Ο Κίνδυνος ελλοχεύει στο "Κ.Σ"

Κώστα Δημ.Χρονόπουλου
(Αρθογράφου -Σχολιογράφου)
Ελλείψει (προγραμμάτων), εκλείψει (προσωπικοτήτων), παραλλάξει (λόγω ΚΟΜΜΑΤΟΑΛΟΙΘΩΡΙΣΜΟΥ), παραλύσει (ηθική και διανοητική) των κομματικών μας σχηματισμών / παρατάξεων, επιλέγεται η γνωστή συνταγή της κινδυνολογίας.
Εδώ και δεκαετίες τα κόμματα εξουσίας – και όχι μόνον – επικεντρώνονται στο να αναδείξουν τον κίνδυνο από την ανάληψη της διακυβέρνησης απο τους “κακούς, τους άλλους” (!….)
Αντί να παρουσιάσουν τις δικές τους συγκεκριμμένες θέσεις, καταφεύγουν σε ασαφή γενικόλογα προχειρογραφήματα, αμφιλεγόμενα προγράμματα.
Οι πολίτες παρασύρονται σε λαθεμένες επιλογές ( και σε ανεπίτρεπτες συναλλαγές).
Αν συνυπολογιστεί το ότι ο Νεοέλληνας, δεν ψηφίζει αλλά καταψηφίζει, τότε εξηγούνται τα δυσνόητα -ή και αδιανόητα ενίοτε – εκλογικά αποτελέσματα που προκύπτουν.
Όπως έχω αναλύσει, σε κείμενά μου, το φοβικό σύνδρομο, ο φόβος του ερχομού του “επικίνδυνου αντιπάλου / κομματικού εχθρού” ποδηγετεί το εκλογικό σώμα.
Έρχεται όμως κάποια στιγμή που οι δοκιμές τελειώνουν .Δοκιμάζει /ψηφίζει ο λαός τον άλφα, μετά τον βήτα, ξαναεπανέρχονται, μετά συνεχίζει με τον γάμα και προετοιμάζεται για τον δέλτα κ.ο.κ.
Απογοητεύεται!
Αλλά αυτό ( η απογοήτευση) δεν είναι το χειρότερο.
Το τι επακολουθεί είναι το τρισχειρότερο: Η απόγνωση / απελπισία!
Όταν εναποθέτει – εναλλακτικά – τις ελπίδες του κάπου, και διαψεύδεται συνολικά, αισθάνεται την ανάγκη εκτόνωσης (όπως οι Ιταλοί που ψήφισαν Τσιντσιολίνα). Ή επιλέγει κόμματα εξτρεμισμού / κοινωνικών αρνητών αντιδημοκρατών, ακραίων.
Μία υπόθεση εργασίας:
Αν αποφασίζαμε να εμπιστευτούμε δοκιμαστικά την εξουσία – απ’εδώ και πέρα – σε κόμματα κοινοβουλευτικά τα οποία δεν έχουν ακόμη κυβερνήσει. Ακραίων ή μη προδιαγραφών. (Σ.Σ Εννοείται ότι ο φόβος να καταστραφεί η χώρα, δεν υφίσταται κατ’ εμέ, για δύο βασικούς λόγους:
1. Εκεί που κατάντησαν την Πατρίδα, δεν υπάρχουν περαιτέρω περιθώρια …….
2. Δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες, τα Γεωστρατηγικά / Γεωπολιτικά συμφέροντα, οι διασυνδέσεις, εξαρτήσεις, επεμβάσεις του διεθνούς , συμμαχικού, εταιρικού περίγυρου).
Τι νομίζεται ότι θα συνέβαινε;
“Μ ι ά α π ό τ α ί δ ι α” !!!
Ίδιες συμπεριφορές, παρόμοια (ενσυνείδητα) ψέματα, αναξιοπιστία, παραλαβή ” άδειων Ταμείων” και “καμένης γής”!
“Δεν εννοούσαμε άμεσα, αλλά σε βάθος χρόνου …. “
“Δεν φανταζόμαστε τέτοιο χάλι ή ανυπαρξία … σάλιου”!
Σαλιαρίσματα, σαχλαμάρες, φτηνές δικαιολογίες, αηδιαστικοί μικροπολιτικαντισμοί.
Αν – υποθετικά πάντοτε – επιβεβαιώνονταν αυτό το σενάριο, σε τί συμπέρασμα (λογικό) θα καταλήγαμε (αφού θα είχαν όλοι αποτύχει);.
Θα μπορούσαν άραγε να σώσουν – εκείνους και εμάς – τα προσχήματα, τα “πρόσημα”, τα κομματικά παράσημα, οι ταμπέλες, τα τσιτάτα, οι αλλοίθωρες κομματικές ματιές, οι ιδεοληψίες, οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, οι μάσκες / προσωπεία;
Δεν νομίζω.
Εκείνο που θα απέμενε θα ήταν μια πικρή γεύση. Απόγνωση από τη νοοτροπία, την ανικανότητα, τις αδυναμίες του Κομματικού (και όχι Πολιτικού) μας Συστήματος (“Κ.Σ”).
Όποιοι ενοχλούνται από τολμηρές υποθέσεις εργασίας, ή έχουν κομματικές αγκιστρώσεις, δικαιούνται να συνεχίσουν να εμπιστεύονται το “Κ.Σ” (=ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ των ανεξέλεγκτων παντοδύναμων ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΟΡΩΝ). Να το στηρίζουν – αλληλοσπαρασσόμενοι – να το καμαρώνουν , σχολιάζουν, καταριούνται – μετεκλογικά – και να το …συντηρούν μαζοχιστικά, ή και λόγω …. γονικής στοργής (δικό τους δημιούργημα γαρ).
Υ.Γ Ε λ λ ό γ ω ς, ο κ ί ν δ υ ν ο ς ε λ λ ο χ ε ύ ε ι σ τ ο ε λ ώ δ ε ς “Κ.Σ”
τ ο ο π ο ί ο χ ε ι ρ α γ ω γ ε ί κ α ι ε κ μ ε τ α λ λ ε ύ ε τ α ι τ ο υ ς
ι θ α γ ε ν ε ί ς σ τ ο δ ι η ν ε κ έ ς !
Δ ε ν β ρ ί σ κ ε τ α ι (ό π ω ς κ ο ι ν ώ ς π ι σ τ ε ύ ε τ α ι) σ ε
σ υ γ κ ε κ ρ ι μ μ έ ν ο κ ο μ μ α τ ι κ ό σ χ η μ α τ ι σ μ ό ή σ ε
η γ ε τ ι κ ή π ρ ο σ ω π ι κ ό τ η τ α.