Διασχίζαμε τους δρόμους έμπλεκαν μπροστά μας ελληνικές σημαίες, τούρκικες απ’ αριστερά, βλέμματα χαμογελαστά , κάποια χέρια βρίσκαν κουράγιο και σηκώνονταν να χαιρετήσουν την πορεία.
Αλλοι κλείναν την πόρτα ίσως από ντροπή ή για να ξορκίσουν το κακό.
Τα παλληκάρια πάνω στην μηχανή σταθερά και πάγεια.
Χιλιόμετρα μνήμης αφύπνισης, γροθιά στον ωχαδελφισμό και το βόλεμα.
Η πατρίδα θέλει αγώνες, θέλει συμμετοχή όπως ο καθείς μπορεί.
Ενας παππούς γεμίζει χαμόγελα και μας καλωσορίζει στο χωριό του. Αλλοι μας κοιτούν
καχύποπτα. “τι θέλουν και αυτοί τώρα” ίσως λένε από μέσα τους (ή και από έξω τους).
Δεν μπορείς να τους κρατήσεις κακία. Εχει πουληθεί τόσο πολύ αυτό το νησί. Από δικούς και ξένους.
Κάθε τραγωδία γίνεται διπλή και τριπλή. Σα να παραμονεύουν τα κοράκια να ξεσκίσουν όση αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη παραμένει…
Μέχρι σήμερα πίστευα πως ο χειρότερος εχθρός του έθνους μας είναι η λήθη. Σήμερα έβαλα άλλον μπροστάρη. Την αποχαύνωση.
Ακόμα και εσείς που δεν μπορείτε για τους δικούς σας λόγους να συμμετέχετε, τουλάχιστον όταν βλέπετε αυτούς που δεν σταματούν να παλεύουν να περνούν από μπροστά σας, κάντε κάτι πολύ απλό! Μη χαμηλώνετε τα μάτια. Κοιτάξτε τους κατάματα, θα καταλάβουν.
Αύριο όλοι στην πορεία
