίας, υφ’ οιανδήποτε εκδοχή της. Και δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι η Γραφειοκρατία είναι, για την Δημόσια Διοίκηση, ο κυριότερος υπαίτιος παράγων και για την επιδείνωση του κόστους λειτουργίας της αλλά και για το διαχρονικό, βαρύ, κλίμα –στο πλαίσιο πάντοτε της Ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης- μεταξύ των στελεχών των κάθε είδους δημόσιων υπηρεσιών και των διοικουμένων, φυσικών ή νομικών προσώπων.
Γ. Τρίτον, οι μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση –πρωτίστως λόγω του ότι, όπως προαναφέρθηκε, μπορούν να καταπολεμήσουν την Γραφειοκρατία- συνιστούν επίσης πρόσφορο θεσμικό και πολιτικό μέσο καταπολέμησης και της «δίδυμης αδελφής» της, ήτοι, της Διαφθοράς. Στο σημείο δε τούτο είναι ανάγκη να γίνει, μ’ εργαλείο φυσικά τις μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια διοίκηση, ευθεία σύνδεση της εκστρατείας καταπολέμησης της μάστιγας της Διαφθοράς με την προμνημονευόμενη εκστρατεία δραστικής μείωσης του κόστους λειτουργίας της κρατικής μηχανής. Διότι αποτελεί κοινό τόπο, στο πλαίσιο της Οικονομικής και της Διοικητικής Επιστήμης, ότι το δημοσιονομικό κόστος της Διαφθοράς, κυρίως στη Χώρα μας, είναι εξαιρετικά υψηλό, ενώ, παραλλήλως, λειτουργεί ανασταλτικώς, και δη με πολύ μεγάλο συντελεστή, στην όλη διαδικασία Ανάπτυξης, αφού πλήττει καιρίως, στον ίδιο τον πυρήνα της, την κάθε μορφής αναπτυξιακή προοπτική της Οικονομίας.
Δ. Τέταρτον, τέλος, οι μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση –όταν μάλιστα, κατά τα προαναφερόμενα, συντελούν αποφασιστικώς προς την κατεύθυνση της πάταξης της Γραφειοκρατίας και της Διαφθοράς- μπορούν να επενεργήσουν ευεργετικώς ως προς την εμπέδωση ενός κλίματος «φιλικότητας» μεταξύ των στελεχών των δημόσιων υπηρεσιών και των διοικουμένων, φυσικών ή νομικών προσώπων. Κλίμα, το οποίο είναι απαραίτητο αφενός για την αποτελεσματική και αποδοτική λειτουργία της κρατικής μηχανής και, αφετέρου, για την άκρως απαραίτητη, σ’ ένα πραγματικό κράτος Δικαίου, ουσιαστική δημοκρατική νομιμοποίησή της.
III. Εύχομαι –και είμαι ταυτοχρόνως βέβαιος γι’ αυτό με βάση την ως τώρα άκρως επιτυχημένη πορεία και δραστηριότητα του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή- ευόδωση των εργασιών του Συνεδρίου σας. Με την πρόσθετη ευχή και προσδοκία οι εργασίες αυτές να καταδείξουν και τούτο: Οι σοβαρές, θετικές, μεταρρυθμίσεις στη Δημόσια Διοίκηση καθίστανται εφικτές μόνον όταν, εκτός από τον κατάλληλο σχεδιασμό και προγραμματισμό τους, εφαρμόζονται υπό όρους διάρκειας και συνέχειας. Άλλως, παραμένουν οιονεί «ημιτελείς συμφωνίες» των εμπνευστών τους, οι οποίες, εκτός του ότι αποβαίνουν, τελικώς και νομοτελειακώς, σε βάρος της όποιας υστεροφημίας τους, επιβαρύνουν δραματικώς τις χρόνιες παθογένειες της Δημόσιας Διοίκησης, μ’ όλες τις εντεύθεν συνέπειες για την Κοινωνία, την Οικονομία και τους Δημοκρατικούς Θεσμούς.