(Παναγιώτης Δερματᾶς)
Ὁ μεγάλος πόλεμος πού γίνεται στην ζωή μας, εἶναι ἀνάμεσα σέ ἀλήθεια καί ψέμα, ἀνάμεσα σέ φῶς καί σκοτάδι.
Τήν μεγάλη αὐτήν πραγματικότητα, τήν εἶχαν συνειδητοποιήσει οἱ Ἓλληνες σέ ὃλη τους τήν ἱστορική διαδρομή καί τήν εἶχαν περάσει στήν παιδεία τους μέσα από ἰσχυρούς μύθους, ὃπως αὐτόν μέ τον Ἡρακλῆ πού εἶχε νά διαλέξει ἀνάμεσα στόν δρόμο τῆς Ἀρετῆς καί τῆς Κακίας.
Ἡ ἲδια η Ἰλιάδα καί ἡ Ὁδύσσεια, ἒργα μέσα ἀπό τά ὁποῖα παιδεύτηκαν οἱ Ἓλληνες καθώς καί μέρος τῆς Δύσεως, εἶχαν ἀκριβῶς τό ἲδιο νόημα .
Ἀλλά μῦθος, ἲσον λόγος . Ἡ βαθιά λογική πού μεταφέρει ἀξίες στίς γενιές μέσα ἀπό ἁπλῆ μορφή λόγου κατανοητοῦ καί εὒχρηστου .
Ἡ ἀλήθεια ὡς ἒνια, εἶναι σύνθετη λέξις πού παράγεται ἀπό τό στερητικό α +λήθη . Δηλαδή τό αἰώνιο, τό πραγματικό πού ἀντιστέκεται σέ κάθε εἲδους ἀπειλή καί φθορά.
Τό ψέμα, εἶναι ἂγνωστης ἑτυμολογίας καί ἐκφράζει τό φθαρτό, αὐτό πού δεν ἀντέχει μέσα στόν χρόνο καί πού ἐπιβεβαιώνεται μέσα ἀπό τούς Θεϊκούς κανόνες τῆς Ιερής Νεμέσεως.
Καί ἡ ἀλήθεια καί τό ψέμα, ἒχουν ἂπειρες διαστάσεις, ἀσύλληπτες ἀπό τήν πεπερασμένη μας διάνοια .
Ὃ,τι ζοῦμε ὡς πεῖρα στήν ζωή μας, ἀποτελεῖ συνέπεια πράξεων καί ἐνεργειῶν ἀτομικῶν μας καί συλλογικῶν.
Ἐπειδή εἶναι δύσκολο νά δεχτεῖ ὁ καθ΄ ἓνας ἀπό τόν συνάνθρωπό του τήν λέξι πρόσεχε, ἢ ἀπόφυγε αὐτό, διότι ὑπάρχουν τέτοιες ἀπύθμενες ψυχικές διαδικασίες πού τό ἀποτρέπουν, μπορεῖς, μέσα ἀπό τήν μέθοδο τήν ἐπαγωγική, νά τοῦ δώσεις νά καταλάβει τά αἲτια τῶν ἀτομικῶν καί συλλογικῶν παθῶν.
Ἂς ξεκινήσουμε λοιπόν πρῶτα, μέ κάποια ἀπόμακρα ἱστορικά παραδείγματα, τά ὁποῖα εἶναι διαρκῶς ἐπίκαιρα, καταλήγοντας σιγά σιγά σε σημερινά.
Στήν ἀρχαία Μεσοποταμία, ἀνεπτύχθηκαν μεγάλοι πολιτισμοί, ὃπως αὐτός της Οὒρ.
Ὁ πλοῦτος πού προῆλθε ἀπό τήν ἐφορία τῶν ποταμῶν Τίγρη και Εὐφράτη, ἒκανε τούς ἀνθρώπους νά ἀπαρνηθοῦν τήν ἐργασία καί νά ἐπιδοθοῦν στίς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς ἐκμεταλλευόμενοι τό γεγονός ὃτι εἶχαν φτωχούς γείτονες οἱ ὁποῖοι ἒτρεξαν ἐκεῖ πού ὑπῆρξε πλοῦτος γιά νά ἐξασφαλίσουν φαγητό.
Οἱ ξένοι δούλευαν στά κτήματα, ἑνῶ αὐτοί ἀπελάμβαναν τίς ἀνέσεις, ἀπέβαλαν σιγά σιγά τούς φυσικούς φόβους πού εἶναι ἐνσωματωμένοι στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί ἒγιναν «προοδευτικοί», διεθνιστές.
Μέχρι πού ξύπνησαν κάποιο πρωΐ σκλάβοι στούς πρώην έργάτες τους οἱ ὁποῖοι τώρα μέ τήν σειρά τους κατέλαβαν καί τίς πολυτελεῖς κατοικίες τῶν ἀφεντικῶν τους !…(Will Durant, Παγκόσμια Ιστορία πολιτισμοῦ Α τόμος)
Καί πᾶμε πάρα κάτω, μερικές ἑκατονταετίες ἀργότερα.
Στήν Νότια Ἰταλία, ὑπῆρξαν δύο γειτονικές πόλεις . Ἡ Σύβαρις και ο Κρότων.
Οἱ Συβαρῖται, ζοῦσαν σέ μία εὒφορη πεδιάδα μέ ἀποτέλεσμα νἀ πλουτίσουν γρήγορα, νά ἐπιδοθοῦν στήν πολυτέλεια, στίς μεγάλες ἀνέσεις καί στήν ἀποχή ἀπό χειρονακτικές ἐργασίες. Ἀλλά ὃπως εἲπαμε, οἱ ἂνθρωποι πού χορταίνουν, χάνουν τό πνεῦμα τῆς αὐτοσυντηρήσεως καί γίνονται μαλθακοί, «ἀνθρωπιστές», «διεθνιστές», «προοδευτικοί», ίσοπεδώνουν κάθε πάτρια ἐμπειρία.
Τό μήνυμα τό πῆραν οἱ γείτονές τους οἱ Κροτωνιάτες οἱ ὁποῖοι εἶχαν σκληρή ἀγωγή, διότι πάλευαν μέ τήν τραχιά τους γῆ καί οἱ ὁποῖοι ἒμειναν πολύ γνωστοί γιά τόν μεγάλο τους ἀρσιβαρίστα, τόν ὀλυμπιονίκη Μίλωνα τόν Κροτωνιάτη…
Τήν ὣρα λοιπόν πού οἱ Συβαρίτες ἀπολάμβαναν τόν ὓπνο τῶν ἡδονῶν τους, ὣρμησαν οἱ Κροτωνιάτες, ἂλλους ἒσφαξαν, ἂλλους ἒκαναν σκλάβους, ἑνῶ ἡ πόλις των ἒγινε στάχτη πού περιμένει ὂχι νά κλείσει τά μάτια τῶν ὑπόλοιπων γενεῶν, ἀλλά νά τά τσούξει γιά νά μάθουν νά προστατεύωνται ἀπό αὐτήν ….
Καί πᾶμε σ΄ἓνα νεώτερο παράδειγμα. Σημερινό. Αὐτό ἀκριβῶς μέ άνάγκασε νά γράψω αὐτό τό ἆρθρο πηγαίνοντας ἀντίθετα στήν κατασταλαγμένη μου ἂποψι για ἀποχή ἀπό γραψίματα, διότι οἱ σκέψεις μου, αἰσθάνομαι ὃτι δέν ἒχουν ἀποδοχή σ΄αὐτό που ὀνομάζουν «κοινωνία». Εἶναι περίεργα μακρινές, ἲσως ἐξωγαλαξιακές ἀπό τά γήϊνα, τά «ρεαλιστικά», τά «προοδευτικά» πού ἒχουν καθιερωθεῖ στό σημερινό κράτος τοῦ Μερκελιστάν. Ἀλλά και σκέφτηκα. Καί ἐνας νά τό διαβάσει, πάλι τιμή μου εἶναι…
Εἶδα πρίν λίγο την Κυρία Γιάννα ἡ ὁποία ἒχασε τόν ἂντρα της πρίν μερικούς μῆνες. Δέν τῆς ἒφθανε λοιπόν ἡ ὁδύνη τῆς ἀπώλειας καί μοναξιᾶς και τῆς στέλνουν καί εἰδοποίησι ἀπό τήν ἐφορία νά πληρώσει λέει αὐτά πού «κληρονόμησε» ἀπό τόν σύζυγό της! Δηλαδή για πράγματα πού μαζί ἒκτιζαν.
Ναί κυρία Γιάννα ! Ναί ὃλοι σας πού λατρέψατε τό ψέμα καί τούς ψεῦτες. Πού χάσατε τήν αἲσθησι τῶν πραγμάτων και ἀφήσατε νά σᾶς σκοτώσουν ὃλα τά ἀντιστασιακά ἀντισώματα, πού ζήσατε με πάθος στο ψέμα τῆς κομματικῆς ἀκολασίας, ἐπειδἠ αὐτό ἦταν γλυκό στα χείλη καί κολάκευε τά αὐτιά . Ἀλλά αὐτό, ἦταν χολή στό στομάχι, ἒφθειρε τά ἐσωτερικά ὂργανα καί τίς αἰσθήσεις. Ἒτσι, το δόλωμα τῆς «ἰσότητας» μέ τον ἂνδρα σου, είχε αυτή την ἒνια …. Νά σέ πιάσει ἡ μεγάλη φάκα … – ὂχι βέβαια ὃτι σε ἀπασχόλησε ἰδιαίτερα ἐσένα αὐτό το θέμα τῆς ἰσότητας διότι δεν ἀνῆκες στην τάξι τῶν σουρλουλούδων …Ἁπλῶς γενικεύω –
Τώρα σέ ἒπιασαν ὃπως τούς ἀρχαίους πού ἀνέφερα οἱ ὁποίοι λάτρεψαν χθές το ψέμα μέ τό ἲδιο εἱδωλολατρικό πάθος .
Αὐτό τό ὁποῖο συνέτριψε σέ λίγο χρόνο ἡ αἰώνια ἀλήθεια. Καί πού δυστυχῶς, εἲμαστε στήν ἀρχή τῆς ἐξοφλήσεως τῶν χρεῶν τά ὁποῖα μᾶς φόρτωσαν τέ χθεσινά μας εἳδωλα.
Χρέη ὂχι πρός τράπεζες καί τοκογλύφους, διότι τέτοια δέν ὑπάρχουν… Ἁπλῶς αὐτά ἀποτελοῦν βάρη ἀχρεώστητα πού μᾶς φόρτωναν τήν στιγμή τοῦ ὓπνου μας…
Καί φοβᾶμαι ὃτι πᾶμε ἀπό ψέμα σέ ψέμα ἁπλῶς ἀλλάζοντας τά εἳδωλα μέ ἀποτέλεσμα νά μεγαλώνουν ἰλιγγιωδώς τά πραγματικά ἀτομικά και συλλογικά μας χρέη τά ὁποῖα θά ξεχρεωθοῦν ἀκριβώτερα ἀπό τήν Ἱερή, αἰώνια, ἀμετάβλητη ἀλήθεια …
Ἒχουμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας… Εἲμαστε στήν ἀρχή του … Μέσα από αὐτόν, ἢ θά διορθώσουμε τήν ἀτομική καί συλλογική μας συνείδησι, ἢ θά ἀπολήξουμε μέσα σἐ στάχτες καί ἀποκαΐδια…
Μετά ἀπό ὃλα αὐτά, ἐλπίζω ἒστω ἀργά, ἐσύ ὁ ἓνας πού τίμησες το κείμενό μου, να σκέπτεσαι να πάψεις νά εἶσαι ὁπαδός…
Αὐτό θα το δίξεις μεθαύριο στις ἐκλογές… Με το ἂν θά σεβαστεῖς καί ἀνεβάσεις στήν ψυχή σου, ἢ με τό ἂν θά πατήσεις μέ ἀπαξίωσι ὃσα ἡ ψυχή μου ταπεινά ἒριξε στα πόδια σου…
Παναγιώτης Δερματᾶς
