Γι’ αυτό ακριβώς εξελέγη πρόεδρος ο Προκόπης Παυλόπουλος: Για πρωτη φορά μετά τον Β´ ΠΠ, οι Γερμανοί αναγνωρίζουν.

Για πρώτη φορά μετά τον Β´ ΠΠ, κορυφαίοι γερμανοι αξιωματούχοι, αναγνωρίζουν το δίκαιο της Ελλάδας και απαιτούν να ανοίξει το θέμα των επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου. Ο πρόεδρος Γκάουκ με μια συνέντευξη του που ήδη κάνει τον γύρο του κόσμου, αναγνωρίζει το δίκαιο της Ελλάδας χωρίς πολιτικαντισμούς και υπεκφυγές. Προηγήθηκε η συνέντευξη Σμιτ που αποκρυφθηκε παντελώς από τα Ελληνικά ΜΜ”Ε”, ο οποίος παίρνει ξεκάθαρα το μέρος της Ελλάδας. Ευτυχώς, όπως ενημερωνόμαστε, θα ειναι κύριο θεμα σε μεγαλη κυριακάτικη εφημερίδα.
Τι συνέβει λοιπον και έχουμε αυτές τις κορυφαίες παρεμβάσεις όταν μολις πριν από λίγους μήνες ο κύριος Σόιμπλε απέκλειε παντελώς καθε συζήτηση χαρακτηρίζοντας το θέμα “μη υπαρκτό”;
Εδώ ακριβώς έρχεται ο ρόλος του ΠτΔ, Προκόπη Παυλόπουλου. Δεν είναι τυχαίο οτι για πρώτη φορά επίσης, Έλληνας πολιτικός και μάλιστα ο ΠτΔ, έβαλε το θέμα στην απόλυτη νομική του διάσταση και όχι σε επίπεδο ελεημοσύνης ή πολιτικαντισμού εσωτερικής κατανάλωσης. Δεν ειναι συμπτωματικό ότι μετά την συνέντευξη του στο Spiegel ακολούθησαν οι παρεμβάσεις Σμιτ και Γκάουκ που υπερασπίζονται όχι την Ελλάδα, αλλά τον νομικό πολιτισμό της Ευρώπης, που είχε πεταχτεί στα σκουπίδια από ισχυρά συμφέροντα που βολευόντουσαν με την πρόταξη της “οικονομιας” ή της “πολιτικής λύσης” όπου το νομικό υπόβαθρο στεκόταν εμπόδιο στα άνομα συμφέροντα τους.
Μήπως έτσι δεν φτάσαμε στο τερατούργημα του μνημονίου;
Ήταν λοιπόν η παρέμβαση του Προκόπη Παυλόπουλου, ως απλού βουλευτή της ΝΔ τότε, με το ιστορικό «Forget it Wolfgang»! που καθόρισε τις εξελίξεις την ίδια στιγμή που το κόμμα του ως κυβέρνηση σιωπούσε. Ενώ η αντιπολίτευση διαπίστωνε πως δεν αρκεί να σε “πνίγει το δίκαιο” αλλά στόχος ειναι η δικαίωση.
Αυτή η παρέμβαση Παυλόπουλου ηταν οι πυροκροτητής των εξελίξεων και επισφράγισε την υποψηφιότητα του ως ΠτΔ. Υποψηφιότητα που – διόλου τυχαία – καταψήφισαν ο οικογενειακός φίλος του Χριστοφοράκου, Κυριάκος Μητσοτάκης και η νεοφασιστική συμμορία του Ποταμιού, του Σημίτη δηλαδη, εκφραστή των γερμανικων συμφερόντων στην Ελλάδα.
Όχι, δεν είναι όλοι οι Γερμανοί απατεώνες. Υπάρχουν Γερμανοί που δεν ξεχνούν ότι η ασυδοσία οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφη. Και έχουν την διάθεση να ανακόψουν την λαίλαπα, αρκεί κάποιος να τους δώσει το έρεισμα, τα όπλα για να αντιμετωπίσουν τον κακό τους εαυτό. Αυτον τον εαυτό που γεννά αδόλφους, Κυριάκους και ποτάμηδες, αμοιβαία εθνοκτόνους.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αυτός ο πυλώνας της δημοκρατίας, το Δίκαιο, φτιάχτηκε ακριβως γι’ αυτόν τον σκοπό: Για να χαλιναγωγεί τον κακό εαυτό, το κτήνος κάθε κοινωνίας.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος λοιπόν με την παρέμβαση του, δεν υπερασπίζεται μόνον το δίκαιο της Ελλάδας, αλλά το Δίκαιο. Ως πυλώνα της Ευρώπης των λαών και όχι των συμφερόντων.
Αυτός δεν ήταν άλλωστε ο εισηγητής του “Βασικού Μετόχου” που αποκάλυψε τις σχέσεις διαπλοκής εντός της ΕΕ, με αφορμή την κάθαρση στην Ελλάδα; Και όμως, ο “Βασικός μέτοχος” δικαιώθηκε, άσχετα εάν η κυβερνηση Καραμανλή γκρεμίστηκε έναν μήνα μετά την αποφαση. Και σήμερα αποτελεί φάρο για τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που θέλουν να συγκρουστούν με την διαπλοκή.
Το ίδιο ακριβως συμβαίνει τώρα με τις αποζημιώσεις: Η νομική διάσταση του θέματος που έδωσε ο ΠτΔ και δεν είχε δοθεί ποτέ από ανώτατο πολιτειακό παράγοντα εδώ και 70 χρόνια, δεν είναι μόνον δικαίωση για την Ελλάδα. Είναι η νομική έκφραση, ο οδικός χάρτης για τις φωνές και εντός Γερμανίας, που δεν θέλουν να ξαναζήσουν την ιστορία τους, ελέω της ασυδοσίας των δικών τους “ισχυρών”. Τωρα ο Έλληνας πρόεδρος της Δημοκρατίας τους δίνει την διέξοδο, όπως άλλωστε ο Ελληνικός πολιτισμός μέσω του Δικαίου, έδωσε διέξοδο σε ολόκληρη την Ευρώπη από την θηριωδία και τον σκοταδισμό.
Ακόμα και η σιωπή του Σόιμπλε μετά την παρέμβαση Παυλόπουλου, δεν ειναι τυχαία. Είναι ίδιον του ασύδοτα ισχυρού να πολεμά μόνον τις μάχες που μπορεί να κερδίσει.
Η παρέμβαση Παυλόπουλου μπορεί να είναι το κλειδί ακόμα και για την επιστροφη της Ευρώπης στις αρχές των ιδρυτών της και όχι των νεόπλουτων, απαίδευτων κληρονόμων της.
Οψόμεθα…