Ας στραφούμε ξανά… στη Μάνα Γαία

(…τώρα που κυλάει η ντροπή μας στους δρόμους)
α΄
ξεστρατίσαμε του κάκου
δε γροικήσαμε το φως
μυκτηρίζοντας τον ήλιο
την αυγή, το πρωινό…
πήραμε τη στράτα λάθος
και χαλάσαμε το νου
στήνοντας ορθό το ψέμα
στ’ ανηφόρι τ’ ουρανού…
φκειάσαμε χρυσά παλάτια
σ’ ένα ανύπαρχτο θεό
πλοχερίζοντας την πλάνη
για σωτήρα απ’ το κακό…
δώκαμε και νου και πίστη
για μιαν άλληνε ζωή
φευγατίζοντας το γέλιο,
τη χαρά, την παντοχή…
προσκυνήσαμε το ψέμα,
δε γροικήσαμε σωστά
τον αγέρα, το φλουσκούνι,
τη γιγάντια θημωνιά…
σαν θεός είναι η φύση
και η φύση ο θεός
το λουλούδι και το χώμα,
η βροχή κι ο ποταμός…
κι είναι κρύο και αγέρας
κι είναι ήλιος και νερό
είναι κορεσμός και πείνα
κι είναι γέλιο χαρωπό!
είναι λύπη και χαρά
μίσος και αγάπη
σμίγουν και χωρίζουνε
και κινούν την πλάση…
β΄
σαν λατρέψουμε τη Γαία
όλοι μας αποξαρχής
θα γεννοβολήσει η πλάση
το τραγούδι της ζωής…
το όνομά της δοξασμένο
θα φυτρώνει τη χαρά
και στ’ αλώνι θα χορεύουν
χαμογελαστά παιδιά…
και η λατρεμένη η Μάνα
δε θα μνήσκει μοναχή
να στοιβάζει αμαρτίες
για μια ακάμωτη ενοχή…
κι ο καθένας μας θενά βγει
στο βουνό τ’ αντικρινό
και το χάλκωμα θα κρούσει
στης οργής τον ξυπνημό!
μ’ υψωμένα τα δυο χέρια
θα δοξάζει το ηλιοφώς
τραγουδώντας θ’ αγκαλιάζει
κάθε ξένο γι’ αδερφό!
γ΄
περιπαίξαμε τον ήλιο,
την πηγή τη δροσερή,
σαν να μη φεγγίζει μέρα,
σαν να μη χαράζει αυγή…
αν τρανέψει η οργή μας
-ίδια αξίνα κοφτερή-
θα συντρίψει κάθε πλάνη
κι η απάτη θα χαθεί…
σαν θα στρέψουμε το βλέμμα
ταπεινά στη Μάνα Γη
θα γεννοβολήσει ο κάμπος,
θα γελάσει η χαραυγή…
θα θεριέψει το ποτάμι,
ο αγέρας κι η βροχή
το φλουσκούνι, το θυμάρι
και η ρίγανη η ξανθή…
κι αν τα άγια των αγιώνε,
στη Μητέρα μας τη Γη,
θ’ αβγατίσουμε το γέλιο
στου καλού την παντοχή…
χαμολούλουδα κι αστάχυα
στο τραπέζι του φτωχού
θα σμιχτούνε τραγουδώντας
στη χαρά του θερισμού…
κι αψηλά στο κορφοβούνι
το γαλάζιο πρωινό
χρυσό φως θα λαμπυρίζει
στης Αλήθειας τον καιρό!
ένας έλληνας