Το 2009 το πάνω χέρι το είχε η χώρα μας, σήμερα το πάνω χέρι το έχουν οι δανειστές.
Παρόλα τα πολιτικά λάθη του παρελθόντος, το 2009 η Ελλάδα δεν αντιμετώπιζε κάποιο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Η οικονομική τρύπα ήταν μικρή και μπορούσε να κλείσει. Γι’ αυτό αποφάσισαν με το μνημόνιο να την μεγαλώσουν και σήμερα όσα χρήματα και να ρίξουμε μέσα σε αυτήν είναι πλέον αδύνατο να κλείσει.
Το μνημόνιο είναι ένας οικονομικός μύλος που θα τα αλέσει όλα και θα μας αλέσει όλους. Είναι μια συνεχιζόμενη αφαιρετική πράξη, που στο τέλος το αποτέλεσμα της θα είναι μηδέν. Εάν συνεχώς αφαιρούμε κρέας από το μπούτι στο τέλος θα μας μείνει μόνο το κόκκαλο.
Το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας με τα εγχώρια παρακλάδια του, έχει ανθρώπους που σχεδιάζουν μέρα και νύχτα τον νέο κόσμο της παγκοσμιοποίησης, τον οποίο θα ελέγχουν οι ισχυροί και στον οποίο θα είμαστε γι’ αυτούς αναλώσιμοι. Στη χώρα μας μεταξύ άλλων εφαρμόζουν το εξής: Αφαιρούν από τον ελληνικό λαό τον αέρα που αναπνέει δηλαδή το χρήμα και του δίνουν μικρές δόσεις για να πεθάνει την ώρα που αυτοί θέλουν. Σταδιακός και ελεγχόμενος οικονομικός θάνατος για να μην υπάρξει καμιά αντίσταση. Και μέχρι στιγμής τα έχουν καταφέρει πολύ καλά.
Δυστυχώς αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα μας με τις πράξεις και τις παραλήψεις τους, την εξασθένησαν, την έδεσαν χειροπόδαρα και έγειραν την ζυγαριά προς την πλευρά των δανειστών. Αλλιώς είναι να ξεκινάς την πάλη από όρθια θέση όπως και ο αντίπαλος και αλλιώς είναι να ξεκινάς την πάλη πεσμένος κάτω και με τον αντίπαλο να σου έχει κάνει ήδη κεφαλοκλείδωμα.
Η Ελλάδα μέσα στο μνημόνιο βρίσκεται σε μια συνεχόμενη καθοδική οικονομική πορεία. Ακόμα και να κέρδιζε τις εκλογές η Ν.Δ. σε δυο χρόνια θα ήμασταν σε χειρότερη θέση από αυτήν που είμαστε σήμερα και θα αντιμετωπίζαμε πάλι τα ίδια διλήμματα αλλά από ακόμα πιο δυσμενή θέση. Και σε μια πενταετία, θα είχαμε τον ολικό οικονομικό και εθνικό θάνατο χωρίς καμιά αντίσταση.
Η προσφυγή στις κάλπες από το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου ήταν ουσιαστικά το πέταγμα λευκής πετσέτας μπροστά στο αδιέξοδο της πλήρους υποταγής στους δανειστές στο οποίο αυτοί οδήγησαν την χώρα.
Μας έχουν οδηγήσει συνειδητά σε ένα οικονομικό αδιέξοδο. Εγώ προσωπικά αλλά και πολλοί άλλοι σοβαροί άνθρωποι δεν είμαστε τόσο αφελείς να πιστεύουμε ότι το έχουν κάνει από λάθος. Δεν συμμερίζομαι λοιπόν την άποψη πολλών μέσα στην κυβέρνηση που λένε ότι οι δανειστές θα βάλουν μυαλό. Ας προσέξουν γιατί αν βασιστούν σε αυτό θα οδηγηθούν σε άτακτη οπισθοχώρηση και σε πανωλεθρία.
Όσο ακόμα έχουμε δυνάμεις, μπορούμε να αντισταθούμε. Εάν τα γόνατα μας λυγίσουν από μόνα τους μετά θα είναι αργά. Δεν γνωρίζω εάν η σύγκρουση της κυβέρνησης με τους δανειστές γίνεται για τα μάτια του κόσμου, για τα συμφέροντα τρίτων χωρών ή για το συμφέρον της χώρας μας. Ελπίζω να το κάνει για το συμφέρον της χώρας μας.
Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα εξουσίας δεν έχει συνείδηση και αισθάνεται πανίσχυρο. Βλέπουμε τον οικονομικό πόλεμο που κάνει σήμερα ενάντια στην Ρωσία. Βλέπουμε επίσης το αίμα των λαών που χύνεται στην γειτονιά μας. Δεν πρόκειται να μας πουν “η πόρτα ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα”. Δεν τους ανησυχεί η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Ίσως να την επιδιώκουν κιόλας σε ένα μεταγενέστερο χρόνο. Αυτό που τους πονά είναι η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά και αυτό δεν θα τους σταματήσει.
Ακούμε από διάφορους οικονομολόγους και πολιτικούς γενικά και αόριστα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η αλήθεια είναι ότι μια κατεστραμμένη χώρα, μπορεί να κάνει παραγωγική ανασυγκρότηση μόνο εάν αποφασίζει η ίδια για την οικονομική πολιτική που θα εφαρμόζει. Αυτό όμως δεν είναι δυνατό να γίνει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ελλάδα σήμερα αντιμετωπίζει τα εξής προβλήματα:
1) Την έλλειψη ικανού πολιτικού προσωπικού. Μακάρι τα επερχόμενα γεγονότα να με διαψεύσουν.
2) Το συνταξιοδοτικό. Υπάρχει αδυναμία πληρωμής τριών εκατομμυρίων συντάξεων εφόσον δεν υπάρχουν επαρκείς ασφαλιστικές εισφορές.
3) Την έλλειψη ρευστότητας αφού τα χρηματικά διαθέσιμα που υπάρχουν στην ελληνική επικράτεια είναι ελάχιστα.
4) Το μεγάλο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος που είναι αδύνατο να εξοφληθεί.
5) Την καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας.
6) Την διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
7) Το νομικό δέσιμο της χώρας από τους δανειστές.
Και τέλος το σημαντικότερο, πού είναι η πνευματική και ηθική κατάπτωση του ελληνικού λαού. Π.χ. το 1940 είχαμε να αντιμετωπίσουμε τα οκτώ εκατομμύρια λόγχες του Μουσολίνι ενώ σήμερα μονάχα αέρα κοπανιστό. Τότε όμως ο λαός αντιστάθηκε. Σήμερα υποταχθήκαμε χωρίς μάχη. Εάν είχαμε λίγη φιλοπατρία και ένα μικρό αίσθημα θυσίας, τίποτα από όσα βιώνουμε δεν θα συνέβαινε. Αν λέγαμε ας φάμε βελανίδια και αγριόχορτα αρκεί να σωθεί η πατρίδα μας τίποτα από όσα είχαμε δεν θα τα χάναμε. Μας είπανε ότι εάν δεν κάνουμε όσα μας λένε οι Ευρωπαίοι φίλοι μας θα χάσουμε ένα μέρος από τους μισθούς και τις συντάξεις μας, από τις παροχές υγείας και τις άλλες δημόσιες παροχές που απολαμβάνουμε και εμείς καθίσαμε ως κοτούλες και μας ξεπουπουλιάσανε. Αυτά που μας είπαν ότι δεν θα συμβούν ήδη μας έχουν συμβεί. Κάποιοι είμαστε ακόμα τυχεροί γιατί έχουμε χάσει μόνο ένα μέρος από αυτά που είχαμε άλλοι όμως συνάνθρωποι μας τα έχουν χάσει ήδη όλα. Εργασία, επιχειρήσεις, κατοικία υγειονομική περίθαλψη κ.λ.π. Βέβαια αυτά δεν μας τα είχαν πει.
Για να αντιμετωπιστούν τα ανωτέρω προβλήματα χρειάζεται σθεναρή αντιμετώπιση με επιχειρήματα και αληθινή γλώσσα των εγχώριων υποταγμένων, ενότητα και εθνική ομοψυχία, εθνική οικονομική, εξωτερική και αμυντική πολιτική, εθνικό νόμισμα, σχέδιο και συμμάχους.
Δυστυχώς διαπιστώνω ακόμα και σήμερα από συζητήσεις που κάνω με διάφορους ανθρώπους ότι υπάρχει ακόμα μια μεγάλη μερίδα του λαού που πιστεύουν τα λόγια του Σαμαρά και του Βενιζέλου, ότι δηλαδή σταθεροποιηθήκαμε οικονομικά και ότι σε λίγο χρόνο θα αρχίσουν να καλυτερεύουν τα πράγματα. Η προπαγάνδα έχει κάνει τη δουλειά της. Πρέπει η κυβέρνηση τώρα που έχει το “κλειδί του χρηματοκιβωτίου” και γνωρίζει την αλήθεια για την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας, να την πει με κατανοητό λόγο στον ελληνικό λαό και να του δώσει την δυνατότητα να αποφασίσει για το μέλλον του.
Economist
