Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Δηλώσεις (δια τού κήρυκά του) του Ηγεμόνος της Ευρώπης : «Κουρέψτε τις καταθέσεις»…
Η δήλωση του κ. Γιαρούν Ντάϊσενμπλουμ, σε συνέντευξή του σε ολλανδικό ραδιόφωνο, που αναπαράχθηκε χτες από όλα σχεδόν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στη χώρα μας και από το διαδίκτυο, σύμφωνα με την οποία : «Η Eυρωζώνη έχει εξετάσει όλες τις εναλλακτικές λύσεις, σε περίπτωση κατά την οποία η Ελλάδα δεν κατορθώσει να εκπληρώσει μέχρι τον Ιούλιο τους όρους που έχουν συμφωνηθεί, συμπεριλαμβανομένης της λήψης μέτρων ανάλογων με αυτών που εφαρμόστηκαν στην Κύπρο», πυροδότησε όπως είναι φυσικό τη δημόσια συζήτηση πάνω στο ερώτημα αν οι Βρυξέλες πιέζουν προς την κατεύθυνση του κουρέματος των καταθέσεων στην Ελλάδα.
Λοιπόν, πρώτα απ’ όλα, ας θυμηθούμε ότι όχι μονάχα αυτό καθ’ αυτό το γεγονός του κουρέματος των καταθέσεων στη Κύπρο, μα και η ίδια η μεθόδευση, οδήγησε πολλούς πολιτικούς και όχι μόνο, παράγοντες, εδώ στη χώρα μας, του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού Αλέξης Τσίπρα περιλαμβανομένου (αν δεν με απατά η μνήμη μου), να μιλήσουν για γκανγκστερικού τύπου επιδρομή στις καταθέσεις του κυπριακού λαού. Με εκείνους τους χαρακτηρισμούς, είχα συμφωνήσει πλήρως με άρθρα μου την εποχή εκείνη.
Θεωρώ επίσης χρήσιμο και αναγκαίο να επαναδιατυπώσω εδώ μια άποψή μου που ήδη την έχω δημόσια εκθέσει, αρκετά χρόνια πριν, ότι δηλαδή, στην ουσία εδώ στην Ελλάδα, το κούρεμα των καταθέσεων, συγκαλυμμένο μεν ουσιαστικό δε, εφαρμόστηκε με μεγάλη επιτυχία ήδη από το πρώτο μνημόνιο και σε όλο και περισσότερο κλιμακούμενη έκταση και ένταση, με τις επόμενες σφαγιαστικές μνημονιακές νομοθεσίες. Όπως έγραφα, όταν τα εισοδήματα τα υποπολλαπλασιάζεις (για τους πιο τυχερούς) ή/και τα καταργείς εντελώς (για τους πιο άτυχους, π.χ. ανέργους και επιχειρηματίες / επαγγελματίες που έβαλαν λουκέτο στο μαγαζί τους), και την ίδια στιγμή, τις κάθε φύσεως φορολογικές και λοιπές ανελαστικές υποχρεώσεις προς λοιπούς δημόσιους φορείς (π.χ. προς ασφαλιστικούς οργανισμούς) τις πολλαπλασιάζεις (τετραπλασιάζεις, πενταπλασιάζεις ή και εξαπλασιάζεις), και χωρίς καν να υπολογίσουμε εδώ, άλλες εξίσου ανελαστικές υποχρεώσεις (π.χ. στεγαστικά δάνεια), όλα αυτά, αν αποκλείσουμε τη περίπτωση θαύματος, έκτακτης γενναίας κληρονομιάς ή σοβαρών κερδών από λαχεία, πώς μπορεί κανείς να τα αντιμετωπίσει; Μέσω των όποιων του καταθέσεων έχει! Δηλαδή της αποταμίευσής του. Αυτό, δηλαδή, το να υποχρεωθούν να καλύψουν τις παραπάνω υποχρεώσεις, με τις παραπάνω δυσμενείς εξελίξεις στα εισοδήματά τους, από τις καταθέσεις τους, όπως έγραφα, δεν είναι κάτι που δεν λήφθηκε υπόψη από τους δανειστές μας, διότι ανόητοι δεν είναι : δεν πόνταραν σε θαύματα και κληρονομιές ή λαχεία όταν από τη μια σε εξαθλίωναν και από την άλλη σε υπερφορολογούσαν. Πόνταραν ακριβώς σ’ αυτό : δηλαδή, παράλληλα με τους άλλους στόχους τους, που ήταν βεβαίως η νεοφιλελεύθερη πολιτική «λύσης» του προβλήματος ανάπτυξης και χρέους δια της καθολικής εξαθλίωσης και φτωχοποίησης μιας οικονομίας και κοινωνίας, με την ταυτόχρονη συσσώρευση χρήματος και περιουσίας σε μια προνομιούχα ολιγαρχία η οποία και θα επιτύγχανε την «μακροοικονομική ισορροπία» μέσω της μικροοικονομικής λεηλασίας των εισοδημάτων και περιουσιών της μικρομεσαίας επιχειρηματικής τάξης, των μισθωτών και συνταξιούχων, να «ολοκληρωθεί» αυτή η «σωτηρία» και δια της αφαιμάξεως των καταθέσεων των θυμάτων αυτής της πολιτικής, που γίνονταν και γίνεται μια χαρά, όταν τη κάθε φορά που το θύμα, το οποίο πλέον έχει το μισό ή και καθόλου εισόδημα απ’ ό,τι είχε στην αρχή των μνημονίων, πρέπει να πληρώσει τον φόρο του ή την εισφορά του σε κάποιο δημόσιο οργανισμό, ή την διογκωμένη του ΔΕΗ, ή το στεγαστικό του, μιας και τα λεφτά δεν επαρκούν, πολύ απλά, παίρνει το βιβλιάριό του, και πηγαίνει στη Τράπεζα, να κάνει τις σχετικές αναλήψεις. Αυτό κάνει τα χρόνια των μνημονίων, και πλέον, τυχεροί είναι όσοι δεν έχουν ακόμα ξεκοκαλίσει τις καταθέσεις τους, και άτυχοι, όσοι έχουν πλέον μηδενικό υπόλοιπο στο βιβλιάριο, οπότε, οι πιο τυχεροί απ’ αυτούς, δηλαδή όσοι έχουν κανένα ακίνητο, σπεύδουν και το πουλάνε όσο – όσο, ώστε, παράλληλα, να επιτευχθεί και ένας ακόμα στόχος, που είναι να εξευτελιστούν οι τιμές των ακινήτων, ώστε η περιουσία η ιδιωτική και βεβαίως η αντίστοιχη δημόσια περιουσία, να δίνονται μπιτ παρά εκεί που δίνονται, οι δε άτυχοι, αυτοί δηλαδή που πλέον δεν έχουν ούτε καταθέσεις ούτε άλλο περιουσιακό στοιχείο, απλά, θα διογκώσουν τον ήδη διογκωμένο πληθυσμό των παντελώς πτωχών.
Όμως, υπάρχουν ακόμα διαθέσιμες προς λεηλασία καταθέσεις, και οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, φαίνεται να καθιστούν τη λεηλασία τους για τους «εταίρους» μας σ’ αυτή την Ευρώπη του Νέου Δόγματος του Δούναι και Λαβείν, επείγουσα υπόθεση.
Όμως, η παραπάνω δήλωση του κήρυκα του Γερμανού αυθέντη, ακόμα κι αν λέγεται για λόγους διαπραγματευτικής πίεσης προς την ελληνική κυβέρνηση, εν τούτοις, δημιουργεί πραγματική ζημία, και βεβαίως, αυτό δεν είναι κάτι που το αγνοεί. Γνωρίζει ότι με τη δήλωσή του, θα δημιουργήσει αρκετό πανικό στον κόσμο εδώ στη χώρα μας, ώστε να σπεύσει να σηκώσει κι άλλες καταθέσεις, που με τη σειρά του, θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο το ήδη εκρηκτικό ζήτημα ρευστότητας, μια εξέλιξη δηλαδή, βούτυρο στο ψωμί της άθλιας πολιτικής που υπηρετεί.
Το Βερολίνο, δεν ησυχάζει!
Το Βερολίνο, δεν θα ησυχάσει, αν δεν δει στα τέσσερα την απείθαρχη ελληνική κυβέρνηση, που εξόν από το «μίασμα» της απειθαρχίας φέρει και το «μίασμα» της μη νεοφιλελεύθερης αντίληψης, (προσέξτε : δεν λέω το «μίασμα» της Αριστερής κυβέρνησης, διότι αν κάνει τη μεγάλη κωλοτούμπα, το αριστερό πρόσημό της όχι μονάχα δεν θα είναι εμπόδιο μα και ουσιαστικός και επιθυμητός σύμμαχος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ίσως δε, αξιώσει και να μην αλλάξει αυτό το πρόσημο, ώστε να την περιφέρει ως αξιοθέατο στους ευρωπαϊκούς λαούς), η οποία επικαλούμενη την αξιοπρέπεια και τη Δημοκρατία, απειλεί να προκαλέσει ντόμινο αξιοπρέπειας στις ευρωπαϊκές ηγεσίες και υπενθύμισης ότι υπάρχει ακόμα κάτι που ονομάζεται «δημοκρατία», είναι δε αυτό το ντόμινο ό,τι περισσότερο φοβάται το Βερολίνο, πολύ χειρότερο ακόμα και από μια μεγάλη διάχυση της κρίσης από ένα «ατύχημα» στην Ελλάδα.
Θα το πετύχει;
Έχοντας βρεθεί πολλές φορές διαψευσμένος στη ζωή μου από πράγματα και ανθρώπους που δεν το περίμενα, και παρά την αυτονόητη επιθυμία και ευχή μου, που είναι να μην το πετύχει, εν τούτοις λέω :
Η συνέχεια επί της οθόνης…
Και λέω ακόμα κάτι :
Αυτή την Ευρώπη, την λειτουργία της, πέρα από την ιδεολογία της, όλο και περισσότερο αδυνατώ να την ερμηνεύσω με οποιαδήποτε διαχρονική και κοινωνικά καταξιωμένη αρχή δημοκρατικής λειτουργίας και γενικότερα ηγεσίας.
Κάποτε είχα διαβάσει το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που κυκλοφορεί και στα ελληνικά, «Mafia Manager».
Τότε άρχισα να καταλαβαίνω καλύτερα την Νέα Τάξη στην Ευρώπη. Πώς λειτυργεί…
