Η «καταπολέμηση της γραφειοκρατίας» αρχίζει από τους Διευθυντές Σχολείων.
Είναι γνωστό σ’ όλους μας, ότι διαμορφώνεται μ’ έναν άγαρμπο τρόπο, ένα φτηνό σχολείο μ’ όλα τα αρνητικά του στην εξαθλιωμένη κοινωνία, με κεντρικό στόχο επίτευξης, το φόβο, το φοβισμένο πολίτη και την υποτακτικότητα του αυριανού μαθητή-πολίτη…
Μέσα σ’ αυτή την αντιεκπαιδευτική πολιτική, με στοιχεία αντιφατικότητας, προσωπικών εκπαιδευτικών πολιτικών και πελατειακών εξαρτήσεων, οι Διευθυντές των σχολικών μονάδων είναι θύματα των παραπάνω πολιτικών, όπως και οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί, οι οικογένειες των μαθητών, με μία γραφειοκρατία συνεχώς αυξανόμενη,
που δεν αφήνει τη Δημόσια διοίκηση και το Δημόσιο σχολείο να αναπνεύσει.
Το έργο της «καταπολέμησης της γραφειοκρατίας», της ελληνικής πολυνομίας και κακονομίας, που συντηρεί το πελατειακό καθεστώς, υπάρχει χρόνια τώρα και ενισχύεται ποικιλοτρόπως σε κάθε ευκαιρία. Οι αρχιτέκτονες του φτηνού σχολείου, συντηρούσαν αυτή την γραφειοκρατία περιμένοντας, όμως, έντεχνα και την κατάλληλη επικοινωνιακή ευκαιρία, να τη συνδέσουν με την νέο-επιθεώρηση για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους στόχους. Η ευκαιρία δόθηκε, ήταν βούτυρο στο ψωμί τους, όταν και οι Διευθυντές Σχολείων έτρεξαν να επιμορφωθούν, για να επιθεωρήσουν το διδακτικό προσωπικό τους μετά από δεκαετίες. Μαζί με το αναπαλαιωμένο και ενισχυμένο παλιό μοντέλο του νέο-επιθεωρητισμού, που θεσμοθετήθηκε, επόμενο ήταν, να φορτωθούν γραφειοκρατικό έργο, χωρίς ουσιώδη περιεχόμενο… Αναπαλαίωση χωρίς ασφυκτικές γραφειοκρατικές συνταγές και απειλές δε γίνεται.
Τώρα τα στελέχη της Εκπαίδευσης με τη συνειδητή συμμετοχή τους σε επιμορφώσεις νέο-επιθεωρητισμού και με την πίεση των συνεχών υπουργικών αποφάσεων, που ενισχύουν τα πλοκάμια της ελληνικής γραφειοκρατίας, έχουν τη δυνατότητα να διαχειρίζονται τη φτώχεια – το 2,75% του ΑΕΠ για τη δημόσια παιδεία, που κατηγοριοποιεί σχολεία, λόγω εξαθλίωσης, που διαλύει υποστηρικτικές εκπαιδευτικές δομές, που χάνονται χιλιάδες διδακτικές ώρες, που εξοντώνει εργασιακά, που απαξιώνει εκπαιδευτικές ειδικότητες, που επιβαρύνει άνευ λόγου γραφειοκρατικά τη σχολική μονάδα, κ.ά.
Οι Διευθυντές των σχολικών μονάδων, θα επιβαρύνονται, πέραν της νομοθετημένης γραφειοκρατίας του νέο-επιθεωρητισμού, με ακόμη μία γραφειοκρατική εργασία – θα ακολουθήσουν και άλλες, τη χορήγηση άδειών στους εκπαιδευτικούς του σχολείου τους, με το συνηθισμένο παλιό διοικητικό τρόπο, στην εποχή της ηλεκτρονικοποίησης των πάντων, του λογισμικού… αφού πρώτα προηγήθηκαν υπουργικές δηλώσεις για «γραμματειακή υποστήριξη» των μεγάλων σχολικών μονάδων. Συμπέρασμα, οι Διευθυντές, αφού «γνωρίζουν τις ανάγκες των εκπαιδευτικών…» νοείται, ότι θα γνωρίζουν και τον τρόπο αναπλήρωσης στη χορήγηση αδειών… όταν στα σχολεία υπάρχουν χιλιάδες εκπαιδευτικά κενά με ανυπολόγιστες χαμένες διδακτικές ώρες για μαθητές, οικογένειες…
Είναι, ένας ακόμη έξυπνος, πολιτικάντικος τρόπος, η μεταφορά μιας απαρχαιωμένης γραφειοκρατικής συνταγής στη σχολική μονάδα, για να λογοδοτούν οι υπεύθυνοι Διευθυντές για τις χαμένες διδακτικές ώρες, που χορηγήθηκαν και δεν αναπληρώθηκαν. Τα πολιτικά γραφεία και η εξαρτημένη διοίκηση, που απασχολούν εκπαιδευτικούς, μακριά από τις τάξεις τους – πελατειακή και προνομιακή μεταχείριση δεν επηρεάζονται από κανένα νομοθετημένο και αναπαλαιωμένο σύστημα αυτοαξιολόγησης. Θα αυτοαξιολογούνται από τους πολιτικούς τους προϊστάμενους. Είναι ένα παράδειγμα από τα πολλά, πώς οι εκπαιδευτικές πολιτικές καταπολεμούν τη γραφειοκρατία με το νέο σύστημα της αυτοξιολόγησης της σχολικής μονάδας.
Οι Διευθυντές θα επιθεωρούν ποσοτικά αυστηρά και ταυτόχρονα, θα «δημιουργούν φιλικό, συνεργατικό και συναδελφικό κλίμα στο σχολείο τους», αλλά και θα επιθεωρούνται από την κομματική ηγεσία για την αποτελεσματικότητά τους στην σχολική μονάδα, δηλαδή, πόσο πέτυχαν στη διαχείριση της φτώχειας, στον «κοινωνικό αυτοματισμό», το λεγόμενο συναδελφικό αλληλοφάγωμα και στη διαχείριση της ελληνικής νομοθετημένης γραφειοκρατίας στα σχολεία, για να διατηρείται το σάπιο, πελατειακό σύστημα.
Ψάχνουν να βρουν πρόθυμα στελέχη εκπαίδευσης, για να ολοκληρώσουν τη «δουλειά τους». Επιθυμούν να ικανοποιήσουν και να δικαιολογήσουν θεωρητικά και εκείνους, που προθυμοποιήθηκαν γρήγορα στην υλοποίηση του νεο-επιθεωρητισμού, προτείνοντας την «πάταξη της γραφειοκρατίας» και την «αυτοαξιολόγηση», ορολογίες, που ως δολώματα, επικοινωνιακά τέχνασματα, έλκουν με το πρώτο τους ανάγνωσμα. Και, όπου, δεν θα πίπτει ο επικοινωνιακός λόγος, θα πίπτει συμμόρφωση με τη φοβέρα της επανεκλογής ως στέλεχος εκπαίδευσης και ακόμη της απόλυσης…
Η λύση είναι μία, σε πολιτικάντικες αποφάσεις, που οδήγησαν και τη δημόσια παιδεία σε διάλυση : δεν πρέπει να συμμετέχουν σε επιμορφώσεις νεο-επιθεωρητισμού οι Διευθυντές των Σχολικών Μονάδων, που σκοπό έχουν την κατευθυνόμενη και ελεγχόμενη γραφειοκρατία στα σχολεία τους, δηλαδή τη χειραγώγηση. Πρώτον, πρέπει να αποτιμήσουν τα νέα αποκαλυπτικά γραφειοκρατικά δεδομένα, με τις υποκριτικές, γραφειοκρατικές πολιτικές και διοικητικές επιβολές και στη συνέχεια, να προτείνουν και να διεκδικήσουν τη συλλογική συμμετοχή τους, δυναμικά, σε ουσιαστικές, αναγκαίες επιμορφώσεις, που αναβαθμίζουν ποιοτικά το καθημερινό, διδακτικό και εκπαιδευτικό έργο της σχολικής μονάδας, άρα και της σχολικής κοινότητας ( εκπαιδευτικούς, μαθητές, οικογένεια, κοινωνία ).
Όλα τ’ άλλα είναι χαμένος χρόνος, γιατί κάθε νέα εκπαιδευτική πολιτική – κοπτοραπτική, προσωπική, ή συλλογική, που ανακοινώνεται, έχει δείξει μέχρι τώρα, «ότι τ’ αλλάζει όλα» και ξαναρχίζει από την αρχή με νέα διαφημιστικά λογότυπα. Η γραφειοκρατία με το νομοθετημένο «πελατειακό σύστημα αξιολόγησης» βγαίνει, όπως κάθε φορά, ενισχυμένη προς όφελος του νέου γραφειοκρατικού νέο-επιθεωρητισμού.
