Λιμός: Στην παραγκούπολη Charan της βόρειας Ινδίας, η Kalpana, ετών 20, έχει δίπλα της ένα από τα παιδιά της τη Sangeeta,ετών 2, που λιμοκτονεί, ενώ η αδελφή της Sarita, 5 μηνών, κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας της. Η Sangeeta ζυγίζει μόλις 9 κιλά. Τα παιδιά είναι πιο πιθανό να προκαλέσουν την συμπάθεια όσων θέλουν να δώσουν κάτι στους ζητιάνους, με αποτέλεσμα πολλοί που ζητιανεύουν, να χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για το σκοπό αυτό. Ακόμη χειρότερα, μερικές φορές, όπως σε αυτή την περίπτωση ένα παιδί ενώ είναι πεινασμένο οδηγείται από το γονέα στους δρόμους ενώ εκλιπαρεί για φαγητο, ή εκμισθώνεται σε άλλο ζητιάνο, για να χρησιμοποιηθεί ως αντικείμενο που θα προκαλέσει συμπάθεια, με την ελπίδα να κερδίσουν λίγα περισσότερα χρήματα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Μερικές φορές αυτά τα επιπλέον χρήματα, χρησιμοποιούνται για να ταϊσουν άλλα παιδιά, έτσι στην πράξη, ένα παιδί θυσιάζεται για χάρη άλλων. Η Sangeeta έκτοτε έχει βοηθηθεί από το Φιλανθρωπικό Ταμείο της κινητής ιατρικής κλινικής του Tong-Len, στον καταυλισμό Charan, στη Νταραμσάλα,της Ινδίας. Όμως, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα 19.000 παιδιά πεθαίνουν την ημέρα από αιτίες που μπορούν να προληφθούν.
© Renée Γ Byer
© Renée C. Byer
Δουλεύοντας για να επιβιώσουν: Σε μια χωματερή που σκοτώνει σχεδόν τα πάντα που αγγίζει, η Fati, 8 ετών, συνεργάζεται με άλλα παιδιά και ψάχνουν μέσα στα επικίνδυνα απόβλητα, με την ελπίδα να βρουν ό, τι μπορούν, για να το ανταλλάξουν με λίγα χρήματα, προκειμένου να επιβιώσουν. Καθώς εξισορροπεί έναν κουβά στο κεφάλι της με ένα μικρό μεταλλικό αντικείμενο που βρήκε, δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπό της, ως αποτέλεσμα του πόνου από την ελονοσία που κόλλησε πριν από μερικά χρόνια. Αυτή είναι η δουλειά που πρέπει να κάνει για να επιβιώσει.
Η βραβευμένη με Πούλιτζερ, φωτογράφος, Renée C. Byer, έχει ταξιδέψει σε 10 χώρες, κατανεμημένες σε τέσσερις ηπείρους τα τελευταία τέσσερα χρόνια, καταγράφοντας τις μυριάδες ζωές που ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Οι φωτογραφίες της αν και οδυνηρές, αφυπνίζουν και καθρεφτίζουν το συνεχώς διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων.
«Η τέχνη είναι ένα ισχυρό μέσο έκφρασης», δήλωσε η Byer σε μια συνέντευξη στο φωτογραφικό blog του National Geographic, “Proof”. «Αλλά σε συνδυασμό με τη δημοσιογραφία έχει τη δυνατότητα να φέρει την ευαισθητοποίηση σε ζητήματα που μπορεί να αυξήσoυν την κατανόηση και την αλληλεγγύη». Η τελική παραγωγή του «Ζώντας μ’ένα δολάριο την ημέρα», ήταν το πνευματικό τέκνο του Tom Narario και του The Forgotten International, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που εδρεύει στην Καλιφόρνια, η οποία εργάζεται για την ανακούφιση της φτώχειας, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και διεθνώς.
Στην ίδια συνέντευξη, η Byer συζητά την πρόκληση, να καταφέρει να προχωρήσει πέρα από τα φωτογραφικά κλισέ και την προσπάθεια να δημιουργήσει μια εμπειρία που θα κρατήσει την προσοχή των θεατών.
«Για μένα είναι πολύ σημαντικό, να καταφέρει κανείς να πάει πίσω από τις σκηνές και να μπει στο σπίτι [ενός ατόμου] για να βρει τα κομμάτια της καθημερινής ζωής του, που θα μπορούσαν να αφορούν τον καθένα», είπε, προσθέτοντας: είναι ζωτικής σημασίας ώστε οι θεατές, «να φανταστούν τους εαυτούς τους να προσπαθούν να ζήσουν μια τέτοια ζωή και με κάποιο τρόπο, ελπίζουμε, να μπορέσουν να βοηθήσουν.»
Στην Byer, η οποία κέρδισε το 2007 το βραβείο Πούλιτζερ για το Feature Photography, για την ιστορία της, που αφορούσε μια ανύπαντρη μητέρα και το γιο της, ο οποίος χάνει την μάχη με τον καρκίνο, δεν είναι κάτι ξένο η αντιμετώπιση ενός θέματος με διεθνή βαρύτητα, αλλά εργαζόμενη σε αυτό το πρότζεκτ, απαιτούσε μια αποφασιστικότητα, όχι μόνο για να συλλάβει με ειλικρίνεια, τις καθημερινές επιπτώσεις της φτώχειας, αλλά και για να διοχετεύσει την ανησυχία του κοινού σε μια ουσιαστική δράση.
«Ο καθένας νομίζει ότι oι φωτορεπόρτερ, ζουν σ΄ένα λαμπερό κόσμο, και φυσικά μέρος του να είσαι ένας φωτορεπόρτερ είναι να φτιάχνεις τις εικόνες», είπε η Byer στο National Geographic. «Αλλά θεωρώ ότι οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να οδηγήσουν τις φωτογραφίες στο σωστό φόρουμ για να παρακινήσουν μια αλλαγή».
Το φωτογραφικό έργο «Living on a Dollar a Day» είναι πλέον διαθέσιμο και οι φωτογραφίες της Byer έχουν ήδη προκαλέσει μια αλλαγή. Την 8χρονη Fati, για παράδειγμα, η οποία πρόσφατα στο παρελθόν, εργαζόταν σε μια χωματερή στην Γκάνα, την βοηθά χρηματικά κάποιος που συγκλονίστηκε όταν είδε την φωτογραφία της. Σήμερα, είναι μαθήτρια σε ένα οικοτροφείο και έχει παπούτσια για να προστατεύει τα πόδια της, για πρώτη φορά στη ζωή της. Επιπλέον, άλλα δύο κορίτσια έχουν λάβει βοήθεια λόγω της εργασίας της Byer . Η Byer εξέθεσε πρόσφατα της φωτογραφίες της στο Viewpoint Gallery και σκοπεύει να παρουσιάσει το έργο της σε μια σειρά από περιοδεύουσες εκθέσεις σε σχολεία σε όλο τον κόσμο. Αυτή τη στιγμή ψάχνει για χώρους υποδοχής.
Οι εικόνες σε αυτό το post αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία της © Renée Γ Byer από το βιβλίο της «Living on a Dollar a Day», («Ζώντας με ένα δολάριο την ημέρα. Οι ζωές και τα πρόσωπα των Φτωχών») ( The Quantuck Lane Press, 2014)
Με αναπηρία, αλλά εξακολουθεί να εργάζεται: η Jestina Koko, 25 ετών, με την κόρη της Satta Quaye, 5 ετών. Ανάπηρη από την ηλικία των τριών ετών, εξαρτάται από τα χέρια της για να σηκώσει και να σύρει τον εαυτό της. Επιβιώνει κάνοντας τη μπουγάδα άλλων, πουλώντας μπισκότα στο δρόμο, και ζητιανεύοντας στη Μονρόβια, Λιβερία. Και οι δύο τους πάσχουν από ελονοσία. Το μόνο που επιθυμεί είναι μια αναπηρική καρέκλα, έναν χώρο για να ζήσουν και για την κόρη της να πάει στο σχολείο. Κοιμούνται στο διάδρομο ενός σπιτιού, που δεν έχει ηλεκτρικό, τουαλέτα ή τρεχούμενο νερό και δεν έχουν τίποτα δικό τους. © Renée Γ Byer
Ο κύκλος συνεχίζεται: η Labone, 27 ετών, παίρνει μια στιγμή για να κρατήσει την κόρη της τη Nupur, ενός έτους, της οποίας ο πατέρας είναι ένας από τους πελάτες, προτού να πρέπει να επιστρέψει στην εργασία της το βράδυ σε έναν οίκο ανοχής στην Jessore, στο Bangladesh. Τα περισσότερα παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στο εμπόριο του σεξ ακολουθούν τον ίδιο κύκλο της κακοποίησης, που είχαν υποστεί οι μητέρες τους. Με περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού, να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, το Μπαγκλαντές παραμένει μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου. Όπως και σε άλλες χώρες, η φτώχεια, η χαμηλή κοινωνική θέση και η έλλειψη ευκαιριών για εκπαίδευση και απασχόληση έχουν αναγκάσει τις γυναίκες να εργάζονται σε οίκους ανοχής. Πολλά κορίτσια πωλούνται από τις οικογένειές τους σε δουλέμπορους για πολύ λίγα χρήματα. © Renée Γ Byer
Ελπίζοντας σε ένα θαύμα: Η 4χρονη Ana-Maria Tudor, στην φωτογραφία, βρίσκεται υπό το φως της πόρτα της στο Βουκουρέστι, στη Ρουμανία, ελπίζοντας σε ένα θαύμα, καθώς η οικογένειά της, αντιμετωπίζει έξωση από το μόνο σπίτι, που είχαν ποτέ. Ο πατέρας της πρόσφατα χειρουργήθηκε στη χοληδόχο κύστη, που οδήγησε σε μια μόλυνση και τον άφησε ανίκανο να εργαστεί. Το ένα δωμάτιο, όπου ζουν δεν έχει μπάνιο ή τρεχούμενο νερό. 
© Renée Γ Byer
Θύμα νάρκης αντιμετωπίζει έξωση: Ο Phay Phanna, 60 ετών, έχασε το πόδι του, όταν πάτησε μια νάρκη το 1988 κοντά στα σύνορα Καμπότζης-Ταϊλάνδης . Είναι χήρος και είναι ο μοναδικός αρχηγός της οικογένειάς του, φροντίζοντας για 11 παιδιά σε ένα σπίτι που δεν είναι δικό του. Η κατεδάφισή του, έχει προγραμματιστεί από τότε που αγοράστηκε από έναν ιδιώτη το 2008 στην Πνομ Πενχ, στη Καμπότζη. © Renée Γ Byer
Τυφλή Ζητιάνος: Μια θάλασσα από ανθρώπους περνά δίπλα από την Hunupa Begum, 13 ετών, η οποία είναι τυφλή για τα τελευταία 10 χρόνια και ζει κοντά στο Nizamudin Bangala Masjid (Τζαμί), στο Νέο Δελχί, στην Ινδία. Η επετία είναι η μοναδική πηγή εισοδήματος για την οικογένειά της, που αποτελείται από τον αδελφό της Hajimudin Sheikh, 6 ετών, (στο κέντρο της φωτογραφίας), ο οποίος πάσχει από μια ασθέναι που συσσωρεύει υγρά στο κεφάλι του και τη μητέρα της Manora Begum, 35 ετών, δεξιά, η οποία πάσχει από άσθμα, και από μια ασθένεια της μήτρας και δεν μπορεί να κάνει χειρωνακτική εργασία. Ο πατέρας τους Nizam Αλί Σέιχ πέθανε πριν από δέκα χρόνια απο φυματίωση. Η αναπηρική καρέκλα της δωρήθηκε από ένα περαστικό. © Renée Γ Byer
Ψηλά χόρτα: Τα αγόρια της οικογένειας Gamfu, Ninankor Gmafu, 6 ετών,και Tibetob Gmafu, 5 ετών, κρατούν τα μαχαίρια τους καθώς πηγαίνουν στη ημερίσια δουλειά τους στην οποία φροντίζουν περίπου σαράντα αγελάδες που περιπλανώνται γύρω από την ιδιωτική γη, που έχουν αναλάβει να προσέχουν στη βόρεια Γκάνα. © Renée Γ Byer
Παιδιά βοσκοί στη Βολιβία: Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Αlvaro Kalancha Quispe, 9 ετών, βοηθά την οικογένειά του να επιβιώσει με τη βοσκή. Ανοίγει κάθε πρωί, την πέτρινη πόρτα στα Αλπάκα και τα λάμα που έχει η οικογένειά του, ώστε να μπορούν να βόσκουν σε όλες τις πλαγιές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Στη συνέχεια πηγαίνει στο σχολείο, αλλά πρέπει να τα συγκεντρώσει και πάλι το βράδυ στην οροσειρά Akamani της Βολιβίας σε μια περιοχή που ονομάζεται Caluyo, περίπου μία ώρα από την πόλη της Qutapampa. Σε αυτό το μέρος του κόσμου, στα υψίπεδα της Βολιβίας, περίπου 13.000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, οι κάτοικοι ζουν σε σπίτια χωρίς μόνωση, χωρίς ηλεκτρισμό, και χωρίς κρεβάτια. Το νερό τους προέρχεται από ρεύματα που κατεβαίνουν από τα χιονισμένα βουνά. Τα προς το ζην τους εξαρτώνται από τα ζώα τους, κάθε ζώο παράγει περίπου τρία κιλά γούνα κάθε χρόνο, και κάθε κιλό γούνας πωλείται για 18 bolivianos, τα οποία ισοδυναμούν με περίπου 2,50 δολάρια. Αυτή η οικογένεια μπορεί να κερδίσει όλο κι όλο, περίπου 200 δολάρια κάθε χρόνο από το κοπάδι που προσέχει . © Renée Γ Byer
(πηγή :http://www.featureshoot.com/2015/04/new-book-captures-silenced-minority-lives-edge/)
(μετάφραση, επιμέλεια Sylvia)