Έχοντας το Charlie Hebdo σαν δικαιολογία

Του Thierry Meyssan
Μετάφραση από γαλλικά: ΡΕΣΑΛΤΟ
Την ώρα που εκατομμύρια Γάλλοι ξεσηκώνονται, χωρίς δισταγμό, προκειμένου να υπερασπιστούν την ελευθερία της έκφρασης και της θρησκείας, ο πολιτικός κόσμος και ο Τύπος, που τόσο ο ένας όσο κι ο άλλος δεν σταματούν να τις γελοιοποιούν, εκμεταλλεύονται την κατάσταση, προκειμένου να αποκαταστήσουν τη «χαμένη αθωότητά» τους. Για τον Τ. Μ. η κυβέρνηση σκηνοθέτησε και ηγήθηκε μιας μεγάλης λαϊκής διαδήλωσης και ψάχνει σήμερα τον τρόπο με τον οποίο θα δικαιολογηθεί μία νέα στρατιωτική επιχείρηση στη Λιβύη. (Πρόλογος)
Φωτογραφία
Πενήντα περίπου αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων έλαβαν μέρος στη διαδήλωση.
Μία ομάδα από τέσσερα ή πέντε άτομα που δήλωναν μέλη της Αλ-Κάϊντα της Υεμένης και του Ισλαμικού Κράτους κατακρεούργησαν μέσα σε τρεις ημέρες στη Γαλλία την ομάδα σύνταξης του περιοδικού Charlie Hebdo, δολοφόνησαν μία δημοτική αστυνομικό και πολλούς ομήρους, σε τρεις διαφορετικές περιοχές. Η Γαλλία που δεν είχε γνωρίσει μια τέτοια βία μετά από τις επιθέσεις της ΟΑΚ (Οργάνωση Μυστικού Στρατού) εδώ και πενήντα και πλέον χρόνια, αντέδρασε βροντοφωνάζοντας «Είμαστε όλοι Charlie», εκτελώντας τρεις από τους τρομοκράτες και οργανώνοντας μια τεράστια διαδήλωση πολλών εκατομμυρίων ατόμων.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Φρασουά Ολλάντ, δέχθηκε τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων που αντιπροσωπεύονται στη Βουλή. Κάλεσε τους Γάλλους σε εθνική ενότητα και έλαβε μέρος στη διαδήλωση, συνοδευόμενος από 50 περίπου ξένους ηγέτες.
Σε προηγούμενο άρθρο παρατήρησα ότι ο τρόπος δράσης των τρομοκρατών δεν είχε καμία σχέση με το γνωστό τρόπο των τζιχαντιστών αλλά έμοιαζε αντιθέτως με τον τρόπο δράσης στρατιωτικής ομάδος κομάντο.
Κατέληγα στο συμπέρασμα ότι, ανεξάρτητα από το ποιοι το διέπραξαν, το μόνο που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ποίοι το διέταξαν.
Σ’ αυτό το δεύτερο άρθρο θα ήθελα να επανέλθω στις αντιδράσεις που προκαλεί αυτή η υπόθεση.
Η άρση του δικαιώματος του συνέρχεσθαι
Αμέσως μετά την ανακοίνωση του μακελειού στο Charlie Hebdo, στις 7 Ιανουαρίου 2015, γύρω από τις 12 το μεσημέρι ο πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλ αποφάσισε να θέσει σε εφαρμογή το Σχέδιο Βιζιπιράτ (Vigipirate) (σχέδιο καταπολέμησης της τρομοκρατίας) στην διοικητική περιοχή Ιλ-ντε-Φρανς (Παριζιάνικη περιοχή). Αυτό περιλαμβάνει καμιά εκατοστή αυτομάτως εφαρμόσιμα μέτρα και περίπου άλλα διακόσια μέτρα επιλογής. Ανάμεσα στα επιλεγμένα μέτρα ο υπουργός των Εσωτερικών εξήγγειλε την προσωρινή διακοπή όλων των εγκεκριμένων διαδηλώσεων. Οι αρχές φοβούνταν στην πραγματικότητα μήπως οι τρομοκράτες πυροβολήσουν το πλήθος.
Όμως μία μερίδα της Άκρο-αριστεράς κάλεσε σε άμεση διαδήλωση προς υποστήριξη του Charlie Hebdo. Ύστερα από κάποιες ώρες αμφιταλάντευσης , ο αρχηγός της αστυνομίας επέτρεψε μία συγκέντρωση που θα άγγιζε τις 100.000 διαδηλωτών. Ακόμη πιο παράδοξο: Ο πρωθυπουργός κήρυξε ημέρα εθνικού πένθους την επομένη , 8 Ιανουαρίου. Ένα πλήθος συγκεντρώσεων οργανώθηκαν από τις Αρχές για να τηρήσουν ενός λεπτού σιγή. Ακόμη πιο απίστευτο: Το σοσιαλιστικό κόμμα κάλεσε σε πολυπληθή εθνική διαδήλωση, την Κυριακή 11 Ιανουαρίου, που θα συγκέντρωνε στο Παρίσι πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπων.
Τοιουτοτρόπως, η κυβέρνηση μπορούσε μεν να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις ως επικίνδυνες για τους συμμετέχοντες, αλλά τα μέλη της μπορούσαν να οργανώσουν μία τεράστια διαδήλωση και να καλέσουν ηγέτες ξένων χωρών χωρίς κανένα φόβο για την ασφάλειά τους.
Αυτός ο χειρισμός αποδεικνύει ότι, παρ’ όλες τις δηλώσεις της, η κυβέρνηση γνώριζε επακριβώς το εύρος της απειλής και ήξερε ότι δεν αφορούσε τις συγκεντρώσεις.
Οπότε ήταν προτιμότερο να εστιάσει αποκλειστικά σ’ αυτό το απίστευτο λαϊκό ξέσπασμα υπέρ της ελευθερίας.
Η Εθνική ενότητα
Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση κρίσης, Δεξιά κι Αριστερά συμφώνησαν να συμμετάσχουν σε μία κοινή εθνική διαδήλωση. Αλλά για ποιες αξίες ή εναντίον ποίου πρόκειται αυτοί να διαδηλώσουν;
Αποκαλύπτεται ότι οι ιθύνοντες της Δεξιάς και της Αριστεράς μοιράζονταν τις ίδιες αντιθρησκευτικές, αντιεθνικές και αντιμιλιταριστικές αξίες του άκρως αριστερίστικου Charlie Hebdo. Είναι γνωστό ότι ο ιδρυτής του, Φιλίπ Βαλ, ήταν φίλος του Σαρκοζύ. Ανακαλύπτεται ξαφνικά ότι ο νέος του διευθυντής, Σάρμπ, ήταν σύντροφος μιας υπουργού της Δεξιάς, της Ζανέτ Μπουγκράμπ.
Αυτή, ήταν προσκεκλημένη στο κρατικό κανάλι TF1. Βαθειά συγκινημένη διηγήθηκε τον έρωτά της. Εν συνεχεία παρουσίασε τις αντιθρησκευτικές πεποιθήσεις του Σάρμπ ως μία στράτευση μη θρησκευτικού χαρακτήρα ενάντια στον ισλαμισμό. Ύστερα συνέκρινε το φίλο της με τον Ζαν Μουλέν (1899 – 1943) και ζήτησε να ενταφιασθεί όπως κι εκείνος στο Πάνθεον. Τελειώνοντας επεσήμανε ότι το ζεύγος είχε οραματισθεί να εγκαταλείψουν τη Γαλλία και να ξαναρχίσουν τη ζωή τους κάπου αλλού.
Μένουμε αποσβολωμένοι. Εν ολίγοις, η Ζανέτ Μπουγκράμπ, φανερώνει την περιφρόνησή της προς τους συμπολίτες της, εξομοιώνει το διαχωρισμό του κράτους από την εκκλησία με τον αντιθρησκευτικό αγώνα και θέτει σε ίση μοίρα έναν αντιεθνικιστή γελοιογράφο με τον ιδρυτή του Εθνικού Συμβουλίου της Αντίστασης. Η οικογένεια του Σάρμπ προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί, πλην όμως η αμφιβολία είχε ήδη εισχωρήσει.
Και προκειμένου να καταλάβουμε καλά τι σημαίνει «εθνική ενότητα» από τη μεριά της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς, οι σοσιαλιστές αρχηγοί δηλώνουν ότι το Εθνικό Μέτωπο (Μαρίν Λεπέν) θα αποκλεισθεί από τη «δημοκρατική» διαδήλωση. Εννοήσαμε το τεράστιο μέγεθος του ζητήματος; Πολιτικοί αρχηγοί υποδεικνύουν στη Δημοκρατία να αποκλείσει τους ανταγωνιστές τους. Τελικά το Εθνικό Μέτωπο ενώθηκε με τις διαδηλώσεις στην επαρχία.
Η Διεθνής ενότητα
Ο πρόεδρος Ολάντ προσκαλώντας κάθε είδους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, να ανοίξουν μαζί του τη διαδήλωση, απέβλεπε να προσδώσει επισημότητα.
Ανάμεσα στους παρόντες ξεχωρίσαμε τους Ντέιβιντ Κάμερον και Μπέντζαμιν Νετανιάχου, των οποίων τα κράτη διαθέτουν μία πανίσχυρη στρατιωτική λογοκρισία. Ή ακόμη τον Έρικ Χόλντερ, Υπουργό Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, η χώρα του οποίου αγαπάει τόσο πολύ την ελευθερία της έκφρασης ώστε βομβάρδισε και κατέστρεψε πλήθος τηλεοπτικών εγκαταστάσεων, αρχής γενομένης από το Βελιγράδι μέχρι τα δίκτυα της Λιβύης.
Τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου , η χώρα του οποίου απαγορεύει την ανέγερση χριστιανικών Ναών (ακόμη κι αν δείχνει έτοιμος να επιτρέψει σύντομα κάποια). Ή ακόμη πάλι τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου ο οποίος έδινε συγχαρητήρια στους αγωνιστές της Αλ-Κάιντα που νοσηλεύονταν στα ισραηλινά νοσοκομεία. Χωρίς να ξεχνάμε πάλι τον Έρικ Χόλντερ, τον Αχμέτ Νταβούτογλου και τον βασιλιά Αμπνταλάχ της Ιορδανίας, των οποίων τα κράτη οργάνωσαν το Ισλαμικό Κράτος (DAESH) τον Ιανουάριο του 2014.
Τι γύρευαν, λοιπόν, να κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο Παρίσι; Σίγουρα όχι να υπερασπιστούν την ελευθερία της έκφρασης και της θρησκείας, τις οποίες αντιμάχονται ουσιαστικά.
Η ελευθερία της έκφρασης
Ο πολιτικός κόσμος άδραξε την ευκαιρία για να επωφεληθεί. Το ίδιο συνέβη και με τον Τύπο. Αυτός βλέπει στο Charlie Hebdo ένα παράδειγμα ελευθερίας την οποία ο ίδιος δεν σταματάει να ποδοπατάει, διαρκώς αυτό – λογοκρινόμενος και εμφανιζόμενος συνεχώς αλληλέγγυος στα κυβερνητικά εγκλήματα που διαπράττονται στο εξωτερικό.
Ο γαλλικός Τύπος είναι σαφώς πολυάριθμος αλλά εξαιρετικά κονφορμιστικός και καθόλου πλουραλιστικός. Και αυτό φαίνεται ακόμη και στην ομόφωνη παρουσίαση του περιοδικού Charlie Hebdo από τον Τύπο. Γιατί, αντίθετα με όσα ισχυρίζεται (ο Τύπος) , το σατυρικό περιοδικό εναντιωνόταν στην ελευθερία της έκφρασης ιδιαίτερα όταν έκανε έκκληση για την απαγόρευση του Εθνικού Μετώπου ή όταν συνηγορούσε υπέρ της λογοκρισίας στο Ιντερνέτ.
Όπως κι αν είναι δεν έχουμε παρά να συγχαρούμε όταν βλέπουμε τον Τύπο να υπερασπίζεται τελικώς αυτούς που δέχθηκαν επίθεση για αυτά τα οποία έχουν εκφράσει.
Σχετικά με τον στίβο των τζιχαντιστών
Ακολουθώντας την έρευνα σε λανθασμένη κατεύθυνση, ο Τύπος παρουσιάζει το προφίλ των τρομοκρατών και ξεχνάει να ψάξει τους εντολοδότες τους. Χωρίς αστεία, ο Τύπος εξηγεί ότι αυτό το κύμα των επιθέσεων είναι μία συνεργασία μεταξύ των μελών της Αλ-Κάιντα στην Υεμένη και του Ισλαμικού Κράτους (DAESH) την ώρα που οι δύο οργανώσεις διεξάγουν έναν λυσσαλέο πόλεμο μεταξύ τους που προκάλεσε ήδη τουλάχιστον 3000 θύματα στα δύο στρατόπεδα.
Ως προς αυτό το θέμα εκπλήσσομαι για τις αναφορές αυτές. Θα πρέπει σύντομα να προκύψει κάποια νέα αναφορά που να συνδέει αυτήν την επίθεση με τη Λιβύη. Στην ουσία, εάν ο Φρανσουά Ολάντ ακολουθήσει τα βήματα του Τζώρτζ Μπους θα πρέπει να προβεί σε επίθεση κατά της Υεμένης παρ’ όλο που η Γαλλία δεν έχει μεγάλα συμφέροντα εκεί. Όμως, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, ειδικός σύμβουλος του προέδρου, ο στρατηγός Πούγκα, προετοιμάζει αυτή τη στιγμή μία καινούργια στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη.
Αυτός ο στόχος είναι πολύ πιο λογικός. Η Γαλλία θα μπορούσε, λοιπόν, να αντλήσει τα οφέλη που ήλπιζε να αποκομίσει από την πρώτη της παρέμβαση. Και θα τελείωνε το αμερικανικό σχέδιο αναδιαμόρφωσης «της διευρυμένης Εγγύς Ανατολής» όπως δημοσιεύθηκε από το Robin Wright στο New York Times το Σεπτέμβριο του 2013 και όπως ξεκίνησε από το Ισλαμικό Κράτος (DAESH) στο Ιράκ και στη Συρία.
Reseau Voltaire 12 Ιανουαρίου 2015
http://www.voltairenet.org/article186440.html
*Ποιος έδωσε την εντολή για το χτύπημα εναντίον του
Charlie Hebdo;
http://resaltomag.blogspot.gr/2015/01/charlie-hebdo.html
ΠΗΓΗ:
http://resaltomag.blogspot.gr/2015/01/charlie-hebdo_14.html