Ομιλία ΥΕΘΑ Πάνου Καμμένου για τον Στρατηγό Μακρυγιάννη

Για άλλη μια φορά η Δωρική Αδελφότητα, ο πολιτιστικός και πατριωτικός αυτός σύλλογος, με πάνω από 100 χρόνια προσφοράς στα κοινωνικά δρώμενα της Αθήνας, ανιχνεύει την απαίτηση των απανταχού Δωριέων, να μη χάσουν την επαφή με τις ρίζες τους, να παλέψουν για τη διατήρηση των αξιών, των εθίμων και των οραμάτων, που μεγάλωσαν γενιές και γενιές Ελλήνων, εντός και εκτός Ελλάδος.
Κύριε Πρόεδρε, παρακολουθώ και ενημερώνομαι για τις δραστηριότητες σας.
Σας ευχαριστώ για ό,τι έχετε κάνει μέχρι τώρα και για ό,τι θα κάνετε από δω και πέρα. Και θέλω να έχετε τα μάτια στραμμένα στο μέλλον στις νέες γενιές. Όπως και ο στρατηγός Μακρυγιάννης, οποίος με ελάχιστα «κολλυβογράμματα» που ήξερε, αλλά με θυμοσοφία και πατριωτικό πνεύμα, ένιωθε επιτακτική την ανάγκη να μεταδώσει το ζωντανό κομμάτι της Ιστορίας στις γενιές που έρχονται. Έτσι και εσείς, οι πολιτιστικοί φορείς, οι καθηγητές μας, γνωρίσετε, στους νέους μας, ότι το μυστικό της επιτυχίας στην ζωή είναι οι αξίες και τα οράματα που μπορούν να σε κάνουν πλήρη, αυτάρκη έστω και με πολύ λίγα.
 
Και αυτό γιατί, δεν θέλω να πω ηθελημένα, αλλά πολλές φορές ο Νεοέλληνας αποκόπτεται από τις ρίζες του ξεθεμελιώνει τον οίκο του, αποϊεροποιεί τη ζωή.
 
Δεν θα αναφερθώ εγώ στη δράση και το έργο του Στρατηγού, αφού έχουμε εδώ σπουδαίους ιστορικούς για να μας τα πουν, αλλά, αγαπητοί φίλοι, αισθάνομαι την ανάγκη να πω μερικές σκέψεις μου για τη σημασία του «κόσμου» του Μακρυγιάννη, στην πολιτική και στους πολιτικούς μας, αλλά και για τους Έλληνες, του σήμερα. Για τη σημασία των «Οραμάτων» και των «Απομνημονευμάτων», την ανταπόκριση και την αντιστοιχία με τη σημερινή πραγματικότητα.
 
Ο Μακρυγιάννης δεν βαστούσε από «τζάκι». Ήταν, πρωτίστως, παιδί της Ελλάδας της εποχής του. Αγράμματος και ταυτόχρονα, είχε μια από τις πιο βαθιά μορφωμένες ψυχές του νέου Ελληνισμού. Ήταν φορέας της λαϊκής σοφίας που κουβαλούσε μια λαϊκή παράδοση αιώνων.
 
Ήταν το αρχέτυπο του Έλληνα Ρωμιού. Η ζωή του, ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του Ελληνισμού, στα χρόνια της παλιγγενεσίας. Η ψυχή του, η ψυχή του ελληνισμού που ανέστησε την Πατρίδα. Η ιστορία του, ταυτίζεται με την ιστορία του ελληνικού λαού στη μεγάλη αυτή περίοδο που γέννησε τη σημερινή Ελλάδα. Η Ελλάδα όμως του Μακρυγιάννη ήταν αυτή που θριάμβευσε στους Βαλκανικούς πολέμους και το Αλβανικό μέτωπο. Όχι αυτή που σκύβει το κεφάλι στους δανειστές.
 
Ο κόσμος του Μακρυγιάννη δεν είναι μια δική του ιδιορρυθμία. Είναι ο κόσμος της πλατιάς λαϊκής βάσης, στην πλειονότητά της. Το κλίμα, στο οποίο αυτός ζει, είναι το ενιαίο πλαίσιο των λαϊκών νοοτροπιών και πρακτικών, που διέσωζε ακόμη τη συνέχεια του, σε πραγματικές δύσκολες στιγμές για το Έθνος.
 
Το παρελθόν, μέσα σε αυτό το κλίμα, μέσα στις ψυχές του απλού λαού, ζούσε ως παρόν, ζωντανό και πολυδύναμο. Η πλατιά λαϊκή βάση έσωσε και διατήρησε τις παραδόσεις, τα ιδανικά και τις αξίες του Έθνους.
 
Αυτό το λέω για όλους όσοι, τα χρόνια της κρίσης, νόμιζαν ότι οι δυσκολίες της Πατρίδος ξεπερνιούνται ισοπεδώνοντας και εξαφανίζοντας την λαϊκή βάση και προστατεύοντας τους λίγους και τη δήθεν σύγχρονη διανοουμενίστικη «ελίτ».
Η πατρίδα του Μακρυγιάννη είναι η μεγάλη και υπερήφανη, όχι η μικρή, μίζερη και ταπεινωμένη Ελλάδα του Μνημονίου. Η Πατρίδα εκείνη που διασφαλίζει μια κοινωνία δικαιοσύνης, ισοτιμίας. Μόνο έτσι μπορεί να νοηθεί μια πατρίδα «ρωμαίικης δημοκρατίας.
Μιλώντας για την πατρίδα ο Μακρυγιάννης εκστασιάζεται, γίνεται λυρικός και γεμίζουν δάκρυα τα μάτια και καρδιά του: Είναι ορκισμένος «πατριδοφύλακας» – και αυτό του το αναγνωρίζουν όλοι. Έτσι εξηγείται η κριτική αποστασιοποίηση και η ανελέητη πολεμική του Μακρυγιάννη για διάφορα πρόσωπα.
Είναι «καταπέλτης» ο λόγος του Μακρυγιάννη για όλους αυτούς που βαφτίζουν «παρωχημένες εμμονές» τα όσια και τα ιερά του τόπου αυτού. Που πολλοί από αυτούς μεθυσμένοι από τα υποσχόμενα κέρδη του εθνικού ξεπουλήματος, απαξιώνουν την αγάπη και την αγωνία του απλού Έλληνα για το τι θα απογίνουν όλα αυτά, που «γι αυτά πολεμήσαμε».
Καταπέλτης και για την αδικία που βλέπει να γίνεται σε όλους τους παλιούς ήρωες, τους επιζήσαντες του Αγώνα – μαζί και στον ίδιο – από το νέο κράτος της βαυαροκρατούμενης, πλέον, Ελλάδας.
Με μένος, συμπεριφέρεται, απέναντι στους δουλοπρεπείς Έλληνες πολιτικούς της εποχής του, που ξεπουλάνε όσα κέρδισαν με αίμα οι παλιοί αγωνιστές.
Στον Μακρυγιάννη διακρίνουμε μια γενναία και συνεπή στάση ζωής. Η προσωπικότητά του μένει ενιαία και σταθερά προσανατολισμένη στην παράδοση του Γένους και την ιδεολογία του. Ο ιδεολογικός κόσμος του Μακρυγιάννη συνοψίζεται και εκφράζεται με δύο παράλληλες έννοιες, σ’ όλο το έργο του συνυπάρχουν αδιαίρετα, η Πατρίδα και η Θρησκεία. Οι δύο αυτές θεμελιακές κατηγορίες είναι η συνισταμένη της υποστάσεώς του, όπως και κάθε Ρωμιού. Για τον Μακρυγιάννη, και τον άνθρωπο, που αυτός νοεί ως Έλληνα, πατρίδα και θρησκεία «είναι το παν». «Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία θα μιλήσω ,θα ενεργήσω κι όταν και ό,τι θέλουν ας μου κάμουν», έλεγε.
Αγαπητοί φίλοι
Ο ένας και ενιαίος Μακρυγιάννης, ανήκει σ’ όλο το Γένος και μόνο σε αυτό. Καμιά μερίδα δεν έχει το δικαίωμα να τον ιδιοποιηθεί. Τον Μακρυγιάννη θα πρέπει, κανείς να τον μελετάει δίχως «έγχρωμα» γυαλιά. Συνήθως, κάποιοι φορούν γυαλιά χρώματος της αρεσκείας τους ή της ιδεολογίας τους. Έτσι έχουμε πολλές και αντιφατικές απόψεις για τη ζωή του για το έργο του ηρωικού και ευλαβέστατου Μακρυγιάννη, που ήταν από τα μέρη τα δικά μας.
Όπως λέει, κάπου, ο σεβαστός π. Γεώργιος Μεταλληνός, «γι’ αυτό προκύπτει ο Μακρυγιάννης των συντηρητικών, ο Μακρυγιάννης των προοδευτικών και ενίοτε ένας «τρελός» Μακρυγιάννης όλων εκείνων που θέλουν να απαλλαγούν απ’ την ενοχλητική θρησκοληψία του».
Ο Μακρυγιάννης ήταν αυτός που ήταν. Πάντοτε γνήσιος, ντόμπρος, αληθινός, δίκαιος και γενναίος. Δεν υποκρινόταν, δεν «μασούσε» τα λόγια του, δεν έλεγε μισές αλήθειες. Είχε πάντοτε ένα ενιαίο ήθος και ύφος χαρακτηριστικό.
 
Μπορεί και αυτός να έκανε λάθη, όμως δεν ήταν κακοπροαίρετα, δεν είχαν δόλο, ούτε υστεροβουλία. Την Ελλάδα τη θέλει πρώτιστα ελεύθερη, δημοκρατική, δίκαιη, ενάρετη και περήφανη. Είναι φιλόπατρις, φιλοδίκαιος, φιλόθεος, φιλάνθρωπος και φιλάρετος.
Αγωνιά για την τύχη της πατρίδας του, της άκλαυτης Ρωμιοσύνης, και αξίζει να τον θυμόμαστε στις δύσκολες ημέρες μας και να παραδειγματιστούμε. Να αντιληφθούμε ότι χωρίς αρχές, χωρίς αλήθειες, χωρίς προσανατολισμό και στόχους ευγενείς, η ηγεσία χάνει την ποιότητά της, και αυτό γίνεται σήμερα επικίνδυνο. Γίνεται επικίνδυνο, διότι μια «παρηκμασμένη» ηγεσία – και δη σε συνθήκες κρίσης και σύγχυσης – επιτρέπει σε αλλότρια συμφέροντα σε αρνησιπατρίδες και δουλοπρεπείς να δρουν και να καπηλεύονται τον κόπο, τον ιδρώτα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
Εγώ πιστεύω ότι στη χώρα αυτή υπάρχει παράδοση και ιστορικό βάθος υπάρχουν σημεία αναφοράς και μέτρα αξιών.
Είναι απολύτως ξεκάθαρο, και επειδή μιλάμε και αναφερόμαστε και στον Αγώνα της Εθνικής Ανεξαρτησίας και Παλιγγενεσίας ότι οι Έλληνες δεν αποτίναξαν μόνο το ζυγό, αλλά δημιούργησαν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη τις ηθικές και πολιτικές προϋποθέσεις για την εκδήλωση των διαφόρων εθνικών εξεγέρσεων και την ικανοποίηση του δικαιώματος της εθνικής αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού των λαών.
Τούτα δεν πρέπει να λησμονούνται και δεν αποτιμώνται, σίγουρα, σε ευρώ. Η Ελλάς έχει προσφέρει τα πάντα και έχει θυσιάσει τα πάντα, ώστε η Ευρώπη να είναι σήμερα ένας μεγάλος χώρος ειρήνης και Δημοκρατίας. Δεν πρέπει να λησμονείται αυτό από κανέναν. Μας χρωστάνε πολλά.
Εμείς διδάξαμε τι σημαίνει ο όρος Ελευθερία για ένα Έθνος και τους πολίτες του. Εμείς κηρύξαμε ότι η Ελευθερία, όπως για παράδειγμα ήταν φυτεμένη στο ιστορικό μυαλό του Ρήγα, στο μυαλό του Μακρυγιάννη, δεν είναι μεταφυσική έννοια στην άπιαστη ,άυλη και υποθετική, αλλά έχει τρεις χειροπιαστές όψεις: Την Ανεξαρτησία, την Δημοκρατία και την κορύφωση του πολιτειακού βίου με την κατάκτηση της Πολιτικής Ελευθερίας. Ναι, της πολιτικής ελευθερίας που απαλλάσσει την κοινωνία από εξωγενείς δεσποτισμός και κατεξουσιασμούς, και μετατρέπει τα μέλη της από υπηκόους σε πολίτες.
Από την άλλη, εμείς εδώ, χρωστάμε πολλά σε όλους αυτούς σαν το στρατηγό Μακρυγιάννη. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία από πλευράς μας, και η ιστορία θα είναι αμείλικτη μαζί μας εάν δεν τα καταφέρουμε, στις δύσκολες αυτές στιγμές του Έθνους μας.
Η ιστορία δεν είναι «μουσείο ηρωικών εκθεμάτων του παρελθόντος. Η ιστορία είναι ζωντανή και γράφεται μέρα με τη μέρα. Ειδικά στις μέρες μας, ζούμε την Ιστορία εν τω γίγνεσθαι. Εμείς καλούμαστε να δημιουργήσουμε, τώρα, την Ελλάδα στην οποία θα ζουν τα παιδιά μας .
Κάνουμε αυτά που πρέπει ή περιμένουμε από τους άλλους την επιτυχία, από τους άλλους την προσπάθεια; Εμείς είμαστε υπερήφανοι για τον Μακρυγιάννη, ο στρατηγός θα ήταν υπερήφανος για μας; Έδωσε τα πάντα και την ψυχή του – για να μας παραδώσει μια Πατρίδα ελεύθερη και υπερήφανη. Εμείς – όλοι μας – ποια Ελλάδα θέλουμε να παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές; Ως πότε θα μας «ξελασπώνουν» τα επιτεύγματα των προγόνων μας;
Πρέπει να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι και να αγωνιστούμε και για εμάς τους ίδιους αλλά και για το γενικό καλό. Πρέπει να τα ακούμε αυτά και να πράττουμε ανάλογα. Όσο μπορεί ο καθένας. Είναι κατανοητό αυτό διότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες δυνάμεις.
«Εγώ την αλήθεια θα την πω γυμνή», έλεγε ο Μακρυγιάννης. Και για αυτό σας τα λέω και εγώ έτσι. Ο αγράμματος γιος βοσκών, της Ρούμελης, δίνει ένα συγκλονιστικό μάθημα ιστορίας. Έζησε την άκρα αχαριστία και είχε τέλος πικρό. Τα μονά παράσημα που θα του απονείμει η αγαπημένη του πατρίδα είναι μία καταδίκη «εις θάνατο» και μερικές αγιάτρευτες πληγές που θα τον στείλουν στον τάφο στα 67 του χρόνια.
Εμείς, στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας , το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να τιμήσουμε τους σύγχρονους ήρωες μας και αυτούς που έπεσαν στα Ίμια αλλά και τον γενναίο καταδρομέα Μανώλη Μπικάκη. Στο πρόσωπό τους και τη μνήμη τους, τιμούμε όλους αυτούς που συνεχίζουν την παράδοση γενναιότητας και αυτοθυσίας του λαού μας, ανά τους αιώνες. Αυτούς, τους αφανείς ήρωες της Πατρίδας και του Έθνους, που πολλές φορές ξεχνάμε και εμείς ,αλλά και η Πατρίδα. Όπως και τους πιλότους μας που χάνονται, πρέπει να τους τιμούμε κάθε μέρα και κάθε λεπτό.
Να γνωρίζετε ότι έχουν μεγάλη σημασία οι συμβολισμοί στη Δημοκρατία. Τέτοια ευγενή ιδανικά και τέτοιες εκδηλώσεις σαν τη σημερινή, μας επιτρέπουν να έχουμε σημεία αναφοράς που αναζωπυρώνουν τη σχέση μας με την ιστορία, δείχνοντας, συνάμα, ότι πίσω από κάθε δημοκρατική κατάκτηση υπάρχουν σκληρές πολιτικές και κοινωνικές προσπάθειες.
Και τούτα τα σημεία αναφοράς που μας διδάσκει ο ήρωας του σπαθιού και της πένας, μας επιτρέπουν να έχουμε αρμούς, να έχουμε έναν ιστό κοινωνικής και εθνικής συνοχής. Συνθέτοντας τις όποιες διαφορές προς εθνικό όφελος, εμείς στην κυβέρνηση έχουμε καθαρούς στόχους: το κράτος  δικαίου ,τη δημοκρατική διακυβέρνηση, την ασφάλεια και τη σταθερότητα, την κοινωνική ευημερία, την ποιότητα ζωής, το επίπεδο πολιτισμού.
Θα υπερβούμε την κρίσιμη συγκυρία που βιώνουμε. Πρέπει να ξεπεράσουμε την απογοήτευση, να ανορθώσουμε και πάλι τον τόπο μας, να διατηρήσουμε την αξιοπρέπεια και την αυτοτέλειά μας και να βελτιώσουμε στο έπακρο τη δημοσιονομική μας λειτουργία.
Χρειάζεται μια πάνδημη, ενιαία, συλλογική, ηθική προσπάθεια. Αυτό ζητά από εμάς η νεολαία μας, που αγωνιά και ασφυκτιά από τα δύσκολα προβλήματα του παρόντος, και σε αυτό οφείλουμε να ανταποκριθούμε ,τιμώντας έτσι και τον Στρατηγό Μακρυγιάννη.
Σας ευχαριστώ».