ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΥΠΟΥ

30/5/2009 μ.Χ.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αποχαιρετισμός στο στενό συνεργάτη

και υπέροχο φίλο του ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ

   Με απέραντη θλίψη μας γέμισε στο ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ η είδηση του χαμού του Λάμπρου Παπαντωνίου. Ενός ανεκτίμητου συνεργάτη και πάνω από όλα ενός στενού και πιστού φίλου, με τον οποίο μοιραστήκαμε κοινές αγωνίες, αγώνες και όνειρα για τον Ελληνισμό και είχαμε τη μεγάλη χαρά να πολεμήσουμε μαζί με το ίδιο τίμιο ξίφος! Με το ξίφος της Ελλάδας που κρατούμε στις καρδιές μας, σαν πολύτιμη κληρονομιά και μοναδικό θησαυρό, στο οποίο και είχαμε αφιερώσει τη ζωή μας.

   Αυτή την ιδέα της Ελλάδας, της Κυράς και Αρχόντισσας της Ειρήνης, της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ανθρωπιάς, της Κυράς της Ορθοδοξίας και του Πολιτισμού, αυτής της ματωμένης αρχοντογεννημένης Μάνας, που πασχίζει να βαστάξει τη σημαία της πάνω στον αρχαίο βράχο, την ελιά, το ξωκλήσι και το μάρμαρο, ενάντια σε όλα τα κακόβουλα και δόλια σχέδια των αμέτρητων ξένων αλλά και των λιγοστών ντόπιων δυναστών της, υπερασπιζόταν με μοναδική στην ιστορία αγάπη και αυτοθυσία ο Λάμπρος ο Έλληνας, όπως τον φώναζαν στην Αμερική! Lambros the Greek!

   Ο Λάμπρος ήταν ένας μεγάλος αγωνιστής! Ήταν ένας Δημοσιογράφος που πάσχιζε για την Ελλάδα! Θα λέγαμε με βεβαιότητα ότι ήταν ο Εθνικός μας Δημοσιογράφος! Ο μόνος Έλληνας Δημοσιογράφος που ως διαπιστευμένος στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, είχε το μοναδικό προνόμιο να ρωτά καθημερινά απευθείας τις επίσημες ΗΠΑ για τα εθνικά θέματα και να δημιουργεί συχνά πανικό, εκνευρισμό και αμηχανία, αλλά και να εκμαιεύει με μαεστρία απαντήσεις που ήταν εξαιρετικά χρήσιμες για την Ελλαδική και Κυπριακή Διπλωματία!

   Σε αυτό το πεδίο, στην Αίθουσα Τύπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, έδωσε πολύ μεγάλο αγώνα, παίζοντας κυριολεκτικά τη ζωή του κορώνα γράμματα! Διότι το να πατάς στον κάλο τις ΗΠΑ και ενώπιον όλων των ξένων διαπιστευμένων Δημοσιογράφων και να εκθέτεις την πολιτική τους ή να ανατρέπεις τα σχέδια τους, είναι άθλος, αλλά άθλος στην κόψη του ξυραφιού!

   Πολύ μεγάλο «πόλεμο» είχε και με τις Μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ, για τις οποίες έκανε πολύ μεγάλες και επικίνδυνες αποκαλύψεις, τέτοιες που μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να τον «τινάξουν στον αέρα»!

   Για το πόσο επικίνδυνα έκανε τη δουλειά του, το εθνικό αυτό έργο, είναι τα λόγια που μας έγραψε μια μέρα, που πραγματικά είχε ζορίσει πολύ το εκεί «σύστημα»:

   «Φεύγω από το σπίτι και δεν ξέρω εάν θα ξαναγυρίσω»…

   Και όμως πολλές φορές τα θέματά του δεν τα άντεχε το εδώ κατεστημένο, που παρουσιαζόταν αμερικανικότερο της Αμερικής (!!!) και μάλιστα ήταν μεγάλη η πίκρα του Λάμπρου, που τώρα όλοι τρέχουν να εκθειάσουν, για τον διωγμό του από το ΑΠΕ, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων!!!

  Έτσι τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, τα πιο δυνατά θέματα, εκείνα που ήξερε πως δεν είχαν τα κότσια να σηκώσουν οι Εφημερίδες και τα ΜΜΕ που έστελνε ρεπορτάζ, τα έδινε με όλη του την αγάπη, με όλη του τη φροντίδα και την αγωνία και μάλιστα κατ΄ αποκλειστικότητα στο ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ, το οποίο αποτέλεσε για τον Λάμπρο έναν δυνατό και απόλυτα έμπιστο σύμμαχο!

   Τα θέματά του ήταν πάντα πολύ δυνατά! Συγκλονιστικά! Και οι συνεντεύξεις που έπαιρνε μαρτυρούσαν όχι μόνο τη βαθιά γνώση πολλών ξεχωριστών και ειδικών θεμάτων, αλλά και το ταλέντο του να κάνει ερωτήσεις τέτοιας διεισδυτικότητας και τέτοιας διευκρινιστικότητας, που να οδηγούν πάντα σε κρυστάλλινη αντίληψη τον αναγνώστη, ικανοποιώντας πλήρως και τον απλό μη ειδικό αναγνώστη, αλλά και τον εξειδικευμένο επιστήμονα! Αυτό ήταν ένα ταλέντο μοναδικό! Που κυριολεκτικά δεν το έχουμε συναντήσει πουθενά!

   Εκτός των άλλων, είχε μια τόσο μεγάλη ταπεινότητα, που τον έκανε αμέσως αγαπητό και κέρδιζε την εμπιστοσύνη σου από την πρώτη στιγμή! Ήταν ο χαρακτήρας του. Ταπεινός σαν άνθρωπος, μαχητικός σαν Δημοσιογράφος! Φιλικός και καταδεκτικός σαν άτομο και ταυτόχρονα δυνατός και συντριπτικός στην πένα, ιδίως εάν επρόκειτο για τη μεγάλη αγαπημένη του, την Ελλάδα! Αυτήν με την οποία ήταν διαρκώς ερωτευμένος! Αυτή η οποία ήταν τόσο αδικημένη και αυτό έκανε τον ταπεινό Λάμπρο γίγαντα-υπερασπιστή!

   Το χαμόγελό του, ήταν ό,τι πιο όμορφο μπορεί να θυμηθεί κανείς! Ένα χαμόγελο αληθινό, ειλικρινές, πηγαίο, χαμόγελο αγγέλου που βρέθηκε να παλεύει μέσα στον ποιο βαθύ και σκοτεινό βούρκο, αυτόν της παγκόσμιας πολιτικής και των αδίστακτων συμφερόντων των ΗΠΑ, χωρίς να ξεχάσει ότι ήταν άγγελος…

   Αλλά υπήρχε εκεί και κάτι που τον ικανοποιούσε. Η απολαυστική ελευθερία της Γνώμης και της Έκφρασης, πράγμα που στην Ελλάδα είναι κατ΄ ουσίαν ζητούμενο ακόμη…

   Ο Λάμπρος, ο Λάμπρος της Ελλάδας, ο αφανής ήρωας της, ο υπερασπιστής των εθνικών δικαίων μέσα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο άνθρωπος που δεν αξιοποίησε το ΥΠΕΞ, που δεν αξιοποίησε η ΕΡΤ, που δεν αξιοποίησε η Ελλάδα, έφυγε! Και πιο σωστά, έπεσε! Γιατί ήταν μαχητής! Αγωνιστής! Και του σύγχρονου Μακεδονικού Αγώνα! Και του Βορειοηπειρωτικού! Και του Θρακικού και Πολίτικου! Και του Κυπριακού!

   Το ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ θα δημιουργήσει Ειδική Σελίδα Αφιερωμένη στο Λάμπρο (http://www.noiazomai.net/lambros.html), με όλα τα Θέματα που μας έδωσε και συντάραξαν κυριολεκτικά την κοινή γνώμη, καθώς και με κομμάτια από την προσωπική μας αλληλογραφία, όπου διαφαίνεται το μεγάλο εθνικό ανάστημά του και οι αγωνίες του για την τύχη του Ελληνισμού, και ειδικότερα για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, για του οποίου την εθνική αποκατάσταση εργαζόταν με αυτοθυσία, ενάντια σε όλους τους δόλιους σχεδιασμούς των Βαλκανίων που ξεκίνησαν από τη δράση του φιλοαμερικανικού UCK…

   Δείτε χαρακτηριστικά http://www.noiazomai.net/usdeplampros.html

  Μας φαίνεται όμως από την άλλη τόσο απίστευτο να έφυγε αυτός ο Λάμπρος μας, που σε όλους χάριζε κουράγιο και δύναμη, βγαλμένα από τη γλυκιά και ευαίσθητη ψυχή του! Αυτή που τον κάνει Αθάνατο και εδώ στη γη και εκεί στον ουρανό! Στο πλάι του Χριστού, του Δικαίου και της Αλήθειας, που υπηρέτησε τόσο δυνατά και τόσο ταπεινά…

   Γιατί ναι. Ο Λάμπρος ανήκε σε ένα σπάνιο είδος. Ήταν άνθρωπος του ουρανού στη γη. Και ξέρουμε πως από εκεί επάνω, καθώς ξέρει τι θα γίνει και μας έχει πληροφορήσει για τα δόλια σχέδια στα Βαλκάνια εναντίον μας, πως θα πρεσβεύει στον Θεό και την Παναγιά, για να φυλάξουν τούτο ΄δω το βραχάκι που τόσο αγάπησε! Τούτο δω το μικρό ασβεστωμένο ξωκλήσι της Ελλάδας μας!

  Ο Λάμπρος Παπαντωνίου, έζησε σαν ταπεινός ασκητής, έδρασε ως ήρωας, έφυγε ως μέγας! Ο μέγας Λάμπρος ο Έλληνας!

  Αυτός είναι ο δρόμος του! Αυτόν ακολουθούμε! Αυτός μας εμπνέει σε μια Δημοσιογραφία για την Ελλάδα και τον Άνθρωπο! Σε μια Δημοσιογραφία που ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ!

   Η ορφάνια μας είναι πλέον πελώρια! Σε αυτές τις κρίσιμες μάλιστα εθνικές ώρες για Μακεδονία, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο, Β. Ήπειρο, σε αυτά που θα ΄ρθουν και τόσο πολύ αγωνιζόταν να ματαιώσει, η έλλειψη του Λάμπρου Παπαντωνίου θα είναι  αφόρητη! Και η έλλειψή του μέσα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ θα αποδειχθεί αληθινή πληγή!

   Ο Θεός ας σε αναπαύει καλέ και αγαπημένε φίλε! Γενναίε και μοναδικέ συναγωνιστή και υπερασπιστή του αγνού και αδικαίωτου Ελληνισμού!

   Η Πατρίδα δακρύζει για σένα! Και δακρύζει τόσο σπάνια πια…