Γεώργιος Δημητρακόπουλος, Φιλόλογος, Αίγιο.
Ο ηρωισμός από την αρχαιότητα έως σήμερα έχει αλλάξει, έχει πάρει άλλες μορφές (πολεμικός – επιστημονικός-κοινωνικός =αυτοθυσία για την πατρίδα-επιστήμη-συνάνθρωπο.. ). Τα τελευταία ΄΄πἐτρινα χρόνια΄΄ ο ηρωισμός έχει πάρει τη μορφή της ΄΄ οικονομικής αυτοκτονίας΄΄. Αλλά για να δικαιολογήσουμε τη μορφή αυτή της αυτοκτονίας, πρέπει να απαντήσουμε, τι είναι θάνατος, όσο αυτό είναι δυνατόν μπροστά σ΄αυτό το αιώνιο ερώτημα. Μία λοιπόν απάντηση θα λέγαμε πως είναι το όριο στην τριπλή διαδικασία διαδρομής της ανθρώπινης ζωής – άμεσο παρόν, άμεσο παρελθόν, άμεσο μέλλον. Υπάρχει δηλαδή περιεχόμενο άμεσης ανάμνησης (παρελθόν) και άμεσης αναμονής (μέλλον) που ενεργούν πάνω στην παρούσα, την τωρινή βιωμένη εμπειρία. Έτσι η (οικονομική) πίεση του παρελθόντος μεγαλώνει, ενώ οι δυνατότητες του μέλλοντος στενεύουν, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να νιώθει όλο και λιγότερο ελεύθερο τον εαυτό του και περισσότερο αδύναμο να μεταμορφώσει το νόημα της ζωής του με τη διαμόρφωση του μέλλοντός του. Σε αυτόν λοιπόν το ΄΄δραματικό χρόνο΄΄ νιώθουμε μια σταθερή και μόνιμη απορρόφηση από τη βιωμένη (τωρινή) ζωή της διαθέσιμης (μέλλουσας) ζωής. Υπάρχει δηλαδή ένα μεγάλωμα του σώματος του παρελθόντος με δαπάνες του σώματος του μέλλοντος και μια προοδευτική συνείδηση της αλλαγής αυτής της σχέσης, μία εσώτερη εμπειρία του προσανατολισμού μας προς το θάνατο.
Στο τέλος λοιπόν αυτής της σχέσης, βρισκόμαστε μπροστά όχι στο καθαρό ποιόν του θανάτου, αλλά μόνο στο συμβεβηκός της πραγμάτωσής του από το α΄ ή β΄ άτομο. Έτσι ο πραγματικός θάνατος δεν παρουσιάζεται, παρά μόνο ως μια επιβεβαίωση, όχι προβλεπτή, μια ενοραματική βεβαιότητα που αποτελεί στοιχείο κάθε βιωμένης εμπειρίας. Είναι δηλ. μια ΄΄παρούσα απουσία΄΄.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν την ευαίσθητη κι ενάρετη καρδιά των συνανθρώπων μας που ΄΄έβαλαν τέλος στη ζωή τους΄΄, αλλά και τον πνευματικό ηρωισμό τους, και τον οποίο οι περισσότεροι δεν διαθέτουμε. Διότι αν κάθε άνθρωπος συνάπτει ένα χρέος με την κοινωνία, και ότι το χρέος αυτό συνίσταται στο να την υπηρετεί και να την βοηθά κατά τις δυνάμεις του, ποιο όφελος μπορεί κάποιος λογικά να αναμένει από άτομα που στερούνται των στοιχειωδών προς επιβίωση, και που με την πράξη τους αυτή πρόλαβαν τους εξευτελισμούς και τις βασάνους που τους ανέμεναν, σώζοντας έτσι την αξιοπρέπειά τους.
Ας σεβόμαστε λοιπόν τη μνήμη όσων διά της αυτοκτονίας επιτάχυναν το τέλος της ζωής τους, ας τους εκτιμάμε, διότι κατόρθωσαν να θριαμβεύσουν θαρραλέως κατά της εναντίον μοίρας τους και ας μη θεωρούμε ως ανωφελείς στο ανθρώπινο γένος τις αξιόλογες αυτές υπάρξεις, οι οποίες έκαναν χρήση του μόνου στα χέρια τους υπάρχοντος μέσου ΄΄θεραπείας΄΄. Ανωφελείς και επιβλαβείς στην κοινωνία είναι εκείνοι που με δόλο και απάτη αποσπούν από τον πτωχό εργαζόμενο τον καρπό του μόχθου του, για να διάγουν μια πλούσια ζωή.
Ίσως η ηθική της αυτοκτονίας, κρύβει μέσα της τον πόθο της αρχέγονης ζωής προς το Τέλος το απόλυτο, που ένιωθαν τα άτομα αυτά κάθε στιγμή της ζωής τους. Το να ξαναγίνουν γη, γεγονός που σημαίνει κατανάλωση του γήινου μέρους τους. Και από τότε που το μέρος αυτό του εαυτού τους τούς έγινε συνειδητό, δεν ένιωθαν μια πένθιμη ψυχική κατάσταση, αλλά μια μελωδική επίκληση, όπως η μεγαλόπρεπη μουσική του Βάγκνερ. ΄΄Ἐλα γλυκέ θάνατε ! ΄΄.
