Νέα Δεξιά, Μεταπολίτευση και Αντιμεταπολίτευση

Τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα ονομάζονται ταμπού και ιδεοληψίες,
η υπεράσπιση των δικαιωμάτων λαϊκισμός,
η αστυνόμευση του πολίτη ασφάλεια,
η κοινωνική πρόνοια, το σύστημα υγείας και ασφάλισης κρατισμός,
τα συνδικάτα των εργαζόμενων συντεχνίες,
η καταστροφή των κοινωνικών κεκτημένων μεταρρυθμίσεις,
η κλοπή του κοινωνικού πλούτου θυσία,
η ανεργία, η φτώχεια, ο υποσιτισμός και η ελλιπής ιατρική περίθαλψη λιτότητα,
ο πλουραλισμός άκρο,
η μόνιμη εργασία βόλεμα,
η υποταγή των υποτελών τάξεων εθνική ενότητα,
η εκποίηση των δημόσιων αγαθών αξιοποίηση,
η εξάρτηση και η εθνική αναξιοπρέπεια σωτηρία της χώρας κτλ., κτλ.
Συνειδητά, η ρητορική του καθεστώτος χρησιμοποιεί αρνητικές λέξεις για να τις αντιστοιχίσει σε θετικές έννοιες και το αντίστροφο.
Η τεχνική αυτή έχει περιγραφεί από τον Αριστοτέλη στην «Ρητορική» του, ως μια διαδικασία όπου ο ρήτορας μπορεί να παραπλανεί τα πλήθη, έτσι ώστε, ακόμη και ένας παραλογισμός να γίνεται πιστευτός: ο ρήτορας-λέει ο Αριστοτέλης-μπορεί να παρουσιάζει την θρασύτητα ως ανδρεία, ή την ανδρεία ως δειλία. Δεν πρόκειται μόνο για ένα παιχνίδι με τις λέξεις, αλλά για μια ηθική επανεκτίμηση των εννοιών, μια νέα εννοιολόγηση ή κατασκευή της πραγματικότητας, μια ανατροπή της φυσικής τάξης.
Ζούμε στο πολιτικό καθεστώς της Νέας Δεξιάς. Καθημερινά, από το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος εκπορεύεται ένας προπαγανδιστικός λόγος που επιχειρεί την αποδόμηση των αξιών, με βάση τις οποίες δομήθηκαν οι κοινωνικές ταυτότητες και η κοινωνική πραγματικότητα της μεταπολίτευσης.
Η μεταπολίτευση τέλειωσε στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Στην δεκαετία που μεσουρανούν οι Ρήγκαν και Θάτσερ, τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού καταρρέουν, η ΕΟΚ ισχυροποιείται όλο και περισσότερο και ο νεοφιλελευθερισμός γίνεται η νέα ορθοδοξία μετά την «συναίνεση της Ουάσιγκτον».
Έκτοτε είχαμε το φαινόμενο της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, της οποίας επίσημη ιδεολογία έγινε ο νεοφιλελευθερισμός.
Το τέλος της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας συμπίπτει με την υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς της τρόικα.
Το ιδιότυπο καθεστώς που έχει δημιουργηθεί ονομάζεται συχνά «μεταδημοκρατία», συνδυάζοντας τον φορμαλισμό του κοινοβουλευτισμού, παράλληλα με ένα είδος οικονομικής δικτατορίας.
Το νέο καθεστώς δεν διαφέρει επί της ουσίας από το αυταρχικό μετεμφυλιακό κράτος της δεξιάς: κοινό στοιχείο τους είναι το παρασύσταγμα που λειτουργεί παράλληλα με το σύνταγμα σε μια κατάσταση διαρκούς έκτακτης ανάγκης.
Παρά την σύντομη διάρκειά της, η μεταπολίτευση εξέλαβε ένα έντονα συμβολικό χαρακτήρα, μιας και υπήρξε η μόνη περίοδος κατά τον 20ο αιώνα, κατά την οποία, η κοινωνία, οι άνθρωποι που δεν είχαν φωνή, έστω και έμμεσα, είδαν ότι οι πόθοι τους μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα.
Ήταν η μόνη στιγμή που σε κατάσταση ειρήνης και ομαλότητας, η εξουσία εξαναγκάστηκε-έστω στοιχειωδώς- να παραχωρήσει δικαιώματα και να λειτουργήσει κοινοβουλευτικά στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου.
Υπ’ αυτή την έννοια, η μεταπολίτευση δεν αποτελεί αποκατάσταση της αυταρχικής δεξιάς δημοκρατίας. Χαρακτηρίζεται από μια συνέχεια, αλλά ταυτόχρονα και ασυνέχεια.
Πράγματι, η μεταπολίτευση ανήκει περισσότερο στη σφαίρα του μύθου και λιγότερο στη σφαίρα της πραγματικότητας. Όμως, αυτό ακριβώς είναι και η δύναμή της. Είναι πλέον ένα φάντασμα ή δαίμονας, με τη θετική έννοια, που θα στοιχειώνει την πολιτική και κοινωνική ζωή.-η φαντασιακή δύναμη της μεταπολίτευσης είναι τόσο ισχυρή, ώστε δεν έγινε αντιληπτό ότι τέλειωσε νωρίς και ότι η πραγματικότητα μεταλλάχθηκε σταδιακά σε κάτι αποτρόπαιο.
Η πολιτική μεταπολίτευση είναι ένα μέρος της Μεταπολίτευσης, το οποίο συμπληρώνεται από την κοινωνική.
Η πολιτική μεταπολίτευση πολύ γρήγορα εκφυλίσθηκε σε ένα είδος κομματοκρατίας που λειτούργησε ληστρικά ως προς το κράτος και την κοινωνία.
Αντίθετα, η κοινωνική μεταπολίτευση -που η Νέα Δεξιά ονομάζει «ηγεμονία της αριστεράς»-είναι ο νοερός χώρος όπου συγκλίνουν ιδέες και κοινωνικές δυναμικές που προέρχονται από το άμεσο εξεγερσιακό κοινωνικό και πολιτικό παρελθόν, από τον Μάη του ’68, από τις αντιαποικιακές ιδέες, από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, από την λαϊκή κουλτούρα, από το χώρο του μοντερνισμού και της τέχνης.
Η κοινωνική μεταπολίτευση κινείται στους ρυθμούς ενός ιδιότυπου επαναστατικού ρομαντισμού και συνιστά ένα κοινωνικό συμβάν που υπερβαίνει τους δράστες και τα υποκείμενα, αποκτά ένα συμβολικό και μυθικό χαρακτήρα και μια αντοχή στον χρόνο.
Γι αυτό και το νέο μεταδημοκρατικό καθεστώς κατανοεί ότι δεν θα μπορέσει να πετύχει την ηγεμονία αν δεν εξαλείψει το φάντασμα της μεταπολίτευσης, αν δεν απαξιώσει την μόνη περίοδο κατά την οποία επιτεύχθηκαν οι δημοκρατικές κατακτήσεις.
Η Αντιμεταπολίτευση είναι ο συνειδητά σχεδιασμένος ιδεολογικός και συμβολικός πόλεμος ενάντια σε ότι έχει θεωρηθεί ως κεκτημένο -πραγματικό ή εννοιακό- της μεταπολίτευσης :αίτημα για περισσότερη δημοκρατία, κοινωνικά δικαιώματα, πολιτική συμμετοχή, ελευθερίες, ισονομία, δικαιοσύνη, δίκαιη κατανομή του πλούτου, δημόσια αγαθά, εργασία, παιδεία, υγεία ασφάλιση, αξιοπρέπεια, ισότητα, εθνική ανεξαρτησία, τέχνη και πολιτισμό.
Η Νέα Δεξιά (ο συνασπισμός από συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις) λανσάρει την ιδέα της «Νέας Μεταπολίτευσης», με την οποία επιδιώκει, αφενός την απαξίωση της μεταπολίτευσης και αφετέρου την οικειοποίηση του κύρους της, και την απόδοσή του στο νέο καθεστώς της μεταδημοκρατίας.
Αυτή η απόπειρα σκύλευσης της μεταπολίτευσης συνδυάζεται με την καταγγελία της ως υπαίτιας για την χρεοκοπία της χώρας.
Εντούτοις, το πολιτικό σύστημα που είναι υπεύθυνο για την χρεοκοπία, με την συμπαιγνία της ΕΕ, είναι αυτό που διαμορφώθηκε από την δεκαετία του ’90 : η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία του νεοφιλελευθερισμού, όταν η μεταπολίτευση είχε ήδη τελειώσει.
Η «Νέα Μεταπολίτευση» της Νέας Δεξιάς, η επονομαζόμενη και «Νέα Ελλάδα», αποτελεί μια νεοφιλελεύθερη καρικατούρα της πραγματικής Μεταπολίτευσης, που επιδιώκει την νομιμοποίηση του νέου αντιδημοκρατικού καθεστώτος.
Παρότι η επιτυχία της αντεπανάστασης που έχει εξαπολύσει η Νέα Δεξιά οφείλεται στην θεσμική βία και στην συνεπικουρία της νεοφιλελεύθερης ΕΕ, η ρητορική της είναι ανίκανη να αποκρύψει τις νεκρόφιλες πολιτικές που εφαρμόζονται, την αντικατάσταση της πολιτικής από τη λογιστική, την άγρια εκμετάλλευση και αναδιανομή του πλούτου.
Αν υπάρξει μια Νέα Μεταπολίτευση αυτή θα σχετίζεται με το τέλος της νεοδεξιάς κυριαρχίας και με την θέσμιση μιας αμεσοδημοκρατικής πολιτείας.
Σουλτάνης Γρ..