Κάθε ἐν-συνείδητος άνθρωπος συλλαμβάνει τον εαυτό του να κινείται ανάμεσα στην ΤΑΞΗ και την ΑΤΑΞΙΑ, ανάμεσα δηλαδή στο γνωστό, το δοκιμασμένο και το άγνωστο, το νέο, έχοντας έτσι συναίσθηση της ΕΝΤΡΟΠΙΑΣ του νου αλλά και της ζωής. Η ζωή δηλαδή δεν γνωρίζει παγιωμένα σχήματα και κανονιστικές διατάξεις, αλλά το μη γραμμικό ἔλευθος (=δρόμος, πορεία, κίνηση, απ΄όπου και η ελευθερία) που οδηγεί στην ελευθερία πετάγματος του νου. Τότε ο νους γνωρίζει πως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κάνει το κακό, όμως υπάρχει και ο στοχασμός, η αθωότητα του νου για να κάνει το καλό, όπως έλεγε κι ο Αριστοτέλης. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το κομβικό σημείο που αποτελεί την χρυσή τομή της επίτευξης Ισορροπίας, Τάξης και Αταξίας, Ειρήνης και Πολέμου, άρα της Ζωής.
Επομένως, οι ανησυχητικές αγωνίες για το μέλλον της ανθρωπότητας, αν δεν είναι αφελείς ή υποκριτικές, είναι θέμα γραμμικής –μη γραμμικής σκέψης και όχι μόνο παραγωγής σκέψης, που τόσο ανάγκη έχει η εποχή μας. Γιατί η μεν γραμμική σκέψη κινείται στο περιθώριο της ζωής, εκεί όπου συσσωρεύονται όλοι εκείνοι οι οποίοι αρνούνται πεισματικά τη βολή τους που τη χαρίζει η γεύση κατοχής προσώπων και πραγμάτων, η δε μη γραμμική σκέψη κινείται στα ά-χρονα και ά-χωρα πλαίσια της καρδιάς της ζωής, μέσα στην οποία χωράει το Όλον. Εκεί δηλαδή όπου το κάθε ΄΄Εγώ΄΄ βρίσκεται βυθισμένο στο ΄΄Εμείς΄΄.
Αν λοιπόν τα μάτια και τ΄αυτιά είναι άχρηστα στους σημερινούς ανθρώπους, δεν φταίνε βέβαια αυτά αλλά οι ΄΄βάρβαρες ψυχές τους΄΄, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος, οι αγύμναστες πνευματικά, που αδυνατούν να συλλάβουν ότι η Ζωή είναι Αρμονική Σύνθεση των Αντιθέτων, του Απολλώνειου και Διονυσιακού Πνεύματος.
Τελικά η Αλήθεια δεν έχει σημασία, αν δεν προέρχεται από τη στάχτη της ιερής φωτιάς που αφήνει η διανοητική αρετή, προΪόν μακρόχρονης πείρας και πνευματικής –ηθικής άσκησης, που περικλείει μέσα της το Παν. Έτσι γεννιέται η Συμπαντική Συνείδηση που ωθεί σε διασκεπτική δράση, διαρρηγνύοντας το πέπλο της αληθοφανούς πραγματικότητας, για να φθάσει στην καρδιά του Παντός, εκεί που όλα είναι Ένα (Οικουμενικός Νους). Έτσι, μόνο μέσα σ΄ένα ΄΄οικουμενικό νου΄΄ ενεργούντες, θα αφήσουμε πλούσια κι ευγενή παρακαταθήκη στη Ζωή του Μέλλοντος. Διαφορετικά τα Παιδιά του μέλλοντος-΄΄η παρθενιά κάθε κοινωνίας΄΄ -θα έχουν να πουν πως ζήσαμε χιλιάδες χρόνια σ΄αυτόν τον κόσμο, χωρίς κανένας να μάθει πως είμαστε εδώ.
Γεώργιος Δημητρακόπουλος, Φιλόλογος, Αίγιο.
