Ποιος αμφισβητεί την Κυβέρνηση;
Η κοινοβουλευτική μας ιστορία λέει ότι όταν μια κυβέρνηση ζητά ψήφο εμπιστοσύνης έχει μετρήσει τα κουκιά (ή τα πρόβατα) και της βγαίνουν. Η αίτηση ψήφου εμπιστοσύνης επομένως, στις περισσότερες των περιπτώσεων γίνεται εκ του ασφαλούς, εάν και υπάρχουν εξαιρέσεις.
Πχ, η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπανδρέου του νεώτερου, που έγινε επειδή ζήτησε Δημοψήφισμα για την εφαρμογή του 2ου μνημονίου, δόθηκε μετά “βαΐων και κλάδων”, γεγονός όμως, που δεν εμπόδισε την αποκαθήλωση του τρεις μέρες αργότερα, μετά από την συμπαιγνία του Ευρωιερατίου, του Βενιζέλου και του Σαμαρά.
Επίσης η ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση δεν προεξοφλεί τίποτα για μελλοντικές κρίσιμες ψηφοφορίες στην Βουλή. Εάν, για παράδειγμα, έρθει στην βουλή, σε σύντομο χρόνο, κάποιο νομοσχέδιο για τα ασφαλιστικά ή για κάποιο νέο μνημόνιο διαρκείας, κανένας από τους στηρίζοντες βουλευτές δεν θα δεσμεύεται για την ψήφο του γιατί απλούστατα, οι Σαμαράς και Βενιζέλος, μέσα από τις ομιλίες τους στην βουλή, στο πλαίσιο της συζήτησης της ψήφου εμπιστοσύνης, θα του έχουν δώσει ισχυρή βάση προκειμένου να τους αρνηθεί την ψήφο του μελλοντικά.
Η κυβέρνηση με την κίνησή της παραδέχεται πως αμφισβητείτε. Πρωτίστως βέβαια αμφισβητείται από τον Λαό, όπως έδειξαν οι πρόσφατες εκλογές αλλά και Δημοσκοπήσεις. Όμως αυτή η κυβέρνηση δεν διακρίνεται για τις Δημοκρατικές της ευαισθησίες. Το πρόβλημα που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν Σαμαράς και Βενιζέλος είναι η αμφισβήτηση μέσα στην βουλή.
Βλέποντας και μετρώντας τα πράγματά, ξέρουμε ότι ο Σαμαράς αμφισβητείται από λίγα στελέχη αναλογικά με τη κοινοβουλευτική δύναμη της ΝΔ. Η αμφισβήτηση έχει προέλθει από έναν περιφερειάρχη που δεν στήριξε η ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές, από έναν διαγραμμένο βουλευτή και από έναν ακόμα του “περιβάλλοντος” Καραμανλή που όμως περιορίζεται σε λεκτικές ακροβασίες (για “κότες” ήθελα να γράψω αλλά είμαι ευγενής). Από την άλλη πλευρά η αμφισβήτηση για τον Βενιζέλος είναι ισχυρή, γιατί ευθέως εναντίων του στρέφονται τουλάχιστον τέσσερα κοινοβουλευτικά στελέχη, αριθμός πολύ υψηλός σε σχέση με την κοινοβουλευτική δύναμη του κόμματος.
Επομένως το πρόβλημα δεν είναι του Σαμαρά αλλά του Βενιζέλου, και αυτός εντέχνως μετέτρεψε το πρόβλημά του σε πρόβλημα του Σαμαρά και της Κυβέρνησης. Ο Σαμαράς με αυτό τον τρόπο υποχρεώνεται από τον Βενιζέλο να στηρίξει τις επιλογές του τελευταίου, ακόμα και εάν δεν πιστεύει σε αυτές. Θα δούμε δηλαδή στην βουλή τον Σαμαρά να αποδέχεται το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας, να αποκαλεί το χρέος βιώσιμο, να δικαιολογεί την αναγνώριση της φασιστικής κυβέρνησης στην Ουκρανία, την προτροπή για επέμβαση στην Συρία και άλλες τέτοιες επιλογές Βενιζέλου, που δεν αρέσουν καθόλου στους Βουλευτές και το πολιτικό ακροατήριο της ΝΔ.
Ξεχνούν όμως και οι δύο την εκδίκηση του ΓΑΠ. Ο ΓΑΠ είναι αυτός που θα καθορίσει τις εξελίξεις από εδώ και πέρα. Εάν αυτός κινηθεί διασπαστικά προς το ΠΑΣΟΚ θα καταρρεύσει η κυβέρνηση και έχει την βούληση και τη δυνατότητα να το κάνει ανά πάσα στιγμή από εδώ και πέρα.
Τώρα, που αυτή η “κατσαρίδα” της πολιτικής μας ζωής, που ακούει στο όνομα Κουβέλης έπαιξε τα χαρτιά του, έφτασε η ώρα να τα παίξει και ο ΓΑΠ και κάτι μου λέει ότι έχει τα ίδια χαρτιά!
Βλάσης Μανθογιάννης
