Χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

Γη της λεμονιάς, της ελιάς
Γη της αγκαλιάς, της χαράς
Γη του πεύκου, του κυπαρισσιού
των παλικαριών και της αγάπης
Γη του ξεραμένου λιβαδιού
Γη της πικραμένης Παναγιάς
Γη του λίβα, τ’ άδικου χαμού
τ’ άγριου καιρού, των ηφαιστείων
Γη των κοριτσιών που γελούν
Γη των αγοριών που μεθούν
Γη του Μύρου του Χαιρετισμού
Κύπρος της αγάπης και του ονείρου
«Ροές της θάλασσας και σεις των άστρων μακρινές επιρροές παρασταθείτε
μου» μας συστήνει ο ποιητής.
Τις λέξεις του ποιητή, δανείστηκε η μικρή Κύπρος για να απευθυνθεί στις φυσικές και πλανητικές δυνάμεις, για να της συμπαρασταθούν και την βγάλουν από το «τρίγωνο των Βερμούδων» ( Δ.Ν.Τ, Ευρωπαϊκή ένωση και δανειστές) που την έριξαν οι καπετάνιοι της. Ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται. Η κρίση θέλει Ηγέτη.
Πάει καιρός τώρα, που τρομαχτικοί αγέρηδες, πελώρια κύματα και αστραπές αυλακώνουν το σκαρί του χρυσοπράσινου φύλλου, που είναι ριγμένο στο πέλαγος της Ανατολικής Μεσογείου. Το πλοίο βολοδέρνει, μπάζει νερά, γέρνει και οι επιβάτες φοβισμένοι, πανικόβλητοι, κοιτούν το πλήρωμα που δεν κάνει κάτι να σώσει το καράβι.
– «Δεν έχουμε εντολή να κάνουμε κάτι. Να περιμένουμε μας λέει ο καπετάνιος»
Και ο καπετάνιος, που παραχώρησε την κυριαρχία του καραβιού σε ξένους πλοιοκτήτες, ασφαλής μέσα στην καμπίνα του, συνομιλεί μαζί τους, έχοντας την διαβεβαίωση πως, αν τελικά το καράβι θα βουλιάξει, έχουν έτοιμο το μέσο που θα τον παραλάβει μαζί με τους συνεργάτες του! Διάλεξε και αποφάσισε. Καλύτερος ο πάτος της φυγής και της ντροπής, από τον πάτο της θάλασσας! Εκεί που πάνε καθημερινά απλοί επιβάτες, αρπαγμένοι από τα κύματα και τους αγέρηδες κι άλλοι που από πανικό και απελπισία πηδάνε από το καράβι και τους καταβροχθίζουν τα αρπαχτικά του ωκεανού.
– Αν με αφήνανε… αν με αφήνανε… μονολογεί η Κύπριδα νήσος.
– Ποιος να σε αφήσει κόρη των ιδεών και του πνεύματος; Την ρωτάει ο ποιητής.
– Αυτοί που δεν αφήνουν τίποτα… απαντά η κόρη και κλείνεται στην σιωπή της…
Και ο ποιητής συνεχίζει να την παρηγορεί και να της υπενθυμίζει:
– Μεγάλωσες τα παιδιά σου μαθαίνοντας τα ότι οι ατίθασοι Έλληνες αρνούνται πεισματικά να προσαρμοστούν και όχι μόνο αρνούνται, αλλά δίνουν αγώνες για τη διατήρηση και τη συνέχειά τους… Πεισματικά εδώ και χιλιάδες χρόνια μια χούφτα ανθρώπων πορεύεται μέσα από τα βάθη της Ιστορίας και συνεχίζουν να δημιουργούν, να αντέχουν και να ακολουθούν το ταξίδι προς την Ιθάκη. πολλοί ξένοι καπετάνιοι απείλησαν ότι όποιος δεν προσαρμόζεται, πεθαίνει… Φαίνεται ότι δε γνώριζαν ή δεν γνωρίζουν Ιστορία ή δεν την αντιλαμβάνονται…
Δεν αντιλαμβάνεται ότι τα παιδιά σου πεθαίνουν, αρνούμενοι το Θάνατο… Και όποιος «χάνεται»… στρατοί οι γιοι σου και τα εγγόνια σου για να σε αναστήσουν.
Δεν υπάρχει, λοιπόν, δίλημμα «προσαρμογή ή θάνατος»
Υπάρχει ένας μόνο δρόμος, ο μονόδρομος της ζωής. Δύσβατος, με παγίδες, αλλά σε αυτόν βάδισαν και βαδίζουν εδώ και χιλιάδες χρόνια και με το παράδειγμά τους φωτίζονται και οι άλλοι λαοί.
Και εμείς τα παιδιά σου απαντούμε:
– Λίγοι είμαστε και αλίμονο στη γης, αν ξοφληθεί η γενιά μας…
Αλλά και αυτός ο καπετάνιος δεν πρόκειται να πεθάνει, όπως δεν πέθανε και ο Εφιάλτης, ο Ιούδας και τόσοι άλλοι..
Θα τον κρατάμε και αυτόν ζωντανό για να θυμόμαστε τι σημαίνει προδοσία και να εξηγούμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας, γιατί ΔΕΝ πρέπει να … προσαρμόζονται…
Περιμένοντας τις ροές της θάλασσας και των άστρων τις μακρινές επιρροές… Να αρπάξουν το πηδάλιο από τους σατανάδες και να οδηγήσουν το σκάφος σε ασφαλή νερά, πριν πέσει στα βράχια και διαβολοτσακιστεί….
– Ή θα παλεύεις διαρκώς κατά των Μήδων όπως ετάχθη Ή θα ριζώνουν οι Μήδοι μέσα σου και θα σε εξουσιάζουν…
Ντίνος Ορφανός Τριμίκλινη