Ο εγγονός του δικτάτορα Πάγκαλου τρέμει και προκαλεί πάλι

 
 
Ο κίνδυνος του ολοκληρωτισμού» είναι το νέο άρθρο που υπογράφει ο Θεόδωρος Πάγκαλος στο προσωπικό του ιστολόγιο.
«Όταν η Hannah Arendt και άλλοι θεωρητικοί ανέπτυξαν, κυρίως στα αμερικάνικα πανεπιστήμια, μια ενιαία θεωρία για τον ολοκληρωτισμό στις πρώτες δεκαετίες μετά το τέλος της μεγάλης παγκόσμιας σύρραξης, η προσπάθειά τους θεωρήθηκε από πολλούς σαν μία ιδεολογική προέκταση του ψυχρού πολέμου. Όλες οι
 

προσπάθειες να αναδειχθούν τα κοινά σημεία μεταξύ του φασισμού και του ναζισμού από τη μια πλευρά και της σταλινικής δικτατορίας του προλεταριάτου από την άλλη, συνάντησαν επιφυλάξεις και αντιδράσεις που προέρχονταν, όχι μόνο από στρατευμένους κομματικούς διανοούμενους, αλλά και από άλλους, που προέκτειναν με τον τρόπο αυτό την αντιφασιστική συμμαχία στον άπειρο χρόνο. Ξέρουμε, λοιπόν, ότι η επισήμανση ολοκληρωτικών στοιχείων στην κυρίαρχη ιδεολογία και η αναζήτηση των σημείων σύγκλισης και συχνά ταύτισης άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς στην Ελλάδα και μάλιστα στην κυβερνητική πλειοψηφία θα συναντήσει αντιδράσεις και απαιτεί τόλμη.
Το θέμα μας είναι ότι η συγκυβέρνηση από τον ΣΥΡΙΖΑ, περιλαμβάνει εκτός από τη νεοκομμουνιστική συνιστώσα του και κάθε είδους αναρχοκομμουνιστές και άλλα ακραία αριστερά στοιχεία και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, των οποίων και ο αρχηγός και τα βασικά στελέχη εκφράζουν με συνέπεια τις πιο ακραίες δεξιές θέσεις, που είναι δυνατόν να βολευτούν στα πλαίσια μιας ενιαίας κυβερνητικής πρακτικής, ώριμο προϊόν μιας διαδικασίας σύγκλισης. Ο οπορτουνισμός και η αρχομανία της ηγεσίας των Ανεξάρτητων Ελλήνων από τη σκοπιά μας δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αντίθετα στον λόγο και την πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ τα στοιχεία ολοκληρωτισμού που αναφύονται είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτα.
Κατ’ αρχήν συστηματικά, με ιδιαίτερη κορύφωση στις προγραμματικές δηλώσεις, χρησιμοποιείται το επιχείρημα ότι όσοι στη Βουλή και στην δημόσια ζωή γενικότερα δεν υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα το αλαλούμ, που εμφανίζεται από τους τυχάρπαστους υπουργούς ως κυβερνητική πολιτική, είναι όχι απλώς ηλίθιοι και ανίκανοι, αλλά και πράκτορες μεγάλων συγκροτημάτων ενδεχόμενα δε και υπονομευτές της «εθνικής πολιτικής». Με άλλα λόγια όσοι διαμόρφωσαν και υπηρέτησαν την πολιτική των μνημονίων στην περίοδο που προηγήθηκε της 25ης Ιανουαρίου 2015 το έκαναν όχι γιατί είχαν μια άλλη αντίληψη της πραγματικότητας ή έστω μια άλλη ιεράρχηση αξιών, αλλά γιατί ήταν «πουλημένοι», «πράκτορες ξένων δυνάμεων» ή για να χρησιμοποιήσουμε έναν παλιό και δοκιμασμένο όρο «εχθροί του λαού».
Για να μην υφίστανται οι ίδιοι και οι οικογένειές τους την κτηνώδη σταλινική επίθεση του κ. Τσίπρα και των συντρόφων του, πρέπει να ομολογήσουν τα «εγκλήματά» τους, να κάνουν «αυτοκριτική» και να εναποθέσουν με ευχαριστίες τον γυμνό τράχηλό τους στο βωμό όπου ιερουργεί η αβυσσαλέα πρόεδρος της Βουλής κ. Κωνσταντοπούλου με το σαρκαστικό της χαμόγελο.
Οι εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές είναι βέβαια τρόπος για να αναδειχθεί η αλήθεια. Η Βουλή αναλαμβάνει και φέρει εις πέρας έρευνα γύρω από ένα συγκεκριμένο γεγονός, με όλα τα μέσα που η νομιμότης παρέχει και αποφασίζει εάν θα αρκεστεί στη διατύπωση πολιτική ψόγου και αποδοκιμασίας ή θα προχωρήσει περαιτέρω στην αναζήτηση ποινικών ευθυνών. Οι εξεταστικές επιτροπές του κ. Τσίπρα, ποιόν από τους δύο σκοπούς εξυπηρετούν;
Αν πρόκειται μόνο για την εκ των υστέρων διατύπωση πολιτικής αποδοκιμασίας, τότε είναι τελείως περιττές. Το κατηγορητήριο με χίλιους δυο τρόπους – αληθείς, αληθοφανείς ή ψευδέστατους – έχει διατυπωθεί σε όλους τους τόνους μέχρι το σημείο του κορεσμού από τον κ. Τσίπρα τα φερέφωνά του και τα μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής, που όλα χωρίς εξαίρεση, είναι στην υπηρεσία της σημερινής κυβέρνησης.
Αν πρόκειται πάλι για την περιθωριοποίηση μιας πολιτικής, αυτό όπως κατά κόρον μας θυμίζει ο κ. Τσίπρας έχει ήδη συμβεί. Στις εκλογές, ο ίδιος και το κόμμα του επελέγησαν από το 36% του εκλογικού σώματος, δηλαδή από έναν ψηφοφόρο στους τρεις, πράγμα που επέτρεψε, χάρη στις 50 έδρες του καλπονοθευτικού νομοσχεδίου και τη βοήθεια του «συντρόφου» Παν. Καμμένου να σχηματιστεί κυβερνητική πλειοψηφία.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για νέες δίκες της Μόσχας. Για τη θέση του Βισίνσκι πολλοί από τους σημερινούς «γλυψιματίες» θα είναι πρόθυμοι έναντι κάποιου ανταλλάγματος. Έχει γίνει και η «πρόβα τζενεράλε» το 1989.
Με τη διαφορά ότι η ιστορία την πρώτη φορά γράφεται ως τραγωδία, τη δεύτερη ως κωμωδία και την τρίτη… «κλαφ’ τα Χαράλαμπε».