Άλλος ένας ήρωας έφυγε από την ζωή!
Να πούμε ένα «αντίο» κι ένα «ευχαριστώ» στον μεγάλο Μάρτυ Σιτς, τον Αμερικάνο αθλητή που έγραψε ιστορία στους αγώνες Special Olympics. Και σε ένα σωρό αγώνες ανά την υφήλιο, για άτομα με νοητικά προβλήματα. Γιατί ο Σιτς, που συγχωρέθηκε προ ημερών σε ηλικία 62 ετών, έπασχε από σύνδρομο Down. Αλλά δεν το έβαλε κάτω ποτέ. Προσπάθησε, αγωνίστηκε, δούλεψε κι έγινε ένας από τα πιο γνωστά πρόσωπα στον χώρο του αθλητισμού. Όλου του αθλητισμού, όλου του κόσμου. Γιατί είχε κουράγιο, πίστη και δύναμη. Και δεν λύγισε ούτε μια στιγμή.
Γιατί ο Μάρτυ είχε έναν τσαμπουκά ανεπανάληπτο. Είχε μια δίψα για ζωή, άνευ προηγουμένου. Κι άμα έβαζε κάτι στο μάτι, δεν σταματούσε ώσπου να το πετύχει. Τεσσάρων χρονών ήτανε, όταν ο γιατρός του απεφάνθη πως δεν είχε καμιά ελπίδα για κανονική ζωή. «Θα είστε τυχεροί», είπε στους έρημους τους γονείς, «αν καταφέρει να μάθει κάποια στιγμή να δένει μόνος του τα παπούτσια του». Ο Μάρτυ το άκουσε, τα πήρε στο κρανίο, το έβαλε γινάτι και έμαθε να τα δένει τα καταραμένα κορδόνια το ίδιο απόγευμα. Σε λίγη ώρα μέσα, παιδί τεσσάρων χρονών με σύνδρομο Down…
Κατά τη διάρκεια της πολυετούς αθλητικής καριέρας του (40 ολόκληρα έτη!), ο Σιτς κέρδισε πάνω από 250 μετάλλια. Την πρώτη του εμφάνιση την έκανε στους Special Olympics του 1968, όπου δεν μπόρεσε εν τέλει να αγωνισθεί λόγω ξαφνικής ασθένειας. Κατάφερε πάντως να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι του πόνου για να παραστεί στην τελετή λήξης κι εκεί τον είδε η Γιουνίς Σράϊβερ (αδερφή του Τζων Κένεντυ) και αποφάσισε να τον τιμήσει με ένα ξεχωριστό μετάλλιο. «Για τη μαγκιά σου και την προσπάθειά σου» του είπε. «Καταλαβαίνω ότι προετοιμάστηκες σκληρά, αλλά αρρώστησες και δεν κατάφερες να αγωνιστείς. Θέλω λοιπόν να σε τιμήσω με ένα σπέσιαλ χρυσό μετάλλιο για την γενναιότητά σου».
Μετά απ’ αυτό ο Μάρτυ Σιτς, δεν ξανακοίταξε ποτέ του πίσω. Αγωνίστηκε ανά τα έτη σε μια σειρά από αθλήματα κερδίζοντας μετάλλια στο σκι, στην άρση βαρών, στο γκολφ, στο τένις, στο κολύμπι. Κι έγινε το πρόσωπο των αγώνων Special Olympics, για την αποφασιστικότητά του και το σθένος του. Δουλεύοντας παράλληλα στην αποθήκη του πολυκαταστήματος Macy’s επί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες. Γιατί ήταν μαχητής, δεν ήταν κανένα κοτοπουλάκι που τα βρήκε όλα έτοιμα. Αιωνία του η μνήμη και το χώμα που τον σκεπάζει ας είναι ελαφρύ.
