Νησί πικρό, νησί γλυκό…

Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο
κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω.
Εσύ της θάλασσας ρυθμός, ολάνθιστο κλωνάρι,
πώς σου μαδήσαν τ΄ άνθια σου διπλοί, τριπλοί βαρβάροι.
Τι θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια
κι αντίχριστοι να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια.
Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα
Ύμνος και Θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα.
Καλοκαίρι στην Κύπρο, ΗΤΑΝ κάποτε η καλύτερη εποχή. Μικροί και
μεγάλοι ξεχυνόταν στις παραλίες και απολάμβαναν τα μπάνια τους μα πάνω απ’ όλα, τις ξανθιές ακρογιαλιές που ανέκαθεν τις ζήλευαν όλοι. Δεν χρειαζόταν να πάει κάποιος μακριά αφού οι περισσότεροι είχαν τις παραλίες «δίπλα» στην πόρτα τους. Όμορφα χρόνια, που έφυγαν και ΔΕΝ θα ξαναγυρίσουν ποτέ.
Όχι πως δεν υπάρχουν πλέον όμορφες παραλίες στη Κύπρο, ξανθιές αμμουδιές δεν υπάρχουν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ, η και όσες είναι ακόμα, πολύ σύντομα θα περάσουν σε ξένα χέρια, γιατί το ξεπούλημα της πατρίδας μας δεν έχει τελειωμό. Η πλειοψηφία του κόσμου κατάντησαν ΔΟΥΛΟΙ στα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης. Αυτοί, τα παιδιά τους, τα παιδιά των παιδιών τους κλπ. Η σκληρή πραγματικότητα, χωρίς τα φτιασίδια που πάνε να της φορέσουν εκείνοι που ξεπουλήθηκαν ΠΡΩΤΟΙ και τώρα, σαν «υπάλληλοι» επιχειρούν (και το πετυχαινουν) να ξεπουλήσουν όλη τη χώρα.
Το καλοκαίρι του 1974 θα παραμείνει στη μνήμη όλων όσων είναι και νιώθουν Έλληνες, ως η ταφόπλακα του μεγάλου και ένδοξου αγώνα των παλικαριών της Κύπρου για ελευθερία και δημοκρατία. Έναν όραμα που αναγεννήθηκε από τον ένοπλο αγώνα και το έπος της ΕΟΚΑ, με τις ηρωικές μορφές των Γρηγόρη Αυξεντίου, Κυριάκου Μάτση, Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τόσων άλλων, οι θυσίες των οποίων δεν ευοδώθηκαν ποτέ.
40 χρόνια μετά την Κυπριακή τραγωδία του 1974, οι πολιτικοί κληρονόμοι, απόγονοι, συνεχιστές και «νομιμοποιητές» του κατεστημένου, εξακολουθούν να κρατούν τα ηνία της εξουσίας. Ο αποκαλούμενος «φάκελος της Κύπρου» κλείστηκε με απόφαση της Ελληνικής Βουλής, δηλαδή της πλειοψηφίας, τη στιγμή που η εξεταστική επιτροπή συμπληρώνοντας το έργο της και βγάζοντας τα συμπεράσματά της, θα άνοιγε από εκεί και μετά το δρόμο για τη δικαστική διερεύνηση και τις ανάλογες διώξεις. Οι τότε κυβερνόντες στη μητροπολιτική Ελλάδας έχοντας ανταλλάξει την επιστροφή τους στην εξουσία με την συμμετοχή στη συνωμοσία της βίαιης διχοτόμησης της Κύπρου, άφησαν το νησί μας στο έλεος της συντριπτικής τουρκικής υπεροχής σε αριθμούς και οπλισμό, χωρίς ένα δείγμα βοήθειας κατά το διάστημα της εκεχειρίας (22 Ιουλίου έως 14 Αυγούστου 1974) ενώ στο ίδιο διάστημα οι Τούρκοι αποβίβαζαν τεράστιες δυνάμεις αποκτώντας απόλυτη υπεροπλία σε άνδρες και οπλισμό. Ενώ οι μαχητές της ΕΛΔΥΚ και της Κυπριακής Εθνοφρουράς έδιναν τον ηρωικό αλλά άνισο αγώνα και έγραφαν απαράμιλλες σελίδες δόξας στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, σε ένα πόλεμο που πανθομολογούμενα δεν θα είχε χαθεί σε συνθήκες καλύτερου συσχετισμού δυνάμεων, θα μείνει μόνιμα μελανό στίγμα προδοσίας στην ελληνική ιστορία η φράση του τότε πρωθυπουργού, «Εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή στις 14 Αυγούστου 1974, όταν αρνήθηκε κάθε βοήθεια και συμπαράσταση στην σπαρασσόμενη Κύπρο ανακοινώνοντας σε διάγγελμά του: «Η Κύπρος κείται μακράν», τερατώδες ψέμα αφού η Κύπρος ήταν απόλυτα μέσα στις τότε επιχειρησιακές δυνατότητες του ελληνικού ναυτικού και αεροπορίας με σημαντική μάλιστα υπεροχή έναντι των αντιστοίχων τουρκικών.
Εμείς που ζήσαμε τα γεγονότα (έστω και με την τότε παιδική αφέλεια μας), Εμείς που υπηρετήσαμε μερικά χρόνια μετά στη γραμμή αντιπαράταξης και μας πλήγωναν τα εχθρικά συρματοπλέγματα και η προκλητική σημαία του εισβολέα, Εμάς που πάγωσε το αίμα μας, νοιώθοντας το χρόνο να σταματά, όταν αντικρίσαμε την εφιαλτική ουδέτερη αποστρατικοποιημένη ζώνη, Εμείς που κάτσαμε και φάγαμε δίπλα στη δύστυχη μάνα, που 40 χρόνια τώρα στρώνει το τραπέζι βάζοντας μια καρέκλα και ένα σερβίτσιο παραπάνω, για τον αγνοούμενο γιο της, Εμείς που ορκιστήκαμε πίστη και αφοσίωση στη πατρίδα και βροντοφωνάξαμε τα σύνορα μας είναι στη Κερύνεια θα
να ξαναγυρίσουμε σ’ αυτούς τους τόπους, ΜΟΝΟ όταν θα μπορέσουμε να πάμε ελεύθερα στα ματωμένα χώματα, Εμείς που πάντα δακρύζουμε όταν θυμούμαστε και γράφουμε για την μεγαλύτερη πληγή του Ελληνισμού, ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ όχι μόνο να μη ξεχνούμε, αλλά και να μεταδίδουμε τη μνήμη και τα αισθήματα μας …. στους νεότερους !!
Ντίνος Ορφανός Τριμίκλινη